Nem is olyan rég történt az igazság nagy pillanata, amikor az RTL Klub kereskedelmi tévé csatorna laza egyszerűséggel ,,lerántotta a leplet" történelmünk nagyjairól, sőt továbblépve, álhősöknek voltak titulálva. Név szerint Mátyás király igazságosságát, Dugonics Titusz hősi halálát és Petőfinek a Nemzeti dal Nemzeti Színház lépcsőjén való elszavalását vétózták meg. Adalékként hozzátették a déli harangszó eredetét és az erényöv históriáját, amit kevésbé éreztem magyaros történetnek.
A magyar történelem mítoszainak feltárására irányuló műsorban számos történészt szólaltattak meg, akik bebizonyították e történelmi események hamisságát. Tehát, ahogy ők is fogalmaztak, mindössze legendákról, meg nem történt eseményekről van szó. Az elmondottak alapján az iskolában való szigorú számonkérések sem egyértelműek, hiszen sok diák már régóta tudott a déli harangszóról, amelyet III. Callitusz Pápa rendelt az imabullájában, és amelynek célja a magyar keresztes seregek és a keresztények imára szólítása volt a törökök elleni harcban. Ezért kevésbé érthető a szenzációkeltéses ,,hírözön", pláné, hogy a történelem kerekén elsőként Magyarországon kongatták meg délben a harangokat. Időben csakugyan utána következett a Nándorfehérvári diadal, amelynek élén Hunyadi János állt. Kérdem én, ha Magyarországot Hunyadi János vitte diadalra Nyugat védelmében a törökök kiűzetésekor, akkor hol itt a baj? Miért nem tarthatjuk magunkénak is a déli harangszót? Ha már nemzeti nagyjainkról van szó, folytathatjuk Petőfi Sándorral, aki ténylegesen a nemzet igazi nagy forradalmára volt. Most, mint vak a kertbe bele lehet kötni, hogy éppenséggel hol szavalta el és hol nem a Nemzeti dalt, de egy egész nemzet szemében ez a helyszínes dolog elenyésző. Mégis úgy vélem, nagyon lesújtó Petőfiről így beszélni, és szőrén-szálán darabokra szedni az akkori eseményeket.
Amit hajdan forradalmár költőnk lapocskájára feltűntetett, hogy hol is fogja elszavalni a Nemzeti dalt még nem ad bizonyságot arról, hogy ott el is szavalta. Valahogy nem ez kellene legyen számunkra a mérvadó. Az eszmefuttatást másként is lehet boncolgatni. Például: mondjuk egy hirtelen felkérésre Petőfi valóban ott lehetett a Nemzeti előtt is. Ezzel az erőbevetéssel lehetne tovább is fejtegetni... Ha már az igazságosságnál járunk, akkor folytassuk csak Mátyás Királlyal. Mátyás király igazságosságát inkább mesékben-legendákban és más történetekben olvasta a hálás utókor, nem pedig kész tényként. Hogy mennyire volt vagy nem volt igazságos, azt nehéz lenne napjainkban kibogozni. Az igenis mindenki számára világos, hogy egy király helyzete (vezető ember) nem egyszerű feladat, és tetteit több szemszögből is lehet elemezni. Nem tudom miért rossz, ha saját királyunkról az jut eszünkbe, hogy igazságos. Miért kellene folyton szidjuk saját nagyjainkat? Aztán Dugonics Tituszról már nincs is amit mondani, becsületesen kifacsart jól megmagyarázott igazságosság sikeredett belőle egy festmény gyanánt. Az a véleményem, hogy a török elleni harcokban sok hős elesett, és az sem kellene probléma legyen, ha őket éppen Dugonics Titusz személyesítette meg.
Észrevételem mindezekről a hősromboló hírszenzációkról az, hogy egyáltalán nem helyes így beszélni őseinkről. Az akkori embereknek valóban szüksége volt a hősökre és mítoszokra, és szerintem a mostaniaknak még inkább. A mai ember szinte ki van éhezve ezekre. Amikor már minden elkezdett személytelenedni, és az embereknek egyre kevesebb kapaszkodó jut hite megtartásában, hitük megingatásához pontosan ezek a látványos szenzációkeltő adások közvetítése hiányzik... Mégis mibe kellene fogózkodni? Az efféle műsorok teljesen degradálják az amúgy is labilis talpakon álló nemzeti létünket. Amíg az egyesült Európa toleranciára és megbékélésre int, addig minden nemzet igyekszik ragaszkodni mindahhoz, amit nemesnek gondol. Érdekes, más népek nem foglalkoznak a tévhitekkel, sőt kidolgozott elméletüket együttesen elfogadják és megerősítik az emberekben, amely már több mint egyszerű mítosz. Mi pedig sikeresen sajátmagunkat tüntetjük el az ilyen és ehhez hasonló igaz odamondásokkal, amik nem használnak már a magyar becsületnek. A mítoszokban való hit sem csupasz illúzióringatás, de mégse derítsük ki kirobbanó híradásként saját hőseinkről a nemesség ellentétét, vagyis ne vádoljuk egymást. Erre most egyáltalán nincs szüksége népünknek. A megtörtént, vagy éppen meg nem történt dolgok mellett lenne, amivel foglalkozni. Például azzal, hogy e műsor után diákok ezrei kérdőjelezték meg a magyar történelem hitelességét. Többségük még egy az egyben érti az elhangzott szót, és abból is arra figyel fel, amit addig kevésbé hallott, amibe be lehet kötni. Egyáltalán nem könnyű feladat elé lettek állítva a történelemtanárok is.
Csodásra sikeredett a szenzációkeltés! A Fókusz Plusz elérte a célját! Azért jobb lenne történelmünk nagyjait békén hagyni. Mondjuk legendáknak vagy éppen mítoszoknak az eseményeket, de ne járassuk le őket, mert egy egész nemzet táplálkozik belőlük.
Borbé Levente, Csíkszereda
2011. március eleje