A csukott szemtakarónkra telepedett hajnali pirkadat, cirógató napsugaraiban kellemesen ébresztő pillantások fényének fakadása után, mint csecsemő, az álomvilág barangolásai után, minden áldott nap újjászületünk. Eme álomvilág és valóság között, az időtlen végtelenséget érezve kérdésre várva lebegünk a tudatlanság tengerében ég és föld között...
Az ébredés elfeledtetve vélünk lényünk szeplőtlen kalandját, belerángat a mindennapok elviselhetetlen dzsungelharcába, ahol az egyéniségek tipró törekvései elnyomják a valóság minden szikráját, érvényt juttatva a tömeglélek akaratának. Mégsem jó irányadó a megbékélő céltalanság, de az igényesség leple árnyékában zajló élet kellékei sem. Észrevétlenül kitörli emlékeinkből mindennek az érdemi részét. Hatásként a látszatszükségletek elnyelik valónkat, és nem kerül sor az magára az élet megélésére. Szertefoszlik, és darabjaira hull a tisztesség a becsület, mert nem támogatja az öndicsőülést. Az erkölcs hiányába eltompulva saját kelepcénkben fortyogunk, ahol a ravaszság, rafináltság, a simlisség, az ügyeskedés és a csalás, álszentsége válik értékké. S ami tisztességes büntetendővé válva értéktelenedik, akár a kukába hajított hulladék. A másság elfogadása mi lehetne más, mint csak látszaterény.
Ténykedésünknek hátat fordítva mégis a lélek mást diktál, mert a mindenség születése óta az anyagnak tért és időt adott hozzá a Teremtő, amelyben nem is akármilyen szerephez jutottunk. Célunk van. Igen. S nem szorul boncolgatásra, hiszen az egyszerűséghez, a nyilvánvalóhoz nem szükségeltetik széljegyzet. Mégis szükségszerű, hogy ráeszméljünk a tények erejére és visszakerüljünk keletkezésünk állapotába. Oda, ahová a kozmikus törmelékből világra jött teremtőerő életet lehelt bele.
A mulandó világunkban az örökkévalót keressük. Rábukkanni sem egyszerű. Pedig sisteregve hirdeti magát az egymásrautaltságban, segítő jobbot nyújtva, kitárva az éterben lévő lehetőségeket, a mindenségben rejlő összes kaput, amelyek elvezetnek a lét végtelenjébe. Ott, ahol kámforrá válik az utolsó kérdés a teremtést kiváltó csodáról.
Hogy honnan jöttünk és hová tartunk, bármennyire tekervényes utat teszünk meg, csak derült makulátlan érdeklődéssel lehetséges. Az anyagon és téren, időn átvezető lélek teszi fel a koronát az egészre. Az elemi titokzatos homályleplet lerántva lesz egyértelmű változatlansága.
A változatlan létezés, az ősrobbanás vadságával lehel életet belénk. Ez a lét végtelen feltétel nélküli szeretettel véd, rajongás nélkül dicsér és undor nélkül kifogásol.
A szeretet nem kívánható, de elutasítható sem. Úgyis rögtön szárba szökken, ahol táptalajra talál. Nem szükséges kívánni, sóvárogni utána, mert beteggé tesz. Hagyni kell, hadd áramoljon bennünk a lét derűje. Akik igénylik társaságodat úgyis hozzád mennek. S ha hozzád fordulnak, legyél olyan, mint hideg időben a kályha melegítő kelleme.
A szeretet áramlása saját sorsunkat csiszolja, akár a táguló világegyetem tengerében való megmártózás. Amúgy is a saját sorsunkat bírjuk, másé elviselhetetlen lenne. Másokéval csak akkor törődjünk, ha kérik, és ha valóban képesek vagyunk felkarolni.
Honnan jön a segítség? A közvetlen környezetedből. Ha ráhangolódsz, érzed. Hiszen a természet andalító muzsikája körülölelve ringat bennünket, és a lét felbecsülhetetlen szépségéről álomba szenderít, hogy másnap folytathassuk a kiteljesedéshez vezető utat.
Mi is az anyatermészet, vagy a mindenség természetének természetessége, a mi természetünkben? Nem más, mint a végtelent alkotó szépségének lenyomata. Valahol emitt bújócskázik a lét, mert ő nem anyag, nem tér, s nem is idő, s menet közben átitatja őket sérthetetlenségével.
Az élet dolgai sérthetőek, a lét ellenben sérthetetlen. A sérthetetlenség ösvényén létfontosságú végigballagni, mert az az erénynek útja. Az erény igazi zamata az erkölcs. Kijelenthetjük, hogy teljességbe vezető út, a hiányzó valami, amelyet a fűszernek ható lét tölti be, mint eszményi kincset. Az úton való működésre, a bölcsességre, a szeretet és a boldogság rátalálásra sarkall, és mindezt a zengés erejével tökéletesíti. A szeretetet alig meghatározható irány nélküli boldogság és erő nélküli hatalom irányítja.
Kalandos utunk során érdemes rátérni képzeletünk ösvényére. Barangolásunkat az elengedhetetlen képzelet teszi jóvá a lélekhaladás végtelenbe tartó utazásában. A képzelet teremt, az időbelit összeköti az időtlennel. A mulandónak mutatkozó örök természet segítőkészen ott áll mellettünk, de csak akkor tud adni, ha szeretettel fordulunk hozzá. Ez legyen az életcélunk, a létünk mozgatórugója, hogy megtapasztalhassuk az üdvösséget.
Itteni kalandunk meghosszabbítása tükrében örök lényekké válásunk nélkülözhetetlen iránya az üdvösséghez vezető sajátösvény vonala. Legyőzve a halandót, vágyainkat kioltva leszünk érdemesek üdvösségre. Az egyéniségből kiemelt létforrás eme állapota nem epekedik jutalom után. Nem sóvárog. Nem hiányzik semmije se. A világ rezdüléseivel sodródik a világegyetemben. Az esszencia ráhatásának ereje boldoggá teszi. Cselekvése is ez irányban haladva teszi tökéletessé.
Földi létünk alatt tevékenykedésünk közben rájövünk, hogy testünk csak egy poggyász, a szükségesség temploma, amire e kis időre föltétlen ügyelni kell. Számunkra ahol vagyunk, az maga a tisztítótűz. Helyi környezetünk tisztítótüzébe derengő életünk védőburka pedig sandít, amit ha le tudunk dobni magunkról egyre közelebb kerülünk a valóság gyönyöréhez.
A keletkezés és az elmúlás körtánca folyton megbabonáz minket, de nincs megállás, muszáj, hogy mindig továbbhaladjunk. A képzelet ajándékával felvértezve, a legyőzött képzelgés elsatnyul bennünk, s cserébe lelkesítő szépséget ad létünknek.
A lét változatlansága hitet ad, teljesen rábízhatjuk magunkat. A változatlan létezés tüzének lángjaiban halk zeneszó mellett szenderegve álomba simogat, andalít és bekísér a végtelenbe. Vagy és mégsem, mert e kettő egy tőről fakadó kisvirágok, ahol a lét és nemlét ugyanazon medrébe pihen. E világra érkezésed pillanatától léted rendezettsége kalauzol el téged a helyesbe és helytelenbe. Jómagad választod ki az irányt, hogy merre haladj tovább. A tejesség megbonthatatlan egysége áll előtted, csak látnod kell.
A létezés a keletkezésben és pusztulásban áradó fénycsóvája egyformán világít. Azonos a mindenséggel. A lélek ajándék az embernek.
Túl a szeszélyeken, valahol túl az életen, a létbe burkolózó csoda varázsát közvetíti az örökkévalóság.
Egyetlen biztos ami a miénk, a létezés.
Nevem boncolgatásának lírai filozófiája közben született eszmefutkározás
Borbé Levente
2015 novembere