Lebegés
Oh, mily sokrétű lehet egy szoba a maga szétszaggatott össze-vissza hangulataival a maga valóságában.
Most jelenleg egy szobában, valahol a nagyvilágban, két alak szemben ül egymással (eltitkolom a nevüket, hihihi). Mit csinálhat két ember egymással szemben? Hát beszélgetnek! Rötyötölnek egymásnak a világ égető problémáiról. S hát a baba mit csinál? Áll a baba áll, - s közben a gyertya ég, csak el ne aludjék, nehogy sötétségben a két sorskergető úr a témájukat másfele vigyék.
A baloldali illető hörpintve kávéjából, félórai hallgatás után elengedi a benne lakozó tarka mondókáját.
- Hát igen, amit már annyiszor elbeszéltünk, még ellehet mondani. Levél formájában készítettem elő, a némi költőiességgel jövő mélygondolatú, spontán firkalmányt. Ime az ábra Kedves Boldogságos Semmi! Lélegzetelállító mosollyal közlöm, hogy érzéseimet kinevették a cukor bébik lepkefing szelídségei. Nem rossz a tiszteletben tartott régi örömökkel feneket törölni, ugyanis a fel halmazódás veszélye forog kockán, akár hihető, akár nem. Ilyen a rendünk a paradicsümben. Oh, oh, meglehetős finomsággal kitalálhatnám magam tisztaságát, mint egy bájos tehén mennyei görcs rángatta lábacskáját, amit a szellőcske ide-oda, jobbra s balra lebegtet az éteri csendben.
Könnyen elképzelhető a korcs világ ferde hajlamárnyékoló, csimasznak tűnő bélyeghez hasonló sorozatai, mert mindenben ott lappang a tisztátalanság.
Barátaim azt is tudják, hihihi! Én azt is tudom, hehehe! Milyen jól csináljuk, ugyebár, nemde bár, sztriptíz bár.
Ugye az élet területén, képmutató ügyességgel megjátszva, milyen előzékenyek és finomkodók tudunk lenni egymáshoz? Meglehetne tenni igaz szívből is, de akkor hól marad a feszültség, a hajsza, a kijátszás a semmibe vevés. Magunk teremthetnénk Édent magunknak, de minek, amikor isteni játékká emelkedett magasra az ördögi mesterkedés. Így esik jól, bizonyosan izgalmas egymást kihasználni és tönkretenni. Annyira mégsem látok bele a dolgok mélyébe, úgy érzem, nem ezzel kellene foglalkoznom. Talán elmehetnék bohócnak vagy udvari bolondnak, ugyani a tehetség kötelez, hogy kaszagép formájában learassam az álmező virágait. Rajongóim gombnyomásra nevetnének a puszta jelenlétemtől. Netán megállapítanák, hogy még sincs tehetségem semmihez, sebaj, a kezemet majd kinyújtják mások, mert ez költőies definíció. Ha a nagy nyújtogatásban leszakad, az sem baj, csak érezze az ember mennyire foglalkoznak vele. Bizony az se baj, az se baj, egyszer mindenki volt fiatal. Legalább valamicske megoldódott ebből az izéből!
Hozzátenném, hogy a szeretet kacsóját nagyon hosszúra kell kinyújtani, hisz a szeretet végtelenben úszó csoda. A szeretetre vágyók nagyon igénylik, kell ügyelni, nehogy széttépjék karjaidat. Tiszteletem és Szeretetem.
A levegő sűrűjéből visszhangformájában jött a válasz, - Hát igen, ez a marha sem tudta átérni.
A kedves illető, miután elmondta szövegét, sajátmagától meghatódva emelt fővel, elégedetten nézett szemben ülő társára. Kihűlt kávéját ideges mozdulatokkal szájához emelte, csakhogy emelés közben felét kilöttyentette, igaz rá sem hederített, mély gondolatok foglakóztatták. Nagyot hörpintett a lötty megmaradt részéből éles kisugárzással vicsorogtatva fogait várta az értékelést. Kiguvadt szemei rátapadtak a jobb felől ülő illető arcára, de az nyugodt volt akár az őszi szélcsendben nyugovóra térő nap. Rémesen giccses megértő mosollyal ült tovább karosszékében. Kis idő múltán, merev szelídséggel zsebéből előhúzott egy papírt és elbűvölő tekintettel a semmibe nézve akart hatás gyakorolni a másikra. Egyszerűen le akarta taglózni, meg akarta igézni figyelő embertársát, aki legszívesebben szembeköpte volna.
Efféleképpen adott hangot magának Nahát, nahát! Két véka rahát! Mondhatom ez is egy szöveg, de inkább hagyjuk, majd később sor kerül rá, most jöjjön az enyém. Az én írásom tüzes istennyilaként hasít beléd, meglátod. Akár véleményként is csenghet, bonghat fülecskédbe, de fátylat rá. Lesz idő megtárgyalni a nagyszerűen frappánsan kolosszális szövegem elolvasása után.
Nagyokat pillantva, káprázatos mozdulatokkal forgatta lapjait, szemecskéjével lapjára tekintve, kissé belevörösödve csendszünetet tartott. Egy szót néhány percig, ami nem sok, feszült hangulatot teremtve, teremtő mozdulatokkal hadonászva belefogott az olvasásba.
- Bármi lehettem volna, bármivé is lehetnék, a teljes boldogságot akarom. Csak az nem létezik, amiről még nem tudunk. Lelkesedéseimben éppannyira jelen vannak az elfogulatlan gondolatok, mint az elfogultak és úgy hatnak rám, mintha elfogadhatóak az az elfogadhatatlanok lennének. Éppen ezért néha napokig letörten bámulok magam elé és keresem önmagamat.
Közös nevezőre jutni, elfogadtatni magad másokkal, nem a külső kiegyenlítésre kell törekedni, mert az úgyis kudarcba fullad. Valahonnan abból a bizonyos elcsépelt szóként használt tudatalattiból kell előlocsogtatni. Mert a tényhordozás öröksége, hogy mennyire tudunk valamit vagy nem állapítás séma nem megfelelőek az érzésekkel telített harmónia megőrzésében.
Elzárjuk magunkat a külvilágtól, anélkül, hogy egyáltalán szerettünk volna úgy istenigazából.
Számolnunk kell azzal a ténnyel is, hogy mennyire kell elfogadtatni magunkkal a külvilágtól kapott dolgok vegyületét, hogy egész életünket nem sikerült megélni, csak eljátszani.
A szereposztást a szülőktől kaptuk. Ezért van az, hogy gondolatainkból kiindulva úgy próbálunk mindenkire mindent ráerőszakolni, hogy lássák, mennyire én vagyok az igazibb másokhoz viszonyítva. Netán én vagyok az igazság királya és senki más.
Elsősorban, de lehet középső vagy utolsósorban is, nekem édes mindegy, az az illető beteg, aki már nem képes felismerni önmagát, csak hajszolva harcol, mint egy robot, de nem tudja mire megy ki az egész. Mégsem tűnik úgy, mintha szándékosan lenne szítva ez az egész. Az is igaz, nagyon ritka az olyan ember, aki saját igazán tud nevetni, vagy egy becsületeset szenvedni.
Jelszavakra építik a befolyásos hatalmasok a világmegváltást, holott a valóság nem erről szól. Hiányzik az igazi képzelet, amely a jól felépített rögeszmés lelki-gondolati barlangrendszerünkből kiutat talál. Még annak sincs, hogy másokat vigasztaljunk, vagy ócsároljunk. Elfelejtkezünk arról a felelősségről, amit ez a lét megkövetel.
Vigasztalással is lehet sikeresen tönkretenni embertársainkat, mások ócsárolásával legtöbbször önmagunkat, mert mindig saját énünkről van szó bármit kimondunk, érzünk és gondolunk. Igaz, nehéz felismerni önmagunkban a jót, az álmodozást. Mégis egymástól megköveteljük szélsőséges rohamainkkal, bármennyire is nem akarjuk, hogy kiirtódjon belőlünk a világmegváltó érzés. Csak a gürcölés meg hajsza háborús gondolatával tudunk élni. Igazán annyira magától értetődik, hogy nekünk, pont ehhez a dologhoz semmi közünk. Mégis mint egy eszeveszett őrült tépelődünk rajta. Ritka embernek számit, aki rájön a dolog nyitjára. Tegyük fel, lehetne boldog, de már nem tud, rengeteget nyavalyáskodik", de ha el tudja érni lelkében lakozó csodálatos tisztaságot, a végpontot az már nem rögeszme, az már egyszerűen semmi. Igen, a semmi az igazi boldogság (talán).
Létezési mániánkat fokozzuk, nem vagy megelégedve puszta létezésünkkel, holott félve azt akarjuk.
Hisszük azt, hogy szeressük egymást, de fogalmunk sincs szeretet igazáról. Aligha vesszük észre azt a tényt, hogy sajátmagunk rabszolgái vagyunk. És ha kell végkimerülésig bizonygatunk olyan dolgokat, ami nem felel meg énünk valódiságának, sőt a saját hitünket pocskondiázzuk. Nem tudunk különbséget tenni jó és rossz között. Ami régen érték volt, a hit alapját kevésbé tiszteljük, rámosolygunk a történelmi vallásokra, az egykori filozófiára más és nagyszerű gondolatokra.
Szeressük egymást gyerekek!" ugye milyen magas fokon tudunk disznólkodni. Habár a disznólkodás szóra sem vagyunk érdemesek, mert néha még a kedves állatkákat is felül tudjuk múlni hülyeségben. Emiatt sok minden forog kockán, hogy mi forgatjuk-e arról nem beszélünk, mert nem akarunk tudomást venni róla. Mégis, ha igazán valamit átakarunk élni, először énünk előtt kell tisztázzuk létünket. Ez lenne az első lépés, ez a kezdet, ami igazából nem létezik csak, muszáj megnevezni, akkor talán meg fogjuk érteni, milyen más ez a világ. Másképp ébrednénk, másképp cselekednénk, ugyanakkor hatalmas feladatok várnának ránk. Ehhez erősek és rendezettek kell legyünk, mert pillanatok alatt összezavarodhatunk és a nagy súly alatt összerogyunk. A tervet el kell kezdeni, majd valaki befejezi, mer generációkon át vezet az út a felismeréstől a megismerésig.
Mindezekkel a dolgokkal gátlástalanul farkasszemet kell nézni. Érdekességükben rejlik az erősség és a csábító csalafinta buktatók, melyek kívül nagyon babák, de belül teljesen üresek.
Amíg lélekben nem erősödtünk meg, nem lenne jó, ha gondolatainkban úgy ébrednénk fel, hogy felidéznénk az éjszaka álmait, és amit álmodni fogunk egész nap.
Feladatunk keménységet kiegyensúlyozottságot követel a sokrétűség árnyékában.
Szembe kell néznünk a külsőségek leküzdésével Nehéz dolog, mégis megéri.
Vajon miért ne tudnánk élvezni az egyedüllétet, a gyerekeskedést, mint a társas lét bubás napjait? Azért mert félünk tőle. Nem tudjuk felfogni, hogy sohasem vagyunk egyedül.
Imádni kell a természetet, a napot, a csillagokat és az egész világegyetemet, ami része életünknek. Békésen kell elfogadni, hogy milyen nemhez tartozunk, mert mindkettő nagy érték, de akkor válik igazivá, ha a két pólus (ellentét"), egymásra talál.
Az egymásra találás egyedenként változó. Ez azon dolgok sokaságának egyike létezésünkben, amely megvalósításra vár. Ha igazán képesek vagyunk átengedni magunkat, a bennünk rejlő varázsnak, akkor szinte magától minden elrendeződik.
Ha nem tudjuk feldolgozni a természetesség adta lehetőségeket, az egészből lehet kín és szenvedés is.
Lehetséges, hogy ez már évezredeken át így megy, csak a tengődés szeszélyes provokációjának adtuk át legnagyobb kincsünket, a tiszta feltétel nélküli szeretetet.
Mindez a spontenaitás lehetséges megszűrésével nem történhetett volna meg. Ehelyett egy "megnembánási" kapcsolat termelődik felellőség nélkül, amelyben hiányzik a tekintély, az alázat, a kimondhatatlan önzetlenség és az őszinteség álmai áradnának szét bennünk, ha csak órára, akkor is megérné.
Lehetőségeinkkel és tehetségeinkkel az ilyen esetekben a reménység ritka formáját kapnánk meg, azt, hogy igazán tudunk szeretni.
Khm khm , vékonyat köhintett s azzal nagyot koppant és elhallgatott.
A másik illető hisztérikus gúnyos vihogásba tört ki, s aztán hirtelen merev képet vágott, borzalmas hangszínskálát alkalmazva bömbölte szavait.
- Te vaddisznó! Felhívsz egy kávéra, s mindezt azért teszed, hogy az én tegnapelőtti gondolataimat más színben előadd! Te rézfán fütyülős, te girhes-görhes dögszagú szarlégy másolat emberképében, te, , kihajítalak!
- Jóooooooool van haver, ízé ne, na most lényegtelen, de hogy mersz velem packázni! Meghívsz kávézni, s most mint egy hülyét, csak úgy ki akarsz rittyenteni. S különben is a te spontán lehetetlenségeiddel és főleg az előbb rám mért rágalmazó szavaiddal nem érsz te sokat.
- Jaj, hogy a súly bassza meg az erkölcsös seggfejedet!
A baloldali illető nekirohant a jobboldalinak és csapkodó módszersorozattal látta el ütlegelő technikával finomítva a jobboldalit. A jobboldali sem volt rest. Ő ámbár, de bár, habár és akármilyen bár, kiállt a gentleman verekedés mellett, így kézen-közön, agyba főbe püfölték, rittyegtették egymást. Rittyegtették volna egymást a teljes kifáradásig, de előkerültem én a mindent tudó", fáintos alak. Szétválasztottam. Megbékéltek. Felajánlottam, hogy tegyünk egy városi túrát, és mindent úgy tekintsük meg, mint még sohasem.
A szoba egykettőre városi utca lett, csak úgy libegtünk rajta akár a tavaszi szél. Nem is tudom, hogyan történhetett, de eltűntek a szemem elől. Pedig jómagam szemfülesnek neveztem ki halló és látó szerveimmel ellátott énemet létezésem valamelyik időbeli fokától, persze most máig, mivel tudom, hogy ezentúl nem így van. Felnéztem az égre, s hát mit látnak szemeim, egy paradicsommadarat. Tudni illik, hogy a paradicsommadarak Ausztrália és Óceánia babás tájain fordulnak elő. Töprengésemben különböző rágalmazó képzeletek sora sújtott le, persze hiába. Feltekintettem az égre s már nem láttam őkelmét. Mégis ott lebegtem, hátha egyszer meglátom őkelmét. Nem árt, ha az ember az északi féltekén ekkora csodának a tanúja. Rá kis időre újra az égen láttam röpdösni, pont felettem. Néztem a gyönyörűséget miközben az a két jó barát járt az agyamba, akik az előbb olyan kellemesen elcsevegtek egymással. Elkalandoztam gondolataimban, ezt a paradicsommadár is észrevette. Mivel egyfolytában kimeredt szemeimmel rábámultam, hirtelen rám förmedt Na mit látsz rajtam, olyannyira csodás vagyok a legújabb fazonú harisnyában? No, azért nem kellene úgy bámuld a harisnyadivatot, mindjárt elpirulok. Bevallom, nagyon kezdtem restelleni magam.
Levettem tekintetem róla, de azért félve felpillantottam és tényleg igaza volt. A legelőkelőbb áruházi magazinban láttam ezt a legújabb fazonú harisnyát. Nem mondhatom, az ember szeme elállt a gyönyörűségtől, ahogy ránézett erre a szerény madárra. Csodálatosan röpködött az égbolton az új szerelésében. Néhányat még körözött fölöttem s azzal éles kanyart vett a levegőben és eltűnt, mint szamár a ködben.
Én pedig illedelmesen hátat fordítottam jómagamnak és besétáltam egy előkelő üzletbe. Ott mindent lehetett kapni, höhö! Amire gondoltok, annál többet. A nagy tömegben szembekerültem önmagammal. Csak akkor vettem észre, hogy kiléptem a testemből. Hű ha, ez nem vicc állapítottam meg magamban, gyorsan visszaboldogultam emberi alakomban és észrevétlenül elhagytam a terepet. És mentem az utcán csak úgy, hihihi! Aztán amúgy huhuhu! Később emígy, háháhá! Még később, ahogy jött höhöhö!
Boldogságosan éreztem magam. Hangulatomra még a rám leselkedő kísértések rimánkodó furcsán furkálódó zavargásai sem tudták megbénítani. Minden ellentétes hebehurgyaság hanyatt vágta magát.
Ó, mily öröm, mily boldogság, háhá! Úgy éreztem magam, e szép nap arravaló, hogy ügyeljek nehogy belebolonduljak a magamtól felfedezett boldogságomba.
Ezek az utcák, amelyek pompájukkal körülvettek egyféle anyaszült szűzies keresztény állapotba vetítették nagy látványossággal elém szépségüket. Tökéletes eufóriába kerültem.
Tegnapelőtt még rá sem mertem volna gondolni cselekvésem merész formájára, de már a tegnap ez a forma kissé merészebbnek tűnt. A mai nap titka abban rejlik ( az időben nyugvó mai napok egyike), hogy érdekesen kezdődött. Nem úgy keltem fel mint szokásos hétköznapokon egy ember, hanem úgy mint a nap. Lehetséges úgy is nyugszom majd le, és úgy fogok tekinteni a világra akár a telihold. Azt hiszem a mai nap folytatása sem volt semmiség azért. Hallgattam egy babás tárgyalást sötöbö.
Érdekes módon észleltem az utcán, amelyben kilépésemkor átmasíroztam rajta, olyan újnak tetszett, mintha sohasem láttam volna. Elképzelhető a meglepetésem nem-de?
Mindennek az a teteje, hogy saját magammal mindezt megbeszéltem. Ezelőtt szégyenlettem volna bevallani érzéseimet önmagam plasztikus sugárzású, mennyei karakterű és lenyűgöző lehetőségekkel álcázott én hitemnek.
A mai nap egy álom, amelyben lebegek ég és föld között. Nagy repülésemben leszállok egy villanydrótra, egy veréb mellé hadd lepődjön meg. Nem hiszem látott még ilyet.
Leszálltam. Szevasz baszki, hogy ityeg a fityeg veréb úr. Nos, mi a harci helyzet? Láttad a paradicsommadarat?
- Ne veteszkedj itt a villanydróton te izé! Megkérhetnélek húzódj egy kicsit arrább, mert aztán lesz kalap a földön! Me ma!
A paradicsommadárról csak annyit, hogyha nem hiszed, veheted délibábnak is, de én álcáztam magam annak, hadd csodálkozzanak, akiknek csodálkozni valójuk van. Na de most tünés a villanydrótomról, mert beperellek a madárügyi hivatalnál!
- Jaj, kolléga máris repülök. Azt a piculáját, de egyszerű vadonnőtt hitványsággal eltudtad távolítani az identitás pecsétjére hivatkozva. De ez már nem egy gond. Az a lényeg, hogy repülök és nem akárhogy. Nem is gondoltam volna, hogy valamikor repülni fogok. Na tessék, kedveskéim, most konkrét ténnyé vált az álmom, de mégis úgy érzem csak egy dologról beszélek. Jaj, de jó istenkém! Mégis minden az emberi magatartásomat sugallja. Nem bánom, ha nem sikerül megosztanom valakivel, mert, anélkül is nagyon bírom a jelenetet. Azért jóból is megárt a sok, egyszerre túl sok ez a változás nekem. Már csak azért is borzalmas, ha az ember túl akar lépni önmagán és ennek erőszakos tudatában van. Semmi kétség nem fér hozza, hogy mindennek vele és együtt járója az önzetlenség változatos színekben lejátszódó makujsága. Hühühü hüm!
- Jaj, de jó repülgetni, el sem hiszitek testvérkéim. Biztos azért van ez így, mert sokan nem röpködtek egész életükben, pedig nagyon vagány. Ez a ténymegállapítás nem föltétlenül okoskodás, inkább öröm. Nem vagyok az az önző teremtmény, hanem nem meséltem volna el a látomás és látás fogalmának gyönyörűségét, amely dolog megesett velem ezen a délutánon.
Az a tény, hogy kék az ég, még nem elég. Az a tény, hogy hol friss a levegő s hol nem, még nem elég. Ezt lehetne sorolni a végtelenségig. Jaj, most már úgy érzem megártott a sok pallérozás. Persze minden rendben, hiszen mindenből megárt a sok. Esetleg ezután többet nem szárnyalok az sem baj, a múlt elragadó bájos percei felpezsdítenek. Ami azt illeti, büszke vagyok röpködésemre, de most már végkép alászállok és lefekszem. Nagyon hiányzik egy kiadós alvás. Azt hiszem, csak az tud boldogítani.
A semmittevés gondolatával küzdve búcsúzok el a mai naptól, elhomályosítva a közelmúlt emlékeit, kellemes meglepetéseit, mint a szivárvány létét eső utáni tündökléstől az elmúlásig. Álmomat pedig délibábbá varázsolom, hadd mondjak ellent magamnak és legyek olyan egy kis időre, amilyen szoktam lenni.
* * *
A szoba lecsendesedett, Ő pedig alászállt buggyanó víz formájában lecsorgott a plafonról az ágyra, ahol visszanyerte eredeti alakját. Félórai töprengés után mély álomba merült, de ezt még ő sem tudta, hogy az ébrenlét folytatása vagy maga az álom. Talán egy kezdetről lehet szó.
Egy városi beszélgetése alkalmával figyeltem le. Az eset nem messze a központtól a piacon történt. Akkor jöttem rá úgy Isten igazából, hogy ő én vagyok, vagy ha úgy tetszik Én ő vagyok. Beszélgetésemet egy árnyék figyelte, szűkmarkúnak tartott, mivel nem vásároltam, csak karattyoltam egyfelé. Azért akad, aki e vád alapján akár halálra is tudna ítélni, de miért tenné, ilyen furfangos az egész világ. Árnyék úr mégis meghatódott, talán sajátmagától. Erre magamtól visszaszóltam magamnak ? Képzeld kedves árnyékocskám, egyszer én is azt hittem, hogy elaludtam. Lehet, hogy nem is tudom. Szóval, nehéz olyan dolgokról vélekedni, amelyeknek határozott megoldásai vannak.
Tehát feküdtem az ágyban, szokás szerint elmélkedtem az említett témáról, amit kifejtettem neked e két órásnak tűnő beszédemben. Neked kedves olvasó! Hogy miért, azért, hogy teljen az idő, vagy ki tudja - Remélem ebből sem elméleti, sem elvi probléma, harag, nem lesz belőle. Hihihi!
Elnézést valaki Árnyék hozzám akar beszélni.
- Te csak derécselj ügyesen, rötyötöld tele a helyet. Már tudom, a magamféle árnyékokat nehezen veszik figyelembe. Te is tudod, esetleg holdvilágnál jön fel a napom, akkor is, ahelyett, hogy szeretnének, agyonijednek tőlem. Jópofaságod végett megbocsájtok neked. Nyögd ca ki mit akarsz!
- Igenis Árnyék úr. Mindjárt, ebbe a helybe, nekikezdek a részletezésnek. Szívem mély öntudatból és az agy józan elméletű képzeletszüleményes esendőség hatására indultam el a hallatlan ? hallható létezést tébolyító merészen csökönyös és mégis vidám úton, át az ágyon, a plafonon, és hamarosan kint találtam magamat a szabadban. Tudom, akaratom megengedte volna, hogy kikalandozzak a világűrbe, de mi haszna, úgyis itt kell tevékenykedjek. Nem tudok segítőkész lenni másutt, mikor itt helyben elkel a rengeteg segítség. Lehet, megtettem volna régebb múlt időben, de most már tudom a lényeget. Pontosan azért valék helyhez kötve, mert ahol voltam óriási szükség lett volna rám. Nyilvánvaló, hogy figyelmen kívül hagytam. Rettenetes az ébredés, mikor rájön az ember, miket mulasztott el. Rettenetesebb még ennél is az, mikor az ember rá sem ébred mulasztásaira.
Derécselés ide vagy oda, de magam sem tudom, mi a képzet, képzelet, és mi a valóság. Pedig sok okos bölcs gondolkodó meghatározta. Inkább elhagytam a várost. Gyors léptekben eregeltem a mezőn. Most vettem észre, hogy ugyanazon mezőn sétálni nem ugyanaz pillanatnyilag, mint két héttel ezelőtt. Nagyon örültem észrevételemnek, s látám, hogy jó. Láttam a fűtengert, benne a csoportos virágszigeteket, észrevettem a rovarok röpködését, hogyan szállnak virágról virágra. Láttam méhecskéktől zúgó virágos fákat, amelyek a hatalmas mezőben hatalmas szikláknak tetszettek. Úgy éreztem, mintha büszkeség töltené el lényüket. Reflexeim diktálták hajladozásomat. Meghajoltam előttük Csupa öröm volt nézni a viszonzást. Ebben a fergeteges örömhullámban történt, hogy szellőcske kerekedett és lehajlította felém a fák ágát.
Ahogy így figyelgetek kedves szemeimmel, nagy meglepetésemre egy borjú fiúcskát veszek észre. Eszeveszetten szaladgált a füvek között, fel sem figyelve semmire sem. Hamarosan következtetésemből rájöttem, hogy koránt sincs megveszve, csak örömében rohangál, gondolom a boldogságtól. Szaladt is az amúgy, hogy csak bírt, jobbról balra, balról jobbra és össze-vissza. Egy madárka letelepedett egy kivirágzott csipkebokor tövére, onnan figyelte az akciót.
A madárkáról annyit, hogy a vándormadarak csoportjához tartozik, aztán milyenféle az identitása, már nem tudom. Első pillantásra észrevehetővé vált szegény kismadár bosszúsága. Kevésbé értékelte számára egyáltalán nem lenyűgöző előadást.
A mező ennyit adott a látványból, sokat nem lehetett látni az erdőfelőlről, még erőltetett guvaszki szemekkel sem. Esetleg néhány vadat kijönni és visszamenni az erdőbe. A rét másik szögletén be lehetett kukucskálni a völgybe, ahol egy kedves kis falucska a gyümölcsfáktól virágos ünnepi díszben öltözve tette fennköltté a tájat. Éppen ezért a falucska házai alig látszottak ki a virágtengerben úszó gyümölcsfáktól. Mintha bújócskáztak volna.
Ahogy így merengtem és figyelőztem, eltelt az idő, már a Nap is lemenőben volt. Ennek ellenére még mindig kacérkodott előttem egy lepke pár, és a bikafiúcska is még mindig rohangált. Az ám, de nem sokáig, mert rohangálás közben irányt tévesztett, nekiment a csipkebokornak, úgyhogy a virágos csipkebokor tetejéről szegény madárka földig esett. Magához térve, dühbe gerjedt, hisztérikusan pallérozta le tollait a gaztól. Nagyon mérges lett a szaladgáló ügyefogyottnak látszó bikafiúcskától. ő máskor is határozottan, energikusan idegeskedett, de ez több volt a máskornál is. Idegességi akciót saját maga fújta le, mikor meghallotta a bikaborjúcska bőgését. Hirtelent fordult, arra tekintett. Látszott tollas barátunkon, amint elérzékenyül. Mi is lehetett érzékenyülésének oka? Az, hogy ez a bebelló bikafiúcska talpába belement egy jókora tüske. Az csak sántikálva könnyes szemekkel búslakodott ide-oda téringőzve, majd elgyengülést kapott ingyen és összeesett. Jelzem, azért volt egy kis szimulálás is benne. Megsajnálta a madárka, odaröppent, próbálta kihúzni, de nem sikerült. Hirtelen eltűnt a látóhatáron és pontosan tizenöt perc, százhúsz másodperc és százötven mikron alatt ért vissza másodmagával. Másodmaga egy ember volt, aki gyors mozdulatokkal kiszedte bikaborjú lábából a tüskét. Szép ügyesen bekötözte. Mindhárman nagyon boldognak látszottak. Az ember sétálva, a bikaborjú bicegve, míg a madárka néhány kecses szárnycsapással távolodott el a mezőről. Nem mondom, jómagam is örvendeztem, aztán átlényegülve levegő formájában, szelőcske segítségével az égboltra csapódva igyekeztem megközelíteni a nagyon távol eső, szabad szemmel alig látható hegyet, annak is a legnagyobb csúcsát. Mindezek után jutott eszembe, amit mondott volt egyvalaki, amit igaz nem dicsőségből, hanem a történet pontos emlékes füzetbe illő leírása végett igyekszem valóssá tenni:
- Megpróbáltalak levegőnek nézni,
De rájöttem, nem lehet levegő nélkül élni"
- Ah, de megható. Talál az eddigi történtekkel. Nos, hogy tetszik néked Árnyékocskám, aki folyton mellettem kibicelsz, mintha más dolgod nem akadna.
- Ugyan-ugyan, árnyékvilág nélkül nem léteznél ezen a Földön. Hm, hm, persze-persze roppant elgondolkoztató a rötyögésed, nem bánnám, ha némi hűvösen finom angolsággal, nem szakítanád félbe mondókádat. Folytasd, amibe belekezdtél.
- Azt hittem számodra nem annyira fontos. Ne légy olyan vadul kíváncsi, mert aki abban a hitben tengődik, hogy a bogár akkor döglik meg, amikor rálépnek, az sohasem volt és sohasem lesz képes élni. No, de mindegy, zúgom a zengőn, tengőn, lengőn, csengőn szóló kis hangocskámon, hogyan dalol az élet.
Sok időbe telt, míg sikerült a hegycsúcsot elérni. Fáin daloló hangulatom támadt, így hát énekelve lebegtem a csúcs felé. Már nem volt messzire a csúcs, amikor arra gondoltam, hogy milyen egyedül fogom érezni magam. Gondolatom megcáfolódott, mivel a hegy lábától egészen a csúcsig. Kígyózó embersor, élő csodaként sugárzott fel az ég felé. Az hegy ormán egy illető állt. Várása nem volt alaptalan, mivel a várakozó tömeg robaja nagy zajt csapott. Zúgott akár egy megvadult patak vize tavaszi áradáskor. Látszólag sikerült hatása alá keríteni őket, igazából a tömeg hallgatott el magától. Én felülről csak ámulva-bámulva figyeltem, eltekintve attól, hogy kockás inget viselt, nyakkendővel és szakadt nadrággal párosította öltözékét. Ruhája tele volt kézi baggatással. Talán kicsire vágott haja, tágra nyílt őszinte tekintete keltette fel bennem a figyelmet iránta.
Így beszélt, feltekintve az égre: - Tudod, mi szeretnék lenni? (Ekkor már nehéz volt arra gondolni, hogy mindenkinek szól, úgy éreztem, mintha hozzám beszélne) Ne haragudj, nem kérdésnek szántam, rád sem akarom kényszeríteni gondolataimat, éppen ezért csak arra kérlek hallgasd végig mondanivalómat, és nem muszáj tudomásul venned sziporkázó őszinte könnyedséggel elmondott szavaimat.
Szeretnék most ebbe a helyzetben egy falevél lenni, amely nem idő előtt rohad el, sőt mindig a szivárvány színeiben fürödjön, játszódjon. Ne tudja egy gyönge kis szellőcske érintése amúgy is a sok cibálástól gyengén tartott szárat a fáról leszakítani fához való kötöttségében. Szabad akaratodból távozz el! Csak akkor repülj a szelek szárnyán, hogyha arra vágysz. Akkor engedheted, hadd vigyen a szél bármerre, ahová akar. Települések, hegyek, tengerek fölött, amíg jól esik. Azután meg kell pihenni, mert nem tarthat egy állapot a nagy időrengetegben örökkévalónak. Átadod magad az általad kiválasztott helyen a földnek, gazdagítani annak termőképességét, de soha el nem feledni, hogy valamikor egy fa lehelt életed beléd a korlátolt értelemtől a szabadságig."
Beszédje teljesen meghatott, de annyira, hogy saját énemről alkotott véleményem teljesen megváltozott. Furcsán éreztem a valóság kelepcéjében létem felfedhetetlen titkainak relytéjét. Egyik tűrhetetlen pillanatban, tehetetlenség határát súrolva, helyben kezdtem forogni egyre ingerültebben. Forgószél formájában távoztam. Mire felébredtem, már az otthoni meghitt környezet fogadott. Nekiveselkedtem zongorázni. Igaz sohasem tudtam, de most valahogy összejött. Még kántáltam különböző ritka szép dalokat melléje. Kis idő múlva már zongoráznom se kellett, hagytam hadd radálja magát önmagában. Örvendtem a világ minden kinyilvánított titkának, melyet ajándékba kaptam egy elmélyülő dögunalmas tűnő, de eseményekben bővelkedő napon. Azt tudtam, nem valami megváltásszerű esemény zajlott, hanem egy kezdetnek az eleje. Olyan kezdetnek, amit nem sajátmagunk akaratából indítunk el, hanem helyettünk viselkedésünktől függően megírja az élet. Még nem tudhatom, talán nem is jó tudni, mi lesz ezután. Rákérdezhetnék bölcsességemmel és okoskodásommal, hogy felfedezzem a hallhatatlanság birodalmát, de minek?
Merengéseimnek nem szabtam határt. Hagytam minden folyón a saját medrében. A muzsika szólt, hangjaival egy olyan utat épített magának, amelyre bármikor ráállhattam volna sétálni. Tisztaságával, önzetlenségével elkápráztatott, magával ragadott egy meghatározatlan világba. Számomra teljesen az volt, mert még sohasem léptem át az említett birodalmat.
Mielőtt körülnéztem volna, hagytam magam a lebegés tökéletes elmélyülésének játékával enyhén elringatni magam. Remek érzés kerített hatalmába, úsztam a boldogságba. Valami hasonló érzést kívántam mindig magamnak. Most bejött, velem lebegett az egész élet, mindenki élete. Úgy éreztem, mintha az ellenőrzésem alatt lenne, a mindenség egész szikrája. Mégis világosan láttam, nem más, mint a felismerés ködfátyol alól kibújt tisztasága.
Valahogy így is van, míg a felismeréstől árnyhatásunk újra a megismerés kezdetének komor, de hiteles, játékosan, bolondosan szórakoztató nehéz világába nem kerülünk.
Otthoni elmélkedésem közepette meglátogatott egy idegen. Ez a pacák pedig arra kért, hogy látogassam meg VAXot.
ITT
A KEDVES OLVASÓ
ELMÉLKEDJEN
SAJÁT
HELYZETÉRŐL
EGY
FÉLÓRÁCSKÁT
Köszönettel: Borbé Levente
VAX
Mitévő legyen egy olyan ember ily nagy boldogságban áradozva. Gondolkodás nélkül útnak indul, hogy felfedje az újonnan kecsegtető témák elvbeli szeretetének szabadságát vagy éppenséggel zsákutcáját.
Közönyös tekintettel, és meg se hess stílussal keltem útra, otthagyva otthonomat egy új kalandért. Gondjaim között szerepelt Vax jelentése, fogalmam sem volt eredéről, körülbelől sem tudtam mi az. Sebaj, kiötlöttem magamban egyfajta jelentését. Valami olyan lehet, amit érzékelünk, hallunk, látunk, tudunk, esetleg tudni fogunk. Nem tartottam veszélyes dolognak, hiszen minden, ami van egymagában nem veszélyes. Legtöbbször csak a félelem teszi azzá, amitől ha megszabadul az ember teljesen átlényegülve, átadja magát az örökkévalóságnak. Imigyen, morfondírozva elértem egy plé táblához, fel volt írva rá VAX. Nohát, mennyire érdekfeszítő. Csupa egy mérföldnyi gyaloglás kellett ahhoz, hogy megpillantsam az első kistelepülést szemem előtt. Egy kis városka tárult szemem elé. Meglepetés elmaradt. Ugyanolyan ki-be sétáló emberek voltak, mint más városokban. Mivel a kíváncsiság borzasztóan hajkurászott, szóba elegyedtem az első jött-menttel. Attól viszont egy kissé meglepődtem, amit ez a pacák közölt velem. Arról a sok emberről esett szó, akik összegyűlnek a világ minden részéről e szerény kis városba. A szerény kis városkának is a Vaxológiai intézetébe. A Vaxológiai intézet, amely ezer főt számlál, foglakozik vélük, amíg becses kérésüknek eleget nem tesznek. Furcsán hangzottak ezek a tőlem egészen távol eső dolgok. Muszáj volt rákérdezzek, hogy miben áll ez az egész dolog. Miért vándorolnak oly sokan ide az emberek. Természetesen kellőképpen válaszoltak rá. Hogy szavamat össze ne keverjem (már így is eleget össze van), ez az egész nem más, mint egy stimuláló hatás a képzeletnek, amit annyira szeretnénk látni, hallani stb. Erről van szó. Elmondhatnám úgy is, el is mondom, hogy nem más mint a tudat alatti és feletti kívánságok összességének és ezen dolgok valamely fontos részének egészbéli vagy részbéli kielégítése. Mindazonáltal olymód kielégítve, hogy az ösztönös érzelmektől, a csábítástól, az aranyos hamis hallástól, a kívül szép de belül rohadt gondolatok játékának eleget téve egymásba merülvén, hülyíti el, rajongóit. Kérdésem a hamisság létén akadt fenn. Vajon mit érthet a kedves derécselő pacák, hamisság elvén. A pacák egyszerűen tálalta mondanivalóját. Kifejtette, hogy a hamisság nem egyéb, mint a valóság felcicomázása, cifrázása és elferdítése egy személynek, vagy kisebb csoportnak az ámítására.
Elbúcsúztam az illetőtől, úgy gondoltam, hogy jómagam is kibérelek egy szobát, ebben a városban, amíg előíratom személyemet e boldog ügyre. Még egy darabkára elnevettem magam. Ha valaki látott, azt hitte, hogy hányást imitálok. Nagy mázlim volt lakás szempontjából, mert nyári szezonban tele az ?üdülő". Részemre sikerült szobát szerezni a kedves intézeteseknek. Azt is elárulták? Hogy holtpontkor érkeztem, mikor kevesen vannak, és nemsokára, csupán egy hét múlva sorra fogok kerülni. Pontosan kilenc óra tizenegy perc és hat másodperckor délelőtt. Persze fellebbentem nyolckor. Jobb idejében ott lenni, mint később.
A közbeeső egyhetem, hogy megemlítsem, gondolatok sűrűségével telítődött napok voltak.
Azt hittem akkor, hogy értem értelmét az öngyilkossági konszensz sö nonszensz vitának oktatási-nevelési keresztbezáró tragédiavigasztalásnak fokát, de rájöttem, ordító csalódás volt. Ha valamikor valaki megérti, talán megtudja annak lényegét. Hej, de szerény vagyok, de csuhajja!
Én sem tudtam pontosan, miért eregeltem fel nyolckor. Egy biztos, nem untam magam. A semmiből elém szökött egy illető. Ihlettel és a Múzsa által agyonpuszilt alak volt. Kérdezés nélkül rötyögni kezdte új szerzeményét, amelyet szeretne látni, mint kész valóságot, megtörtént eseményt. A címe az volt, hogy,? hehehe hej, de mennyire várjátok ugye? VIRÁGOS RÉT volt.
Így szólt, szóról-szóra: Egyszer volt, hol nem volt, talán mégsem volt, de mégis volt valahol e nagy Föld kerekségén egy valóság. Ebben a valóságban sokan megszülettek, sokan belehaltak. Csakhogy most történetesen születésről esik szó, éspedig egy kisfiúcska született. Haja csillogott a feketeségtől, tengerkék szeme villogott, mikor rásütött a nap. Szája piros volt, akár a paradicsom.
Telt múlt az idő, ahogy általában szokott. Esztendők váltogatták egymást, s a fiú szép szál legénnyé cseperedett. Hét faluban nem volt párja keménységének. Keménységében szinte szétrobbant. Szebbnél szebb, csodálatosnál csodálatosabb lányok rohangáltak érte. De ő ügyet sem vetett rájuk, csak büszkén járt le s fel, hadd csodálják. Büszkeségében alig fért bele kis Földünkbe. Szülei aligha tudtak vele bírni, sőt félni kezdtek tőle. Ez így ment volna a világ végéig, ha a faluba ne költözött volna egy család, s annak a családnak ne lett volna egy lánya. Először ugyanazzal a gőggel vonult előttük, de azt kellett észrevegye, hogy a lány ügyet sem vet rá. Úgy gondolta, hogy még egyszer elvonul előtte. Egy párszor vonulgatott, bizony mehetett volna ítéletnapig is, nem jutott nagyobb eredményhez. Ha imigyen nem sikerült meg kellet próbálni másképp. Újabb cselekvés hóbort következett. Úgy döntött beleköt. No hiszen, ezzel sem jutott sokkal messzibbre. Ahogy teltek a kísérleti pillanatok, órák, napok, egyszeriben más kezdte foglalkoztatni a legényt. Észrevette a lány kecses járását, gyönyörű mosolyát, ragyogó tekintetét. Vágyódást érzett utána. Végtelenségig hajkurászó gondolatok szaladgáltak át az agyán, még több kérdéssel. Egy idő után magába zárkózott, egyre kevesebbet járt el otthonról. Falunak jól esett a hír, jól kibeszélték. Mikor már nem volt mit rágódni rajta, akkor az is lecsendesedett. Tudjuk már mindannyian, hogy minden csoda három napig tart. Dologidőben dugta ki fejét, sőt az egész testét a híres legény, mert muszáj volt. Kénytelen volt mutatkozni az emberek előtt. Pontosan egy ilyen dologidős takarási munkanapon, hazajövet utolérte a lányt. Egy darabig csak úgy üresben haladtak egymás mellett. Nagyon nehezen, de valahogy, nem is lehet tudni, hogy, beszélgetni kezdtek. Csodák csodájára a lány természetese vette lépését. Menetközben megpihentek. Leültek a falusi út menti dombra, a lányt elnézéseivel, bocsánatkéréseivel árasztotta el. Szegény lány szinte abba fulladt bele. A lány kifejezéstelen arccal figyelt. Azért egy idő után, lassanként megváltozott, kifejezéstelen arca egyre érdeklődőbb lett, a duma vége felé még könnyezett is.
Vajon miről beszélhetett ez a legény? A kíváncsiskodók kedvéért leírom, amit a szólás-mondások alapján tudatomba döngöltem.
- Úgy éreztem mindig, mintha kishercegként jöttem volna a világra. A menny dalai ringattak kiskoromban, óvtak a angyalok mindenféle bajtól, csak úgy lebegtem az igazszép káprázatos valóságban, mint egy kis felhő, amint ide-oda dobál a szelőcske.
Kedves kis életem elején értettem a hangok értelmét, s éreztem a külvilágot, melyben egyesült belső énem világa, mint egy harmonikus dallam. Kezemet nyújtottam az ég felé, néha biztos voltam benne, hogy elérem. Szállhattam a madarakkal, beszélgethettem a patakkal, jó barátom, igazi otthonom volt az egész természet. Fák és virágok közelsége, az állatok jelenléte, az emberek reménytelen viselkedése mind beivódott az életembe. Csak az emberek szabtak korlátokat, könnyű volt, mert saját korlátozottságuk csapdájában éltek. Rám vetítették a fölöslegest, a megszokottat, azt hogy úgy járjam a világot, ahogy ők elvárják. Kissé erőszakosnak tűnő rendszert idővel félig meddig elfogadtattam magammal. Az átformálás végső eredményeként megszületett a felnőtti mivoltom. Ennek ára az volt, hogy mostanság nem érek el semmit, bárhogy is szeretném.
Itt abbahagyta mondókáját, mert nem tudott beszélni, csak zokogott, úgyhogy mindenestül beleremegett.
A lány letörölte könnyeit, mosolyogva nézett rá. Felugrott a helyéről, rohant a domb felé. A legényke kérdően nézett utána, majd ő is felpattant a helyéről, eszeveszettül szaladt, míg utol nem érte. Újra szemben találták egymást. Megfogták egymás kezét, szorosan, egy szellőcske felkapta őket s vitte, hadd játszhassanak nyugodtan a csillagokkal. Így lebegtek az est tükrében. Játszadozva töltötték idejüket. Hajnalban harmatcseppekké változva alászálltak, reggelre várággá szépültek. Arrafelé sétált egy aprócska pár. Meglátván a két földi gyönyörűséget kalapjukba tűzték. Aznap szelesebb idő támadt. A virágok magvait kicibálta a szél, vitte szerte a világba. Lepihent magvak földbe fúródva hallgattak, amíg rájuk nem bukkant egy felhőcske. Kifacsarta magából a vizet, s hát láss csudát, az egész mezőt elborította a sok virág.
Ez időben jött a hír, hogy a faluban az új fiatal házaspárnak gyermeke született. Haja fekete, szeme mosolygós volt. Rá egy évre együtt mentek kii a virágos rétre. A fiúcska a sok virág láttán boldogságában elaludt anyja karjai között. Az édesanya tekintete derültté vált, mint az égbolt, mikor észrevette férjét, ahogy álomba szenderül. ő maga férje vállára hajtotta fejét, lehunyta szemét. Egy közeli fa árnyékot adott nekik. Talán egyet álmodtak, mert mind mosolyogtak. Ha az álmukat megtudtuk volna, ez a mese is tovább tartott volna.
Elmondása után e híres úrnak csak amúgy ragyogott a szeme, mintha valami szenzációs történetet habukált volna össze. Szerencsés helyzetben lettem, mert másodpercnyi pontosságra beszólítottak. Így elfelejthettem a kínos magyarázkodást. Nehéz váltás volt személyemet illetően. Érdekes teremben ragyogtam, ahol úgy éreztem magam, mint egy saláta főzelék kellős közepén lettem volna borsszem képében. Ebben a szobában még olyan dolog is volt, amire emberfia nem is tudna gondolni, de főleg sok ember. Az egyik ember a sok közül magához szólított. Ránéztem. Szemlátomást úgy nézett ki , mint egy eszeveszett őrült, vagy legalább egy félbolond, aki hivatalt kap egy értelmekből és érzelmekből kifogyott papiros tengeri iroda padlóján. A helyzetet képtelenség volt felfogni. Úgy éreztem, mintha ettől a perctől valami eltört volna bennem. Vívódásaimból kiemelt a kedves mélyrehatóan bűzös beszédéből e fáin illető. Legszívesebben kétszer egymás után földhöz teremtettem volna magam. Elképzelhetitek, nem tettem. Aztán kezdődött a gyóntatás. Megkérdezte születési adataimat, hol végeztem az iskolát, hol lakom, meg ilyesmi. Persze nem is kell mondjam, szokásos természetességgel ráválaszoltam, hogy én ilyesmiről nem tudok. E szavak hallatán a pacák pofája hatrét szakadt le. A helyzetet eltusolta újabb kérdéssel. Azt zagyvalta, hogy miként szeretnék mások fölé kerekedni. Angolos hidegvérrel közöltem, semmit, hiszen nem valami, ej de hasznos dolog rámnézve. Erre teljesen átcsapott hisztériába. Dühében kihajtott, sőt ordibált utánam, amíg beleestem a látókörébe. Annyira felpumpálódott, mint egy nagy lufi. Hogy, hogy nem, eszeveszettsége ellenére őrült beszédében volt bizonyos megfogható elmélkedés. Ezért szégyenlettem meg magam. Úgy éreztem, mégse kéne csúffá tenni a vaxológiai intézetet. Viszont nem voltam kíváncsi senkire, gyors mozdulatok közepette eltávoztam. Sírtam egy becsületeset, így értem vissza patakocska formájában városomba. Változást csak egyfajta nyugtató hatás tette meg, egy kiszáradt torkú csuri ivott belőlem.
Egy kerek hónap sem telt el, szinte mindenhol a világon elterjedt a vax hisztéria. De legjobban a gazdagabb országokban. Városomban is eljutott a hír, hamarosa kitört a vax láz. Sok helyen állítottak fel Vaxológiai intézethez járó előre feliratkozó kisközpontokat a Föld kerekségén. Sereglett is a nép Vaxológiába. Mindenki azt láthatott, ami számára elérhetetlen volt. Nagy örömet szerzett minden ember számára, akinek sikerült kapcsolatba lépnie a Vaxológiai intézettel. Senkit sem érdekelt, hogy mennyi pénzt öl bele a dologba. Pedig egész keményen megfejték őket. Tiszta nyereséges bolt volt. Az emberek kedvét semmi sem tántorította el ?céljaikhoz" vezető úton. Önfeledten, minden vagyonukat feladva mentek, intézkedtek, hogy boldogok lehessenek.
Több jelenetet megnézhettem készen, amit az emberek megkaptak, mint csodakelléket, életük szenzációhajhász érzéseik kielégítésére.
Volt, aki egész nap Jézuskákat bámult, persze tudott vélük társalogni, miközben mindenki csodálhatta a látványt. Volt aki híres tudós lett, volt aki tudott repülni, volt akiből hős lett, volt aki? Egyáltalán az volt a csoda, ha valaki önmaga tudott lenni, nem illúzió karrierista. Isten igazából már nem lehetett tudni mi a természetes, mert a természetes is mesterséges dolgok látszatát keltette.
Kínomban ténferegtem az utcákon, úgy éreztem, jobb lenne valamit tenni. Hiába találtam ki számtalan elméletet, mikor gyakorlatba ültettem, úgy néztek rám, mintha meg akarnám gyilkolni őket. Nem figyeltek már a ?csodákon" kívül semmire és senkire.
Egyik nap három ember megállított. Megkérdezték tőlem, voltam-e VAX-ba. Mohón rákérdeztek milyen volt a Vaxológiai intézetben. Mondtam, érdekes. Szinte helyben megzavarodtak az örömtől. Testvérként szólítottak, de csak egy mondat erejéig, mert mikor megtudták, hogy ott létem alatt nem voltam kérni semmit, ütlegelni kezdtek. A verekedésre, ha annak lehet nevezni, egyre többen kapcsolódtak be. Végül az egész kisváros ott volt, ha nem vert, akkor nézték a verést, szemükben megvetés árnykacaja futkorászott. Lassan, de biztosan annyira elrendeztek, hogy némi húscafat és egy kis vértócsa összetördelt csontokkal jelezte, hogy itt ezen a helyen nemrégiben egy emberi életet oltottak ki. Azért nem mindenki állapította volna meg, inkább az ilyen esetekhez tartózó képzett szakértelemmel rendelkező egyén.
Lelkem felülnézetből összerakott, átdolgozott borús felhőcske formájában. Kis idő múltán az égen kalimpáltam. Egy gyönyörű gyümölcsligetben tértem magamhoz. Rám sütött a nap, fáradtnak érezvén magamat, átadtam mindenemet környezetemnek. Szerencsére az utolsó fűszál is elfogadott. Valami azt súgta, mintha megérintettem volna a lényeget. Már nem jártam ábrándok között, elbúcsúztam a romboló illúzióktól, felkészültem, hogy hálát rebegjek a Világmindenségnek. Lelkem teljesen átváltoztatta elmémet. Nehezen szólaltam meg, szinte harapófogóval kellett kicibáljam a nemrégen gördülékenynek hangzó szavakat a számon. Nagyon nehéz érthetővé tenni bensőm új varázsát. Beszélek, hogy megértessem magam, gondolataim áldolgairól, mesterséges természetességéről.
- Hallgassátok ti élőlények, élettelenek, vagy akárkik! Ahogy mindenki a maga módján értelmezi a láthatatlan tüneményes szavak jelentését, amint átváltozik láthatóvá, úgy legyen igazságos a kimondott szó tisztasága toleranciával ötvözve. Nem tudom miben rejlik létem titka, de ha csupán tudomásul veszem, rögtön fordul a világ (a belem is). A szólamok zaja nekem is szól, akár a természettel való együttműködés. Nem felejthetjük el, ami körbe vesz, amik vagyunk. Nem áltathatjuk magunkat rémisztően robotos tényekké, amelyek mechanikussá változtatnak és elfeledtetik a lélek szabadságát. Éppen ezért kérem továbbra is a segítséget, legyen erőm az elveszett támolygó lelkemnek, változzék szebbé az élet a maga nehézségeivel és hétköznapjaival együtt, akár, mint az egy húron pendülő, de szivárványként csendülő valóság szelleme, egy nagy sóhajtás halvány lila remény átdolgozású szögletében. Hadd legyen a világ olyan, amilyenről többségünk álmodik, amivel jóvá lehetne tenni az eddigi élet felhőtlen ábránddal telített, vagy elvett múltjának görcsös átdolgozásait. Beszéljen a szív hangja. Csak annyit kapjunk, amennyit érdemlünk. Csak azt várjuk, ami valóra válik. Tisztán szeressünk, ne várjunk helyette egyebet. Kinek hiányzik az ijedt állapot, a kitartásnélküli zűr, a vádakkal és izgalmakkal telített fel-leértékelés. Próbáljunk az élet paradoxonjában eltalálni a szállóigék igazságát, ne bújtassuk, rejtsük el őket, hanem vezessük a valódiság kezdeményezése elé, amivel a lelkesek csodát művelhetnek.
Itt abbahagyom, talán így akartam. Nem biztos nagy fontoltság lapul meg benne, úgy hiszem túltettem magam eddigi életemen. Az abbahagyást elősegítette egyre közeledő illető, aki történetesen felém tartott és arra kért, hogy mondjak egy imát. Jó lenne, ha teljesen új imát költenék. Mivel még nem fordult meg a fejemben, hamar akcióba léptem, komponáltam egyet. Így hangzott: - Te valami és semmi, te valaki és senki, te plusz és mínusz lényegmarasztó, te értelem és érzelem szerető, ösztönnélküli tudatos csoda, akit Istennek hívnak, adj erőt mindenkinek, de dorgáld meg, ha úgy látod, hogy igazán tudjanak szeretni, mert a szeretet a valóság mindene.
HEPPILÓGÚS
Két barát beszélget:
Az egyik - Képzeld, megtalálták őt a ligetben, sajnos meghalt.
A másik - Jaj de butuska volt az az Én. Hogy sajnálom, pedig kedves emberkéhez hasonlított. Egyáltalán mivolt ő, ki volt ő?
Az egyik - Vajon tényleg meghalt?
A másik - Mindegy, az már úgyis lényegtelen.
Az egyik - Az a fontos, hogy nem zavar.
A másik - Nézd a szoba közepén egy baba!
Az egyik - Ez ő!
A másik -Üssük meg!
Én megszólaltam - Szevasztok!
Az egyik - Szia!
A másik - A baba mit csinál?
Én - Áll a baba áll! S közben ég a gyertya ég, csak el ne aludjék, mert a sötét gondolatok között a szavak sem láthatóak, és a sötét lelkek végett földre csüccsenék.
VÉGE
Borbé Levente
Készült 1995.