A REGÉNY első része
- A folytatást a szerzőtől lehet beszerezni.
Figyelmeztetem kedves olvasóimat, hogy a regénybe szereplő egyének és helyiségek nem léteznek a valóságban. Ha hasonlóságot vélnek felfedezni, az csak a véletlen művének köszönhető.
Borbé Levente
Létünk után érdeklődve mindig származásunk a mérvadó. Honnan jöttünk, hová tartunk és hová tartozunk. A hovatartozás kérdése nyújt eligazítás mindennel szemben, amitől másak leszünk a többieknél. Közösségen belül, pedig azonosságot fedezünk fel e csoport tagjaival. Mégis akkor tudunk igazi emberként talpon maradni, hogyha közösségen belül annak értékeit nézve azt támogatva nyilvánulunk meg a nagyvilág előtt.
A székelységhez tartozván büszkeség tölt el, hiszen az egész származás ködbe vész. Még mindig azon vitatkoznak egyesek, vajon honnan csöppent ez a nép a Kárpát- medencébe. Mennyire magyarok, nem magyarok. Egy biztos, a belső-ázsiai hangulatot nem törli le semmi. A székelyek mindahányan vannak a nagy türk nép részei voltak. Most bárhogy tekintjük a dolgot a magyar nép keleti bástyája a csángókkal együtt.
Talán az tesz különlegessé, hogy e nép tagjaként szemlélhetem a világot. Magyarok közt sem az a számottevő óriási közösség. Kitekintve a világra egy icinyke-picinyke porszem, de színes porszem, ami másabb, mint a többi.
Életem nagy része Székelyföldön zajlott és zajlik. Bámulatos találékonysággal megáldott szabadságszerető nép még mindig él és virul. Noha már a más népek elfajzott rossz szokásai, mint mindenütt a világban rátehenkedik a közösségre, mégis védi magát, mert attól több és szebb az élet ezen a tájon.
Történetem is ezen a tájon zajlik, ahol a természetfölötti erők mindennapos jelenségek, mindenütt ott vannak, segítenek, bajt hoznak, de mindannyian szeretnek, mert ők sem léteznének nélkülünk.
* * *
TÜNDÉRVÖLGY ÉS KÖRNYÉKE
HARMAT OTTHONA
Tündérvölgyet keresztülszeli Fenyőszeg fürdőjétől Bűzöstetőig egy út, ami szakaszonként változik, helyenként három szekér is elférne egymás mellett, máskor, pedig ösvényformát ölt. Ezt az utat hívják Fenyőszegnek. Hivatalosan azonban csak a Fenyőszegi család kislakjáig tart az út, de a család kiszélesített horizontjába belefér egészen Bűzöstetőig, hiszen azok a fenyvesek, amelyek Tündérvölgy határától északra kezdődnek kinyúlnak odáig, sőt még tovább is. A Fenyőszegi család tovább nem nagyon járt, csak Bűzöstetőig látogatta a vidéket és tartotta hazájának. Innen fakad az egész történet. A család neve éppen ezért Fenyőszegi. Ha valaki nem hiszi, járjon utána, és ha van kitartása, talán rábukkan a teljes igazságra. Mert nem a megtörtént események kutatása a fontos, hanem a lélek kiteljesedése és nyugalma. Attól a perctől, hogy e történet sorai készülnek, minden megelevenedik és él, mert maga a mindennapi, úgymond kézzelfogható életünkre is ráfoghatjuk, hogy csak egy illúzió. Éppen ezért nem lehet kívül maradni egy történetből sem, mert lelkünk mélyén helyünk van benne, akár hisszük, akár nem.
Álomból fogant gondolat szőtte át az eget, földet. Sokan akarták az áldást, de nem akárkinek adatott meg. Csak annak, aki valóban egy kicsivel többet és jobbat akart.
Többet akart az akkori szép fiatalasszony is, ki gyermeket szeretett volna, igazi békés világot s véle együtt a megváltás hívó szavát. Férje, bajszát pödörítve munka utáni felszolgálót látta benne. Ő, pedig szíve mélyén háborgott akár a messzi Óperenciás tenger. Két kis fiacskájuk már aludt. Férje is követte, lomhán szétterült az ágyon és úgy horkolt, hogy mozgott bele a kunyhó. Tűzet rakott, elfújta a petróleumlámpát, kezét összekulcsolta mellén, dudorászott csendesen, mígnem mély álomba nem szenderült. A tűz tovább pattogott, a kályha karikáinak résein fényt varázsolt a mennyezetre. Mennyei lángok tükörképe táncolt mindenhol, ahol elő tudott bukkanni, mint sokszínű vidám játék a falon.
No, de egyszeriben egy lángnyelv csapódott ki a karikák közül, az álomba szenderülő asszonyka meglepetésére, gyönyörű madárrá változott át. Mielőtt a madárka valamit is mondott volna, levette tollait, mintha csak ruhájától akarna megszabadulni. Gyönyörű tündérré változott.
- Te fiatal asszonyka, nemsokára gyereket hozol a világra. Szeme olyan lesz, mint az őzikéjé, természete szelíd, kíváncsi a világ dolgaira. Tanítasd becsülettel, hogy szeretetben nevelkedjék, s érezze a biztonságot melletted!
Az asszonyka csak ámult bámult, de mielőtt valamit sikerült összehozni, már csak a lángnyelvet látta amint visszahúzódik a kályhakarikán, ahonnan megszökött egy kis időre.
Másnap az asszonyka tette dolgát, mint azelőtt. Teltek múltak a napok s egyszeriben egy szép csillagos éjszaka, szintén álomba merülés előtt eszébe jutott titokzatos álma. Ő tudta, hogy valóság volt, mert szíve alatt hordozta az áldást. Attól a perctől fogva igyekezett több gondot fordítani magára, már amennyire lehetséges volt, mert két kis éhes szájat kellett etetni. Nos, a férj se volt kutya, ha zabálásról esett szó. Akár hatökröt is le tudott volna nyelni keresztbe. Kissé beletörődve mindennapi életébe dolgozott becsületesen. Végezte a házkörüli munkát, de kijárt az erdőre is csapot szedni. Amikor már kevésbé bírta a ránehezedett súlyt, segítséget kért szüleitől, akik nem messze laktak, csak egy nagyobb bokros és néhány kaszáló választotta el.
A gyerek boldogan feküdt anyja méhében. Hátha már, hívták helyet foglalt a két világ közötti átjáró helyen. Ritkán gondolt valamire, néhanapján netán megesett, egyéb nem járt az eszében csak az eljövendő új világ, amiből ki fogja venni a részét. Fent valahol az Égig érő fa tetejében töltötte idejét kedves árnyként, ő maga is megleshette a világ teremtését. Atyácskától származott szinte minden. Felelőse volt a Mindenségnek. A Holdnak, a Napnak, a csillagoknak és persze a Földnek, hiszen ott trónolt Atyácska is valahol a hetedhét ágak között, hét nagy felhő magasságában, ahol megleshette a középső és alvilágot a Földön. Sokan a fenti világról lekívánkoztak. Atyácska senkit sem tartott vissza, de mindenkit figyelmeztetett, hogy mindennek megvan az ára, főleg a szüntelen vágynak akármi után. Tudta ezt a gyerek is ki megunta árnyként illegni billegni az Égig érő fa lombozata után a világ végezetéig. Atyácskát rábírta, hogy ő is lemehessen oda, hol megteremtheti saját világát. Szerinte a teremtőerő volt a legfontosabb, s nem részese holmi meglévő teremtésnek. Szegényke még nem tudta megkülönböztetni egyiket a másiktól, pláné a harmadiktól. Atyácska hosszú szakaállát csandargatva elengedte őt is, gondolta magában, miért is ne. Addig nyugodtan neki kezdhetett a bográcsosnak habzsolni. Ezért nincs lassan árnyéka az Égígérő vackorfának, mert mindenki lekívánkozik onnan.
Árnyként alázuhanó lényecske elhagyva otthonát, megfelejtkezett régi világáról, csak játszadozott a Nappal, a Holddal és a csillagokkal. Csodálatos hancúrozás közepette egy felhőburokba találta magát és a semminek látszó árnyképből valami lett. Az árny nagyon örült, hiszen árnyékvilágban fog születni. Nem kell, kölcsönözzön árnyat, hanem őt kíséri majd kötelezően egy setét folt, mint az embereket, ahogy követik az őrzőangyalok. Tudta magáról, hogy gyerekként ér partot az új világba, és azt is tudta, segítője lesz egy kedves lény, ki elfogadta jövetelét, és irányítani fogja útját az igazi szabadságig, míg meg nem tanulja mindazokat, amik nélkül élni nem lehet.
Néha még álmodozott régi mivoltáról, Atyácskáról, égi testvéreiről, de most már leereszkedett Anyácska kebelébe a Földre egy Asszonyka méhében. Ott várta dudorászva az új világ eljövetelét. Néha szorongást és félelmet, néha örömet és boldogságot, néha más érzéseket élt át, amit a jövendőbéli Édesanyja közvetített neki. Megesett, hogy hallotta a külvilág zaját, érzékelte a fényeket és a színeket. Halotta testvérei nevetgélését. Volt mikor beijedt egy kicsit, ilyenkor visszakívánkozott, ahonnan jött, de már üsse kő gondolta magában, ha ezt az utat választotta, akkor végig fogja táncolni.
Gyorsan fejlődött, nem akart lemondani kényelmes helyéről, de szűknek bizonyult az a hely, ahol kuporgott. Igaz néha súlyosan megsérült, hiszen nemegyszer találkozott láthatatlannak látszó kujakkal. Mikor már nem volt más kiút, nem tudott helyezkedni, nagyon szorosnak tűnt a köztes világ egyszerűen kikényszerült belőle. Nehezen találta meg a fényt. Mindig a fényt követte, kis kacsójával kapálózva kijutott oda, ahová nagyon vágyott. Ordított, úgy ahogy a torkán kifért, kevésbé tudta, hogy ez örömében vagy éppen bánatában jött-e össze, de mindegy volt, mert maga előtt látta azt az Asszonykát ki befogadta, neki dudorászott. Egyszerűen biztonságban érezte magát, örömében elaludt. Atyácska, pedig egy levelet küldött utána, ami az orrán landolt, jelezve, hogy az új világnak ajándékozza egyik gyermekét, valameddig.
Mikor újból magához tért egy más szobába találta magát. Nővérkék szaladgáltak körülötte, aztán minden lecsendesült és egy kis ideig magára maradt. Ekkor jelentek meg az élet regösei a világ minden tájáról. Négyen voltak, négyen négyféleképpen beszéltek. Az első mosolyogva aranyszínben csillogva nézett a bölcső felé.
- Aranyos kis csöppségem, ha erre a világra jöttél, megáldalak gazdag érzelemmel, hogy tudj hallgatni mindig a szíved és a természet hangjára. Váljék kinccsé benned a kinti világ és a te világod kincse, kerüljön vissza a világba.
Elmondottak után hátrahúzódott. Jöhetett a következő, szivárványszíneiben játszva tündökölt, mint eső utáni tünemény.
- Elhoztam néked a tudást, azt a tudást, amit mások segítségével kibontakoztathatsz, de mindig tudd kiválasztani belőle az igazi értéket.
A harmadik már kissé szigorú volt, de erősnek látszott, a szeme fényében ott tündökölt az igaz szeretet.
- Bármit is teszel ezen a Földön, legyen tiszta, mint a hó. Sohase gázolj át másokon, ne próbáld érvényesíteni elképzeléseidet, míg meg nem győződtél igazi önzetlen hasznukról.
A baba csak mosolygott. Néha összecsattintotta kistenyerét, mintha értené a mondottakat. Már csak egy maradt hátra négyükből. Az utolsó suhogó feketében öltözve, szeme helyett pislákoló gyertyák izzottak. Kissé vonszolva magát, járult a baba elé.
- Kérésed teljesült te kis emberi lény, de sose feledd az élet szabályát. Ha megszülettél meg is, kell halnod. Életre keltett a benned égő vágy. A láng nem mindig él. Valahol a sötétségből érkezett és ugyanúgy, mint egy gyertya először hegyesen ég majd fokozatosan lankadni fog benned. A te feladatod megtalálni a halhatatlanság bölcsességét. Minden előtted van, csak választanod kell. Nem vagy kiválasztott, vagyis csak az vagy. Mindenkihez ellátogatunk ki életet kért, csak tőled függ a jövőd. A megpróbáltatások, amik érnek csupán figyelmeztetések, hogy merre kellene vegyed az irányt. Arra ügyelj, ne juss vissza oda, ahonnan indultál, vagy még rosszabb az örök sötétségbe.
Azzal eltűntek mind négyen, mint szamár a ködben.
A baba tovább gügyögött, míg egy nővérke be nem jött és az anyjához nem vitte, ahol magába szívhatta az első rend anyatejet. Boldog volt, akár a ma született bárány. Szinte így telt el az egész hét. Mennyire gyönyörű volt látni születéskor az első napvilágot. Korán reggel jött világra, nem is csoda a csoda, s még jó idő is volt, egy felhő sem tévedt el a magasságos egekbe. Kissé furcsának érezte a többszörös mindennapi éhséget, hiszen azelőtt hasonlóban nemigen volt része. Akadt ideje ábrándozni régi állapotán és az anya méhében lebegő éterben tett utazást kihasználta egészen a ragyogó napfénnyel való találkozásig. Minden tetszet, ami körülötte volt. Közben az orvosok, ápolók fejét látta szembe, ahogy neki értetlen semmiségeket gügyögnek, de hát már hallott még a fenti lakon effélékről, ezért nem vált meglepetéssé az értelmetlenség, inkább jókat nevetett rajta. Annál is inkább, mert a nevetést fölöttébb jobban szerették mindennél. Az a pár nap a korházban ragyogó állapot volt. Az édesanyja, akkor kezdett nyugtalan lenni, mikor közeledett a hazamenetel pillanata. Nyugtalanságát hamar észrevette a gyerek is. Kissé csodálkozott rajta, sajnos hamar átvette az édesanya hangulatát. Egyik nap látta az apukát is. Kiderült, hogy Szentfalva az a hely, ahol napvilágot látott és megcsodálhatta az árnyékvilág első eseményeit születésétől kezdve. Néki a szülők közös megegyezéssel a Harmat nevet adták mivel reggel jött napvilágra, s akkor történetesen július ellenére hideg volt, s a harmat mosolygósan húzódott meg az északi oldalakba, ahol a nap sugarai nem tudnak bekandikálni hűvösebb helyekre. Ez a jelenség is múló szeszély volt. Pillanatokon belül a harmat felszívódott és nagy meleg támadt, ami már nem szokatlan így nyár közepén.
Ahogy már említettem eljőve a hazatérés ideje. Az asszonyka testvérei egy szekérrel állítottak be. Bele tették Harmatot a szekérbe. Az édesanya is valahogy felkászálódott, majd ölébe vette a csöppséget. A kamasz testvér legény lévén ostorával betyárosan csapott a lovak közé. A szekérkerekei fából valának, nyikorogtak-nyekeregtek éppen eleget, de nem estek ki. A lovak, pedig vidáman, szinte a szélnél sebesebben vágtattak a lak felé. Harmat csodálkozóan nézett körül. Nem tudta követni a körülötte lévő természet természetét. Még nem látott ilyen varázslatos világot. Persze sokan úgy gondolják egy baba, mit sem tud a világról. Nos, ez nem úgy van egy táltos baba esetében, ő mindent tud, csak hallgat véle. Megesik butábbnak látszik, mint más baba, akik ilyenkor még a szemüket sem tudják felnyitni. Visszatérve Harmatra csodálta a poros út melletti dombokon felkapaszkodó ösvényeket, a sok tarka virágot, bokrokat, fákat, a távolinak tűnő erdőt, a csendesen folydogáló patakocskát és az égben repkedő madarakat. Bámulászása egy idő után vége szakadt, mivel a szekér megállt. Mindenki komótosan megigazította magát, aztán szerre leszálltak róla. Leszálláskor az édesanyja átadta gyerekét az egyik testvérének. Óvatosan visszaadta a testvére, majd mindannyian bementek a házba. Harmatnak furcsa érzése támadt, egy kicsit nyugtalan volt, sírásra biggyesztette a száját. Pedig már volt épületben, mégis ez másnak volt tűnt. Főleg mikor körbevették, és furcsa hangokat adtak ki magukból, akár a korházban a nővérek, annyi különbséggel, hogy megszaporodtak az eddig nem látott fejek. Az édesanyja megengedte két testvérkéjének, hogy belebámulhassanak a képébe. Ők nem gügyögtek, csak nézték tágra nyílt szemekkel, egyet-egyet vigyorogtak neki, pajkosan simogatták. Harmat látszólag nagyon élvezte a kényeztetést olyanná vált az arca, mint a felkelő napsugár, amikor megszületett. Édesanyja védelmezte az esetlen kezektől.
- - Vigyázzatok öcsikétekre! Úgy hívják Harmat. Annyira kell vigyázni, akár egy tyúktojásra.
- - Jojó - szólt a nagyobbik testvér.
Nagy ribillió támadt Harmat körül, mindenki tett-vett, ügyeskedett. Át akarták öltöztetni. A fiatal nagynénik körülzsongták, mint a mézet gyűjtögető méhek. Közben megérkezett az apa is. Kissé pityókás volt, mint mindig rendje-módja szerint, mégis felülmúlta szokásos képességét, eleresztett egy mosolyt. A baba, ahogy már megszokta a korházban is, ugyanúgy mosolygott vissza, természetéből fakadva nem is tehetett mást. Visszaemlékezve szülészeti életére egy kicsit más vala ez az új. Érzett a levegőben valami nyugtalanítót.
Lassan hazakecmeregtek a nagynénik és nagybácsik, a család maradt suhogó "egyedül" a völgyben. Harmat édesapja ételmarcangolás után ágyba esett, mint egy nagykabát. A két bátyuska bemajszolta a megkent egy-egy szelet paprikás zsíros kenyeret s avval, uzsgyi neki vesd el magad kiszaladtak az udvarra. Az édesanyjuk nyugodt tekintettel követe az ablakon keresztül a két kicsi kópét, ahogyan játszanak. Ő, pedig visszament Harmathoz, bebugyulálta, nagyon hamar elaltatta. Ételt készített estére, takarított pihenés helyett s aztán behívta a két haramiát. Hangyabolyba járhattak, mert a kisebbik bátyusnak a lábán vöröshangyák igyekeztek fölfele.
- - Mit csináltatok odakinn, te! - mondta. - Gyere csak ide!
Odasomfordált a hangyás, mikor szemügyre vette, mi van rajta, kitessékelte az ajtón és testvérével közösen lepallták magukat.
Vacsorára felkecmergett a ház ura is. Hamizás után elfújták a gyertyát, mindenki ágyba bújt. Harmat éjjel kétszer is felébredt, mohón szívta magába az édes anyatejet. Hajnalba, az édesapa munkába készült. Harmat bátyjai már fölébredtek, csak lesték a reggeli készülődést, de nem keltek fel. Az anyuka, szokás szerint, futkorászott le s fel. Reggelit készített, tízórait csomagolt a fáin apukának, aztán még arra is hagyott időt, hogy illendően elbúcsúzzon. Ekkor már a gyerekek is megélemedtek az ágyba, ugrándoztak, kicsi párnájukkal hadakéroztak egymás ellen, miközben ropogósakat nevettek saját kitalált vicceiken. Persze nem sokáig, letessékelte édesanyjuk az ágyból. Ágyvetés következett, további reggeli készítés s aztán takarítás. Ment minden, mint a karikacsapás. Aznap gyönyörű idő bolyongott a környékent. Harmatot édesanyja kivette fából eszkábált bölcsőjéből és kivitte a ragyogó természetbe. Harmat minden látott és tetszett a világ, ahová leszületett az Égígérő vackorfa tetejéből, csak egy gond emésztette, nem tudott beszélni. Beszéd helyett akármilyen gügyögés hagyta el a száját, amit előszeretettel és megértéssel utánozták le testvérei. Ő nem tudott ellene semmit tenni, tűrte a hiábavaló gügyögéseket. Míg folyt a gügyögés, ő inkább mindenfelé figyelt, belebámult a napba nagyokat hunyorítva, megcsodálta a környéket, rögtön beleszeretett a dombokon-hegyeken tiszteletparancsolóan álló fenyvesekbe. Elvarázsolta a madárdal, az arra járó tehéncsorda külülése. A tehéncsordában felfedezett néhány kecskét, juhot, de még bivalyokat is, amint lanyha lomhasággal igyekeztek lépést tartani a többi jószággal. Persze a csorda elmaradhatatlan kutyái és pásztorai is ott voltak. Az égen sas körözött, majd egyenes zuhanással a patakpart menti sétáló mezei egérre csapott rá. Pillanatok alatt fölröppent, magával ráncigálva vergelődő áldozatát. Harmat nagyokat pillantva tért vissza a tett színhelyére, megnyugtatta a víz csordogálása, teljesen felfrissítette testét-lelkét. Körbenézett a völgyön, szemügyre vett minden bokrot és virágot, ahol elsétáltak. Na jó, ő nem, hanem fiatal család apraja-nagyja. Szerette a mogyoróbokrokat, a patak menti fűzfákat, az erdőből kiosonkodó rókát, a sok virágot. Úgy érezte, egyszerre lenne jó átölelni az egész világot, nem tudván más környezetről, mint amit szemügyre vehetett születése óta. Szívében uralkodott a végtelenség élménye, hiszen bármerre tekintett erdő-mező kacsingatott vele szembe.
Séta után Harmatot megetette az édesanyja. A két bátyuska, becsületes nevükön Avar és Moha bent ebédelt. Az ajtó tárva nyitva maradt. Harmat elaludt. Egy angyal szállt le hozza és homlokon puszilta. Első álmát a tanyasi ég alatt tündérek őrizték. Senki sem ismerte igazán, csak a fenyőszegi lakók és az arra járó pásztorok. Harmat róluk álmodott.
Fenyőszegi tündérek nagyon édesek voltak. Hajnalban már a patakban mosakodtak. Arcukat pirosra festette a hűvös víz, lelküket tisztára mosta néhány cseppecske, amit egy -egy rakoncátlan mozdulattal bepottyantották szájukba. Hajukat vízbe mártva változtatták csillogósra, ruhájukat virágkoszorúkból fonták még télen is. Nekik nem tűnt nehéz feladatnak, hiszen ott, ahol eljártak virágba borult minden. Persze mindez a Tavasz tündér segítségével igencsak könnyen ment. Ők "uralkodtak" az egész völgyben. Ezért is hívták az ott lakók Tündérvölgynek. Tündérvölgyben nem sok ember vette meg a lábát annak idején, hiszen a tündérek mindig harcban álltak a boszorkányokkal. Természetesen mindig győztek, mert a boszorkányok úgy féltek a jóságtól, mint kecske a késtől. Aki Isten fia mégis a vidékre költözött, ki volt téve a boszorkányok szeszélyeinek. Az időjárás is annyira változott egyik napról a másikra, közbe délelőttről délutánra, hogy szinte követhetetlen volt. Tündérvölgyi Vackor családon kívül, akik tündérvölgy külső szegeletében laktak, még három lak díszelgett, de az már a völgy belső szegeletében bújtak meg. Aztán később épült a belső szegeletben egy emeletes erdészpalota. Jogos a kifejezés, hiszen a házikókhoz képest palotának tűnt. A völgy belső határán ott, ahol nem messze kanyargózott el a Nagy folyó, volt még egy módosabb ház, egy bérbe adott bányászcsaládoknak épített ház, és persze a bánya kantin épületével együtt, amelyben irodák is működtek. Más ház nem vala a környéken. Az egész Tündérvölgyet átszelte, Csihányos pataka. Vackor család jobboldalon lakott és a későn épített erdész palotában lakók, míg a többi egytől-egyig a baloldalon. A völgy, teljesen a tündéreké volt. Ott csak nyaranta vesződtek többet az emberek. Takartak a völgyben. Máskor, pedig átjáróként használták a közeli erdőkbe menet, gombát és erdei gyümölcsöt gyűjtögetni, valamint fát hozni. A tündérek vidáman áttáncolták az évszakokat, frissen tartották a patakot, bővizű forrásokkal kedveskedtek az embereknek, ahol néhanapján megpihent egy-egy őz és szarvas csorda is. Télen az állatokat besegítették rejtekhelyükre, hogy telelhessenek, az embereknek fát adtak, legyen, ami pattogjon a kályhába, és örömet az arra járó viháncoló gyerekeknek, felnőtteknek. Tavasszal langyos szellőcskét loptak, hogy a visszatérő vándormadarak minél több fészket rakjanak, az egész mezőt beborították virággal, hogy minél több döngicsélő méhecske, légy, csodabogár és lepke tegye tarkábbá otthonukat. Nyáron jöhetett a gyümölcsök illatának csalogatása embernek-állatnak egyaránt, míg ősszel a szüret. Amit nyáron elkezdtek, azt ősszel mindannyian befejezték a tarka színben öltöztetett völgyben. A völgy igazi ékessége igazából egy vackorfa volt. Ott állott pont olyan tiszteletparancsolóan, mint a közeli fenyők, melyek az erdők fáinak többségét alkották. Valami mástól tűnt szebbnek, lombjai az eget nyaldosták és kacérkodtak a fenti világgal. Ősszel mikor lehulltak levelei mindig egy hírt hoztak a fenti világból. Minden évszakban ünnepélyesen terebélyesedett. Mindenki nagyon szerette.
Harmat fejében mindez képekben zuhant elébe, szeme tükrébe ott látta az egész Tündérvölgyet. Egy időben magasra szállva bepásztázta az egész környéket. Látta magát a szekérkében, édesanyját, ahogy gondosan ki-kinéz a házból, és viháncoló testvérkéit. Aztán az egyik percben leszállt esetlen testébe, behunyta szemét, mikor újra kinyitotta édesanyja mosolygós arcát pillantotta meg. Ő, pedig boldogan felkacagott. Szemében megcsillant a napfénye, tekintetével teljesen elbájolta édesanyját.
Mikor meglátogatták a nővérkék, egyfajta baba egészségnézőbe, Harmat ott feküdt az ágyban testvére és egyik nagybácsija között. Harmat úgy érezte jó lenne pisilni, de ne mondhatta el. A nővérke nagyon macerálta csiklandozta ott helyben, az ágyban. Harmat egy darabig tűrte, majd kukkra pisilt, eltalálva a nővérke orcáját. A nővérke meglepődve gyorsan elkapta kobakját. Harmat szökőkút formájában csorrantott egyre magasabbra, egészen a plafonig. A nővérke, nem tűnt bosszúsnak, de megjegyezte, hogy ez a dolog akár a baba értékelése is lehetett, munkája végzéséért. Persze mindenki kacagott egy jót, s mondák: - Ó dehogy!
Teltek, múltak a hetek. Egyik nap Avar magához vette a szekérkét, ahogyan máskor is szokta -, míg a szülők egyébbel foglalkoztak, nagy nehezen kitolta az udvarra, had napozzon kis öcsikéje. Ő, pedig jószerivel, ahogy szokott haslag feküdt a földre és figyelte az arra somfordáló hangyákat és bogarakat. Egyik fényes bogár megröppentette szárnyát és a kicsi Harmat orrán landolt. Harmatnak nagyon tetszett, nagyon kacagott tőle. Moha virgoncan odaszökött és szokása szerint rátaposott az Avar nézte díszelőadásra. Avar bőgött.
- - Hűje! Menj el!
- - Mi történt? - szólt ki édesanyjuk.
- - Moha megint elrontotta azt ott ne.
- - Moha, találj ki más játékot, me ma kikapsz?
Moha lehajtott fejjel elsomfordált a tett színhelyéről, a ház hátához vergődött. Pajkossága arra késztette, hogy csicseréssze meg a legyeket, úgy ahogyan szokta odabent a házba. Virgonc természete, sok érdekes dolgot szült a családban. A rokonság nagyja jókat nevettek rajta, csak egyedül testvérbátyja Avar maradt mindig bosszús. Előszeretettel taposta össze, amit éppen Avar kukkerozott. Mindig a végeredmény egy bőgés és egy szidás erejéig hatott. De történetesen Moha most nem hergelte bátyját. Gondolta meghergeli a ház hátánál tanyázó legyeket. Meghergelte, azok szembeszöktek véle és agyon szúrkodták. Hamarosan kiderült a legyecskékről, hogy darazsak. A hétvége ezzel az eseménnyel elromlott. Édesanyjuk rohanva kapkodott Moha után. Erre kitámolygott az Édesapjuk is. A két szülő, helyet cserélt. Egyikük bevitte Harmatot a házba, másik, pedig ütötte verte a darazsakat. A bámulászó Avar is kapott néhány szúrást. Édesapja alig tudta betuszkolni a házba. Mikor sikerült, benzint hozott ki és rálocsolta a házhátára, gyorsan begyújtott nekik, percek alatt kifüstölte őkelmüket. Moha, ahogy telt az idő egyre jobban dagadt. Borogatták szegénykét, úgy ahogy tudták. Napok teltek el, míg sikerült lelohasztani felpuffadt testecskéjét.
Mindezen az eseményekhez semmi közük sem volt a tündéreknek és a boszorkányoknak. Bár a boszorkányok nagyon élvezték az egészet. Ez a művelet a Kicsi erdőben tanyázó mirgó-morgó kis emberkéknek volt köszönhető. Huncutságukban nem tudták, mit cselekszenek. Eleinte nagyon jóízűt hahotáztak az eseményen, de egy idő után, ahogy látták mit tettek kissé elkomorodtak, s úgy gondolták, túl nagy büntetést szabtak ki néhány légy végett, kiknek szárnyát Moha előszeretettel tépdeste le.
Nem is csoda, hogy mindez megesett, hisz a kis lak kőből épült, sárral tapasztották az oldalát. A hátulját nem putyukálták meg kellőképpen. Szabadon mutatta magát, igaz egy kicsit több sarat vettek rá, mint máshová, de mint tudjuk isteni hely a darazsaknak. Seperc alatt a manók beköltöztették ezeket a fullánkos nyavalyákat. A manók úgy gondolták, több huncutságot nem cselekszenek a gyerekekkel, de bizony nem állták meg.
Avar és Moha imádták az édességet. Édesanyjuk mindig vett egy tasak csokis drazsét nekik. Lassan szedegették be. Na nem egyszeri hám-hám-ra kapták, hanem beosztva. Egyik alkalommal mikor elfogyott a szeretett édesség és már annyira kívánta a két testvérke ezt az ördögi találmányt, két kismanó a ház ablakánál szökdécselve kicsalogatták őket. Elvezették a lekaszált dimbes-dombokra. Hasonló cukorkát mutattak, mint amit otthon papilgattak, érdekessége az volt, hogy az elfáradt őszeleji vékony sarjú közül kellett kiszedegetni. Ette is két gyerek.
- - Gyere Moha, itt több kukor van - mondta Avar.
- - Megyek, megyek.
Egy darabig így ellegették az ott fellelt kukrokat. A manók elrejtőztek a közeli bokrokban, és vígan hahotáztak rajtuk. Avar beszaladt a házba és megmutatta Édesanyjuknak az ingyen drazsékat. Édesanyjuk ijedtében elfelejtette letenni Harmatot, véle együtt kiszaladt a közeli "kukorföldre", addig Moha úgy beszedett belőle, valóságos pofazacskói lettek, mint a hörcsögöknek, szólni is alig tudott, de végtelen boldogság járta át, sőt kínálta csupa ingyen a portékát.
- - Desnya, vegyél belőle, van elég!
Csakhogy ő nem vett, hanem inkább kivett. Átadta Avarnak Harmatot, dühösen szétnézett, észrevette a bokrok alatt mozgolódó manókat, szinte szikrát hányt a szeme. A manók erre beijedtek, gyorsan eliszkoltak. Míg Harmat nézte az elvonuló manókat Avar ölében, addig Moha szájából ki kellett operálni a kukrot. Édesanyjuk szinte egy negyed órát vesződött rajta. Moha sehogy sem akart megválni drága kukraitól. Ugyanúgy érezte édességét, mint az igazi drazsénak, még a saját anyja kezét is képes volt megharapni. Édesanyjuk nagyjából kitakarította a kukrokat, de azért sikerült elég szép mennyiségben lenyelni belőle. Ezért iparkodott mielőbb megmutatni fiainak, honnan is van az a bizonyos kukor. Néhány nap múlva, mikor egy juhnyáj ereszkedett le a távoli hegyekből és ott haladtak el a kert előtt, Avart és Mohát édesanyjuk kivezérelte, hogy lássák a juhok potyogtatását. Rögtön megvilágosodott a két testvér. Csak később, mikor igazi cukorkát kaptak, akkor mutattak hajlandóságot az elfogadásra, ha látták annak dobozát, csomagolását.
Harmat habzsolta az eseményeket, mindenről tudott, de hallgatott magában, ráadásul úgysem értették volna beszédét, ami rendszeresen gügyögésbe fulladt. Közbe meglátogatták a manók, kárpótlásul játszottak véle, míg egyedül maradt a szobában. Sokat kacagott rajtuk. Megsúgták, hogy a ház bizony nem fogja sokáig bírni. Nem lehetett valami fene nagy titok, mert a gondos anya szólt már, rég figyelmeztette urát, de ő nem tudta kijavítani, hiszen munka után, mikor végzett a bányában, kellett igyék egy cseppet. Sokszor berúgott akár egy albán szamár. Mikor hazaért inkább végigterpeszkedett az ágyon, vagy valami motrokat javított. Érzékeny emberként sok minden fájt neki, főleg a világ. Így a ház maradt omladozott, roskadozott egymagában. Többször megkísértették az ördögök látván a jó nyersanyagot, néha sikerrel jártak.
Volt bizony olyan eset is, Harmat születése előtt az egyik nyáron, mikor a Tündérvölgy belső szegeletében lakó suhanc gyerekek, akiket nem kellett nagyon kísérteni felérkeztek a házhoz. Míg az asszony keményen dolgozott, hozta hátán a fát, mosott, főzött, takarított, addig a két jómadárral őkelme a messzi földi történetekből merítve, hol indiánosdit, hol harcias titánokat utánozva végig pákpákozták az időt. Természetesen fegyver is akadt, azt is maguk készítették, egyszerű parafa dugót lőttek ki belőlük. Aztán a nagy csata után a megfáradt harcosok egy csodásat zabáltak. Talán akkor maradhatott abba ez a harci szellem, mikor Harmat érkezőben volt. Akkor is akadt valami munka. Készített telefont a Tündérvölgy déli szegeletében, lakókkal együtt. Működött is egy darabig, de végül leszereltette az asszonyka egy viharra hivatkozva, mikor a boszorkányok végigpásztáztak a tündérvölgyön. A nagy szerelőnek fülébe súgták az ördögök, és addig nem hagytak békében, míg alaposan meg nem rugdosta "kedvesét". Harmat is kapott belőle, akkor volt pocaklakó. Azután még többet tekergett, meg tanult szivarozni is. Nem törődött saját gyermekeivel, csak erős lapát kezével kényére-kedvére közébük csapott. Vitték az ördögök becsületesen. Néhanapján bizony ők maguk is beijedtek tőle, hiába jöttek a föld mélységes fenekéből, mert bizony túltett rajtuk. A tündérek igyekeztek meglágyítani a szívét, néha sikerrel jártak, de nem mindig, viszont nemtörődömségét nem tudták javítani. Nemtörődömségének áldozata lett a lak is, ami egy szép őszi napon beomlott. A kövek nem voltak valami biztonságosan felrakva. Mikor építették, már akkor keveset foglalkoztak ilyesmikkel. Építői szülei voltak. Valahonnan messzi földről érkeztek e tájra, főleg az anyuka szeretett a boszikkal cimborálni. Első férjét eltette láb alól, ráhozta a frászt és az belehalt. Második férjét nem élte túl, mert mindenbe szerette a mértéktelenséget. Így Harmat apja idejekorán árván maradt egy mostohaapával, aki hamarosan kerített magának egy asszonyt és lelépett. Ő maradt egy darabig, míg bele nem szeretett Kéknefelejcsbe, vagyis Harmat édesanyjába. Kéknefelejcsnek sok rajongója volt, Szeme akár az őzikének, haja, mint egy hosszú aranysugár, dereka karcsú, mint egy nád száll. Mégis a sok kérőt visszautasította, mert mind gazdagok voltak, ő szegényre pályázott, nahát meg is kapta. Pedig nem szerette, csak úgy gondolta idővel sikerül megszeretni. Nagyon későn ébredt rá, hogy délibábot kergetett, mert Harmat apja inkább tulajdonának tekintette. Végtelenül féltékeny volt. Pedig a fák azt súgták neki, ennél becsületesebb lány (nő) kevés van e világon. Valahogy mégsem váltak el, mindig újra kezdték, mert abban az időben nem volt szép dolog a válás, hűtlenségnek tekintették. A hűség kevésbé vezetett jóra, mikor három gyerekkel kénytelenek voltak ideiglenesen beköltözni a házikó melletti disznóólba. Be lehetett nyugodtan költözni, mert nem volt disznó ott. Átellemben a tyúkok puttyogtak, Harmat nagyon élvezte a hangokat. Sokáig nem maradhattak ott, mert egyre hidegebb kezdett lenni. Az ősz hamar tarkába fordult, egyre gyakrabban szállt le a harmat a földre, megesett a köd is, alig lehetett ellátni fél méterre.
Harmat nagyszülei anyai ágon betessékelték őket a nagy istállójukba, ott a Tündérvölgy belső szegeletébe. Egyik felében, az istállóba, ott laktak a lovak és a tehénke, míg másik felében Harmat becses családtagjaival. Imigyen kerültek nagyon közel a nagyszülőkhöz. A tündérek néha beléptek a berendezett istállóba, mikor Harmat és testvérei voltak bent. Harmatra kellemes tavaszi langyos fuvallatot küldtek. A gyerek úgy aludt, akár a bunda. Sikerült az istállóba felszerelni egy kályhát is, s már úgy látszott, hogy tavaszig ott meg tudnak húzódni. De akkor történe, Harmat apja becses nevén Szúrok, nem bírt a felgyülemlett energiájával és bepallt Harmat nagyszülei és nagynénjei közé. Bizony nem vették jó néven a duhajkodást és féltek is tőle, akkor sejtették meg Kéknefelejccsel, hogy a közelükben tanyát vert cigányokból az egyik fehérnép becsületesen illegteti magát, Szúrok úrnak, ahogy ők mondták. Ezek a cigányok kapcsolatban álltak a boszorkákkal, kik varjúvá változva tanyát vertek a fenyőszegi omladozó kislak tetején. Nagyon élvezték a helyzetet. Szúrok uraság csak egyre durvult, míg Kéknefelejcs szülei kénytelenek voltak kirakni őket. Kéknefelejcs könyörgésére addig maradhattak, míg találnak valami albérletet. Az egyesség megszületett. Szúrok úr duhajkodásakor bizony a gyerekeket is menteni kellett megzavarodott elméje végett. A cigányasszony csábítóan betessékelte Szúrok urat a sátrába és megtanította minden fortélyra, ami csak éppen létezik nemi téren. Kéknefelejcs, pedig szüntelen rettegésbe élt, nem is tudta volna megfordítani a sors kerekét, ha kedves férje egyszer szembe ne kapott volna a cigányokkal. Bepallt rendje-módja szerint közébűk is. Azok furfanggal megtöltve segítséget kértek a szövetséges boszorkányoktól, hogy lessék meg, mikor lehet őkelmét, a duhajkodót, kutyaszorítóba csalogatni. Boszorkány asszonyságok felreppentek az égre, varjúvá változva kerengték a vidéket minden egyes nap egyezségük után, míg sikerült átadni a cigányvajdának a hírt, hogy most a legalkalmasabb lecsapni rá. Szúrok úr berúgva szúrósan haladt végig a folyó melletti fenyőszegi úton. Az utat jószerivel fák ölelték körbe és az ég felé, pedig át, a fény csak lopva tudott átbújni a fák ágai között. Látni keveset lehetett. Olyan félhomályba úszó varázslat uralkodott azon a szakaszon. Ekkor történt, hogy a cigányok kupán verték, s aztán addig rugdosták, míg jól esett nekik. Aztán otthagyták az út porában hemperegni. Helyben eldagadt mindene, eltorzult az arca, egy arra ballagó ördög megsúgta fülébe - nem lehet ezt csak úgy hagyni. Ki kell deríteni ki volt a tettes! - de sokat nem vartyoghatott a csúfság, mert odaért Kéknefelejcs egyik nagybátyja, aki felszedte az út porából, és nagy nehezen hazavitte. A tündérek látván a helyzetet, csodagyógyfüveket mutattak a szegény asszonykának, s ő csak szedte és gyógyította urát. Mikor újra lábra tudott állni Szúrok úr, a cigány fehérnép el akarta árulni, ki tette vele azt a csúfságot. Erre a boszorkányok veszettül felháborodtak és egy sárkánnyal szövetkezve, ráküldték a cigányokra a behemót óriási szörnyet. Azok meglesve gyorsan eliszkoltak sátorostól, mindenestől, a sárkány odaérkezve, hűlt helyét találta a cigánytanyának. Viszont találkozott a dombról leereszkedő Szúrok úrral. Látta dühöngését, ezért rákérdezett:
- - Hé te emberizink, mi a súlyt mérgelődsz?
Kissé megijedve tekintett felfelé, de azért nem tojt be a behemót lénytől
- hogy a szarba ne mérgelődnék, elhúzták a tenyérbe mászó pofájukat azok a mocsok cigányok!
- - Nana, te sem voltál éppeg ártatlanka.
- - Nehogy te kezdd megmondani, mit kellene csináljak!
- - Lassan a testtel emberizink, tudod jól, egy fuvallatomba kerül és bégyúl a segged. Inkább hagyd abba a duhajkodást, cserébe adok egy kis sárkányerőt, és építsd fel újra a fenyőszegi házadat tavasszal.
- - Belémegyek a játékba.
- - Azt jól teszed.
A sárkány pihekönnyedséggel feldobta magát az égre, az emberek azt hitték, jön a világvége, mert eltakarta behemót testével a napot. A boszorkányok kissé kikészültek a sárkánytól, mivel nem azzal a céllal küldték a cigányokhoz. Főleg nem azért, hogy erőt adjon egy jött-ment emberkének, de a sárkánnyal nem mertek kukoricázni. Minden úgy maradt, ahogy Balambér, a sárkány eldöntötte. A fenyőszegi tanyán továbbra is duhajkodó boszorkányokat a tündérek kifigyelvén, behintették jóságporral, egyik alkalommal, mikor szunnyadoztak varjúként a romok között. A boszorkavezér észrevevén a mesterkedést megrázta magát, felköltötte társait, de bizony volt, aki nem szabadult meg a jóságportól, abból jóságos boszorka lett a tündérvölgy határába telepedtek le. A többi boszi, viszont el kellett költözzön Fenyőszegből. Egészen hátraköltöztek a büdös gödör aljai sziklákhoz. Az emberek úgy is nevezték a helyet Boszorkánykő vagy egyszerűen boszorkánytanya. Azért a távozásuk bosszúért kiáltott. Ezért Tündérvölgy közelében még a Fenyőszegi területen felállítottak egy gonoszkodó tárgyaló helyet az égerfák között. Mellette kialakítottak egy leszállópályát is. A tündérek nem sokat törődtek ezzel a fortyogó nemzettséggel. Védték a fenyőszegi lak romjait. Mielőtt beköszöntött volna tél, a tündérek igyekeztek helyet találni a fenyőszegi családnak. Egyik bányász elhagyta a bányamelletti lakot családjával és odaköltözhetett a Fenyőszegi család.
Harmat fejében az otthon fogalom egy kicsit összekuszálódott. Nem értette, mikor azt mondta édesanyja - otthon vagyunk! Már a negyedik helyen voltak otthon. Ezúttal egy bérelt házban, bányászlakban, amiben két szoba volt. Külön be lehetett menni a házba akármelyik szobában, de a két szoba közti ajtót le kellett zárni. Egy szekrényt toltak oda, hogy biztonságos legyen, mert a szomszédban is lakott egy család. A tündérvölgy határán élni, éppen nem a legkellemesebb szelek fújdogáltak. A kőbányába többet robbangattak, mint egy veszedelmes háborúban. Avar és Moha még csak élvezte a nagy bummokot, de Harmat nem. Mikor robbantottak, mindig ki kellett szaladni a hidegbe, mert a ház mindig beleremegett. Ha elfogyott a lőszer alkalom adattán Szúrok méltóságos bányász úr, Balambért hívta segítségül. Ilyenkor Balambér egyet csapott szárnyával, kettőt ordított, jó tüzeset, és a kövek, csak amúgy repültek százfelé. A munka az ment, Harmaték is sokszor mentek, de ki a hidegbe. Egyik alkalommal a bosszúálló boszorkák egyike Harmathoz lopakodva rálehelt, a lehelet feketén lepte be. Harmat még aznap beteg lett. Egyből a Szentfalvi korházba kötött ki. Édesanyja vitte be. Kiderült hamarosan, hogy tüdőgyulladása van, onnan egy robogó mentő hozta fel gyerekestül a Nagyváraljai városi korházába. Harmat már előre sejtette, hogy ez a tündér-boszorka játék nem vezet jóra és egyedüli sorsfordítók, csak az emberek lehetnek, akik el tudják dönteni mi a jó mindenkinek. Az elkövetkezendő világ az angyaloké és tündéreké lesz, vagy marad a boszorkányok, ördögök karmai között. Volt ideje álmodozni ezekről a dolgokról, mert szinte két hónapot tartózkodott bent. A szürkeség lassan párolgott belőle. Édesanyja minden áldott nap a korházba ment, míg nem látta kisfiacskáját biztonságban. Szegénynek a teje elapadt. Így Harmat tehéntejet kapott, amit a nagyszüleitől vittek fel hozza. A tehéntej korántsem volt annyira finom, mint az anyatej, de üsse kő szürtyölte magába. Harmat, ahogy jött helyre, egyre boldogabb lett, minden nővérnek mosolygott, lelkileg nagyon felerősödött. Érezte, hogy szerepe van a világban, ha már pont e helyre született, egy ki rendet is kellene tenni. Elmélkedése és a teljes szeretet, ami körülvette, hamar meggyógyította a ráküldött nyavalyából, hiszen mindenki babusgatta a korházban. Szerették tündéri mosolygását, tündöklő gyöngyszemeit, cseresznyepiros szájacskáját, ahogyan magához vesz a mindennapi tejecskéjét. Mikor helyrebillent az a betegségből, édesanyja nagybátyja szekerével utána érkezett és újra otthon lehettek.
Akkorra már tavaszodott. A Nagy folyó kilépett medréből és felvette a házat is. Két teljes napig csak gumicsizmába lehetett tocsogni a házba. Igaz egyszer-egyszer megesett, hogy egy-egy béka bélepcsent a házba, annyira megszerette az árvizes napokban, akkor, amikor Avar kézzel fogott halat az ágyból.
A boszorkák ugyanis megolvasztották hirtelen a havat, Csihányos pataka megduzzadva rohant bele a Nagy folyóba. A nagy folyó nem férve medrébe kilöttyent. A boszorkányok minden áron el akarták tenni láb alól Harmatot. Megtudták, hogy beretva éles esze van, s azt is honnan érkezett e világra, de ez sem jött össze, mert a tündérek hamar meleget küldtek a vidékre és felszáradt a környék. A tavasz megmutatta szépségét, a folyóparti fák kezdtek zöldülni. A zöld szín minden árnyalatát meglehetett találni, de igazából a sok színben játszó virágos partrész volt igazán csodálatos. A bánya körül is tarkába öltöztek a fák, az időjárás is lecsendesedett. Hökkenő hó darabkák egyre jobban zsugorodtak, míg teljesen el nem fogytak. A Tündérvölgy teljesen virágos mezővé vált, csak úgy tarkallott a napfényben, mint egy földre tett szivárvány összegabalyítva.
Ebben a ragyogó napokban kezdődött meg Fenyőszegen a ház újjáépítése. Sok ember felajánlotta a segítségét a családnak. Szúrok úrnak imponált mindez, persze egyből kinevezte magát vezetőnek, ebből következett, hogy többet ittak, mint amennyit dolgoztak, de végül is pár hét alatt felhúzták kőből, sárból és fából. A háztetőt a zsindelyezett részre ráhúzott odaszögezett kátránypapírral kúrálták meg. Jobban nézett ki, mint a régi, de lehetett volna tágasabbra is építeni.
Édesanyjuk is sürgette a házépítést, már csak azért is, mert kedves férje összekapott a túlsó szobába lakó jóféle fehérnéppel ott a nagy folyó melletti házban, akinek esze valahol a köldöke alá csúszott. Egyre jobban gyomrászta Szúrok urat. Kéknefelejcs közbe olyan pofonokat kapott, hogy ha te kapnád, el se felejtetted volna. Azért, mert nem volt hajlandó jól szemmel nézni ezeket a kikapásokat. Nem is csoda ezek után, csak a házépítés érdekelte. Mikor teljesen elkészült a ház, Harmat nagybácsija szekerével és lovacskáival megrakódva a Nagy folyó melletti lakból hozott bútorokkal kivágtatott fenyőszegre, ahol már várták. Két perc alatt be volt rendezve az egész lak. Egy darabig boldog napok következtek. Ez idő alatt Harmat édesapja sem tyütyüzött be, és mindig ügyelt, hogy gyerekeinek legyen betevő falat.
Harmatnak egyre világosabb lett, ott a haza, ahol egy kicsit meglehet húzódni nagy csendben, ahol az ember megteremti saját világát, úgyhogy az beleférjen teljesen környezetébe. Már ő is kezdett cseperedni. Fel tudott ülni bölcsőjében, Avar és Moha gügyögtek mellette. Persze ő is visszatromfolt minden alkalommal. Közben kicsi szekérkébe ültetve kihúzták a vackorfa alá. A vackorfa árnyékába kukucsálta Tündérvölgyet teljes egészében. Pillangók hada pihent meg a feje tetején, titokban elő kandargózott valahonnan egy kígyó, délnek ereszkedve eltűnt a füves dombon. Először látta az erdő melletti hosszú kis bokrost, amelyet egy szekérút választott ketté. Eddig mindig úgy tűnt neki, mintha az erdőnek egyik része lenne. Nagyon élvezte bámulni, hiszen a fenyvesek komolyságába a környező bokrok egy fajta csalafintaságot rejtettek. Tavasszal többsége virágba borult, ősszel, pedig a sárgászöldtől a sárgán és vörösön keresztül a rozsdabarnáig minden színben játszadoztak. Kacérkodokká és fegyelmezetlenekké tudtak válni. A fenyők egy csöppet sem haragudtak rájuk, de mindig szem előtt tartották. Sőt nekük is tetszet ez a hóbort, mókásnak találták. A táj így lett igazán tökéletes. A téli kép fagyos hangulata is meleget sugárzott magából, hiszen itt sok színben játszott a napsugár, a patak tükörtisztasága megmutatta az alatta rejlő életet, kis színt és hangulatot kölcsönözve a vidéknek. Igazából az évszakok csak szépet hoztak, s talán az élet akkor volt a legélénkebb, mikor vaddisznók, szarvasok, őzek, farkasok és rókák keresztül-kasul haladtak a tájon. Harmat szemében varázslatként idéződtek fel a szépséges táj titkai. Kevés időt élt át, de megismerte az évszakokat, mert éppenséggel újra nyár lett.
A ház előtt már egy kutya csaholt. Tyúkok szaladgáltak a domboldalon és malacka is röfögött az ólban. A malacka nagyon szerette gazdasszonyát. Egyszer mikor Kéknefelejcs feligyekezett Nagyváraljába vásárolni, berekesztette a malacot, aki napközben egyfolytában a nyomában volt. Akkorra már, ejsze sűdőcske is lehetett. Sosem tágított mellőle. Ez a fáintos állatka megneszelte a dolgot, nagyon kezdett visítani torkaszakadtából. Avarnak egy cseppet sem tetszett, de nem volt mit tegyen, kicsi gyerek lévén inkább beereszkedett a házba magára csukta az ajtót. Legalább nem halotta a hatalmas disznósivalkodást. Három gyerek az ablakra támaszkodva nézte a házból, amint édesanyjuk eltűnik a látóhatárról. Édesapjuk éppen nem tartózkodott otthon. Egy másik bánya megnyitásán mesterkedtek, a meglévő bányával szembeni domboldalon. Balambér űzte az agyát, élvezte sárkányi mivoltát, ivott es egy-két kupicával a jó székely köményesből, csak mikor beszivott először, táncra perdült és mozgott alatta a föld. A bányászok nem szerették annyira, de mitévők legyenek, megvárták, míg kiduhajkodja magát. Az előadás után egyet kiáltott, s omlott minden, ahova egyet célozott szemével. Keményen folyt a munka. Ez idő alatt a gyerekek a házikóban magukra zárva az ajtót játszadoztak, édesanyjuk már a városban vásárolt. Egyszer arra lesznek figyelmesek, mintha valami szétreccsent volna. Kitekintenek az ablakon, odahúzva Harmatot is, s hát a sűdőcske tekeri béfelé. Avar sírni kezdett, biztos kikap, amiért nem tudta megőrizni a malacot, pedig nem is tudta, és semmi köze se volt hozza. Aztán a három testvér estefelé elaludt, akkorra érkezett meg édesapjuk, kissé spiccesen, béesett az ágyba, ahogy szokott. Kis időre megérkezett az édesanyjuk is felpakolva jó istenesen. Kezébe két csomag, hátán még egy és előtte büszke léptekkel követte az elszalasztott malac. Erre felébredt az apa is nyomban beszélgetésben kezdtek. Rögtön kiderült az ügy, Röfi addig dolgozott, míg sikerült kiszakítania az ól ajtaját és letekerte egyenest követve gazdasszonyát, sajnos nem érte utol. Ott Harmat nagyszülei lefogták, és ügyesen berekesztették. A ficánkoló sűdőcskét hárman tudták megregulázni annyira megkergült, mondjuk nem is csoda, mert a pajkos manók nem téve le szórakozásukról megcsíptették az orrát egy dongóval. Az, pedig úgy ficánkolt, hogy na! Hát igen, megint ezek a manók, ugye azt gondolták, nem foglalkoznak emberekkel, de azért egy-két állatot megviccelhetnek, másképp min is lehet olyan jóízűt nevetni. Nos, mikor sikerült lefogni és elzárni, Röfi csupán addig sivalkodott, míg viszontlátta újra gazdaasszonyát, és bizony nem leve kevés idő. Mondták is mikor megérkezett: - Vidd mán innen el az Úristenre kérünk, azóta visít, amióta elmentél. Szinte utolért téged, akkor mehettetek volna szép díszesen a városba! A férjnek tetszett a mondóka. Közbe megélemedtek a gyerekek is, kaptak egy kis vacsorát, jöhetett az esti mosakodás és az ágybabújás.
Hamar elröppent a nyár és újra beköszöntött az ősz. Az Égígnyúló vackorfa aranysárga vackort termett, szinte annyit, ahány lapi ékesítette ágait. Gyönyörű látványa messzire bevilágította a terepet, hasonlóan tündökölt, mint a lemenőben lévő aranyló nap. A levelei közelről sok színben játszva tették gyönyörűségessé létét. Néhány lapit a tündérek is szedtek, egy-egy vackor kíséretében. A vackorfától messzebbre eső szilvafák is bőséges termést hoztak. Volt, amit papiljon a Fenyőszegi család. Ette is úgy, hogy nyuvadt meg. Avar feltűrte fehér ingét, s úgy adogatta a szeletekre vágott puha vackort Harmatnak. Moha keményen bemaszatolta magát. Úgy nézett ki, mint egy hétördög, amitől nem sikerült megszabaduljon, beletörölte kezét a vitézkötéses lajbicskájába. Az édesapjuk az egyre szotyogó és erjedő gyümölcsöt bedöglesztette egy hordóba és bevitte az általa eszkabált színbe, hadd rohadjon csendesen. Jó lett a pityókatermés is. Egyszóval, volt mit aprítani a tejbe. Volt mit csipegessenek a madarak is a vadon beérett gyümölcsökből. A bőség nagyon felgerbuncásította a boszorkányokat. Csak lesték Tündérvölgy nyugalmát, egymásba sem bízhattak meg, mert, akik már nem voltak bűbáj alatt, odafortélyoskodtak és terveikről beszámoltak a tündéreknek. Volt becsületesen összevisszaság. Néha, mikor hollócsapatot vettek észre fönn a magas égen, néhány boszorka utánuk rebbent holló képében és leste harmatot, mert tőle féltek a legjobban. Tervük dugába dől, ha nem kezdenek valamit, akkor Tündérvölgyet nem lehet ripityára tépni. Gonoszságuk sikert ért el újra. Észrevették Harmatot amint lábra állt, már tudott menni, s tudták jól, hogy a manókkal szokott játszani. Avar látta ezt a hóbortos vidámságot, de hagyta öccsét, hiszen neki is jár egy mulatság. Ő úgyis belemerült a bogaraiba, meg a testvére virgoncságos rosszalkodásainak helyreállításában. Ezért esett meg oly hirtelen, Harmat manócskáival együtt bevegyültek a Kicsi erdőbe, ott játszadoztak tovább, gombáról-gombára szökellve. A boszorkányok szemfülesek lévén kihasználták ezt a játékos perceket manóvá változva beleleheltek egy száraz pöfetegbe, az feltelt sötét füsttel és ők is ugrándozva gombáról-gombára az egyik manó kezébe nyomták, s azzal gyorsan eltűntek, mintha mi sem történt volna, csak annyit súgtak kétfelől a manócska fülébe - Harmat előtt robbantsd ki, jópofa móka lesz! Ugye a manócska mit sem sejtvén szokásos huncutságában kidurrantotta a száraz pöfeteget Harmattal szemben. A pöfetegből csak amúgy bújt elő a hatalmas fekete füst, egy szempillantás alatt beszívta Harmat az egészet az orrlyukán. A manók akkor vették észre mi a helyzet, de hiábavaló volt minden futkározás. Szegény kis manócska sajátmagát téve felelőssé kétszer is gombához vágta magát. Alatta a fehér pöttyös szép piros gomba ripityára ment szét. Volt bőgedezés, de tudták ők ilyenhez nem értenek, gyorsan visszavitték a ház elejébe, ahol Avar és Moha lajbiszaggató bikás mozdulatokkal hergelték egymást. Már-már összefogódzkodtak birkózni, mikor meghallották Harmat öccsük halovány hangját.
- - Beteg vadok, fáj a fejem.
Abbahagyták az el sem kezdett birkózást, rögtön hívták édesanyjukat. Édesanyjuk abban a pillanatban kiszaladt, ölbe kapta gyermekét, körbenézett gyanúsan, s azzal gyorsan bevitte a házba. Másnapra, annyira felment a láza Harmatnak, muszáj volt orvoshoz vinni. Felcipelték a városba. Addig a gyerekekhez kirendelték a nagyanyjukat és a két nagynénjüket, akik még kislányok voltak, de már ügyeskedtek sok mindenben. Tudtak tüzet gyújtani, fát és vizet hozni, amíg nagyanyó megkészítette az ételt. Harmat édesapja ezeken a napokon még kevesebbet járt haza. A szemközti oldalon lévő bányaféleség nem indult be, nem tartalmazott elég követ, viszont más kincseket fedeztek fel Nagyzoló patak völgyében, nem messze a Boszorkánykövektől. Mindenféle csodacsillogó fém felűtte a fejét, s azt lehetett bányászni. Az igazi bánya azonban Bűzöstetőn nyílt meg. A kőbánya főnöke eldöntötte, az ügyesebbjéből (legalábbis ezt füllentette), néhányan át kell menjenek Bűzöstető bányájához. Szúrok urat így szúrták ki erre a feladatra. Mindez, mind akkor esett meg, amíg Kéknefelejcs és a beteges fia a városi korházban feküdtek.
Harmat hol jött meg, hol esett vissza betegségébe, szinte borotvaélen táncolt. Már nagyon csandargatták fejüket a doktorok is. Az egyik nővérke, aki már egyszer ápolta Harmatot és az óta annyira megszerette, többször sírásra fakadt, amikor nem bírta eltitkolni könnyeit kiszaladt a korteremből, úgy bőgött, mint egy szarvasmarha. Ez sok mindent megkönnyített nála, beszédes lévén nem sokat tudott beszélni, aminek szinte mindenki örült kivéve Harmat, mert ő nagyon szerette, de nem is kellett menjen vécére pisikálni, annyira kisírta magát. Kész jövedelemnek számító műveletet hajtott végre. Bizony a sírás sem segített Harmaton egyre jobban szürkült el, egyre kevesebbet érezte jól magát. Édesanyja sürgönyözött a rokonságnak, jöjjenek, kereszteljék meg a gyereket. Úgysem tehetett semmit hazarohant és elmondta keresztelő lesz. A férje értetlenül bámult.
- - Nöffe! Micsoda?
- - Bár csoda lenne, de Harmat olyan beteg, belepusztulhat - könnyek gördültek le zavaros tekintetéből egészen a szája széléig, hol a földre pottyantak.
- - Hű az áldóját! Ennyire súlyos?
- - Ennyirénél is! - vágott vissza.
- - Kik lesznek a keresztszülők? Valakit szedtél-e össze!
- - Apád és Szentfalvából és Acsalapuék.
- - Gondolhattam volna, hogy ilyen ganyé, gübü társaság akad keresztelőre. Legalább lesz-e egy csepp mulatság?
Erre már nem tudott válaszolni Kéknefelejcs, csak sírt. Avar odament hozzá és együtt érzően mondta, ne félj Nöffe Hazajön Harmat.
- - Ja a mindenét a gyerekének, ne Nöffézz, én neked Édesanyád vagyok! Apád szólíthat így!
- - Hagyjad a kölyköt most! Hehehe - jó ropogósat röhögött.
Mindig is élvezte, ha valakiből gúnyt űzhet, de neki a haja szála se szabadott meggörbüljön.
Másnap csak összejött a keresztelő. Harmatot kutyafuttában átvitték a templomba, éppen feketedett meg, az orvos megállapítása szerint kétoldali tüdőgyulladásnak nezett ki. Lassan teljes oldali feketedés lett belőle. Mostoha nagyapja gyorsan a szenteltvíz alá tartotta, amíg a pap habukált, és megtörtént a csoda, egy angyal szállt le hozzá s homlokon csókolta. Harmat felnevetett, színe visszatért a régi formájában és édesebbnek tűnt, mint azelőtt. Igaz nem jött az angyal nagy cirkusszal, se fény, se zene, de még felszólítás sem, igazából Harmaton kívül talán a nagyapja látta, hirtelen reagálásából ítélve.
- - Úristen a gyereknek változik jó felé a színe!
- - Köszönöm Istenem - mondta az anyja.
- - Istennek legyen hála - mondta a pap.
Szinte mindnyájan letérteldek, kivéve az apa.
- - Mit mind holdkóroskodtak, helyrejött és kész.
- - Ne mondj ilyent fijam, nem szégyelled magadot, mindjárt lenyeled az összes fogadot.
- - Na jó van, na, csak mondtam. Jót tett neki a friss levegő s attól jött helyre. Ejsze nem vettétek észre mennyire belegebedt abba a büdös szagba!
- - Fejezd be, ha jót akarsz! - legyintett hátra mostoha apja.
Már senki sem figyelt rájuk, kitört az általános boldogság. Két napnál nem is kellett továbbtartsák a korházba Harmatot. Hazafele menet Fenyőszegre sűrű fekete felhő gyülekezett Harmat kiirtása érdekében, de már nem jött össze. Angyali érintés ellen, már nem tudtak semmit sem tenni. Mérgükben majdnem széjjeldurrantak, veszteseknek érezték magukat, morogva egy-egy seprűnyélen tovaszálltak a Kicsi erdő felett irány a Nagyzoló patakon túl a Boszorkány kövekhez, ott a Bűzöstető alá. Idegességükben napokig nem tudtak tenni semmit, amíg a legidősebb boszorka ki nem talált egy újabb cselt. A csel alapja egy terv elkészítése volt. Az sem semmi annyi vesződés után. A napokon átnyúló kárpálásuk nem maradt láthatatlan. A pásztor ki a hegyekről eregette be teheneit, észrevette a furcsaságot. Több napja vándorolt le a hegyekről, de mindenhol jó idő mutatkozott, kivéve egy pontban. Ahogy leért Fenyőszegre betért a Fenyőszegi családhoz pihenőre, mielőtt továbbmenne, s ott előadta a látottakat. Nagyot hümmögött mindenki. Ugye még ott tartózkodott a nagymama meg az egyik nagynéni, plusz a nagycsalád és a mostohaapa szüntelenül betegnek érző feleségével. A pásztor kapott egy kis hazait a csendesen megrendezett keresztelő utáni hamiból, s azzal tovább ált, igyekezett szétszórni a falukba a csordát, mert eljött újra a hideg. Ilyenkor ildomos mielőbb biztonságba tenni a jószágokat. Ők, pedig maradtak és magyaráztak akármiről, de főleg a boldogságról, ami érte a családot az, hogy Harmat életben maradt. Harmat két bátyja repült a boldogságtól, kétszer meg is kerülték a plafont röpdösve, aztán leszálltak és játszottak vele.
Másnap a vendégek hazaereszkedtek, mindenki előtt tekintélyes távolság állt. Először a több kilométeres gyaloglás, aztán jöhetett a vonat autóbusz és akármilyen jármű. Fenyőszegről elindulva még egy szekér sem tűnt megvetendőnek. Aztán minden visszaállt maga medrében, Kéknefelejcs keményen dolgozott, néha alig bírta szusszal. A gyerekeket többször magukra hagyta, ameddig csapot gyűjtött az erdőből, vizet hordott, fát vágott, enni vetett az állatoknak. A téli fakészítés is testvéreivel intéződött el, mert a ház ura munkájára hivatkozva ritkán tette rá a kezét, s akkor is csak dirrel-dúrral. Mondjuk abban az időben a ház urának is akadt problémája, még télen ki akarták költöztetni a Bűzöstető környékére. Egy kicsit elcsitult a költözködési láz, mert egyik robbantáskor kincsek kerültek elő a bányából. Egyesek szerint kétezer esztendősek is lehettek, mások szerint ötszáz évesek, még mások szerint vagy ezer. A kincs gazdája fölött helyben hajba kaptak mindenféle okosságok, akik összesereglettek az ország akármilyen részéről, sőt még külhonról is. Volt nagy kalamajka, de mielőtt egyetértettek is volna valamiben a legbefolyásosabb személy, leszögezte milyen korból való, és kik hagyták ott. A kincsről kiderült, menekülés közben ügyesen félredugták, abban a reményben, hogy valamikor visszajönnek érte. Szerencsés hőzöngést jelentett minden egyes bányásznak, senki sem cserélhetett munkahelyet, egyfolytában kincs után szaglásztak. Persze keveset kaptak azután s nem is értékeseket. Hanem néhányan bizony megléptek egy-egy kincsdarabbal. Lett is nagy hadjárat, ami természetesen sikerrel zárult. Megkerült kincsek minden darabkáját összeszedték a nagyfejek és a kutatók, s azután leléptek. Néhány ember úgy gondolta most már mennie kell a bányától, Harmat apja is, hiszen a razzia után nem engedték feszegetni a köveket bárhol, egyre kevesebb munka akadt. Egyik család ekkor költözött Fenyőszeg sarkában a Kicsi erdő mellé. Kisebb faházat eszkabálltak össze néhány fenyőfa közé, ami védte azt a bizonyos emberi építményt. Jó szomszédi viszonyba kerültek a Fenyőszegi családdal. Egymáshoz átjártak, többet beszélgettek. Harmat anyjának kitűnő volt, hiszen újból anyai örömök elé nézett. Eléggé gömbölyödött a hasa, nyugodtnak látszott, nem gondolt semmi rosszra, hiszen tudta, csak tavasszal kell elköltözzenek, a Nagyzoló patak mellé kovártélyba. Addig a férjének is akad egy kis munka s az pont elég lesz annyira, hogy ki lehessen húzni a telet. Csakhogy a férj megvadult a tél beköszönte előtt. Azzal kezdődött, korán ment el és későn jött haza. A boszorkányok első főzése eredményhez vezetett. Egyik aljas, azzá a cigány fehérnéppé változott, aki ott kellette magát annak idején a Tündérvölgy alsó szegeletében. Szúrok úrnak tetszett a helyzet, bebe melegítettek egy -két bokrocskát útközben szanaszét. Jól ment soruk a folytonos hennyegéssel egy darabig. Kéknefelejcsnek az lett a feltűnő, hogy a férje nem hoz fizetést, mindig valami kifogást talált az ügyre. Csakhogy pénz nincs, vásárlás sincs. Szerencsére télire sok mindent eltett, nem kellett búsulja az élelmet. Akadt búza és kukoricaliszt is a háznál, amiből nagy puliszkát lehet rittyenteni. Tejet, meg tejterméket a szomszédok adtak, pásztorok lévén néhány jószágot vettek maguknak és az összetákolt építmény mellett tartották egy szintén összetákolt istállóformaságban, melléje elkerítettek egy kis földet is.
Akkor esett pontosan az eset, mikor Kéknefelejcs szomszédéktól tejet akart hozni. Figyelmes lett az egyik bokor mozgolódására. Óvatosan közelített, nehogy ráijesszen a meglapuló vad nyuszikra, csakhogy nyuszik helyett urát látta, ahogy hennyeg a cigányfehérnéppel. Szegény ott helyben elfehéredett. Férje nagyon ideges lett a helyzettől.
- - Mocsok semmiházi kurva! Leselkedsz utánunk ugye! Valakivel felcsináltattad magad, és még annyira sem vagy képes, hogy bevalld! Ejsze nekem nem szabad, csak neked, te teee!
Nekiesett állapotos feleségének és jól elagyabugyálta. Kéknefelejcs próbált szaladni, de nem bírt, egy kőbe megbotlott s ott helyben hanyatt esett. Felemelte az ura a földről.
- - Menj el, mit butáskodsz, hát gyereket vársz, hideg van idekinn, menjünk be, melegedj meg.
Távolról figyelte a cigányné képébe bújt boszorkány, egy darabig kacagott s aztán, mint ki jól végezte dolgát, megmozgatta magát hollóvá változva felrepült a ház tetejére, magában mormolt ezt-azt. Amire a tündérek észrevették a betolakodást már megszületett a baj. A boszorkány elvégezte munkáját, hiába hajtották a manók, már késő volt. Pedig Kéknefelejcs nem akart bemenni a házba.
- - Édesem, hát mit akarsz? Beteg legyél? Mi lesz a többi gyerekkel?
- - Szúrok, én nem megyek be, mert hozzám kapsz!
- - Hogy mondhatsz ilyent, én csak jót akarok.
- - Nem megyek be.
- - Teljesen átfázol!
Mielőtt valamit is tudott volna mondani, kedvességéből kifordulva elkapta asszonya kezét, s bevitte kényszerrel a házba. Odabent a házban az uraság tovább agyalta feleségét. A gyerekek, mint egy tragédiát végigbámulták az ágyból. A Tündérek körülvették a házat, békességet leheltek rá. Akkor vették észre, hogy a boszorka, aki most már eredeti formát öltött, ott csücsül az ablak fölött és les be. A boszorka is kapott a békességportól, de olyan hatása volt, hogy hirtelen elkezdett fortyogni és nagy síkojtások között felszívódott akár a kámfor a levegőben.
Fenyőszegre beült a csend, egy kis furcsa csend, amilyen még azelőtt nem létezett. A tündérek elgondolkoztak, mit kellene tegyenek védelmükben, de nincs hatalmuk az emberek felett, akik saját maguk döntenek sorsukon, megpróbálják valami úton-módon befolyásolni őket. Egyik tündér azt találta ki, hogy a boszorkányok természetét néhányan elkellene sajátítsák, közébük keveredve, s így kedves boszorkányokat csinálnának belőlük. Először megkérdezték azokat a boszikat, akik már jóságosak lettek. Azok azt ajánlották, falcs munkával ne foglalkozzanak, mert megjárják. Hát meg is járták. A helyett, hogy helyreigazodott volna a dolog, még jobban összekuszálódott. Az a néhány tündér kik eljutottak átváltozva a Boszorkány tanyához hamar lelepleződtek. Nem tudtak olyan jól kegyetlenkedni, kilátszottak a sorból, hamar felfedezték. Szinte mindegyik gonosz tündérré változott, maradt két hírvivő is azért. A tündérek most jöttek rá, milyen nagy veszély fenyegeti az embereket, de őket is, ha túllépnek Tündérvölgy határain kívül, főleg éjszaka. Egyetlen trükköt találtak ki, összeszedve összes gondolataikat, még pediglen megtanítják az embereknek, hogyan kell boszorkány ellen harcolni, ha valami rontást hoznak a házra és környékére. A terv jónak ígérkezett, így hát belefogtak tervükbe.
Eljött a tél, Avar és Moha kint játszadoztak, hóembert építettek. Harmat nézte, közbe vígan kacagott rá egyet-egyet. Édesanyjuk a szülészeten volt már Szentfalván. Karácsony a nagyszülőkkel és édesapával telt el, aztán az ó évet is elbúcsúztatták, többet, jobbat és szebbet vártak az újesztendőtől. Pár nap múltán szekérkerék csikorgás hallatszott a közelből, s hát elhozták az új testvérkét, Harmat már többé nem volt a kisöcs, egyet haladott a ranglétrán. Bejöttek a Kis erdei szomszédok is köszönteni az újszülöttet, azok, akik a nagy agyabugyálás után ápolták szegény asszonykát és segítettek karöltve Harmat nagyszüleivel és nagybátyjaival egy ütemben. Szúrok úr is látszólag lecsillapodott, nem akadékoskodott, s Kéknefelejcs kérésére tavaszig újra visszavették a bányához dolgozni. Ez a tél csendes volt, igaz néha annyira hideg lett, hogy a farkasok néztek be az ablakon, de a nappalok, mindig enyhébbek voltak. A gyerekek bent játszadoztak a petróleumlámpánál, mikor kifogyott a lámpából a petróleum, holtidőbe megtette a gyertya is. Néha csoportostól át eregeltek szomszédjukhoz, azok is ugyanúgy meglátogatták őket. Szépen teltek a napok. Szórakoztató volt a vaddisznók hadának sétája a Tündérvölgy felett. Az állatok mindig kijártak a házhoz, főleg a mókusok, de kaptak is néhány szem mogyorót. Harmat bátyjaival játszott az öcsikéjükkel. Nagyon érdekesnek tartották. Csodálkoztak azon, hogy nem beszél, nem megy, csak sírdogál, gügyög, kacag, eszik, alszik és rottyant közbe.
A tavasz egy csütörtök délután köszöntött be, mindenki vidám volt az egész Tündérvölgy bármelyik szegeletében, de mikor olvadni kezdett a hó a Fenyőszegi család és szomszédjaik odébb kellett álljanak, oda kellett tartsanak, ahol munka is van. Gyorsan összepakolták a batyujukat, a széles rokonság mindkét oldalon segített és átköltöztek a Nagyzoló patak menti egyik házba, kovártélyba. Ott már több ház is állott, kisfalu formája volt a településnek. Az új bányák már sok embert vonzottak egy csuporékba.
A Fenyőszegi család oszlopos tagjai átadták a házikót Kéknefelejcs nagyszüleinek, akik nyáralóként használhatták, esetleg megpihenhettek ott mások is. Legfőbb ok a kert ápolása maradt. Kaszálás, pityókaültetés meg ilyesmi, amire persze visszajött Kéknefelejcs is. A Fenyőszegi család kilépett Tündérvölgyből. A tündérek kissé lepődöttek voltak, azért tervükről nem mondtak le. Ugyanis Fenyőszeg északi szegeletéhez közel bolonkodtak a boszorkányok saját tanyájukon. A boszorkányoknak már nem kellett a Tündérvölgy feletti égerfás megfigyelő, azaz leső hely. Úgy érezték egyre közelebb állnak, ahhoz, hogy sikerüljön alattomos tervük. Ne kelljen belemártsák kezüket a Fenyőszegi család életében, csak közvetetten, hogy a belső háborúk eredményeként közvetlenül jöjjön össze Harmat leszerelése és elintézése. Persze Harmat már rég tudott mindenről, nem nagyon ijedett be. Minden megsúgtak nekik a manók, a jóságos boszorkányok, és nyíltan beszéltek véle a tündérek. Harmat azért egy kicsit félt a boszorkányoktól, tartott a környékbéli sárkánytól is, aki igazságosnak tűnt szemében, de mégis furcsának ítélte meg, s még néhány csudálatos dologtól, amit még magának sem tudott megmagyarázni. Azért felkészült minden eshetőségre, folytatva életét, a legnagyobb kalandot, ami létezik e mindenségben.
Borbé Levente