Ha meglátjuk azt, ami a szemünk előtt zajlik, sokkal jobban fogjuk szeretni ezt a világot. Nem búsulkodunk (búslakodunk) folyton apró-cseprő dolgokon, hanem élvezzük azt a teret az időben, amit kaptunk ajándékként születésünk óta. Ez bizony nem más, mint az istenadta csodába illő természet. Ha meg belebonyolódunk jobban, kezdjük érteni és tisztelni azt, mert észrevesszük, hogy Tündérországok nyílnak meg előttünk. Egy-egy birodalomba könnyű a bejutás, csak a szívünket kell kitárni, cserében, pedig azt a bölcsességet kérik azoknak lakói, hogy békésen tudjanak élni helyükön. A varázslat szépsége pedig, az ebben való részesedés. Az hogy a történet szereplői lehetünk, mint a kedves utazó emberpalántáink.
Találkahely a csipkebokornál
Mártonka görbe ébredése megzavarta a testvérkéit.
- Enyém, enyém!
- Miért nem alszol te! - bosszankodott Zsófia.
- Mi a tiéd Mártonka? - érdeklődött Ágnes.
- Enyém fa, enyém víz, enyém béka, enyém halacska...
Na persze, ezt lehetett volna hallgatni, míg az ember meg nem őszül, de nővérei valahogy kicselezve az ámokbeszélőt, véget vettek az enyémemnek. Először a szokásos sokrétű elterelő hadműveletekkel, aztán rögtönözve bármivel. De amikor az ablakon bekacsintott Szélítő királykisasszony, akinek lobogó hosszú hajával játszott a felkavart levegő, és az azon át beszivárgó reggeli napfelkelte sugarai, rögtön készülődni kezdtek. Készülődni? Hova? Hát a megszokott hétvégi úgynevezett sétára. Anya alig tudta megitatni vélük a reggeli szurokfűteát és beléjük gyömöszölni a kászoni házi vajas kenyérszeletet. Apa meg azt se tudta mondani mukk, s ezek árám-világ s otthagyott vetetlen ágy, úgy igyekeztek lefele, mintha az életük függne a eme kirándulástól. Egy kis segítséggel, Szélítő szeles mozdulataival, tíz centivel a föld fölött járva, rövid de sűrű pislantások alatt ott teremtek a somlyói nyeregben. Erre a váratlannak tűnő „nagy ijedségre” egy cseppet lepihentek az egyik csipkebokor tövében, s énekelni kezdték a süss fel napot. Mindössze, azért mert egy arra oldalgó palacsinta felhő eltakarta őket. Amire újra kipillant az idő Szélítő Csobotfalva felől átröpítette a csobotfalvi gyerkőcöt: Cecíliát, Dorkát és Boglárkát. A viszontlátás örömére a kisdedek körtáncot jártak a csipkebokor körül. A szép napsütéses rongyrázást és a vele járó viháncolást meg éneklést csak a két bolondos utaztató „cseléd” zavarta meg. Már akinek!
- Még egyszer! - jelentette ki Márton.
- Nincs még egyszer – tette hozzá lazán Ágnes.
- Ó, na! - kontrázott Márton, s lehorgasztotta a fejét.
- Jól van de ez az utolsó – mondta nagy szigorúsággal Zsófia.
Hát az egyetlen betyár a gátnál kedvéért megint ropták a körtáncot. Ebben az örömbolondulásban beleálltak a csodajárgányok főnökei is, Balambér a böhöm sárkány, meg Bőcs Adalbéétt a kihíresedett varázskapcás. Szélítő királykisasszony meg felettük körözött boldogan. Hajfürtjei el eltakartak pillanatnyilag néhány földre érkező napsugárkát, s eme jelenség még jobban felhozta a hangulatot. Volt öröm és nevetés. A csapat igencsak jól érezte magát. De mielőtt kedves kis Márton újra elkottyantotta volna magát hogy „még egyszer”, addig a kis csapatok sorban álltak Balambérnál és Adalbéétnél.
Másodperceken belül repültek is hetedhét világ mellett boldogan és büszkén. A havasokon tátongó erdőségek fegyelmezve kémlelték a gyökérteleneket. Tetszett neki a keringés. Saját odorukat küldték ajándékba. A fenyvesek illata, mint a hamarjában terjedő köd befödte az egész égboltot. Letekintve kis tavacskák sorát láthatták szép sor nélküliségben szanaszét. A sofőrök gondolkoztak hol is álljanak meg. Na, pontosan kicentizve az egyik mellé landolva kezdték meg az aznapi felderítő útjukat. Ameddig a gyerekek alámerültek a kutatásban, addig Bőcs Adalbéétnek, Szélítőnek és Balambérnek halaszthatatlan dolga akadt. Tenyeres csatiztak (összecsapták tenyerüket), kártyáztak és grimaszoltak rendesen.
Ismerkedés a dinos külsejűekkel
Szerencsére megemlítettem, hogy csak dinos külsejük van ezeknek a csuda csupa tündéri pofa vízi állatkáknak, mert másként szólva soknak gyomoridege támadhatott volna. A dino hallatán olyan nagy állatok jutnak eszünkbe. Még a hajdani növényevő dino még hagyján, de ha netán húsevő! Na, az gáz!!! Naná, hogy megtelne a pelus…
A csapat tagjai nem sokat teketóriázva pillanatok alatt átvedlettek gőtévé. Forgolódtak, aztán az egyik irányból megláttak valakit. Egy gőte királykisasszony várakozott rájuk. Mellette, pedig a társalgó közvetítője követte. Rögtön ki lehetett venni, hogy a királykisasszony illegeti-billegeti magát, hadd csodálja az arra látogató. Meg is csodálták! Cecília meg Zsófia is kezdték utánozni előnyös hölgyikés mozgását. Nem teljesen királykisasszonyosan, mert az illegetésükben volt valamennyi huncutság meg egy csöppnyi lópor is. Ágnes inkább a társalgóra figyelt.
- Ez nem vízesés! – szigorkodott (csöndesen követelőzött) Boglárka.
- Én sem sikítozok, hogy nem tudok sarat gyúrni – érvelt Dorka.
- Lesz vízesés meg sár is dögivel – csillapította le őket Ágnes.
- Ez biztos – tromfolt rá Boglárka.
- Biztos – állapította meg Ágnes.
Cecília meg Zsófia tovább huncutkodtak, míg a királykisasszonyka szembe nem fordult velük. Intett a társvendégfogadó mesélőnek. S az, mintha csak erre várt volna, úgy rágyújtott, hogy be nem állt a pufája (itt - szája), amíg véget nem ért az előadása.
- Jaj, drága kicsi cukorfalatjaim. Már egy hete készülök erre az előadásra. Minő megtiszteltetetés. Mi gőték imádjuk a halmentes vizeket. Legyen állóvíz, nem mind csordogáljon, mert az sem jön be. S azért a vizünk ne száradjon ki oly gyakran, mert azt se csípjük. Szóval megvannak a hóbortjaink. Amit igazán nem szeretünk azok a mocsok borsókagylók ténykedése. Képzeljétek csak el, lábujjainkra felkapaszkodva motoroznak a szemük világába. Mi vagyunk ezeknek a potyautazóknak a fuvarozóik, ráadásul ingyen s bérmentve. Durci dolog nemde?
- Én is szeretek utazni, de azt meg kell fizetni – jelentette ki határozottan Zsófia.
- Na ez az – folytatta a mesélő gőte uraság. - Ezek a szemtelen borsókagylók vitetik magukat egyik tócsából a másikba. S ha nem tetszik az a tócsa, cipeltetik tovább magukat a szemtelenek, amíg valamelyik ínyére lesz nekik. Az a legnagyobb baj, ha kijutunk a szárazföldre, ott bizony megsérül a lábujkánk (lábujjaink)! A bubáinkat is eléggé nehezen tudjuk lerakni. Szerencsére, amikor a lábunk becsületesen elkopik, megszabadulunk a kók szerelékektől (bolondos lényektől), s azután kicsi idő elteltével újra helyrejön a lábunk. Eddig volt a panasz. Lehet kérdezni kedveseim.
- És mind ilyenek vagytok – Kérdezte Cecília.
- Jó kérdés! Nagyon jó kérdés! - nyugtázta a gőte uraság. - Hát, úgy ahogy egyformák vagyunk, de mind nálatok embereknél valamibe mi is különbözünk. Ha jobban megnéztek bennünket rokonainkkal nem éppen vagyunk megegyezőek, hiszen még díszeink is változnak. Olyan liliputi dinoknak nézünk ki. A legdinoszaurusabb gőte a tarajos gőte. A farok fehér csíkos. A kicsi bőr tompa fekete apró fehér pöttyöcskékkel ékesítve. Ettől lesz elegánsabb a cucc. A hasikánkon a pöttyök sárgák, olyan színű, akár a citromé. Na de azért a többi se kutya. Hahaha... Nem is lehet az, hiszen gőték vagyunk.
A gyerekek csak nézték a gőtét, hogy miként mulat saját viccén. Ő meg későre tért magához. Miután felélemedett emígyen folytatta. - Hát ízé, vannak pettyes gőték, alpesi gőték és kárpáti gőték is. Eme rokonainknak a hasuk egészen narancsos színben pompázik. Hát mit csinálj, szépek vagyunk. Ez tény. Egyesek össze szoktak keverni a szalamandrával. Ezt kikérjük magunknak, mert igen csúnya dolog. Nem is hasonlítanak ránk - vette oda flegmán és elfogultan.
- Mit esztek – faggatózott Ágnes.
- Hát, amit kapunk, van finomság dögivel, de a békaporontyok, a tojáskák, kitűnő csemegék a tavaszi langyos időben. Csömizünk (malackodva zabálunk) belőlük amennyi csak belénk tér. Főleg a pettyes gőték járnak rea az ínyenc falatokra.
- Jaj de érdekes – nyilatkozott Dorka, majd eltérően vitte tovább gondolatmenetét –, csak itt nem lehet sarat gyúrni.
- Én inkább javasolom – mondta kecses fejbólintással a gőte uraság –, látogassátok meg a szomszédba lakó rákpajtásokat.
Erre a szemtelenül jött beköpésre a kis emberkék üdvrivalgásba törtek ki. A búcsúzkodást rövidre fogva máris kinn találták magukat a parton. Balambérék rájuk se hederítve, továbbra is keményen el voltak foglalva játékukkal. Oda kellett szólniuk, hogy már hagyják abba a tenyeres pacsizást.
Kis dobbantó rákpajtáséknál
A gyerekek veszettül hancúroztak. Alig lehetett lecsillapítani őket. A három őrző-védő tenyeres pacsis abbahagyta a szórakozást. Szélítő királykisasszony szó nélkül felpakolta őket Balambér és Bőcs Adalbéét hátára, s azzal tegyed bé egészen a fenyvesek lábáig. Egy tiszta patakhoz értek valahol a Hargita hegy ölében. Boglárka örömére még vízesés is volt a közelébe. Nem volt ideje a lába alá nézni sem, úgy rohant oda. Márton követte. Szemperc alatt lett is egy nagy kavalkád. Sebaj, a kedves őrző-védő banda türelmes tudott lenni vélük szemben, hiszen annyira kedves gyerekek, csak szeretni lehet őket satöbbi... Eközben Dorka is felfedezte a magának valót, - a patakparti sarat.
- Gyertek ide – kiáltott Cecíliának, Zsófiának és Ágnesnek.
Teljes nyugalommal oda is ballagtak
- Na már megint gyúrod a sarat! - szólt rá egy kicsit félvállas unalmatosságból (megszokásból) Cecília.
- Te Cecike, ez egy ojandék (ajándék) – világosította fel testvérét.
Cecília csak bólogatott a fejével és arrébb állt. A három nagylány inkább a fürge patak lassú részét kémlelte. Az öröm az volt, hogy nem sokáig kellett kutassanak meglepetés után, mert a patak alján szorgoskodó rákok egyike feléjük úszott. Megszólította a társaságot – Gyertek be! A gyerekek mind odafigyeltek. Dorka befejezte ideiglenesen a sárdagasztást. Mondhatjuk úgy, egy időre felfüggesztette efféle munkálkodását. Boglárka is abbahagyta a mini vízeséses pancsolást. A hatos csapat egyetlen ügyes csuporékba (közel egymáshoz) állt össze.
- Jól van na! - nyugtázta Zsófia –, ha már úgy is le kell merüljünk, akkor merüljünk...
Ahogy kiszólta a száján a hirtelenkedő szépség rögtön lent voltak a kristálytiszta patak fenekén, ahol már várta is a rák népség képviseletében megjelent tagok. Egy egész család. Hála a lenn-valónak volt bőven hely a kis köveken a hat kalandor részére is, akik menet közben rákokká változtak. Aki első pillantási találkozókor kiszólt nékük a patak patjára, kedvesen hellyel kínálta őket. Hát, izé, nem éppen mindenki vágyakozott a csüccsenésre, de sebaj. Főleg Márton, el is tekergett az első óvatlan pillanatban. Mindent szemügyre kellett vegyen. Hiába a kisebbekbe benne van az örökmozgás. Ahogy mifelénk mondani szokás nyű van a fenekükbe, azért kell mozogjanak annyit... A rák a nyugodtabb ülő hallgatóság felé fordulva, irtó tudós pofát vágva belefogott mondókájába.
- Kedves gyerekek most láthatjátok, milyen csodás a lenti élet. Kifogástalan is lenne, ha a ti fajtátok, az erre járok, főleg magukat kirándulóknak nevezők ezt-azt bele nem dobálnának otthonunk vizeibe.
- Há miért? Ojandékokat adnak, vagy mégse? - érdeklődött Dorka.
- Sajnos nem ajándék folytatta tovább a rák hercegfi (mert kiderült, hogy az). Ennek a csíki pataknak a hercege vala. Na ezt tedd össze kedves olvasó pupákom! - Kosz és mocsok – folytatta. - Minket pedig folyton akadályoz és így keményebb feladat elé állítanak, amikor a vizeinket akarjuk tisztítani. Na de térjünk vissza magunkhoz. Mis is őslények vagyunk, akár kedves gőte barátaink. Figyeltétek a patakmeder oldalán azokat a kisbarlangokat?
Igen – válaszolt Ágnes miközben a többi bólogatott. - Olyanok, mint a féreglikak (egérlukak) – tette hozzá fürkésző tekintettel.
- Olyanok, de nem azok – hangzott a felelet. - Ezek a mi kis zugaink. Itt vagyunk el magunkban. Képzeljétek el, régen hatalmas birodalmaink voltak. Ma már nemhogy királyságainkat, hanem hercegségeinket is alig tudjuk megtartani. Az Olt megegyenesítése előtt, amikor még az emberek nem vették ki az istenadta kanyarokat höhhöööj (itt - bámulatosan), de sokan éltünk a környező patakokba! Vonzó külsejűnkért vadásztak, eladtak a piacokon néhány falatért, főleg „gyí lovam a brassói vásárban”. S képzeljétek mindezt azért a kevés falatért, amit az ollónkról cuppantanak le. Hiába az emberek érdekes lények. Vannak közöttük, akik tiszteltek / tisztelnek. Nem akarok bölcsködni, de még patakot is neveztek el rólunk. Sőt, felmázoltak a göröcsfalvi templom falára! Ezek után jöhet a hab a tortán, hogy falut is neveztek el rólunk. Részükről kiváló ízlésre vall... Most meg mégis szőrén-szálán váltig apadunk, mint ahogyan a nagy szárazságban teszi a patak medre.
- S a családotok? - bökte oda Zsófia.
- Köszöni szépen jól megvan – mosolygott rák hercegfi egyet az ollója alá. - De komolyra fordítva a szót igyekszünk betölteni a mi patakocskánkat. Emlékszem anyukám testvéreimmel együtt, még bubaként, a potrohája alatt hordott bennünket. Aztán kicsidenként (apránként) megbátorodtunk, s a saját életünkbe kezdtünk. Ugyanakkor mondanivalómat kiegészíteném azzal, hogy van itt kő is, de inkább a puha iszapos patakfenékért rajongunk. Könnyen tudunk benne összkomfortos lakást ásni. Erre is felhasználjuk ollóinkat, nemcsak, amikor finom kajára vadászunk. A tájékozódásba segítenek a csápjaink. Lábakból fel vagyunk szerelve becsületesen. Van belőlük vagy 10, ez összesen öt pár. Ha nem hiszitek, nyissátok ki figyelmesen szemeiteket, s csodáljátok meg a sajátotok, persze amíg még van.
A gyerekek rákkosztümben nézegetve lábsoraikat, leolvasták azok számát, és csakugyan megvolt mind a tíz. Még egy kicsit csevegtek, aztán tájt intve felkerekedtek, s ott találták magukat újból, ahol alá merültek, a patak partján.
Különös virágok otthona
A társaságot a három segítőtárs pillanatok alatt elröpítette, olyan helyekre, ahol még a gyerekek sem jártak! Vad vala és mégis fönséges. Igaz, továbbra is vizes terepen maradtak. Csak annyiba segítettek a felfedezőkön, hogy könnyedén kiszabaduljanak, ha mászkálnak imitt-amott. A többit maguk döntötték el. Ezúttal a Nagy Laji dombi Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó mesélt nekik. A három mesés alak egymás között megegyezve elmondták, hogy mindannyian találkoznak majd a Zsögödi Kisvár-tetőn.
- Szejusztok! – integetve kiáltott utánuk Márton.
- Na, ezek is elmentek. Csináljunk már valamit – elégedetlenkedett Zsófia.
- Mindjárt, mindjárt kedveseim – motyogta előzékenyen Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó.
Ez idő alatt s még egy kicsit tovább Ágnes, Cecília megmásztak vagy három fűzfabokrot. Úgy fityegtek rajtuk, mint a majmok a fán. Aztán, mint egy kinyitott szelencéből elszabadult a vidámság. Akik nem csípték annyira a fáramászást, azok az alsó ágakba kapaszkodtak bele. A bölcs manó tudta, hogy valamit tennie kell, hanem vége a tekintélyének. Ugye ő sokkal komolyabb lényként lépett színre, mint ahogyan a másik bölcsünk Adalbéét szokta tenni. Ő túl laza volt, és mindent észrevétlenül simított el. Azt is megkockáztatom, hogy problémamentesen látja a mai napig is az egész világot. Hiába, a bölcsek sem egyformák… Először mutogatott erre meg arra, de a gyerekeket jobban érdekelte Cecília összefogdosott békái. Való igaz, nem akárki merte megfogni. Mártonka egyenesen húzódozott tőlük. Zsófia a békák láttán egyenesen felvisított, de aztán fordult a kocka, hamarosan az ő kezében is ott brekegett egy béka. Úristen, gondolta magában a bölcs manó, na ezek elmentek egyfelé, s egyedül mit tegyen. Úrrá lett rajta a jól álcázott pánik, hogy itt sosem lesz rend. A környéken egyre beljebb bóklászódott valami érdekesre vadászott. Érdeklődés felkeltése volt az erőssége. Egyszer csak megpillantott valami egészen érdekes virágot.
- Nézzétek bogarat reggeliző, ebédelő és uzsonnázó virág! Erre már mindenki odafigyelt.
- Tényleg! – érdeklődött Ágnes.
- Igen bizony – mondta büszkén a bölcs manó – és hozzátette – ez hűsevő!
- Akkor adjuk oda, aki rosszul viselkedik, hadd falja fel, mint egy éhes farkas – javasolta Zsófia.
- Ez a virág csak bogarakat tud enni, máskülönben sem ildomos valakit odadobni egy „fenevadnak”, hogy falja fel… - szólt megfontolt tanító szigorral a bölcs manó.
- Csak vicceltem – vigyorgott Zsófia.
- Rendben – kurtította le a fecsegést a bölcs manó. – Ezt a virágot hízókának hívják – fogott bele a mesélésbe –, ugye milyen szépen hízik a sok bogártól. Lássátok a másikon egy légy van, azt papilja (eszi) meg a kedves virág ismerősünk.
- Hmm, érdekes – vágta közbe Ágnes.
- Érdekes is, már hogyne lenne az – szólalt meg a legyet fogyasztó hízóka.
- Aszta! Ez a virág tud beszélni! – csodálkozva mondta Zsófia.
- Aszta! Úgy látszik te is megtanultál beszélni! Ügyes vagy! – fordította természetesre a szót Hízóka.
- Itt a virágok is lepetyelnek – tette hozzá okosan Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó.
- Na ez es le van tisztázva – egészítette ki csodálkozását és megértését a virág, aztán tovább rötyötölt (mondott). - Manó barátunk kihagyta, hogy mily csínosak vagyunk. Leveleim akár egy fáintos biciklipálya, nemde? Feltűrődve szeretjük hordani. Azért borítjuk a forráslápi szimpatikus testünket ragaccsal, hogy házhoz jöjjön a „reggeli”. Ugyanúgy működik minálunk ez az ötlet, mint amikor ti pizzát rendeltek, s aztán finomkodva megeszitek. De látjátok csuda virágjaink? Na ugye mintha ibolyák lennének?!
Erre egy hamisat mosolygott a szirma fölé. Még gyorsan megemlítette, hogy az igazi neve lápi hízóka. - Így kimondva sokkal elegánsabbnak tűnik, mint egy egyszerű dagadéknév.
Még sok mindennel el akarta kápráztatni a nagyérdemű közönséget, de a bölcs manó betömte a száját két arra repülő bengővel (jókora léggyel). Aztán a csuporék gyerektől megkérdezte – még szeretnétek-e látni húsevő növényeket? A válasz tiszte egyszerűséggel igenbe torkollott. Szélítő észrevétlenül a fuvallat szárnyán elröpítette őket a Mohos-tőzeglápba majd a csíkszentkirályi Borsáros-lápba. Először a kereklevelű harmatfüvet vették szemügyre.
– Na gyerekek ennek rokonai szerte a világban élnek, még a távoli Japánban is. Neki is ragacsos nedvére szállnak oda a bogarak, akik szintén a leveleire ragadnak. A ragacsok vízcseppeknek tetszenek, kinézetüknek frissességet kölcsönözve. A levelek vöröses színben játszanak. Igen vonzónak tartják az arra császkáló bogárhadak. Még dögösebb csel a haláltáncba vivésben... Amit még jobban csinálnak, mint más húsevő burján, az az hogy összedolgoznak, s majd megosztoznak a zsákmányon.
- Még akarok ilyen virágot látni! – közölte nagy határozottsággal Ágnes.
- Van is egy hasonló rokona a hosszúlevelű harmatfű. - Nézzük meg azt is – csalogatta a társaságot a bölcs manó. A csalogatás már fölöslegesnek bizonyult, hiszen a kis emberpalánták belejöttek a folytonos érdekesség lesésbe. – Mifelénk úgy is nevezték, keskenylevelű harmatfű. Eme család a vizes partokon is megél, s nem elégszik meg holmi legyekkel. A nap bármely szakában képes kisebb pillangókat és szitakötőket megebédelni.
- Nagy étvágyúak – Jegyezte meg Dorka.
- Az – vakkantotta Boglárka.
- Na de ne tátsuk itt a pufánkot (itt - a szánkat), haladjunk tovább, mert mára még van egy meglepetésünk! – közölte büszkén a bölcs manó.
Rövid bonyászódás (itt - sétakeringés) után rátaláltak az újabb természeti csodára, amelynek neve rence vala. Ezt már az egyik híres tócsa környékén bukkantak rá, a Csíkdelnéhez közeli Torda völgyében, de másutt es jól érzi magát, ahol tavacskák vannak, s hűvös a föld körülötte. Inkább a hínárokhoz hasonlít, mint valami virághoz, de csudamód mohon beleli (eszi) a bogarakat ő is. A meglévő virágait a víz fölött mutogatja. Levelei olyanok, minthogyha himlőt kapott volna. Elég hólyagosak. Ezek igazából ravasz csapdák. Az arra ereszkedő vízibolhák tátott szájjal figyelik a kinyílt valamit, s benéznek egy kicsit. Sajnos, ha benéztek, nehezen ereszkednek ki, mert a kinyílt csoda hirtelen összerándul, s máris csömizik akár egy rossz disznó.
Valahol itt kellett befejezze eszmefutkározását Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó, mert már senki sem akart ráfigyelni. Viszont ő sem akart alulmaradni, ezért egyet tolt a bojtos kis sapkáján, s megértően mosolyogva követte a gyerekeket.
Patak, mocsár és tócsatisztítás felsőfokon
A csapat a szelek szárnyán megérkeztek a zsögödi Kisvár-tetőre. A gyerekek a vérszomjas növények csodálatában elmélkedve, kiválasztva néhány buckát, lecsüccsentek egy kis pihenőre. Egyedül Márton kezdett szaladgálni, mert a kiválasztott bucka éppen egy hangyaboly volt. Boglárka utána szaladt, azt hitte kergetőzni akar. Amikor észrevette a bajt, gyorsan palni (csapkodva letakarítja) Mártonról a bogarakat. Mikor végeztek, egy kört tettek a tetőn. Bámulták az Olt folyót, meg a közeli zsögödi házakat. A többiek fáradtan, öregesen beszélgettek. A manó csak nézett ki a fejéből, s hosszasan hallgatott. Ezt jól tette, mert a gyerekekre rájött az élmények lebeszélése és a lelkiismeret.
- Mennyi mindent láttunk – mondta Cecília, aki fölöttébb élvezte a már összeszokott társaságot.
- Igen, s mennyire elfáradtunk – tette hozzá kéntelenül Zsófia.
- Nem kellene valamit segítsünk rajtuk? – tört ki Ágnesből a segítőkészség.
- Az jó lenne – nyugtázta Dorka.
- Például szedjük össze a sok koszt, amit szanaszét hajigáltak javasolta a bölcs manó.
- De jó ötlet – hurrázott Ágnes.
- Mondhatom az – nyugtalankodott Zsófia.
Mielőtt a beszélgetés elfajult volna odaérkezett a helyszínre Szélítő, Bőcs Adalbéét, s persze Balambér. Beavatták a gyerekek őket is a feltett szándékukba. Tetszett az ötlet mindannyiuknak, főleg Balambérnak. Bőcs Adalbéét összekacsintott Szélítővel. Aztán mint elsődleges tennivaló összeszedték a fáradságtól kóválygó két kis hőst: Márton és Boglárkát. Máris nekigyürkőztek a az erdő-mez és patak-tócsa takarítási akcióra. A két kis apróságot felnyomták Balambér hátára. Ők onnan pásztázták hosszába és széltébe a terepet. Olyan felderítő mocsokellenes kommandósok voltak. Fentről jobban belátták a vidéket. Könnyen észrevették a nem éppen tájba illő szemetet. Szóltak is a többieknek, ahol koszt láttak. Ők, pedig Adalbéét varázskapcáján, vagy Szélítő szelek szárnyán utazva találtak el a kijelölt helyre. Hát nem mondom embert, sőt sárkányt és más lényt is megpróbáló munka volt. Bele is fáradtak rendesen. A szemétszállítást Balambér vállalta fel. Azt nem merem állítani, hogy teljesen tiszta lett minden, mert van, amit nem lehet látni, de nagyjából rendbejött a vidék. Ez az akció arra hasonlít, mikor a koszos-foltos ruháinkat szép tisztára mossuk. A munka végeztével egyből látszott az áldott vidék egyszerű és tökéletes, fönséges és szemet gyönyörködtető szépsége. Megtisztított köntösébe különbül kezdett szuszogni a természet. Egy élmény volt a gyerkőcök számára. Emléküket álomba ringatva tették el másnapra.
2019 márcusa