Most értettem meg, hogy varázsló vagyok. Gondolataimat igyekszem
összpontosítani arra valóságra, amelyben élünk, néha lehet kilibbenek egy-két
eszmefuttatással, de a lényeget semmilyen formában nem másítja meg ez a
szükséges túlzás sem. Varázsló vagyok, mert utazom a nagyvilágban, akkor és
amikor akarom. Utazom térben és időben, hipp-hopp ott leszek, ahol még a
madár sem jár, s tán még messzebb is. Nem csomagolok, a cipekedés fölösleges,
csak megyek, kalandozok, felderítek. Kíváncsiságomat a végleges siker elérése
koronázza meg. Az egész olyan, mint egy álom, s lehet annál még elvontabb, de
mit számít, az a fő, hogy nem hátrálok meg semmi elől, és szabadságot
ad nekem, amíg részese lehetek ennek a világnak.
Varázslói mivoltom nagy titkaiba vezetem be a kedves olvasót, úgyhogy
őt is felkészítem a képességek megszerzésére. Ezentúl inkább a mi-t
használom az én helyett, úgy könnyebb fényt deríteni e titokzatos létformára.
Mindannyian éreztük már bizonytalanságban és biztonságban is magunkat.
Biztonságos felépített illúzióktól duzzadó világunkban embereként talpon tudunk
maradni, egymást figyelve-értékelve döntések elé állítjuk egymást. A nagy
egyeztetések fő alappillére a tájékozódás. Tájékozódni csak annyira lehet,
amennyit rászánunk saját életünkből korlátozott lehetőségeink között.
A korlátokat nem tudjuk levetni, lehet nem is kell, bizonyos fokig egészséges,
de mindig nyitva kell hagyni néhány kaput úgy a szellemi, mint az érzelmi
régiókban, hogy akkor tudjunk továbblépni, amikor csak akarunk. A kinyitott
kapuk végtelensége jelzi, hogy a megoldások is végtelenek.
A
végtelenségtől nem kell megijedni, mert az adja a szabadságot, az ad
szárnyat az utazáshoz, az engedi meg a varázslat varázsát, és az veszi kézbe a
sorsot is. Mondhatjuk, a sors irányit minket, viszont e kijelentést
megfordíthatjuk, s akkor kezdődik el tervünk kovácsolása. Nem mindegy,
hogy mi irányítjuk a sorsunkat, vagy megadva magunkat, alávetjük teljes énünket
neki. A változás és sorsirányítás egyik kulcsmozzanata lehet a kíváncsiság, de
lehet a tanulás, lehet az akarattal való társítás, igaz jobb ha a felsoroltakat
az mind tartalmazza, s nem árt megtoldani sem még valamikkel.
Nos, kalandozzunk végig az életen könnyedén, egy állomást sem hagyva
ki, s megtudjuk kik a kulcsszereplők és melyek azok az eszközök, amikkel
sikerre vihetjük énünk varázslóvá válását.
Első állomása létünknek a születés, az első ragaszkodó
kapcsolatot, az anya léte szabja meg. A tapasztaláson alapuló érzetek
fejlesztése vezet el oda, hogy az ösztönszerű túlélési életmódból
gondolkodó, megfontoló cselekvés legyen. A fokozatosan felépülő világ,
mindenki számára új kapukat nyit meg a fejlődés felé. Gyerekkorunkban a
képzelet szárnyán már olyan helyeken is megfordultunk, ahová később
kevésbé tesszük be a lábunkat. Ez a szárnyalás és kíváncsiság nagyon sokszor a
megszabott jól behatárolt általunk kitalált elméleteket diktáló keretrendszerekben
való beilleszkedés végett vész el.
Többet beszélünk róluk, mint amennyire
kivitelezzük ennek szükségességét. Valahol itt vész el a varázslóvá válás
lényege. Ha már nem tudunk kíváncsiskodni és teljes lényünkkel szárnyalni,
gondolataink is elfásulnak, betokosodnak, s megmaradnak egyféle szinten a
közösségen belüli diktált hasznos világban. Kitörni már nagyon nehéz, és nem
használ semmi sem, ha csak hirdetjük és mégis saját énünk szükségleteivel,
másokkal való kompromisszumkötéses játékokkal próbáljuk életünket leélni.
Természetesen így is lehet, sőt kell is valamennyit belőle betartani,
de nem kell elfelejteni, millió egy lehetőség van úgy élni, hogy érezzük a
mindenséget. A lényeg az, hogy egész életünket, nem holmi egymástól való haszonfüggés
kísérje, hanem inkább az egymásrautaltság gondolata, amelyben el van hintve a
boldogság széruma is.
Most a végtelenbe nyúló lehetőségek közül a
varázslást szúrtam ki. Igen, mert nem is olyan nehéz varázslóvá válni (ahogyan
más lehetőségek sem azok), csak esélyt kell adni magunknak annak elérésére.
Ehhez állok a legközelebb, így is meglehet közelíteni mindazt, amiben vagyunk.
Talán a beavatás után sikerül másmilyen lehetőségekhez nyúlni, amiben
mindenki megtalálja mindazt, amit keres vagy keresett.
Varázslók lehetünk szép nyugodtan, nem kell oda csodaszer, mert minden
adott és előttünk van. Hipp-hopp ott lehetünk, ahol akarunk, bárkinek a
bőrébe bújhatunk, alakot változtathatunk és kasmatolhatunk téren és
időn át, éppenséggel úgy, ahogy kedvünk szottyan. Mindenhez nagy segítséget
nyújt a kíváncsi tápláló szenvedély melynek alapjaiba beletartozik az esti
mese, a kellemes fülbemászó dallamok, amiket legtöbb esetben a szülők
tudnak sikerre vinni. Lehet az mesélés vagy egyszerű felolvasás. Igaz, a
kettő között van némi különbség, míg az egyik a mesélő világát is adja,
a másik csak részben tudja azt teljesíteni, de ad valamit a szerző
világából is. A hangos olvasás egyfajta átmenetet is tud képezni a mesélő
és a némaolvasás birodalma között. Mindezeket a hallgató jól meggyúrva
átalakítja, s magáévá téve bejutást nyer abba a világba. Nos, innen
kezdődik a világok közötti utazás.
A mesék elkísérnek olyan titokzatos helyekre amiben, választhatunk
alakot, hogy kik leszünk. Általában az igazságos hőst szokás kiszúrni,
joggal, mert a terv nemes alapokon nyugvó végrehajtása büszkévé tesz.
Megpróbálunk, mi magunk is mások felé közvetítve igazságos mentőszerepet
vállalni. Mindannyian tudjuk, mindenhez kitartás kell, ha valami nem megy,
föltétlen megkell szusszanni, s felfrissült lelkierővel újból nekivágni a
nemes cél elérésének érdekében. Ki mit választ átlépve a történet birodalmát,
azzá válik. Lehet jóságos tündér, lehet maga a hős, lehet maga a gonosz,
vagy esetleg egy mókapajtás, de egyszerre több személy is. Több személy
bőrébe bújás eléggé nehézkes, mivel a választás nem tudott kialakulni, s
néha összegabalyodást okozhat ott ahol vagyunk, s a jól elrendezett világ,
amelyben betekinthettünk szemünk láttára megomlik.
Mindenféleképpen első igazi nagy útikalauz más világokba a könyv.
Sokrétűsége gyanánt erőt kovácsol mindazok világában, amelyek
megválasztva és kiválasztva szert tesznek értékrendszerének titokzatos
mivoltában. Ha már megtaláltuk, hogy mi is fekszik nekünk jobban, azután ki
tudjuk alakítani az utazást, amely biztos alapokra épülhet fel. Az alapok
nagyon kellenek, mert ahol nincs rend ott kialakul a rendszer (rendszerezés),
de ha még az sincs ott a káosz tönkreteszi mindazt, amiben úgy gondoltuk, hogy
jártasok vagyunk. Valahogyan úgy kell elképzelni, mint azt a könyvtárat, ahol a
könyvek semmilyen szempontot se követve a polcra vannak rakva csicsásan. A
könyv adja az igazi eszenciáját a képzeletnek. Megtanít tanulni, tudni, s
érezni mindazt, amit magából árad, de csak az juthat hozzá, aki akarja is
elérni mindazt a kincset, ami benne rejlik. Olyan, mint a nyílt titok, vagyis ott
van a szemünk előtt, de csak akkor láthatjuk, ha valóban akarva élünk a
lehetőséggel.
A képzelőerő, azaz emberi tulajdonság, amely
hegyeket tud megmozgatni. Minden elolvasott vagy tanulmányozott jó és hasznos
könyv ad egy impulzust a továbbhaladásra. Itt mindent mi magunk rendezünk, mi
alkotjuk meg benne a rendet, mi rendszerezzük az elrejtett kincset, és mi adjuk
tovább sajátosan lefordítva másoknak mindazt, amit értéknek találunk. Mint
rendező teljes jogosultsággal új világot teremtve alakíthatjuk saját
birodalmunkat. Az utazás mindig új kellékekkel gazdagodva változik át
színesebbé egy olvasás után.
Utazás térben és időben, nem egyszerű feladat, de lehetséges.
Kedvenc témákat érintve, attól függ mit olvasunk, ott lehetünk benne, ha kell
jószerivel nyakig is. Lehet egy ókori nagy személyiség idejében játszódó
cselekmény, lehet egy középkori történet, vagy éppen egy csillagutazás, mind
időben és térben gazdagodva, ott nézelődhetünk ki a fejünkből,
mint szemlélődő. Akár a mesélés vagy éppen a felolvasás
bűvöletében, ott figyelőzhetünk, tettre készen állhatunk, mint
hős, esetleg választás szerint, akármilyen más karakter. A történet kerete
változékonysága varázsszerűen elnyeli énünket, s ha következetesen nem
ellenőrizzük, akkor, hiába volt a befektetés. Fő szempont, legalább
az érdeklődés, mert ha nem, nem tudunk még szemlélődők sem
lenni, csak száraz tényekként vesszük tudomásul mindazt, amit kényszeredetten
igyekezve lapozgatván olvasgatunk. Nem lehetünk ott teljes lényünkkel.
A
varázslat egyik nagy titka, hogy magunk is tudjuk, hová is akarunk kijutni, ha
pedig nem ismerjük a terepet, akkor kíváncsian szemlélődjünk még egy jó
ideig, hogy az ismeretlenben tapasztalatokat gyűjtve kialakítsunk
magunknak egyfajta védekező rendszert, amelyben biztonságba érezve énünket,
átváltozhatunk vagy átváltoztathatjuk lényünket és másokat bárkivé-bármivé,
sőt az időn is kedvünk szerint, ott ahol alkalmas, csavarhatunk
egyet. Ilyenkor múlt, jelen, jövő és távolság nem akadály, mert igyekezetünk
által felismert és megismert világban könnyen tájékozódva szárnyalhatunk a
képzelet segítségével, s olyan dimenziókat járhatunk be, amelyek azokból a
történetekből vagy tudományos írásokból születtek, amiket valóban sikerült
elsajátítanunk a magunk módján. Valahol itt születnek az új világok, melynek
rendezői már teljesen magunk vagyunk. Tanultakat összekovácsolva új
élményeket, meg mindent összeragasztva kialakítunk az egészből valami
egyedit. A megteremtett új világot eltudjuk mesélni, le tudjuk írni, de más
megoldások is születtek továbbadás céljából.
Legtöbb esetben a leírt dolgok közvetítéséből született
megoldásokat sikerült más eszközökkel alkalmazni a varázslatra. Ilyen szerepet
töltenek be a folyóiratok, napilapok. Ezeknek zöme nem tud annyi erőt
adni, hogy képzelőerőnket gazdagítva, mások bőrébe bújjunk,
viszont vannak közöttük az említett kívánalmaknak megfelelőek is. A
feladat a figyelmes és aprólékos munka kiválasztásán múlik. Úgy a könyveknél,
mint a folyóiratoknál való kiválasztásba jó ha van egy Mester, aki eligazít a
tömérdek hamis munkák közötti kavalkádban, hogy az igazira tegyünk szert. Ez
szinte minden ember által összeeszkábált világára érvényes.
Nos
jöjjenek mindazok az eszközök melyek a gondolatban szárba szökkenve, tényekként
immáron, varázslatos dolgokat követtek el:
- a távíró, olyasféle dolog, mint amikor varázsgömbön keresztül üzenetet kapok és küldök valakinek, bizonyos pillanatrögzítésével azonnali hírt tudok meg a másik félről, vagy valamiről;
- a telefon, megdöngetve bármilyen távolságot, anélkül, hogy megidézzük akivel beszélünk, ott lehet közelünkben, érezve jelenlétét, igaz ábrázatát nem látva. A beszélők pedig valahol a kettő közötti köztes világban találkozva hangolódnak egymásra;
- a rádió hasonló hatást keltve mind a telefon, de mégis közvetve adja vissza mindazt, amiről értesülünk. Esetenként betölti az utazás szerepét is, azoknál a műsoroknál, mikor be lehet telefonálni.
- a televízió, ami a moziból nőtte ki magát, szintén marad a közvetett állapotnál, de többet ad mozgóképével. Látványos világával határokat ledöntve utazhatunk ott lehetünk a történések, történetek kellős közepében.
- A világháló az eddig említett dolgok egészét magába foglalva egy igazi varázsszerkezet. Ami több benne, hogy a kommunikáció már mindent túlhaladva képszerűen történik. Ott lehetünk a beszélőtársunk lakásában, bárhol is legyen az a Föld kerekségén. Mindenre rögtön választ kaphatunk, mindenről tudhatunk, és szinte mindenbe beleszólhatunk. Ide aztán föltétlen kell valaki, aki irányít, mert nehezebb a feladat, mint bármily más varázseszköznél.
Mindezek
az eszközök elősegítik, megkönnyítik a mozgolódást térben és időben,
de minél kézzelfoghatóbb a világuk, annyival csökkentik a szárnyaló képzeletet.
A képzelet pedig úgy kell, mint a só az ételben, ha kell még jobban, mint a
levegő. Mindegyik varázseszközben van előny és hátrány, de továbbra
is a könyvek világa az, amiben könnyebb lavírozni, ha volt egy igazi jó Mesterünk,
akkor világosan látjuk ezt a helyzetet. A mesélésből született minden, de
a könyv volt az, ami először rögzítette a nagy kincset. Most is ahhoz a
forráshoz nyúl minden varázsló, ha felakarja tölteni az általa kiválasztott
varázsgépét (varázsgépeit).
Nemcsak a kommunikációs eszközök segítenek minket a varázslásba, hanem
az egyre tökéletesített technikai eszközök is. Tudunk repülni repülővel,
akár a madár, sőt rakéta segítségével, mint a tűzmadár, már a holdon
is voltunk. Tehát túlléptük a Föld légkörét. Bekapcsoljuk a különböző
háztartási gépeket, anélkül, hogy nagyobb erőfeszítést tennénk, minden
eltudunk végezni. Vagyis, ha valamit megakarunk fagyasztani megtudunk, ha
valamit ki akarunk mosni anélkül, hogy mi is beledolgoznánk megtudjuk
valósítani. Ha déli gyümölcsöt akarunk, elképesztő gyorsassággal
megszerezhetjük. Ha fürödni akarunk tél idején, anélkül, hogy befűtenénk
melegvízbe lubickolhatunk. Lehetne sorolni a különböző varázslatos dolgot,
de minek, mindenki ismeri, csak nem tartja annak, pedig azok.
Nos, ezek után
ildomos lenne felütni egy meséskönyvet, s elolvasni egy történetet, s rögtön
rájövünk, hogy mindaz a varázslás, ami megtörténik benne, már mi is tudjuk, már
elsajátítottuk, mi is képesek vagyunk rá, csak nem kellőképpen használjuk
fel.
Varázslási praktikákhoz tartozik a térkép is. Ismervén az összes
varázseszközt, azon keresztül ránézve a térképre rögtön Izlandon, a
Gobi-sivatagban, az Ausztrál őserdőben, vagy éppen a Déli-sarkon
lehetünk semmi erőfeszítés nélkül. Akárhová elmehetünk, hiszen már a tévé
segítségével elkalandozhattunk oda, de hozzásegíthetett az utazáshoz egy jó
képsorozat, egy jó rádióműsor amelyben taglalták a hely
gyönyörűségét, vagy éppen egy jó leírás is. A térkép ugyanúgy segít a
régmúltban való utazásban is. Ezt természetesen történelmi térkép segítségével
lehet megtenni. A térkép fontossága az, hogy pontosan tudjuk, hová szeretnénk
menni, kézzelfoghatóan, vagy akár átvitt értelemben. Éppen ezért jó feltérképezni
az előttünk álló kiválasztott területet, hogy sikeres legyen ott
tartózkodásunk helye és ideje.
Nem föltétlen válik szükségessé a térkép kommunikálás közben, ahol csak
részben lehet fontos a hely, viszont a másik személyre való kapcsolat során
egyenesen bámulatos hatást gyakorolhat. Nagyon fontos, hogy erőnket ne
fitogtassuk, szerényen éljünk a lehetőségekkel, ami megadatott, mert egy idő
után bizony az egész varázslóerő elszállhat, s hoppon maradunk egy
kiszáradt élet kellős közepén. Ne adjuk fel az álmainkat, varázsoljunk
minél többet, így válik teljessé az életünk.
A varázslói életmódhoz hozzátartozik az álom. Az álom is kétféle lehet.
Az egyik ébren a másik álomba merülve tör ránk, mindkettőnél az a fontos,
hogy éberek legyünk, akkor az álom sem fordul ellenünk, s tartalma nem lesz
nyomasztó. Máskülönben a varázsló jellemébe elcsúszik, esetenként belefér egy
szerény gőg, még pediglen az, hogy sohasem hagyja alább és uralkodik saját
felségterületén, és csak azoknak enged betekintést szerezni az ő világába,
akik nem ártanak, vagy nem árthatnak neki. Az álmok megszelídítve csak
táplálják a varázsló erejét. Az erős varázsló képes továbbadni
tehetségének alaptételeit, amelytől a jövendőbéli kisokos
kibontakozhat. Ez olyan, mint egy körforgás a természetben, ha beindul rögtön
működésbe lép.
Az álom egyik képzeletvilágon túli megvalósítása, ha nem is
kézzelfogható mégis létezik, ez a művészet. Itt az elkészült műre
gondolva lehet továbbálmodni a művész érzelemképzelet világát, amely néha
új kapukat megnyitva olyan világokba kalauzolja a kíváncsiskodót, hogy teljesen
megváltoztatja addigi felfogását, s mégsem vet árnyékot rá, csak pillanatok alatt
átértékelve gazdagítja azt.
Mindent egybevetve a varázslónak nemcsak a jó tájékozódás, rezonancia,
tudás, képzelet és éber álom szükséges, hanem annál több, vagyis a
felsoroltakat következetesen tudja használni keverni, csűrni-csavarni. A
kívülről szemlélődő egyén számára csak egy összevisszaságképet
mutató rendszertelen világ az egész, amelytől sok esetben megretten. A
varázsló számára maga rend, mert rendszerezve teljes nyugalommal, egészségesen
tudja használni erejének képességét, s ez a lényeg.
Most gondolom teljesen lelepleztem magamat, hogy miért is vagyok
varázsló. Igenis tudok varázsolni. Utazhatok bárhová könnyedén, Áttudok
alakítani bármit, amit éppen a szemem előtt látok vagy nem látok.
Alappillérem továbbra is könyv. Megbízhatóbb forrás, mint bármi. Szerencsém
volt, mert olyan nagyszerű emberek vettek körül, akik ha nem is voltak
varázslók, de értették a varázslás technikáját, ők az igazi Mestereim.
Mondjuk, aki, amit kíván azt meg is kapja. Ilyen Mesterek mellett nem csoda,
hogy igazi világutazó vált belőlem. A könyvek által megismert világok nagy
Mesterei, alkotásukkal elszakították a közvetettség határát és közvetlen
segítséget nyújtottak nekem. Általuk betekintést nyertem az emberi világ
rejtelmeibe. Civilizációkat „fedeztem” fel. A társadalmi rétegek minden
fokozatán helyet foglaltam, velük együtt örvendtem és szomorkodtam, jólétben és
nyomorban tengettem napjaimat. Ott voltam a szegényekkel és elesettekkel egy
bogban, néha a gonoszok, végrehajtók bőrébe is belebújtam, kipróbálva,
milyen is az. Lehettem hős vakmerő, lovagias, lehettem csodaparipa
vagy éppen sárkány. Lehettem pornép vagy éppen különleges. Segíthettem
embereken, segíthettek magamon. Beleveszhettem a természetbe és azontúl
feljuthattam a csillagokra.
Néha mikor pihenek, csak ábrándozok az ágyamba, felkeresem azokat a
helyeket, ahol szívesebben időzök egy kicsit. Ábrándos percek, órák
boldoggá tesznek, hogy ismerhetem azokat a vidékeket, azokat a lényeket, azokat
az embereket. Ott, és akkor pihenvén, nem muszáj megfeleljek az oly divatos szó
alatt értendő elvárásoknak, és beszélgethetek a Kis Herceggel, szerepet is
cserélhetünk véle, úgy mint Micimackóval, Ábellal a rengetegben, vagy éppen
Szerencsés Jankóval és a sort folytathatnám, mert se szeri se száma. Eszembe
jutnak, azok, aki tényleg rászorulnak és akarják a segítséget, felelős
vagyok értük, mert egykoron nekem is nagy szükség volt a segítő jobbra,
természetesen most is jól jön egy kis eligazítás. Ilyenkor tudom, hogy
ábrándjaim nem hiábavalóak, mert mindezek a titkos pihenés alatti kalandok
felfrissítik bennem az erőt, hogy érdemes élni, hogy a világ egymagában
egy igazi ragyogó tündérkert.
Borbé Levente
2007 decembere