Gyuszika, szinte nyuszika volt. Félt a csajoktól, félt a kudarctól, félt egy csöppet önmagától is. Rég nem foglalkozott mással csak a munkával, úgyszólván keményen tepert. Számára sokat jelentett hol esik be. Persze karrier téren esett be neki a legjobban.
Hétköznapjait munkás feladatokkal tarkította. Úgy érezte, hogy teljes életet él. Előtte rengeteg papír hevert, némelyik fityegett, azaz lógott le az asztalról és még ahová jutott bel[le. Néhány fogpiszkáló, almacsutka és üres tál tarkította az előtte lévő felhozatalt. Munkahelyén viszont olyan rendet lehetett találni, hogy a látványától megcsúszva hanyatt vágódik az ember. Igazából ebben nincs semmi különös dolog, igyekezni és fenntartani kell a látszatot, hogy minél hibátlanabbnak, babásabbnak ítélje meg rokonszenves környezete. Az otthoni hangulat ellen is tett néha merész lépéseket, ha nagyon zavarta már a szinte üres tányérok körül döngicsélő legyecskék, nagy hirtelenjében összeszedte, elmosogatott. Megesett közben még az is, hogy annyira belemelegedett a rendezkedésbe, hirtelen rendet teremtett mindenütt. Ilyenkor nagyon elfáradt, bekapcsolta a tévét, s nézett akármit. Szokás szerint bambult ki a fejéből.
Munkahelyén mindig dicsérték, mert határidőre kész volt akármivel, s még plusz munkát is vállalt, sőt segített fűnek fának. Sikerült igazi korrekt imázst varázsolni maga köré. Sok hölgy imádta, nem is csoda, hiszen napról-napra, hétről-hétre, hónapról-hónapra, évről-évre csúszott fel a szamárlétrán és lett egyre magasabb fizetése. Választani nem tudott a hölgykoszorú közül, pedig istenbizony szeretett volna megállapodni. Szerette volna, ha hamarosan megnősülne és gyerekek futkorásznak heherészve körülötte.
Egyik nap hirtelen görcsöt kapott a lelke, nagyon igyekezett megértetni magával, hogy cuki az élete, de sehogy sem jött össze. Gyermekkori emlékképek törtek rá, eszébe jutottak a barátságok, a huncut együttlétek, a "gondtalan élet". Csicsásan felöltözött. Kirittyentette magát úgy ahogy szokta, de úgy érezte mintha a nyakkendő szorítana, indulása előtt kissé meglazította. A mindennapi szokásától eltérően gyalog indult útnak a hőn imádott munkahelye felé. Sajnos nem tudta kizárni gondolataiból a múltat, lépésről-lépésre, egyre jobban elhatalmasodott rajta a kérdés, hogy milyen is az élete. Próbálta összeszedni magát, logikusan gondolkozni, hogy rendszerezett életet alakított ki s az mily nagyszerű. Így morfondírozott magában: - mindennek megvan a helye, mindig tudja, mikor, hova, hogyan és hol kell cselekedni, - de mégsem volt kielégítő számára, az érzelmek kicsavarták racionalitását gyökerestül. Mind csak a múlton rágolózott, egyéb se jutott eszébe, milyen rendben, de mégis spontán módon élte át mindazt, amelyet mostanság oly tökéletesen, fergetegesen és hamar megtud szervezni. Addig ette magát, hogy teljesen kikészült. Levegőt egyre szaporábban vette és összevissza. Fulladozni kezdett, elhomályosult előtte minden, egy fának támaszkodva pihent egy kicsit, de nem tudott elindulni, összerogyott.
Meglepetés érte, mikor kinyitotta a szemét, egy kedves nővérke mosolygott rá. Ott volt a korházban. Hamarosan megtudta, nem komoly a probléma, egy kis légzészavar meg ilyesmi. Általában előszokott fordulni. Arról is értesült, hogy úgy hozták be, és aki észrevette egyik gyermekkori barátja volt. A barátja többször meglátogatta, sokat beszélgettek a múltról, főleg arról, miért is nem történik valami hasonló a jelenben, miért is nem terveznek képtelenségeket a jövőre nézve. Ahogy a napok teltek egyre több ismerős, barát és üzletfél csoszokált be hozza. Néha elővette a légzésproblémája, de helyrepattant. Győzedelmes kimenetele főleg akkor jött be, amikor végleg elhatározta, hogy változtatni fog az életén.
Még kijövetele előtt bekövetkezett az a fordulópont, amitől jobban érezte magát. Az a nővérke, aki folyton mosolygott rá megszerette, kicsit összemelegedtek. Munkahelyét felcserélte egy sokkal könnyebbre, igaz a fizu kevésbé se volt olyan magas mint azelőtt, otthonát átszervezte, s folyton randizgatott a kis nővérkével. Régi barátait felkereste, s ahogy esik úgy suppan találkákat hoztak össze. A fullasztó fájdalomnak se híre se hamva nem volt egy idő után. Végre érezte hogy szeret, végre érezte hogy szabad, hogy most folyton és töretlenül levegőhöz jut.
Vége
Borbé Levente
2009