Az ötlet megszületett 1998 őszén. A mesét ugyanebben az esztendőben sikerült megírni.
I. RÉSZ
NAPNYUGTA ELŐTT
Nyugalmas menedéknek számított mindenki számára ez a hely. A szélrózsa minden irányából jöttek emberek erre a vidékre. Könnyen megközelíthető, mégis bújócskát játszó helyen volt a ház, amit körülölelt és ringatott az áldott természet. Tisztességparancsoló vidék nem engedett be bárkit erre a területre. Csodák sorozatja esett meg. Valamiért a romboló természetű emberek nem tudtak továbbhaladni, esetleg kikerülni az előttük lévő csodát, bármennyire is vágytak a bemenetelre.
Ott díszelgett a természet ékeként elvegyülve az a ház is melynek hőseiről lesz szó e kis történetben. Nemcsak róluk, hanem másokról is.
Napnyugta előtt mindig összegyűlt apraja nagyja az Erdei családnak. Ilyenkor még a szomszédok is át szoktak hozzájuk kukkintani. A vacsorát még nem szokták elkészíteni, csak azért mert úgyis kihűlne, amíg a család belekezd egy újabb probléma hablatyolásában. Természetesen volt valami rendszer ebben a dumában. Úgy hírlett, az Erdei család nagyon okosan és megfontoltan gondolkozott, vitázott, Soha semmit sem sietett el, ha mégis előfordult volna, egyikőjük rögtön lefújta a beszélgetést másnapra. Azért szerettek affektálni, túljátszani egyszerű események történéseit, főleg ellentmondani egymásnak. Akinek nem sok szava lehetett mindezekhez, Zoltán a család legkisebbik tagja volt. Zoltán saját egy évével csak dünnyögni tudott, ült anyukája ölében és kacarászott szanaszét.
Azon az estén rendkívüli eset történt, egy könnyű témát igyekeztek megvitatni. Saját házuk fekvésének fontosságát és annak tudatos berendezését.
Az anyuka trillázó szavakkal ecsetelte, miként vették figyelembe a ház építésekor a négy égtáj fontosságát, s azt hogyan illeszkedik bele a szélrózsában. Ezért nevezték el a helyet Szélrózsának. Igen, a házat délről jövet lehetett a legkönnyebben megközelíteni. Északról semmi esetre sem, mert ott sziklás szirtek emelkedtek a magasba jó pár esztendeje. A ház hátánál, már csak a csűr és az illemhely lapult meg, legalább tizenöt méter távolságban. Visszatérve a sziklára, tíz ember magasságú, bozótrengeteggel borított csodaként nézett dél felé. A házat mégis a keleti részen lehetett igazán megközelíteni, hiszen itt tátongott kissé álmosan a kert egyetlenegy kapuja. A házzal szemben, a déli részen, végeérhetetlen gyönyörű pompába burkolózott gyümölcsös büszkélkedett a napsütésben. Erre felé kanyargott a keleti kaputól előmerészkedő ösvény is, csak mielőtt bekapta volna a gyümölcsös ház felé fordulva a lépcsőknél alábukott, talán a föld alá. A felszínen, ott a lépcsőknél, csak a házba betoppanó cipők zaját lehetett nyomon követni. Senki sem nézte őket.
Némelyik vendég visszatekintve a kapura, megbámulta a két szomorú fűzt, amit lágyan susogtak kapusasként szolgálva a lágy szellőben. Igazából a kert körös-körül fenyőfákkal díszelgett, csak a kapu bejáratánál törték meg az egyhangúságot, mégis így sikerült igazi megnyugvást érezni. A fenyők komorsága a fűzfák szomorúsága, mégis élettel töltötte el, aki távolról megpillantotta ezt a világot. Varázslatosabbá már csak az arra csordogáló patakocska tette, ami a kapu mellett néhány méterrel csordogált el nyugati irányban, egy idő után kivethetetlenné vált, mert beleveszett a távoli messzeségbe. Talán, ami szebbé varázsolta a kert igazi pompáját, a ház előtti virágos kert volt. A gyümölcsös is rejtegetett egy kristálytisztavizű kutat, melyet kővel rakott ki a házigazda. Mindezt egy szuszban az anyuka előadásában lehetett hallani. őt néhány másodpercnyi eltéréssel az apuka követte, aki néhány mondatát okoskodásnak vélte. Viszont nagy dirrel-dúrral fölvilágosította a hallgatóságot, akik számszerit öten voltak és látszólag nagy élvezettel hallgatták az eszmefuttatást a házról, a szobák elrendezéséről stb. Nem győzte hangsúlyozni a vendégszoba fontosságát. Annak mindenféleképpen keleti kilátása kell legyen, mert onnan lehet igazán látni, hogy ki kanyarog be, akár a kapu melletti kispatak a kapun. Nyugati részen, mi sem természetesebb, ott vannak a hálószobák, hiszen lefekvés előtt meglehet csodálni, az egyre elbújó napot. A szerteágazó folyosó déli irányában, föltétlenül a konyha és a gyerekszoba foglalja el a helyet, mert, dél felől árad a meleg, a csend, a békesség, örömet hozhat a háznak a napsütésben feredő helység hangulata. A tornácos bejárattól haladó szerteágazó folyosó északi részén a szépszoba található. A szépszoba gyönyörű bútorokkal tarkított képe ridegséget sugároz magából. Itt van a család kápolnája is. Itt mormolják el hit ingatag hitük helyrehozására szóló imákat, ettől aztán felmelegszenek.
A duma befejezettnek tűnt, mikor Enikő felvilágosította szüleit, hogy hiányosan beszéltek a kertről. Megfelejtkeztek a baromfi udvarról, ami a kert nyugati felén van összetákolva. És arra is felhívta a hallgatóság figyelmét, hogy nyugati részen, inkább északnyugati részen a távoli kilátást egy hegy takarja el, amelyet a sziklák követnek északi irányban. Ezért megesik, ha az illető arra jár tekintete a hegyben ütközik meg először.
A nagy licsim-locsogásra belekapcsolódtak a vendégek is. Nyilván a vendégszobában történt mindez. Mindig gyertyát gyújtottak a vendégek tiszteletére. Minden alkalommal az egyetlen hatalmas kerek asztal körül üldögéltek, miközben a kandallóban szüntelen ropogott a tűz, estefelé táncot járt az asztalon, a háziak és vendégek tekintetén és a mennyezeten, titokzatos fénye hol erősebben, hol lágyabban világított. Nemcsak ezen az estén, de máskor is a vendégek közül egyesek kérdeztek, mások gondolkoztak, fecsegtek, vagy járkáltak fel s alá, hogy leplezzék tudatlanságukat.
Sokan vendégeskedtek az Erdei családnál. Aki meglátogatta őket, azért tette, mert egészen szokatlanba volt része. Kit a kíváncsisága, kit a megkérgesedett rögeszmés hite, kit a hülyesége, kit egyéb dolga vonzotta oda. A család soha nem várt senkit, de sohasem küldött el egy lelket sem ameddig lényegre törő vitában volt részük. Mindig valamilyen módon tudtára adták azon személyeknek, akik nem tetszettek a beszélgetések során, hogy nem szívesen fogadják.
A ház és a környék bemutatása után, az emberek érdeklődése a miértbe merült ki. Minden elmondott dolgot cellengére véve elemeztek. Az apuka ránézett az anyukéra, mivel a beleegyezés jelét fedezte fel társa pillantásából, megvárva a kérdezősködés lecsendesedését válaszolt mindazokra. Elmondta, mennyire befolyásolják az égtájak az ember mindennapi életét, még akkor is, ha nevetségesnek tűnik. Szellő szárnyán lebegve, benső indítással, megfelelő irányban lehet elhelyezni mindazt, ami az ember békés természetéhez tart. Minden attól függ, hogyan van tálalva, attól függ a jó és a rossz fogalma is egy kis ítélet cserefogalommal játszva.
A hallgatók, kimeredt szemekkel hümmögtek neki, meglepődésüket nem tudták palástolni. Az egyetlen illető, aki mindvégig ennél a beszélgetésnél nem karattyolt bele, Ibolya volt. Nem is akart. Ilyenkor, ahogy a felnőtt szokás diktálja, a témát Ibolya hallgatása váltotta fel. Ibolya barnaszemei csillogtak, arcán fura, de kedves mosoly táncolt végig, melyet egy gúnyos fintor cserélt fel. Csak annyi mondanivalója akadt, hogy késztetést érez az imádságra, mindenkiért.
Az anyuka rögtön ecsetelte, hogy lánya naphosszat el tud tölteni a szép szobába. Igazén nem tudja miért, de annyira talán nem érdekli, csak tudja, hogy nincs baja, az a fontos. Enikő szerint pedig azért űzi az eszét, hogy fontosnak, okosabbnak tűnjön. Az egyik vendég rávilágított az ember lelkiállapotának fontosságára, a tudat egyfajta irányítására és a képzelőerő nagyságára. Ez a három létező mássá varázsolja az embert, ha tetszik, ha nem. Az anyuka felemelkedett helyéről és közölte, valami furcsa érzése van, muszáj megnézze a lányát. Azzal sietősen távozott a szobából. Egyenesen a szép szobába tartott. Nem talált ott senkit. Ezek után kissé pánikba esett, rohangált a folyósón bekukkintva minden helységbe, de Ibolyát nem találta sehol. Együtt érezve a szülök aggodalmaskodásával, minden jelenlévő a kislányt kezdte keresni, mint valami tárgyat, ami elkallódott. A széken maradt Zolika leszökött helyéről, beleverte fejét a padlóba, de sebaj tovább somolygott. Kimászott a folyósóra, átbüklent a küszöbön és hangosan kacagni kezdett, hiszen kedvére valót látott. Nemsokára az egész család ott termett a kutatásba fogó vendégsereggel együtt. Látták szép Ibolyát, amint Zolikát édesgeti, de senkinek sem volt mersze közel lépni, csak a csodálkozástól kimeredt szemekkel vették tudomásul a történteket. Mindenki valami furcsát érzett a levegőben. Nem is csoda, Ibolya letette Zolikát, s azzal lassan felszívódott, mintha sohasem lett volna.
IBOLYA ÉS A VARÁZSLAT
Ibolya gyerekkora óta bolyongott a környékbeli hegyeken. Szeretett egyedül lenni, nagyokat sétálni az erdőben. Nagyon jól érezte magát, szerette az őt körülölelő világot. Gyakran kijárt a mezőre is, álmodozott a virágok között. Néha bámulta az eget, tiszta időben, hogyan lebegnek a felhők, engedve a sodródásnak.
Pontosan egy ilyen bolyongási nap történt az eset, ami Ibolyával megesett. Pihenni vágyott lefeküdt a földre, teljes nyugodtsággal figyelte a bárányfelhőket. Az egyik bárányfelhő egyre lennebb ereszkedett, Ibolya mellett földet ért, s hát láss csudát a bárányfelhőből igazi bárány lett. Nemhiába volt ez az átváltozás, hiszen táltos bárány létére gyenge mutatványnak számított. Ibolya szóhoz sem jutott. Talán igazából nem akarta, nem lehet tudni. Helyette táltos bárányunk kezdett karattyolni.
Mit keresel itt Ibolya? Otthon nincs semmi dolgod, vagy esetleg én mondjam el milyen tennivalók várakoznak rád?
Oh, báránykám.(itt elakadt, de azért folytatta), hát igazából nem tudom milyen hasznos lehetnék otthon. Anyukám nem kér meg semmire, de ha te megakarsz kérni, esetleg, valamire, szívesen megteszem.
- Oh, de érdekes - szólt a bárány. Lelkem Ibolyám, biztos megtennéd amire kérlek?
- Igen, miért ne!
- Esküszöl?
- Igen.
- Nahát, akkor jó. Helyben vagyunk. Nos, várjunk csak, nem kérek olyan sokat tőled, de annál érdekesebbet, amit valaha is gondoltál. Megkell ígérned, hogy soha nem beszélsz erről senkinek.
- Megígérem kedves kis bárányka.
- Nagyon helyes. Azt akarom, hogy saját kertetekben sétáljál sokáig a szélrózsa minden irányában, mikor kisétáltad magad és senki sem lát pihenj meg a sziklák melletti piros kövön. Ezt kell tenned három délelőttön át, azután találkozunk s majd beszélgetünk a többiről.
- Jaj, de érdekes kis bárányka, de miért nem mondhatom el senkinek, hiszen teljesen ártatlan dolog?
Mindent a maga idejében!
A bárányka eltűnt, Ibolya ottmaradt a mező közepén. Hazaérkezvén örült a szokásos látványnak, ugyanúgy mint eddig napnyugta előtt megérkezett a vendégsereg és beszélgettek miegymásról. Sok téma volt, de különösen a szellemek, hazajárólelkek, természetfeletti erők, s ehhez hasonló zöldségek érdekelték. Ibolya egy kicsit vélük ücsörgött, s majd gondolt egyet és a gyerekszobába termett. Pillanat műve volt az egész, senki sem figyelte, hogy eltűnik és a gyerekszobába megjelenik. A gyerekszobába, igaz Enikő ott volt, de az egyik kedvenc könyvén hajtotta álomra fejét. Ibolya is lefeküdt ágyában, mély álomba merült, Azt álmodta virágszirmokon táncol egy óriási virágos mező közepén. Álmából az anyukája zavarta fel, mert elérkezett a vacsora ideje. Enikő is feltápászkodott a zajra, ketten eregeltek vacsorázni. Az anyuka Ibolyát másnak látta, már egy jó ideje neheztelt rá, ingerelte minden tette, más szóval tupírozta az idegeit. Ibolyára nemegyszer rászólt. A lány jobbnak látta mielőbb befejezni a vacsorát. Másnap Ibolya kiment a kertbe, ahogy a bárányka tanácsolta, és keresztül-kasul járta, s mikor senki sem figyelt rá megkereste a vörös követ. Hamar rátalált, igaz elkápráztatta az a sokszínű kősereg, ami körülvette. Nagyon megörvendett neki, pláné annak, hogy a bárányka nem füllentett neki. Örömében ráheppent a kőre. Meglepődötten vette észre, kezd forogni. Mintha szélvész forgatta volna meg, olyan gyorsan röpült körbe, majd felszállt a levegőbe és repült a sziklás felett. Kapaszkodnia nem kellett, de biztonság kedvéért azért nem eresztette ki keze közül ülőkéjét.. Először egy öreg tölgyfát pillantott meg, önkéntelen oda is irányítódott. A tölgyfa egyre közelebb került, ennélfogva egyre hatalmasabb lett, koronája a csillagos eget súrolta, törzse olyan hatalmas volt, hogy nem lehetett kilátni tőle a nagyvilágra. Mikor békésen földet ért Ibolya a csodakövével, rögtön mellette termett a bárányka, - így szólt a lányhoz:
- Na édes lányom, az első próbát kiálltad, ezért megjutalmazlak az első titkommal. Menj haza, vedd szemügyre családodat, figyeld mivel foglalkoznak. Lessél be a gondolatukba, de vigyázz, nehogy megijedj, mert rögtön észreveszik kíváncsiskodásodat, s neked akkor kampec.
- Jól van, úgy lesz, ahogy mondod.
Úgyis lett. A középső testvérke, vagyis Ibolya, a kertben találta magát, ott ücsörgött a kövön. Hát ugye egyéb dolga nem került, gondolta egyet körülnéz a kertben. Először anyukáját kapta lencsevégre szeme sarkából, amint vizet mer a kútból. Nagyon furcsának vélte, víz helyett füstölgő büdös lét öntött a vödörbe. S hát amikor az anyukája körülnézett, rekordgyorsasággal ledobta ruháját és egyéb öltözékét. Pucérra vetkőzve a büdös lét kitöltve a vályúba, csak amúgy hempergőzött, mint egy malac. Szeme teljesen elváltozott, valósággal lángolt, tekintetével felgyújtotta a kút közeli csipkebokrot. Ibolya nehezen tudta összeszedni magát. Szerencsére a látvány megdermesztette, mikor valamennyire helyrejött, osonva távozott a helyszínről.
Másodjára apukájába botlott bele. Szerencsére csak tekintetével. Arra lett figyelmes, ahogy az apukája rittyenti, kanyarintja a fát, mintha egyre dühösebb lenne, csodás módon szarvai nőnének ki. Kissé megrázta magát, ezúttal a kép is megváltozott, csak a nyugodt apuka alakja rajzolódott ki előtte.
Nagy kíváncsiság fogta el, muszáj volt meglesse testvéreit. Távolról igen nyugodt és kedves teremtéseknek látta őket. Enikőt szivárvány, míg Zolikát fehéres sárgás fény vette körül. Nagyon csodálkozott mindenen. Ámult-bámult, töprengett. Aznap több szokatlan dolgot nem látott, nem is akart látni.
Másnap mikor felébredt, kiszökött az ágyából, izgalmába elfelejtette a reggelizést. Beszaladt a gyümölcsösök közé, majd lelassult, sétára vette gyorsaságát. Mikor látta, hogy senki sem figyeli, egyenest a kőhöz szaladt. Ugyanaz történt, mint előző nap, csak mégis akadt egy kis különbség. Ezúttal a bárányka egyebet mondott.
- Kedveském figyeld meg, mikor újra visszaérsz otthonodba, miről beszélnek először, mi lesz az első szavuk, mondatuk. Mit rötyötölnek ki a szájukon.
- De bárányka, Zolika még nem tud beszélni.
- Ebben az esetben igen. Semmin se csodálkozz, hallgasd meg és kész.
Ibolya megfogadta bárányka tanácsát. Csak nagy gond volt, amire újra a kertben találta magát, már kezdtek érkezni a vendégek. Az anyuka hangját hallotta először.
- Ez az Ibolya naphosszat csavarog, régóta így megy. Jobb is, hadd menjen agyilag zokni, fejletlen, akárcsak külsőleg.
A férje ráförmedve mondja:
- És te mindenkit kritizálsz, soha nem mondasz jó véleményt másokról, magad sem tudod ki vagy. Az életed nagy része eltelt, elfogyasztottad azt, amit magaddal hoztál. Egyfolytában nagy mesternek érzed magad, engem kevésbé veszel észre. De nemcsak velem nem törődsz, hanem senkivel sem. Nem veszed észre mekkora kegyben részesülsz gyerekeid és a vendégsereg előtt, talán jó volna viszonozni.
- De kedves férjem, én más vagyok, aminek látszom. Másságom büszkeséggel tölt el. Szeretek kalandozni össze-vissza.
Enikő is közbeszólt:
- Ugyan, az ember az ami, a tények bizonyítják. Ti pedig, attól eltekintve, hogy elfilozofáljátok a napot, jól megvagytok saját bőrötökben.
Ibolya házon kívül szemlélte ezt a megdöbbentő eseményt. Egyszeriben úgy érezte, valami szúrja a lábát. Egy tüske volt, amit Zoltán a lábába mélyesztett. Zoltán felnézett testvérére, s csak annyit mondott:
- Testvérkém keresd a békét, a lélek békéjét, lenn a földön, fenn az égben egyaránt, bármit is hoz a sors.
Erre a kis időre Zoltán nagyon komolynak és bölcsnek látszott. Időben mérve ütte a hatvanat. Beszélgetés után visszaalakult azzá a kicsi édeske Zoltánná, aki volt azelőtt. Ibolya kikapta tüskét a lábából, vér buggyant ki a helyén, kezdett fortyogni, majd elpárolgott. Felkapta Zoltánt bevitte a vendégszobába. Bent komoly rötyötölés folyt. Éppen az táplálkozás művészetéről beszélgettek szülei a vendégekkel. Az anyuka okoskodása révén ketté osztották ezt a "komplex" tudományt, evészetre és ivászatra. Sőt mi több, megtárgyalták, a következő téma anyagát, a házat és ennek építési művészetét. Helyben ennyi volt.
Elérkezett Ibolya "kerti bolyongásának" utolsó napja. Újra rátelepedett a vörös kőre, ugyanaz a szélvész fölrepítette a levegőbe, csak amúgy szállt az égen, és ugyanahhoz a fához pottyant le, ahol már töltött két ízben egy kevéske időt, pont a bárányka elébe.
A bárányka így szólt:
- Nos lelkecském, ma megteszed az utolsó dolgot amire kérlek, menj haza, mintha mi sem történt volna, gyújtsál gyertyát a szép szobában. Mikor meglátod magad a gyertya fényében, akkor az igazi úton vagy, amit mindig is kerestél. Ha akarsz búcsút vehetsz attól, akit nagyon szeretsz, hanem véled jön és bosszút áll rajtad.
- Hová fogsz vinni?
- Kérdésnek most helye nincs?
- Jól van, úgy teszek, ahogy mondtad.
- Ennek nagyon örvendek.
Egyszerre minden eltűnt körülötte. Ibolya a vendégszobába találta magát. Ott éppen akkor vázolták fel az építkezés sokszínűségét. Nagyon nem figyeltek Ibolyára. Addig, ameddig rájuk nem tört az ötperces, és csak ő rá kezdtek figyelni. Ibolya a másik szobába, a szép szobába találta magát. Gyertyát gyújtott, erősen nézte a fényt. Először egy tündérlányt látott kilépni a lángok közül, azután látta a báránykát, végül a saját arcát, akár tükörbe nézne. Hátranézett, testvérét Zoltánt látta maga mellett. Megpuszilgatta testvérét, visszafordult és eltűnt a lángokba. Családtagjai és a vendégek egészen mást láttak és más helyen, de az tiszta volt, hogy előttük felszívódik.
CSALÁDI FILOZÓFÁLÁS AZ ELTűNÉS JEGYÉBEN
Otthoni beszélgetés
Sokáig nem bámulásztak, mert az egyik szomszéd visszavezette a vendégszobába az egész családot. Elsőnek az apa kérte ki magának, hogy lebzselhessen.
Senki se lépjen be abba a szobába, amíg nem tisztázzuk az ügyet!
Ezt a közönséges összenyilvánulást hosszas csend követte, mintha igazán értette volna mindenki a történés lényegét.
- Istenem, megtörtént - vartyogott bele az egyik szomszéd.
- Meg bizony - Kontrázott a másik szomszéd.
- Én vagyok a ház ura, kinek nem tetszik az ücsörgés, azonnal távozzék - szólt az apa.
Mindenkiben megfagyott a vér, legszívesebben kiszaladtak volna, de nem ment. Inkább ott kuporogtak és vártak. Várták valami történjék. Az anyuka nem adta ki kezéből Zoltánt, szorongatta, puszilgatta, hol őt, hol sajátmaga kezét. Végül ő törte meg a kínos csendet.
- Kedves vendégeink, most figyelemreméltó eseménynek voltunk szemtanúi. Nagyon örülünk, hogy itt maradtak. Engedtessék meg a vélemény kifejezéséhez való jogom megtartását további gondolatmenetemről.
Néma csend.
Folytatta - megmagyarázhatatlan pillanatokat éltünk át. Ezért csak megjegyzem, mennyire vadul ver a szívem, még most is, akár egy cintányér. Alig hiszem a történteket, pedig megtörténtek. Arról mindig is tudtam, milyen tekergő lányom van, de arról nem, hogy mire képes. Az utóbbi napokban rendszeresen eltűnt hazulról, hosszasan időzött. Mi tudtunk ezekről a bogarairól, de nem tudtuk követni. Az ember egyszerre nem figyelheti a munkáját és külön minden egyes gyerekét. Mindig valahová elkambacsolt. Többször láttam a réten, a közeli sziklákon, az udvaron kólicálni, csak estére vergelődött haza. Úgy sétált, mintha árnyék lenne, nagyon összenőtt az őt körülvevő természettel. Igyekezett hasonló színű ruhákat válogatni, mint környezete. Sohasem vett fel magára olyan darabot, amiben távolról is látható lett volna. Kedvenc színei között természetesen a kék, zöld, sárga, barna és ezek árnyalatai és keverékei voltak. Na tessék, ez az eredménye! Azonban van némi komoly hozzáfűzni valóm az eltűnésével kapcsolatosan. Tegnap tökéletesen tudtam merre csavarog. Láttam a ház hátához eregel, én is arra tartottam. Lopakodásomat nem vette észre, gondoltam meglesem, és hopp kidugtam a fejem a fal mellől, de már nem volt ott. Azt hittem egyet került, majd túloldalt előbukkan, lehet bújócskázni van kedve, de nem. Beszaladtam a szép szobába, és onnan figyeltem, ráült egy kőre, s eltűnt mint a kámfor. Látni szerettem volna ahogy kikászálódik a kövek közül. Mostani történés pedig igazolja képzeletem túlszárnyalását. Furcsaság bújt meg a történtek mögött mégis, mert láttam elpityeredni, megvakargatva arcát, mintha valami bántaná. Úgy vettem észre, vérbeforgó szemekkel lesett ki kezei közül, sírást imitálva.
Senki nem beszélt egy darabig. Az apa törte meg a csendet.
- Kérem, ha valaki úgy érzi itt se lenne, most menjen el. Most az események titkos árnya némi zavarossággal borította el a ködös történést. Talán érdemes volt eddig fenntartanom önöket szóval, hiszen jómagam sem hiszem, hogy csakúgy eltűnt.
Mély hallgatás nyugtázta a helyzet fontosságát, hideg feszültséggel elegyítve. Ezúttal mindenki úgy érezte magát, ahogy általában ilyenkor a gondos szülők éreznek. Hamar bégyúlt újra a rötyötölés. Beszélgettek össze-vissza, úgy ahogy érték, fecsegtek mindenkiről, de a téma minduntiglan visszakanyarodott az eltűnthöz. A fecsegés eredménye mégis a nyugodt távozás megteremtése volt. A vendégek, akik mindig imádták az esti beszélgetéseket, úgy mentek el, mintha így szervezték volna meg. Kilépve a házból mindannyian gyorsított léptekkel távoztak a kapuig. A kaputól szinte futólépésben tekerték, ki-ki a saját otthonába.
A család megvacsorázott, mint máskor, csak a végét törte meg az ajtó felőli kopogtatás. Enikő engedte be, utálattal nézett rájuk. A rendőrök sokat nem kukoricáztak egyik családtaggal sem. Szerre különszobába hívva kihallgatták őket. Egyeztetéskor semmilyen félrebeszélést nem észleltek. Zoltán türelmetlenkedett csak. Még a rendőröknek is tetszett, ahogyan morgolódott maga elé. Meg édesgették. Végkövetkeztetés furcsa volt. Akármilyen egyhangúnak tűntek a vallomások, de egy lehetetlenség nagyon talált. Mintha rajzfilmből szedték volna ki a történteket, miszerint a lány eltűnt.
Alig mentek el a rendőrök, megérkeztek a tudósok. Minden szart megvizsgáltak a lakásba, feldúlták nagy buzgalmukba a szépszobát, aztán a gyerekszobát, mivel nem találtak semmi említésre méltó bizonyítékot okosságuk alátámasztására elmentek. Az egyik doktor docens azért meggondolta magát, magával cipelte az asztalon talált gyertyát a szépszobából és Ibolya teljes ruhatárát. Mert nem nagyon bírta csak egy darabig, átadta asszisztensének, aki roskadozott a súly alatt. Bármit műveltek az "akció" ideje alatt az emberek, az anyuka töretlen hisztizéssel fejezte ki nemtetszését. Ezek a hiszti kitörések, illetve betörések, gondosan megvoltak játszva, mindig valaki le kellet fogja. De amint elhagyták a házat tudóskáék, egyszeriben ellenkezője lett, teljesen nyugodt. Nagy csendben gubbasztottak, ahol érték. Már hajnalodott, mikor rászánták magukat a lefekvésre. Mindegyig végkimerülésbe szenvedett. A lefekvés utáni csendet, néha egy légy zavarta meg. Ide-oda szálldogálva burrogott, mit egy motorbicikli. Hát igen, ilyenek a nagylegyek, mihelyt pirkad, már dorbézolnak.
IBOLYA NÉLKÜL
A család mélyen horkolászását kopogtatás törte meg, úgy dél felé. Először az anyuka vaszkalódott ki ágyából, majd az egész család követte. Miközben az anyuka beengedte az újonnan jött vendéget, addig Enikő már szorgalmasan takarított apjával. Dolguk végeztével ők is betértek a vendégszobába. Egy fiatal ember üldögélt az asztal egyik szegleténél csendesen. Kissé megzavarta az újonnan beérkező személyek, főleg Enikő, de helyéről felszökve, tanult udvariassággal köszöntötte őket.
- Jó napot kívánok! Palkó vagyok. Mások tudálékosnak tartanak, de én nem bánom. Remélem nem fogok gondot okozni beszélgetésemmel. Már közöltem a ház asszonyságával, hogy megvárom a család minden tagját, aztán fogok bele mondandómba. Nos itt vannak. Az álmomról szeretnék beszélni. Jó előre elárulom, hogy e szép családot álmodtam mostanság, minden este.
- Oh, de érdekes - mondta Enikő. Mesélj, ha már itt vagy, nagyon érdekel.
- Látom mindenki egyetért bólogatásukkal jelezve. Nyilván, valami hasonlót jelent szándékuk eldöntésében. Tehát nekikezdhetek mesélésemnek, ahogy előbb ez a fergeteges szimpatikus lény fogalmazta meg.
Enikőre nézett, kissé elmosolyodott.
- Nos, kedves család, a megszokottól eltérően kell gondolataimat útra bocsássam hang formájában. Az álom arra késztetett, gondolkozzak el azon, amin eddig kevésbé elmélkedtem. Szerintem amiben hiszek életre kél, amiben nem az meghal, vagy nincs. Szívem azt súgja, hogy a hit az egyetlen sorsrendező privilégium a világban. Bátorkodom megjegyezni, nem érdemes eltitkoljanak semmit előttem, mert csak kárukat lelnék benne. Tisztán, de üresnek éreztem magam az említett álomsorozatig. Lelkemben lévő tátongó űr egy részét kitöltötte. Azóta lángolt fel a tóz bennem, ami nem éget, hanem táplál. Ezért bátorkodom felajánlani segítségemet. A lényegre térek, - arról lenne szó, miként álmodtam meg ezt a házat népével együtt. Este szokás szerint lefeküdtem elbubulni. Nem tudom álmodtam-e vagy sem, a szobában egy lány tűnt elő a semmiből, jött felém és közölte, hogy másvilágról jött, csak szellem képében. Úgyszólván onnan meglógott, úgy rendezte, ne vegye észre ottani őrzője. Elmesélte élettörténetét. A történet így szólt: Nemrégiben egy házban lakott a faluvégén. Szeretett sétálni, énekelni, táncolni, imádta a napsütést, más szóval jól ment sora. Egyik átkozott nap magához csalta egy bárány a másvilágra, kíváncsiságból el is ment véle. A bárány furfangos kikötése titkosan hangzott, hogy nem tudhatja senki sem. Nagyon csábító ajánlat volt. Csakhogy mégis észrevette távozását az anyukája. Ezért tudomására hozta a bárány hibáját, miszerint bárki utána eredhet, vagy valakit felfogad keresésére. Sajnos többet nem mondhatott, mert régen távol volt, igyekezett vissza. Másik nap mesélt a családjáról. Harmadik nap pedig alig maradt ideje, mert megneszelte őrzője a távollétét. Kérte megmentését a szörnyetegtől, aki fogva tartja. Utoljára éppen annyit tudott mondani, e világból besegített valaki, hogy a szörnyeteg karmai közé kerüljön. Sajnos már nem tudta jobban kifejteni, mert sürgette az idő. Mint minden alkalommal elpárolgott. Zavaromban felültem, fényes nappalra ébredve. Az elbeszélések alapján önök házára bukkantam. Nos, valaki tudna valamiben segíteni rajta az események hallatán? Asszonyom önnek van hozzászólása?
- Jaj, kedves Palkó, jó kérdés. Az igazat megvallva én a lányom eltűnésével kapcsolatosan, csak annyi tudok, hogy eltűnt. Meredek feltétezés, hogy láttam akkor. Oh, ha tudnék segíteni szegény lányomon rég megtettem volna.
- Kedves családfő, önnek sem jut eszébe semmi szokatlan a témával kapcsolatosan?
- Megkérdezném, az álombeli lány elárulta a nevét?
- Igen. Ibolya.
- Ilyenkor már gaz gondolkozás is nehezemre esik, úgy érzem mindennek vége.
- Hát eddig kedves barátaim nem sokra jutunk. Enikő kisasszony, talán van valami hozzáfűzni valója?
- Hát., ő., izé., nem is tudom.?
- Úgy látom én maradtam a gáton. Magam kell kézbe vegyem ezt az ügyet.
Zoltán a párbeszéd alatt odamászott Palkóhoz, megtépte annak nadrágja szárát. Palkó figyelmes lett, kérdően nézett a kisfiúra., később már követte. Mikor a család magához tért, fel akarták kapni Zoltánt a földről. Palkó hamar gondolkozott, ügyesebbnek bizonyult, ő kapta fel a gyereket a földről. Zoltán ránézett Palkóra, kis újával mutatta az utat. Palkó tudta, hogy menni kell. Az út a vörös kőhöz vezetett. Palkó, mint Ibolya a vörös kőre ült és eltűnt Zoltánnal, mint szamár a ködben. A helyben cserben maradt családtagok egyszerre ordítottak fel - Juj! Ezt megismételték, mikor a vörös kő is eltűnt. Először az anya tért magához, határozott hisztériás hebelepetyegéssel kijelentett:
- Befelé a házba, halaszhatatlan megbeszélésünk van! Nincs időnk sokáig egyezkedni. Igyekeznünk kell míg nem késő.
- Mi lenne késő anyus?
- Ne mind beszélj apus, tessék sietni! Enikő ne bámulássz, gyere te is! Nincs időnk téblábolásra!
- Én nem veszek részt a ti mesterkedéseitekben. Nem akarok bajt hozni saját fejemre. Nekem az a lényeg, hogy becsületesen éljek.
- Kislányom, azt én mondom meg, mi jó neked és mi nem, megértetted! Én vagyok az anyád, ha nem tudnád!
- Nem és nem, inkább elbujdosom!
Enikő beszaladt a szobába a polcról leemelt egy könyvet, az első oldalba beleolvasott. Egy kastélyról írt. A könyvet becsukta, zsebébe tette, s azzal hipp-hopp, mintha nem is lett volna, ő is eltűnt, mint a kámfor. A szülők csak hűlt helyét találták. Az anyja elkiáltotta magát!!!
Mocsok fajzatja, na nem baj, majd megoldjuk ketten!
BOSZORKÁNYSÁGOK
A ház lecsendesedett, de teljesen nyugtalan szél vette körül, még a molekulák is recsegtek. A szülők ottmaradtak gyerekek nélkül. Levették magukat egy-egy székbe, s ott gubbasztottak szó nélkül egy darabig. Az anyuka szemmel láthatóan előregörnyedt, néha tarkítva nyögött is hozzá egy keveset, ezzel színezte a csendes légkört. Színezés és csend ide vagy oda, de mindketten idegesek voltak.
- Édes férjem - szólalt meg először a feleség - valamit kéne tenni, hanem bajba maradunk, akkor nem tudjuk megkaparintani azt a kincset, amiről beszélt az az oktalan bárány. Hogy a ménkő és a nyavalya rontsa meg!
- Oh, feleség, jól tudod, mikor összeházasodtunk, akkor történt velünk az az esemény, mikor a bárány látogatását tette nálunk. Természetesen, azt is mondta, csak akkor miénk a kincs, ha a követelményeinek eleget teszünk. Másként mondva szebbé varázsoljuk mások életét.
- Na, neked is ez a marhaság jut az eszedbe, nem gondoltad-e, hogy itt kezdünk egyfelé szenteskedni! Az ilyen lecsóságokat tartsd meg másnak! Intézkedjünk és kész!
- Jaj lelkecském, az nehéz lesz nekünk, nem voltunk becsületesek a báránnyal szemben. Elárultuk annak a boszorkánynak, aki a Hegyesvölgyben él, az Első világban, aztán annak a csúfságnak, aki a Második Világból érkezett hozzánk. Mindketten szomszédnak adták ki magukat. Szerencsése felvették szomszédjaink alakját, így csikarták ki belőlünk a titkot. Mindezek után pedig a tiltás ellenére átjártunk más világokba. Engedély nélkül egy tapodtat sem megyek tovább ezután!
- Ne légy ennyire taknyádi szamár! Mi a fene ütött beléd, mintha az álcázott bűnbánásoddal akarnál valamit.
- Ó, dehogy feleségem, dehogy, csak egy kicsit berezeltem, nem vagyok tisztába a dolgaimmal. Nem tudom miért, de félek. A világért gondoltam volna, hogy Ibolya lesz az első, aki háromnapi fecsegés nélkül megállja a titkot, ráadásul nem is fiú. Lány lány , de eltűnt az egész gyermek armada. Mitévők legyünk ezután?
- Nagyon egyszerű, te vannyogós okos tojás, hívjuk kettejük segítségét a másvilágokból, s meglátod az álca szomszédok segítenek, és miénk lesz a kincs, há há há.!
- És a gyermekek?
- Ne érzelgősködj te fajankó! Bezzeg akkor amikor a gyermekeket más szülőktől elloptuk, mielőtt erre a világra érkeztek volna, akkor nem aggodalmaskodtál!
- Jó csak azt hittem, hogy minket fognak szeretni az egészen, mert minket ismernek.
- Ugyan, badarság, miket össze tudsz hordani egyfolytában. Zagyvaság! Hát persze, hogy minket fognak szeretni az egészen, még akkor is, ha kő kövön nem marad, ez egyszer biztos! Netalán mégis elpártolnának tőlünk, akkor az lesz a legjobb megoldás, hogy rabszolgákat nevelünk belőlük. Ne se búsulj utolérjük a szökevényeket!
- Mi köze van a pártatolásnak a szeretethez? Mi ez a rabszolgásdi?
- Annyit ne mondj, inkább igyekezzünk, mert még te is porul járhatsz!
- Jól van na!
- Együtt mondjuk ki a varázsigét, megértetted!
- Meg meg.
Egyszerre mondták - Pity-piritty, puty-purutty, csimcsirim, csámcsárám, zitty-zutty, tyutyu-tyütyü másvilágok látogató kalauzai segítsetek rajtunk!
Abban a pillanatban az ablakon berepült egy kedves kis banya. Kétszer körülkeringte a szobát. Alig fejezte be a landolását a horgas orrú teremtmény, mellette termett egy szőrös szörnyeteg, Valamicskét az emberre emlékeztetett, de agyarai és szarvai eltorzították emberi vonásaitól. Ki ne felejtsem, legszembetűnőbb jelenség a vérbeforgó látószervei voltak. A banya szép komótosan egyet intett a háziasszonynak máris kirepültek az ablakon, szempillantások alatt eltűntek a messzeségben. A ház ura attól a szarvas izétől kapott egy köpenyt, magára terítette és ők is eltűntek. A ház ablaka magától becsukódott, sőt mi több az ajtók maguktól bezáródtak. A házat pedig sűrű köd lepte el. Persze a háztól öt méterre csak amúgy virult az élet.
II. RÉSZ
IBOLYA UTAZÁSAINAK KEZDETE
Ibolya, mint tudjuk, harmadszor is a fatörzsnél találta magát. A bárányka már jó ideje várta. Boldogan köszönt rá.
- Isten hozott Ibolya! Te vagy eddig utolsó emberi lény, akit eltudtam hozni ebbe a világba. Anyukád és apukád egyformán tudtak a dologról, ők is eljöhettek volna hozzám, de nem ezt az utat választották. Letértek a számukra kijelölt ösvényről, más irányba gyalogoltak el.
- Miért vagyok itt?
- Ne kérdezősködj édes lányom, csak figyelj rám és kész! Könnyebb lesz elfogadni, ha teszünk egy kis sétát az égig érő fa tetejében. Úgy gondoltam először az ősök világát látogatjuk meg. Biztos fog tetszeni. Mit szólsz hozzá?
- Tudod kis bárányka, igazából.
- Akkor jó, hipp-hopp ott legyünk ahol mindketten akarjuk.
Ott is lettek ahol akarták. Egy kis csapokból felélemedett tűz köré kerültek. A bárányka itt nem sokat időzött, elpárolgott a helyéről. Ibolya támasz nélkül maradva, nézelődött az emberek között, akik szintén a tűz körül ücsörögtek. Úgy rémlett neki, mintha mindeniküket ismerné. Fényképekről már látta valamennyiüket. Bámulászása akkor volt igazi, mikor néven szólították, de nem ijedt be, sőt összebarátkoztak. Mikor virulóban volt a nagy barátság, akkor Ibolya is beszélt a szüleiről. A kedves ősök eligazították őt és óvták a szüleitől. Tudomására jutott, hogy szülei elváltoztak . A nagy változás oka nem más, mint egy másik hatalom előtt tisztelegni, ez a pénz. A pénzhajhászás elfeledtet mindent ami szép, csak a folytonos sóvárgó ösztön marad az embernek. Megtudta, mindennek a szörnyűségnek okozói egy boszorka, meg egy ördög voltak, segítségüket ajánlva fel nekik. Arról is felvilágosították Ibolyát, hogy utána fognak eredni, mert ők akarják megkaparintani azt a bizonyos kincset, amit a bárányka neki tartogat. Ibolya beleszédült ebbe a sok beszédbe. Megkérte a rokonszenves rokonait, hadd pihenhessen le egy kis időre akárhová, ha már nincs ágy. Szinte lefeküdt a földre. A heverészést el sem kezdte, mikor honnan, honnan nem egy ágy került alája. A díszes ősökből kirobbant a heherészés, Ibolya lepődöttsége végett. Megnyugtatták. Ibolya belealudta magát a nyugalmat árasztó környezetébe. Álmában egy régi ház körül sétált. Anyukáját pillantotta meg, mosolygós volt. Igaz nem sokáig, mert mosolygása egyre jobban eltorzult, egész arca megváltozott, nagyon ronda képe lett. Végkifejletként egy boszorkát látott maga előtt. Az ijedségtől felébredt, még nem tért magához, nem is látott tisztán. Kicsit megrázta magát, homályból egy alak közeledett feléje. Körvonalai egyre erősödtek, hamar fény derült az illető kilétére. Palkó volt az a falubeli okoskodó. ő jobban ismerte Ibolyát mindenkinél, sétájuk közben mindig találkoztak. Palkónak mindig volt egy rövidke mondata. Például: "Megint látom azt a lányt, aki a tegnap is itt sétált. Még mindig olyan üde és tiszta, mint a reggeli harmat. Mostanában nehéz ennyire ragyogónak lenni. Csodálom, hogy a hétköznapok állandó kísértései nem tudnak hatalmaskodni ezen az áldott teremtményen, habár jómagam sem szeretném. Nehézségek, gondok sólya alatt sokan összeroskadnak, ő nem, nem engedi elhatalmasodni magán a gonoszt."
Természetesen a mondatka folytatódik, ezúttal szabadon hagyom, mindenki kedvére folytassa a saját belátása szerint..
Hogy essze, meg vissza ne gabalyodjak mondanivalómban, Ibolya megpillantotta Palkót. Nem is tőle döbbent le, hanem meglátta mellette kistestvérét Zoltánt, aki egyéves fejjel figyelt komolyan nővérére, mikor tér már egészen magához. Ibolya összelepettségében csak annyit tudott mondani - Ti hogy kerültetek ide?
Palkó nagyon gerinces nagyon határozott egyéniség volt - Hát, körülbelül úgy ahogy te. (Kivételesen rövidre fogta mondókáját.)
Hősünk jobban megnézte testvérkéjét, óriási döbbenet mászott fel az arcára. Kifejezetten be volt csavarodva a látványtól. Helyzeten csak az változtatott, hogy a szeretett testvére megszólalt - Kedves nővérem egy kicsit se lepődj meg, inkább figyelj ránk. Azért jöttünk, hogy együtt lépjük át a remény küszöbét. Meg kell találjuk drága jó testvérünket. Annyit tudunk róla, egy másik világba került. Az Álmok, álmodozások világában. Úgy rémlik veszély fenyegeti, ezért igyekeznünk kell. Ami pedig a talpon állásomat illeti, meg a beszélőkémet, ne izgasd magad, korántsem annyira fontos, eljött a cselekvés ideje. Ha valamit nagyon akarsz valóra válik, különben is szittya magyar vagyok, vagy mi!
Egyet intettek a fellegek felé. Az intésre megjelent az ártatlan bárányka is. Bárányka forgószelet hozott magával. Hárman a bárányka mellé társulva bedobták magukat a forgószélbe. Mindhárman eltűntek az ősök földjéről.
ENIKő MEGMENEKÜL
Enikő néha átjárt másvilágokba szülei segítségével, számára csak játék volt, nem tudta komolyan venni. Szülei egy alvilági vezetőt akartak találni neki. Enikő előbb-utóbb rátapintott a lényegre, minek neki nevelő, mikor ott az anyukája. Az anyuka kissé ideges volt, de hiúságában megfelejtkezett erről a kis incidensről. Démonikus szemei csak amúgy szikráztak örömében. Lányát többé nem noszogatta. Seprűnyélen vitte mindenhová Enikőt, számtalan világot jártak be. Persze Enikőnek az Álmok Világa tetszett a legjobban.
Amikor megesett az otthoni perpatvar, akkor Enikő végérvényesen úgy érezte, le kell lécelnie. Úgy is lett. Azért is sikerült neki átjutnia az Álmok Világába, mert anyukája már régen engedélyt szerzett neki oda, annak fejében, hogy semmit nem mond el Ibolya előtt. A nagy kavalkádba azonban nem sikerült egyelőre visszavonnia engedélyét. Az anyuka egyre dühösebb lett. Mindenáron ki szerette volna csikarni a kedves báránykától a kincset. Úgy érezte, mintha elemi jogától fosztotta volna meg az ártatlan bárányka.
A bárányka kikötése az volt, azé lesz a kincs, akinek tetteiben, viselkedésében nem esik csorba. Tudták már, hogy kiestek ebből a nagy kegyből, családtagjaikat bosszúvágyra szerették volna nevelni. Minden igyekezetük ellenére Ibolya kicsúszván kezeik közül, lelécelt. Most már azt is tudjuk, Enikő is. Hogy szülei ne tudjanak utána masírozni, Enikő zsebébe rejtette az a könyvet, amelynek segítségével eltűnhetett. Gondolta majd abban a kastélyban, vagy környékén éldegéli életkéjét. Enikőnek sikerült átjutnia választott világába, boldog volt, szinte ujjongott örömében. Először egy tisztáson találta magát, egy erdő kellős közepében. Nem érezte fáradtnak magát, inkább nyugtalankodott a közelmúlt eseményei végett. Sápadt orcája újra ragyogni kezdett, lassan visszatért az élt beléje. Nézelődött, kiválasztott egy pontot, hogy arra induljon, de hamarosan visszavonta. Elég sokáig tétovázott míg végül újból útra kélt. Egy kis erdei ösvényen eregelt lassan, de biztosan. Néha eszébe jutottak az otthoni fenyvesek, rokonérzések árasztották el, volt amikor nem tudta elválasztani a kettőt. Lekanyarodott az útról, inkább a mohabuckákon lépegetett tovább. Nagyon élvezte süppedős pihekönnyű természetüket, főleg mikor térdig süllyedt bennük. ő sem tudta mikortól sétálgatott, de nem is érdekelte. Egyszer csak kinn találta magát az erdőből. Gyönyörű völgy tárult szeme elé. Ennek a völgynek kellős közepén egy tavacska ékeskedett. A tavacskát rózsabokrok vették körül. Enikő ámult-bámult, látszott szinte hihetetlennek tűnik minden. Sietve leszaladt a tavacskához, begabalyodott a rózsabokrok közé, szedet is egy jókora csokrot. Ruhája bele-bele akadt a rózsák tüskéibe. Megszabadítva magát a tüskéktől, kikecmergett a domboldalra és egy koszorút készített magának, amelyet fejére biggyesztett. A tavacskához ellentétes irányban, ahonnan ő érkezett, egészen széles út vezetett fölfelé a hepehupás hegyen. Gondolta arrafele kell tartania, így hát elindult fölfele az úton. Mikor sikerül fölkapaszkodnia a hegy tetejére, megpihent. Mégsem érezte magát fáradtnak. Hátradőlt, szeme sarkából figyelte a körülötte zajló életet. Furcsa dologra lett figyelmes, az orra elé szökött egy kis manó. A manó barátságosnak nézett ki, rögtön társalgásba elegyedett véle.
- Honnan jöttél te szép leány?
- Oh, hát ahonnan én jöttem.
- Ne is tisztázzad magad, kalandor vagy, tudom. No, de sebaj. Tudod mit, este a szép kastélyban bál lesz, gyere el te is.
- Hol a kastély?
- Nem látsz a szemedtől előtted.
- Hű ha tényleg! De kismanócska, hogy menjek el, mikor kellő ruházatom sincs?
- Egyet se búsulj, majd én szerzek neked, de csak azért, mert imádom a kalandorokat. Egyetlen kérdés maradt hátra, eljön vagy sem?
- Hát, elmegyek.
Enikő mielőtt tovább fejtegette volna mondanivalóját a manó eltűnt, ahogy eltűnni szokás, villámgyorsan. A manó helyén varázslatos módon egy gyönyörű aranyszínű báli ruha termett elő a semmiből. Enikő már megvolt szokva az ilyesmikkel, nem csodálkozott, inkább nekilátott az öltözködésnek. Rögtön útnak indult. Gyönyörű ruháját semmiképp sem akarta bepiszkítani, ezért a földtől félméterre emelkedve közlekedett a kastély felé, estére oda is ért. Lehúzta arany cipellőjét és úgy sétált be a bálterembe. Mindenki megcsodálta a manócska által bemutatott vendéget. A kastély ura táncoltatta meg először, aztán sokan mások. Hanem egyszer éjfél után, nagy dörgés hallatszott kintről. A kastély népe, vendégseregével együtt ledöbbentek. Akkor volt az igazi döbbenet, mikor az ablakok mind egy szálig miszlikbe törtek. Nem is csoda, hisz megérkezett Enikő apucija és anyucija az alvilági vendégsereggel együtt. Enikőt elkapták derékon, táncba vitték. Nem akart, de hatalmas erők kínozva kötelezték, úgy forgatták akár egy rongybábut. A kastély népe megrémülve tehetetlenül szemlélte az eseményt, kővé dermedtek a csodálkozástól. Bármennyire akartak egy fikarcnyit is mozogni, nem ment. Így hát hívatlan vendégeknek állt a bál. Kivételesen a manó nem meredt meg, szerencsétlen toporzékolt, szinte sírt. Enikőt keményen rángatták ezek a jópofa hívatlan alakok. Kapták ki egymás kezéből, csak táncoltatták. Szülei undok vigyorral kísérték látószerveikkel az eseményt. Szegény akarata ellenére ropta a táncot, bármennyire kikészült, nem tudott parancsolni lábainak. Lábfeje már vérbe úszott, de csak rángatták, csak tépték ki egymás kezéből. Arcán egyre fokozódott a rémület, orcája halovány lett, nem bírta szusszal, csak a megbabonázott lábai vonaglottak, lelke eltávozott belőle. Holtan feküdt saját vérében a terem kellős közepén. A hívatlan vendégsereg, mint aki jól végezte dolgát nagy kacaj rivalgásba tört ki. Mégsem tartott sokáig a röhécselés, mert megjelent az Ártatlan Bárányka, Ibolya és Zoltán. A bárányka egy kis fényt hozott a terembe. Végigsétálta az egész báltermet. Először a vendégsereg előtt vonult el, azok újra mozgolódni kezdtek. Visszanyerték ördögi merevségükből, mozgás szabadságukat. Azután a két szülőhöz lépett és így szólt - Amilyen jók voltatok valaha, most pontosan olyan gonoszak lettetek. Többet ne merészeljetek utánunk szimatolni!
A bárányka egyet lehelt, furcsa köd képződött belőle. Ködben záródtak a váratlan vendégek és a szülök. Aztán kettényílt a föld, a lehelet pára lassan oda imbolyogva alászállt a repedésen a mélybe. A repedés pedig pillanatok alatt összeforrt, mintha mi sem történt volna. Palkó Enikőhöz szaladt, ölébe vette, ránézett a lányra, nem tudta megállni sírás nélkül. Palkó könnyei Enikőre hullva eltüntették kezéből a halott lányt. Helyette Enikő szelleme világított. Enikő körülnézett, úgy látta szeretnének valamit hallani tőle, ezért összeszedte gondolatait.
- Megérdemeltem, hogy így járjak. Egyet se búsuljatok testvéreim, mi még találkozunk. Én most el kell menjek, ne aggódjatok értem jó helyen leszek.
Mindezek után a kastély urához lépett, bocsánatot kért a rend felbolygatásáért. Külön megpuszilta a kismanót, az látszólag nagyon örült neki és az ablakon át lebegve távozott. A kastély népe és vendégserege csodálkozását a bárányka törte meg.
- Kedves kastélyban lévők, szeretném elnézésüköt kérni e kisváratlan össze-vissza zavargásért. Nem lehet úgy venni, mintha itt sem lettünk volna de igyekszünk, hogy többet ne forduljon elő. Cserében fogadják el az emlékezetkiesés vigaszdíját a megtörtént szörnyűséges pillanatokra.
Ezzel a kijelentésével a kastélyban forgószél kerekedett, hőseinket magával ragadta. A forgószél gyors iramban kirepült, az egyik betört ablakon. Néhány perc után az ablaküvegek teljes pompájukban, csillogva visszakerültek a helyükre. A mulatozó társaság nagy forgatagában, legjobban szökött a kismanó. De mindenki szórakozott, mintha mi sem történt volna. Vigadozásukat csodálat váltotta föl. Boldog csodálkozás. Virágeső hullott a bálteremben.
ZOLTÁN HŐSTETTEI
Mikor Ibolya védencei forgószélként távoztak, egy teljesen ismeretlen új világba pottyanttak le. Semmi rendkívüli nem volt ebben a világban, csak a megszokottól eltérően mindent fordítva végeztek el. Pont az ellentétét annak, amit a szokott világban tettek. A bárányka megint nem volt vélük. Nehezen boldogultak nála nélkül. Egyszeriben Palkónak észbontó zseniális ötlete támadt. Leírta mondanivalóját egy papírra, szerzett egy közeli üzletből tükröt, mondókáját elébe tartotta. Szórakozásában meglapult némi huncutság is. Elküldött a fenébe egy járókelőt, aki rögtön fordítottan reagálta le. Palkóékhoz ereszkedett. Palkó gyorsan munkába fogott, lapra rögzítette mondanivalóját. Azt, hogy miként tudnának kijutni ebből a világból. Hála a tükörnek a járókelő eltudta böngészni. Persze az is oda volt írva, választ vár. A járókelő szórakozottságának köszönhetően, papírra véste gondolatát és ő is a tükörhöz tartotta. Rögtön kiderült az útirány. A papíron elég hosszasan a következőket írta:
- "Öt mérföldre van egy kacsalábon forgó vár, az olyan gyorsan pörög, hogy csak. Ha ezt a várat megtudjátok állítani, bent választ kaptok kérdésetekre is." Palkó magához intette a derék járókelőt, az pedig iszkiri, eltűnt a fenébe. Zoltán csak hümmögött találmányának. Ibolya törte meg az öt percig tartó csendet.
Valami oka kell legyen, amiért föltétlen oda kell menjünk mindannyian. Jobb lenne, ha minél hamarabb indulnánk, hátha besötétedés előtt révbe jutunk.
El is indultak. Mentek is vagy tíz mérföldet, de nem találtak semmi várat, még egy szál lelket sem, akitől útbaigazítást kérhettek volna. Mindezek után pattant ki a szikra az agyukból, szinte egyszerre, hogy ellenkező irányban kellett volna menjenek, hiszen Fordított Világban vannak. Nem volt túl nagy választás, vissza kellett forduljanak. Letekerték újra a tíz mérföldet, aztán több, mint ötöt és "már is" ott találták magukat a kacsa lábon forgó vár előtt. Azon töprengtek vajon, hogyan juthatnának be. Minden elképzelhető zagyvaságot kipróbáltak. Először kővel dobálóztak, hátha lefékez a nagy sungot, s akkor nagy hegyesen fölkapaszkodnak falára. Aztán kivágtak egy fát, később hatalmas követ gurítottak neki, de bármilyen próbálkozásuk csődöt mondott. Nem volt mit tegyenek, elfáradtak nagyon, a pihenést választották. Elegendő kő volt a környéken, mindenki megtalálta saját ülőkéjét, rajta gubbasztva gondolkoztak. Sok erőlködésük nagyon kifárasztotta, kimerültek voltak. Gondolataikba merültek, mert az agyuk még nem fáradt ki. Agy perzsszagot lehetett érezni, szemmel látható volt füstölgésük. Zoltán mosolyogva felszökött helyéről, habozás nélkül nekiindult a forgó várnak. Palkó és Ibolya dermedten figyelték. S hát láss csudát a vár megállt. Zoltán pedig vígan fölkapaszkodott rá, intett a többieknek is, hogy kövessék. Követték. Abban a pillanatban, hogy mindenki a vár falán kapaszkodott, az újra forogni kezdett. Gyorsan besiettek a várba bevágták hősiesen az ajtót. Belülről már nem érezték az egyre gyorsuló pörgést, csak ha kitekintettek az ablakon, akkor vették észre, mintha mozit néznének, robogott körülöttük az áldott természet. A vár legnagyobb termében ücsörögtek kőpadon ülve, kőasztalra támaszkodva, kövekről énekelve pihentek, mikor egy tündér termett előttük a semmiből. Tündér Zoltánhoz lebegett, tudtára adta, hogy ő egy nagy hős. Zoltán csodálkozott, csodálkozása végett magyarázatra szorult.
- Kedves Zolika, csak a félelem legyőzésével lehet ebbe az elátkozott várba bejutni. Te voltál az egyedüli, aki megtudta állítani ezt a forgást. Ezért társaidat is ugyanolyan szívesen fogadom, mint téged, mert rájuk is szükség lesz hamarosan. Nemrég az Alvilágból felkecmergett néhány dorbézoló egyén, amíg távol voltam, és összekuszálták a szomszédos világ rendszerének dolgait. Lekötözték a legfontosabb vezetőket, a három testvért. Láncok közt hever Este, Éjfél és Hajnal. Így hát ott mindig fényes nappal van. Nem csoda, ha ezek után az emberek be vannak csavarodva. Azóta, hogy mindez megtörtént, ez a kővár egyet forog. Azért van szükségetek mindannyitokra, mert csak egyetlen egy ember, egyet szabadíthat ki. Ugyanaz az illető nem teheti meg. Szerencsére tiszta lelkűek vagytok, mert nem mennénk semmire hanem. A tiszta lelkűség is legalább annyira fontos a kiszabadításnál, Ti pedig pontosan hárman vagytok, minő öröm. Biztos vállalkoztok a feladatra, vagy nem?
- Igen, persze! - Zengték kórusba mind a hárman.
A tündér lekísérte őket a vár pincéjébe, aztán mikor egy hatalmas vas ajtóhoz értek őkelme felszívódott. Ott maradtak hárman, nagy győztesen, mintha csata után lennének. Palkó bátran kinyitotta az ajtót, egyből szemük elé tárult a lekötözött szenvedők. Szerettek volna nekikezdeni a munkához, de nem sikerült, mert a semmiből két ördög és egy boszorka ugrott elő. Lett nagy csetepaté. Palkó meg Ibolya enyhén fogalmazva eléggé betojtak, ezért tudták őket jobban gyámbászni, mint Zoltánt. Zoltán a tündér dicséretétől még merészebb lett, egy cseppet sem félt. Határozott léptekkel közeledett a jómadarak felé, azok megijedve iszkoltak kifelé, amerre láttak, de arra is amerre nem. Palkó és Ibolya nekiláttak a foglyok kiszabadításának, de nem ment. Zoltán keményen ránézett mindegyik láncra, egyszerű kötéllé változtak. Ibolya a kövezeten talált egy ollót, de már semmin nem lepődött meg, azzal vágta el Este köteleit. Mikor végzett átadta Palkónak, az is úgy tett, csak ezúttal Éjfélt szabadította ki. Végül Zoltán kezébe került az olló. Egy nyisszentéssel kiszabadította Hajnalt. Nagy volt az öröm. A vár forgása megszűnt. Este, Éjfél és Hajnal nem időztek sokat, éppen megköszönték amit értük tettek, nagyon sietősre vették dolgukat. Egyik percben ott heherésztek, a másik percben valahol másutt. Újra munkába álltak. A tündér honnan. honnan nem, újra előbukkant, adott egy cuppanós puszit Zoltánnak hősiességéért. Zoltán szerelmébe derék legénnyé serkent és ezúttal ő is eltűnt a tündérrel együtt. Ibolya és Palkó bambán egymásra néztek, megvonták a vállukat, még egy szikrát kérdően néztek egymásra, de a bárányka megzavarta ezt a nézést.
- Ne se törődjetek, még fogtok találkozni vélük. Most nagyon kell igyekezzünk, mert a kincset meg akarják kaparintani a gonoszak. Ha tudnák már előre, hogy tervük semmiképpen nem sikerül, akkor bennetek tesznek kárt. Más szóval átváltoztatnak gonoszakká.
Ibolyáék mire észbe kaptak volna, egy virágos réten találták magukat.
PALKÓ MEGMENTI IBOLYÁT
Hősünk, ahogy rátalált a virágos mezőre, megfelejtkezett mindenről. Beleugrott a közepébe, táncolt, énekelt, ugra-bugrált, kacarászott. Palkó a közeli ösvényről szemlélte ezt az úgynevezett boldog helyzetet. Nemsokára más keltette fel a figyelmét. Észrevette, hogy a virágok sírnak. Természetesen csak akkor, ha Ibolya rájuk heppen. Palkó nagyon felstimmolta magát. Kiabálni kezdett Ibolyának, hogy jöjjön ki, de ő mintha meg se hallotta volna, tovább szökdösött. Palkó már semmi áron sem lépett le az ösvényről, elkeseredésében leült egy bucka tetejére és várta a fejleményeket. Neki amúgy tetszett a virágos rét, mert ameddig a szem ellátott mind virágok voltak. Nagyon furcsának tartotta, ha rágondolt valamelyik virágra, rögtön azt látta meg először, ott az orra előtt. Ettől aztán végképp izgatott lett, szinte kiakadt. Csak egyetlen virágot nem látott változni, bármerre nézett a szeme sarkából úgy is követte, színe feketés-kékes volt. Mérete felvette a hatalmast. Ibolya már azon kezdett ugrálni, de ahogy ugrándozott, nem vette észre, hogy a virágból egy hatalmas sárkányfejű szörny lett. Ibolyát az ölébe kapta és azzal usgyi, csak amúgy trappolt végig a virágok fölött, míg el nem tűntek a látóhatáron. Palkó egyedül maradván, nagyon elkeseredett. Még jobban, mikor rájött, hogy célja megvalósításában csorba lett. Ibolya nélkül nehéz lesz rátalálni a kincsre. Fontolóra vette ücsörgését, rájött nem ülhet míg a világ tétlen egy helyben, inkább elindult a szélrózsa egyik irányában, hátha időközben rábukkanna valahol az elveszett Ibolyára. Valahogy kikecmergett a virágos mezőből. A virágos táj után szinte minden az otthonra emlékeztette, csak nem volt sehol egy árva lélek sem. Az eget hatalmas tarka pillangók tarkították. Palkónak visszatért régi jó kedve, énekelni kezdett, zengett bele az egész természet. Csak akkor hagyta abba dübörgő mecsergését, amikor botlott egyet. Hamar körülnézett, egy sziklás vidékre ért. Gondolta megmássza. Nagy nehezen felkapaszkodott a tetejére és onnan nézett szerteszét. Szeme megakadt egy hatalmas vadalmafába. A vadalmafa mellett nem messzire egy tavacska volt, szegélye rengeteg csontvázzal éktelenkedett. Erre csak hümmögni tudott. Megpróbált szépen lejutni a szikláról, de szerencsétlenségére hanyatt-homlok költözött le róla a tavacska irányába, ráadásul egy csontváz mellé. Legszívesebben ordított volna, de nem tette. Felbámult az almafára, látta szegényen mennyire elvan hanyagolva. Sapkájába vizet merített, többször fordulva jól megöntözte. Mikor már nem is tudom hányadik kört tette meg, eszébe jutott fáradsága, nos, az eséstől néhány zúzódása is lett, lepihent a fa árnyékában. Közben a szemei kotyogtak, a hasa korrogot, követelte az ételt. Bámulta a fát sóváran, neki bizony a vadalma is jó lenne, ha volna. Hát láss csudát, amint ezen ábrándozott, a fa pillanatok alatt zöldbe borult, még a száraz ágai is, rengeteg, de mindenféle gyümölcs lógott rajta. Palkó sokat nem tétovázott, felmászott a fára és jól belakmározott. A zsebeit is jól megtömte.
- Kedves bolyongó lelkünk, csak akkor lepődött meg igazán, amikor a fa megköszönte jótéteményéért.
- Jaj, kedves aranyos Palkó, köszönök mindent. Annyira örülök, hogy észrevettél. Köszönöm az észrevételedet és nemes cselekedetedet, amelyet irántam voltál hajlandó tenni. Észrevehetted nagyon is helyre zökkentem. Elárulom, ha elmulasztottad volna öntözésem, halálnak halálával holtál volna meg. Látod ezeket a fajankókat? - rámutatott egyik ágával a csontvázakra - Ezek mind elfelejtkeztek rólam. A tó vize mérgező még azok számára is, akik még az orrukig sem látnak. De másoknak, olyan vitéznek, mint te, bizony életvíz. Menj be teljes nyugodtsággal a vízbe és mártózz meg. Érezni fogod sebeid begyógyulnak és hétszer erősebb leszel mint ezelőtt.
Úgy is lett. Mondjuk eddig sem volt kutya, de aztán most úgy festett mint egy sziklaoszlop, izmai szinte pattantak szét rajta. Palkónak még így is galamb segítőkész szíve volt.
- Kedves Vadalmafa, segíthetnék ezeken az elkárhozott lelkeken? Jóje na, legyen az életükben még egy esélyük.
- Természetesen Palkó, ezt szántam a második próbának. Ha nem cselekedtél volna helyesen, már ki lennél nyiffanva mint egy agyon lapított varasbéka.
Palkó beledobálta az össze csontvázat a tóba, lassan mindannyian megélemedtek. Mindegyik újjászületett, ahogy kikerült a vízből rögtön futásnak eredt, mintha megőrült volna. Azt se mondták bű vagy bá. Palkó nagyot nézett. Azon járt az esze, ideje lenne tovább állni. Eszébe jutott, bocsánatot kéne kérjen a leszedett gyümölcsökért, úgy érezte, mintha lopta volna. Bocsánatot kért.
- Bocsánat Vadalmafa Uram a lopott almákért.
- Ugyan semmiség Palkó. Láttam már előre, te egy derék fiatalember vagy, már előre tudtam minden próbát kiállsz. Tudtodra adom ez vala az utolsó megmérettetésed tőlem. Ez azért mégsem lopás. Hiszen nem tudhattad előre. Képzeld csak el, ez a kilencvenkilenc jómadár, akiket felélesztettél, azért jött ide, hogy az élet vizéből vigyen egy slukkot. Mindenről, még magukról is megfelejtkeztek. Azt hitték a lényeggel kezdik, nagyon elbuktak. Még az életük visszakapása is büntetés, örökre futni fognak, ha valaki (vagy valakik), le nem fogja (fogják). Nem csodálnám ha egész életük végéig futnának. Palkócskám, most neked mondom, úgy gondoltam vehetsz az élet vizéből. A tó mellett találsz egy üveget, töltsd meg ügyesen.
A kis palackot Palkó teletöltötte az élt vizével, zsebre vágta, mindent megköszönt újra a fának. A fa is boldogan köszönte meg, hogy szedett róla gyümölcsöt, így a következő esztendőben jobb termése lesz. Mielőtt elhagyta volna a helyet a fa még gondosan útbaigazítást adott.
- Ha bajba kerülsz e világon, csak gondolj rám, rögtön segíteni fogok.
Palkó boldogan fütyörészve indult tovább útjára. Meg sem állt az első erdőig. A sok gyaloglástól elfáradt, gondolta lepihen egy kicsit. Lepihent. Arra ébredt, hogy két csípdmeg fogdmeg katona áll mellette. Palkót már álmában megbogozták, így könnyű volt véle elbánni, és egy csonka várba cipelték. A vár ura egy jókora farkas volt, farkas étvágyáról ismerte mindenki, arról híresedett ki a legjobban. Már régen felfalta megannyi sógorát, most Palkót személte ki prédának. Palkó lekötözve, csak pislogott, legalább a szemét nem bogozták meg. Figyelt egyfelé, hamar rájött, ha nem tesz valamit, ő lesz az ebéd. Eszébe jutott az almafa, gondolta kipróbálja ő is, hadd lám segít-e vagy sem, de addig lehurcolták a tömlöcbe. A segítség hamarosan megérkezett. Egy pillantás sem telt bele, ahogy ott ücsörgött a tömlöc sarkában, kiengették. A farkasétvágyáról híres farkas kihányta összes sógorát, ismerősét, kedves üzletfelét és attól a naptól kezdve vegetáriánus lett. A várban mindenki elcsodálkozott. A vár félelmetes ura Palkóhoz lépett.
- Köszönöm Palkó, megmentettél a torkosságtól, mivel ajándékozzalak meg.
Palkó előadta történetét, elmesélte Ibolya eltűnését, a farkas segítségét kérte.
- Drága Palkóm, ezen a Világon a leggonoszabb fajzat, akit el akar csípni, annak mindig olyan világot varázsol, amilyent ő szeret.
- Kedves Vár Úr, tudja kik voltak történetemben azok a nyögdécselő virágok?
- Mi sem egyszerű, nem másak mint a fogva tartott lelkek.
- Hol fogom megtalálni Ibolyát?
- Jaj, édes barátom az nagyon messze van. Én oda nem vihetlek, mert a sárkány birodalmában nincs hatalmam. Sajnos nagyon messze van a birodalma, tíz évnyi gyaloglás kell hozza.
- Köszönöm a segítségét. Ez sem semmi. - mondta Palkó s belevágott az útba, először bicskával, aztán a lábával mendegélve.
Jól tudta, ha nem talál rá Ibolyára ő is e Világ foglya lesz. Újra eszébe jutott a Vadalmafa. Mélyen gondolkozni kezdett, arról, hogy ő három alkalommal segített neki, hogy minden rendbe jöjjön körülötte, biztos háromszor fogja szintén visszasegíteni tettét. Végül is úgy döntött, hogy a fa segítségét fogja kérni, hátha idejekorán célba ér. Abban a szent pillanatban, ahogy döntött, nyíllá változott, nyílsebesen szelte a levegőt. Látta amint alatta sorra maradoznak el erdők- mezők fellegvárak és kutyapajták. Nem sokat kereste a Sárkány hegyet, mert hatalmas foszforeszkálós betűkkel, ki volt írva a közelgő hegycsúcs tetejére. A Sárkányhegy aljában megpillantott egy kastélyt. Arra akarta venni az irányt, de gyorsasága végett a sziklafalba fúródott, eltartott egy darabig míg sikerült magát kihúznia. Ekkor újra nyílsebesen haladt, csak most becentizte az egyik ablakot, be is repült a kastély ablakán. Nagy örömére Ibolya mellett landolt, itt újra felvette régi alakját. A baj ott kezdődött, Ibolya mellett ott volt a sárkány is, a kastély kegyetlen ura. ő volt az a rusnya szörnyeteg, akit a virágos réten látott, ahogy Ibolyát elrabolta.
- Hohó - mondta gúnyosan - már rég vártalak te emberfia! Jó, hogy jöttél. Választhatsz, vagy nekem adod a lelkedet, vagy kivégezlek.
- Nem adok én semmit! - mondta Palkó.
- Nos, szörnyetegesen vicces, mulatságos kijelentés egy ilyen mitugrásztól.
Ekkor Palkó egy beslő hangot hallott, a Vadalmafa volt az.
- Töltsd a pohárba az élet vizét.
- Micsoda játék barátocskám, én is tudom, hogy az élet vize! - Felkapta a poharat és mind egy cseppig behörpintette.
Megjegyzendő, hogy mindenféle lütyüt nagy szeretettel eregetett le a torkán ez a szörnyeteg. Palkó várta a hatást, vajon ő is megizmosodik? A sárkány fuldokolni kezdett, szemei kigülledtek, kapdosott Palkó felé. Palkó futásnak eredt, nem is csoda, közben eszébe jutott a Vadalmafa karattyolása miszerint a mohóknak méregként hat esetleg hét, de a sárkánynak hatott. A sárkány utána bukdácsolt. Alig kergetőztek egy kört, a rémséges teremtmény összeesett, beleremegett az egész kastély. Nagy pocka széthasadt, rengeteg emberke mászott ki belőle. Palkó Ibolyát kereste. Sajnos helyén egy marék port talált. Kezdett sírni, úgy zokogott, mint egy kisgyerek, de csak egy darabig, mert valaki megszólította. Ibolya volt az. Kitört a nagy öröm. Lett egyszeriben felhőtlen boldogság. Előkerültek a kastély igazi urai is, a király és a királyné. Rögtön kiderült, hogy az alvilágból küldték ezt a sárkány kinézettelű szörnyet. Emberi lelkekkel táplálkozott, csak az menekülhetett meg, aki elkárhozik időközben. Akkor persze irány az Alvilág. De, minden ember ellenállt a szörnynek, annak ellenére, hogy egyszer becsapta mindeniket kedves illuziókeltő varázslatával. Mindenki tudta, nem lehet igaz, hiszen ennyi jót, ami lát először ki kell érdemelni, még Ibolya is. Az is kiderült, hogy, aki a széken ült nem Ibolya volt, csak a szörnyeteg egyik látomási trükkje.
Az igazi király hálálkodva köszönte meg Palkó jótéteményét. Cserébe átsegítette őket egy másik világba. Igazából a sárkány bekuruttyolt élet vizétől élemedtek meg hasába az emberek, visszakapva lelküket. Az élet vizétől feltámadt emberek, derűsen mosolyogva integettek nekik. A két vándor útra kélt.
III.RÉSZ
TALÁLKOZÁSOK
Ibolya és Palkó egy hegytetőn találták magukat. Eseményektől csepegve, dús kalandokba belefulladva pihenték ki magukat. Ugyanazt álmodták mindketten. Azt álmodták, hogy otthon vannak a csendes kis faluban és vigadoznak a piacon az emberek között. Ott találkoznak Zoltánnal, meg a tündérkéjével. Tündérkéjének megtudták az igazi nevét, Sárika. Erre még boldogabbak lettek, főleg amikor rájöttek, hogy ő nem más, mint a falu legédesebb teremtése. Boldogságuk egyre nőtt, hiszen találkoztak Enikővel. Enikő Palkó nyakába ugrott, sokszor megpuszilta, ettől aztán mindketten felébredtek. Tudták, hogy egyformát álmodtak, de nem gyötörték egymást, igaz, nem is volt rá idő. Előttük termett Ibolya apja meg az anyja.
- Hogy vagyunk bubácskáim, hogy a nyavalya törje ki a pofátokat! Ugye azt hittétek megszabadulhattok tőlünk, - mondta az anyuka.
- Mint látjátok a tervetek dugába dőlt. Mi fogjuk megkaparintani a kincset! Azt is tudjuk, hogy ebben a világban van - mondta az apuka.
- Jaj, Papa - mondta a drága mama - ezek teljesen lükék, nem is vették észre, hogy zsebükben lapultunk kis porszem formájában.
- Menjetek csak előre, itt ezen az úton, amit a szemetekkel kukucskáltok, drágalátos hülyécskéim, bükkfejecskéim - mondta az apa gúnyosan.
Nem volt mit tenni az elkínzott két vándornak, parancsra eregeltek egyenest előre az úton. Rá sem néztek "kedves" szüleikre, nem akarták, hogy látványuk megbénítsa újra. Annyira rondán néztek, bárki megbénult volna, főleg egy olyan gyönge teremtés, mint Ibolya. Igen, az anyuka egy eredeti vén szipirtyóra személt, míg az apuka olyan rusnya volt, akár kitett két ördögöt is.
Hosszú gyaloglásuk után egy szakadékhoz értek. A két jócskán bevadult szülő Ibolyát ugrásra kényszeríttette, egyenest a szakadékba. Ibolya sokat habozott, de Palkó intésére beleegyezett. Mikor Ibolya már nekilendült az ugrásnak, akkor Palkót rögtön utána lökték. Ibolya előre ugrott és elkapta a szakadék túlsó oldalán fekvő földnyelvet. Palkónak, csak annyi ideje maradt, hogy elkapja Ibolya lábát. Szerencsések voltak, egyikük sem esett bele a szakadékba. A szakadék felett kettecskén egy hidat képeztek, a két földrész között. Ibolya keményen magához ölelte a követ, míg Palkó lábával kulcsolt össze egy bokrot. Nem is tudták, mindez a szülők örömére történt.. ők szándékosan akarták így. Ügyesen átbillegtek a bióhídon. A túlsó parton rátapostak kislányuk kezecskéjére. Mesterkedésüktől Ibolya arca eltorzult, ereje fogytán volt, egyre gyengébbnek érezte magát. Nem tudta tovább tartani magát, eleresztette a kövecskét, erre a túlsó részen a bokor is kijött tövestül. Sajnos a bióhíd a szakadékba zuhant. Ibolya és Palkó csak amúgy suttyant lefelé. A két szülő hahotázásba tört ki. Mintha mi sem történt volna, eregeltek tovább. Na azért valami gyanús kezdett lenni nekik, hátranéztek. A szakadék körül hatalmas fényességet láttak, nem törődtek túlságosan a jelenséggel, egyet legyintettek kezükkel, inkább igyekeztek a cél eléréséért. Vagyis azért, hogy végre megkaparinthassák a kincset. Nem kellett sokat bóklászniuk, hamar megérkeztek egy kis faházhoz. Pontosan ráillett a magyarázat, ahogy hajdan mondta el nekik a bárányka. Ez abban az időben történt, mikor ők is beszámíthatók voltak. A házacskát nyírfaliget vette körül. A házikó előtt egy vörös kő díszelgett. Percek alatt sikerült minden egyes rész azonosítaniuk. Látták jó helyen járnak, nagy öröm ujjongásba törtek ki.
- Na apjuk, látod a rohadt bárány annak idején nem magyarázta el, hogy miként lehet ide jutni, de most itt vagyunk és végre megfogjuk kaparintani azt a bizonyos kincset, háháhá!
- Jól van apjuk, lépjünk rá a kőre, most válik el, hogy ez az Ártatlan kis Bárányka igazat mondott-e vagy sem. Azt várom nálunk legyen a kincs, azután megkeressük süket bárányka őkelmét és egy nagyot lakmározunk belőle.
Persze mindketten jót röhögtek. Sóvárgó, kéjvágyó zsugori szemekkel néztek le a kőre. Hipp-hopp rápattantak, s hát tényleg kinyílt az ajtó. Mindkettőjük mohóságtól ragyogó arccal kuttatták végig szemükkel a szobát. Először nem találtak semmit, csak egy asztalt négy székkel, két ágyat meg egy égő gyertyát, slussz. Meglepetésükre a szoba közepén termett a pecsenyének való bárányka. Kis idő múltán a bárányka átváltozott deli legénnyé, majd imígyen szólt:
- Örvendek, hogy itt talállak benneteket. Egyetlen csekély probléma akadt csak. Mit választotok? A gyerekeket vagy a kincset, ami a túlsó szobácskában van.
- Hogyan is kérném a gyerekeket, amikor már nagyok. Igaz drága lelkeim szörnyethaltak - mondta hadonászva az anyuci.
- Hát jól van - felelte a deli legény - bizony nem haltak meg, mindannyian itt vannak ebben a szobában, nézzetek jobban körül.
A két haramia csakugyan körülnézett, valóban meglátták a gyerekeket, ott ültek az asztal melletti székeken mindhárman.
- Nem érdekelnek a kölykek, nekünk a kincs kell! - szinte egyszerre mecseredték el magukat.
A deli legény szó nélkül kinyitotta az ajtót, ahol a kincs volt. A két vérbeforgó gaz berontott ajtóstul. Egy perc sem telt bele ugyanúgy rontottak ki, mint azelőtt be. Nagyon ijedteknek látszottak, mindketten helyben szörnyethaltak. Erre fel megérkezett az Alvilági ura, hozta az igazi Ibolyát és Palkót, akik beleestek a szakadékba. Cserében kérte a legénytől a két elkárhozott csemetét. Tudtára adta a báránykának, hogy nem bírja ezt a két lelket, mert nagyon világítanak, nem az ő világába valók. Máskülönben is véletlenül estek be az Alvilági Birodalomba.
A deli legény szívesen odaadta a már említett két alakot. Az Alvilág Nagy Ura finoman megköszönte, s azzal el is tűnt a két alakkal. Alig jutottak túl ezen a furcsa eseményen, az ajtó felől mocorgás hallatszott, valaki bekopogott. A deli legény büszkén felvonult az ajtóig, aztán kinyitotta, s hát láss csudát (ki tudja már hányadszor), vendégségbe érkezett Enikő, Zoltán, a tündér, a kis manó, a vadalmafa, a farkas aki gyúrta magát sóskával, és még sok kedves barát. Nagy volt az öröm. Mindenki üdvözölt mindenkit. Az egész banda a báránykából lett deli legényt Harmath királyfinak szólította. Ibolya nyomban beleszeretett Harmath királyfiba, még szemeztek is egymással. Enikő pedig Palkó ölébe ugrott, már rég kinézte a derék legényt magának. Zoltán pedig nagyon el volt foglalva Sárika tündér kisasszonnyal. Senki sem vette észre, hogy időközben az aranyos kis faházból egy hatalmas palota formálódott. Csak akkor, mikor Harmath királyfi vendégeit a kincses terembe vezette át. Mindenki szép sorjában bekukkintott oda. Nagyon lenyűgözte a kincs látványa őket, arcuk sokkal üdébb lett a látványtól. Csak amúgy dagadtak az életerőtől. A nagy boldogság lakodalommal tetőződött. Egyszerre három pár kötötte össze az életét. Harmath királyfi Ibolyával, Enikő a kitartó Palkóval és Zoltán a tündérszép tündér Sárikával. Volt is nagy dinom-dánom. Huszonegy nap és huszonegy éjjel folyt a lakodalom, véle együtt a tömérdek finom bor is. Úgy kimulatták magukat, összesen hét cipőt szaggattak el.
Lakodalom után összegyűltek főhőseink, megbeszélni apró-cseprő dolgokat. Enikő és Palkó eldöntötték, hogy visszatérnek a földre és Palkó házában fognak lakni. Zoltán és Sárika szintén a földet választották, a régi házban vernek tanyát, ahol régebb Zoltán szülei laktak. Ibolya pedig Harmath királyfival marad a hatalmas égígérő fa csúcsán, ott ahol a madár sem jár, ha nem muszáj.
Lassan kiszédelgett a vendégsereg is. Elmenetelük után a palota újra kis házzá zsugorodott össze. Harmath királyfi gyorsan intézgette földi problémáit. Varázslatot küldött arra a falura, ahol hőseink laktak, hogy senki sem emlékezzék ezek szüleire. Emlékezetükbe úgy éljen, mintha a gyerekek máshonnan jöttek volna. Eljött a búcsú pillanata. Mielőtt elbúcsúztak volna, Harmath királyfi megajándékozta egy titokkal. Azzal a titokkal, ha közülük valaki meg akar látogatni bárkit más világokból az csücsüljön rá a vörös kőre és ott terem, ahová akarja.
OTTHON
Ahogy búcsút intettek egymásnak, a haza igyekvő két pár felemelkedett a levegőbe és szálltak egészen az Üveghegyeken túl, míg egy nagy légörvénybe nem kerültek bele. Ide-oda ráncigálta szegénykéket, addig amíg egy nagy ködbe találták magukat. Zoltán szeme tágra nyílt örömében, mikor megpillantotta gyerekkora emlékét a kertet házastól. Örömében az egész kertet körbe szaladgálta. A házban szinte minden nem úgy volt, ahogy hagyták. A kút kristálytiszta vize csalogatóan csillogott. A ház külső részét, mintha kicserélték volna, annyira megváltozott. Sokkal tisztább és szebb lett. Szobák is teljesen megváltoztak, más berendezés volt bennük.
Leültek egy kicsit beszélgetni a nappalliban. Kint megeredt az eső. Jégeső volt, nagyon csapkodta az ablakokat. Zoltán kinézett az egyik ablakon, kissé elcsodálkozva, de nem meglepődve látta, hogy az anyuka épen a ház mellett repül el lökhajtásos seprűjén. Kiszaladt az udvarra és behívta. Az anyuka nem sokat teketóriázott, le sem szállt, hanem a kinyitott ajtón át berepült a nappaliba. Seprűjét maga elé támasztotta az asztalnak. ő pedig leheppent az egyik székre. Zoltán igyekezett becsukni az ajtót, mikorra visszaért, már az az anyuka rég nekifogott újabb eszmefuttatásának.
- Gyermekeim, vagy inkább gyerekek, így jobban hangzik. Csak azért jöttem vissza, hogy közöljem veletek, mi jól vagyunk. Egy cseppet se aggódjatok értünk. Élvezzük azt a világot, ahol most éldegélünk.
- Miért mondta, hogy inkább gyerekek? - kérdezett rá Zoltán.
- Azért Zoltánkám, mert ti nem vagytok az igazi gyermekeink. Mi ketten az úgynevezett faterotokkal másvilágból hoztunk ide. Egyszóval vagy más szóval, egyszerűen elloptunk igazi szüleitektől. Ha ragaszkodtok hozzá, igazi szüleiteket megismerhetitek. Nem hiszem nagy értelme lenne, régen elfeledtek benneteket.
Egy érdekes csavaros fintort tekert le orrával, melléje egy kicsit vigyorgott.
- Nos, nem is maradok tovább, még sok borsot kell törjek azok orra alá, akik veszik a lapot a hülyeségekre. Kell igyekezzek, mert mindjárt eláll a jégeső, addig mindenféleképpen le kell léceljek. Zoltánka drága, megkérlek nyisd ki az ablakot, hamarabb és kényelmesebb számomra a távozás.
Zoltán kinyitotta az ablakot, eddig mamának hitt boszorka megnyergelte seprűjét, usgyi ki a szabad levegőre, s azzal eltűnt. A jégeső rögtön elállt. Enikő és Palkó elbúcsúztak Zoltánéktól, hazamentek.
Sárika tündér lévén, elárulta Zoltánnak, hol lehet megtalálni mindhárom testvér igazi szüleit. Véletlenül egy pár szülőtől voltak az egészen Csak, amikor ez a két jóízű szerre rabolta el őket a család mindig más világba tartózkodott. Észre sem vették, hogy ugyanazoktól a szülőktől lopkodták össze a gyerekeket. Kiderült, hogy az igazi szülők az a király pár volt, akit az Alvilági sárkányszörny lenyelegetett. Zoltán hálás volt a tündérkéjének, többször is megköszönte.
Az egyik nap, mikor Zoltánék ott üldögéltek a vendégszobában, váratlan vendégek érkeztek hozzájuk. Harmath király jött az ő királynéjával, Ibolyával. Utánuk kullogtak a király és a királyné, akikről a tündér beszélt. A sor végén pedig nagy pirimókosan ballagott az ifjú még mindig szerelmes pár, Enikő és Palkó. Leírhatatlan volt az öröm, a boldogság. Egymást nyakra főre, agyon ölelgették. Aztán sokat beszélgettek a viszontagságokról, amelyben mindannyiuknak volt részük.
Az igazi szülők elmesélték, hogy milyen módszerrel rabolták el szerre gyerekeiket. Hála az égnek végre megtalálták. Újra ölelkeztek egy sort.
Sokkmindenről szó esett. Milyen az ember ha örvend, boldogságába összehord hetet-havat. Igaz, ha berezel akkor is, de ez nem ide tartozik.
E nagy esemény után gyakran látogatták egymást. Mindegyik boldog párnak szép számmal születtek gyerekeik. Nagy családjuk lett. Aki nem hisz járjon utána.
MEGTOLDÁS
- Mi volt az a kincs, amit még a kedves olvasó sem tudhatott meg? Na mi? Erre a kérdésre nehéz lenne válaszolni. De ha lelke mélyén az ember érzi a tisztaságot, akkor van esélye megtudni. Sajátmaga fogja felfedezni a kincset, segítség nélkül. Mert nem kell segítség annak, aki nemcsak a szemével lát.
Javaslat -
Ki kell ereszkedni egy nyár eleji csodálatos virágos rétre, hátra kell dőlni benne, figyelni kell a bárányfelhőket, hátha leereszkedik az egyik és báránykává változva elkíséri, ahhoz a szobához, ahol megtudhatja, mit rejt az a szoba, - milyen kincset.
Borbé Levente