Nem is kell mondjam, inkább írom, Adalbert egy igazi sztár volt. Ott lakott a Sehol utca Végtelenben. Nemcsak a város rajongott érte, hanem a fél világ!!! Hogy mi számított a fél világnak, azt most ne tisztázzuk... Például istenien tudott böfögni. Sokan a légköri jelenség kitűnő utánzómesterének tekintették. A szeleket nemcsak a száján hanem másutt is tudta eregetni. Művének hangossága pedig a mennydörgéshez személt (hasonlított). Együltében meg tudott inni egy láda sört, s meg se kottyant neki. Mindig mindenkitől lazán tudott kölcsönt kérni. És a mindenkik valahogy elnapolták a visszakérést, mert bájos, hízelgő tekintetével levette őket a lábukról. Az anyja, az apja (szerencsére elváltak) külön segítették, időközönként mondjuk egy félévnek megfelelő fizetéssel, vagy többel. Néha a rokonok is beszálltak a segítségbe. ő továbbra is kitünően érezte a bőrében magát. Aki már nem segítette "üdvösködéseit" valamilyen szinten, azt hamarosan kigúnyolta, s azon röhögött a félvilág. Lássuk be, elég mókás fazon volt...
Ahogy telt az idő, s úgy harmincon túl volt, lassan kezdett kiesni a formából, hiszen nem volt annyira trendi, noha még a pénzkunyerálás, ha lankadt is, de jól működött, mégis szomorkás lett tőle. Barátai kezdtek megnősülni, ha nem is szerelemből, vagy házasság iránti meggyőződésből, hanem társadalom iránti kötelezettségből, de engedtek a "szenvedésnek". Ezért vette rá jómagát is a nősülésre. A sok csaj közül, akikkel szeretett mutatkozni, egyet kiválasztott magának, s elvette feleségül. Ezzel újra visszakapta sztárságát, s úgy ragyogott, mint egy vadonatúj konzerves skatulya, amikor a napsugarakkal érintkezve vakító fényt produkál.
Sajnos a házassággal jöttek a nehézségek is. A feleségének saját gondolatai voltak, amik ránézve fölöttébb idegesítőek voltak! Hát nem? De ez még csak a kezdet! A szenvedés kezdett magasabbra hágni. Szegény feje, munka után kellett néznie, mert az azelőtti adományozás kurvára visszaesett. Hiába intéztetett el mindent amit lehetett rokonokkal, ismerősökkel és jóbarátokkal, úgyis maradt hézag a megélhetésen, hiszen senki sem vitte ágyba a reggelit, s nem mindig aluhatott délig, ahogy megszokta. Aztán jöttek a gyerekek, az már végképp súlyos dolognak számított. Nem bírta a sok vacsogást, viszont jó apának szeretett volna tűnni. Ötlete támadt! Gyorsan felzárkózott a kanbulis heti négy foci, kézilabda meg miegymás sportoló házasemberek közé, ahol a komoly sport után lemosták magukat belsőleg, egy kis "szíverősitővel". Így megmaradt mosolygósnak és aranyosnak. A gyerekei is látták néhanapján, s vasárnap délután. Csakhogy a munka valahogy mindig kikészítette. Hiányzott az a sok semmittevés.
Ahogy teltek a napok az egyre nyűgösebb és fájdalmas életében, egyik sportos este után hazafelé döcögve találkozott egy verébbel. Ez így egymagába nem nagy csel, elég verebet lát az ember nap mint nap. Csakhogy ez meg is szólalt.
- Hé, te Adalbert!
Adalbert nagyon elcsodálkozott. Először azt hitte hallucinál az itókától, pedig korántsem.
- Igen, te! Ne tégy úgy mintha nem látnál, és ne próbálj kikerülni!
- Miért ne, csak egy veréb vagy, s ha akarlak úgy felrúglak, mint egy bolondgombát!
- Azt csak te gondolod! De most tedd félre férfias kakaskodásodat, és nyisd ki a füledet. Már többször beszélgettünk rólad haverjainkkal, hogy nem véded, akiket kéne, még mi is védjük a miénkeket! Vigyázz kicsi barátom, mert fordul a kocka, s akkor téged sem fog megvédeni senki!
- Nahát, én egy verébbel derécselek (társalgok), elment-e a józan eszem – gondolkozott hangosan.
- Nem egy cseppet sem!!! Te csak vigyázz, mert a meglepetés nem várat sokáig magára...
Egyet legyintett, a verebet végül is nem rúgta föl. Kikerülte! Ez már nagy dolognak számított. Még magából se nézte volna ki. De szokása szerint egyet röhögött magába s azzal haza ebickélt (hazament). Akkor lepődött meg igazán, mikor az asszony gyerekestől elpakolt otthonról. Amint megtudta hol tartózkodnak, rögtön kijózanodva utánuk loholt. Megígért nekük fűt-fát, amit csak lehetett. Felesége adott még egy esélyt neki, s még aznap visszaköltöztek.
Másnap reggel Adalbert korán ébredt, kitekintett az ablakon. Az ablakpárkányra kapaszkodva egy veréb nézte, s ezt ciripelte – vigyázz, mert mi figyelünk! Vigyázz!!!!
Adalbert kiugrott az ágyból s nekilátott a dolognak.
– Csak azért! A veréb csak annyit tett még hozzá
Ettől a perctől Adalberttal sem volt semmi gond. Kedvesen bánt családjával, s lassan, ahogy az idő telt mindenkivel. Még arra is volt ideje, hogy kedvenc madarainak, a verebeknek, egy kis morzsát szórjon ebédre. Sztársága amúgy megmaradt, de másként. Úgy emlegették, nicsak ez a nagy vagány volt, most házasemberként mégis rendesen állja a sarat!
Borbé Levente
2014.febrár.14