Zsófia idejét érezte egy kis kalandnak, pont akkor, amikor koratavasszal a Zsögöd és Szereda között elterülő Nagy Laji Dombján lazán focizott nővérével és apukájával. Már elég régecske adogatták egymásnak a labdát, ami végett főleg ő maga valamelyest beleunt, s lecsüccsent a földre. A "nagy csüccsenés" történt akkor, amikor éppen Ágnes Apával rúgta a rúgnivalót, s közben fél szemükkel lesték az élemedő természetet. Zsófia csücsülése alatt, arra lett figyelmes, hogy valahonnan a felhők közül előkerült Szélítő Boszorkány őnagysága, aki tündér volt, csak a hubrisága (hirtelensége esetlen kapkodása) végett keresztelték el így. Pont akkor termett oda az erdő feletti felhőkanyarban Adalbéét a bölcs öreg is, aki egy varázskapcát (itt – gumicsizmába tekert gyapjúrongy darab) nyergelve csatlakozott héza (hozzá). Na, elég volt Zsófiának, nem bírt magával, az első erősebb fuvallatba kapaszkodva magasra szállt ő is, egy barkalengazágonnal. Hehejj, árám világ, s hat vetett felhőágy, felemelkedve a magasba, megállapította, hogy lent minden olyan érdekes, mint a híres tünkány (tündér és boszorka keveréke – átvéve a jó öreg Lázár Ervin bácsitól), intézte volna. Volt ott nyiladozó szép tavaszi virág, volt ott sok szép rügyező bokor, no meg fa, de nem volt hiány flakonból, cigis dobozból, s másmilyen nemű hétköznapi zaba papi (nassolni való) papírból, üvegből sem. Azok is nyiladoztak cefetül (szerfelett, feltűnően). Persze jól látható volt Apa és Ágnes, akik egyre magasabbra rúgták a labdát, nem ügyelve a légi térben repülőkre, sem a madárkákra sem az imént említettekre. Szerencsére a felrúgott műanyag kerekség csak egy madár szárnyat érintett, viszont az ismételt felrepülése közben hol beleakadt Bőcs Adalbéét ide-oda sirülő (forgó) nem éppen illatot árasztó szürkés-barnás kapcájába, hol Szélítő Boszorkány hajába, hol Zsófia kezébe, amivel éppen művelte a szélítést (hadonászva legyezett). Azért ne feledkezzünk meg Anyáról, meg a kis Mártonról sem, ők csak úgy békésen ültek az egyik dombtetőn egy aranyos kis piros kockás pokrócon, s csak figyelték a mellettük és felettük egyre sűrűsödő eseményeket. Márton közbe-közbe, ahogyan a felhőfoszlányok eregéltek (vonultak, mendegéltek) az égen, egyet-egyet dünnyögött, s szemmel láthatólag igen álmos kezdett lenni, de azért még tartotta magát. Anya eközben teljes nyugalommal, néha szemét behunyva, fürdette orcáját a csiklandozó napsugárszárnyakban. A fák lombjai az erősödő szélfuvallat hatására ide-oda hajladoztak, amelyet főleg Szélítő Boszorkány űzött. Adalbéét bá esszekacsintott (egymásra kacsintottak) Szélítő Boszorkánnyal, s Zsófia kedvére téve megmarkolták kétfelől az ő becses kacsóját (kis kezét) s forogtak egyre gyorsabban, ahogy a fing is teszi ezt a kényelmes és tágas feredőben (fürdőben), úgy mint amikor a hirtelen meleg levegőre hideget eresztenek. A nagy forgásban mindhárman beleszédültek, meg is pihentek volna, de az a vacak szél ide-oda himbálta őket még egy darabig. Aztán amikor elcsitult a forgó erő, mindhárman egy cseppet kócosan hangokat hallva lentről a föld felé bámulva arra lettek figyelmesek, hogy ott alant a Manóerdőnél, a kis manók, mintha meg lettek volna kergülve, kezüket, lábukat hanyigálva (dobigálva) futkorásztak (össze-vissza szaladgálva) szanaszét. Erre az egészre felfigyelt Apa és Ágnes is. Ágnes a labdára támasztva bal lábát figyelte a szúrós Akácalatti manók hercses (bosszúsan, ingerülten), de kárörvendő készülődésüket a valamire. Anya az alvásból élemedező kis Mártonnal szintén nézőbe tette magát. Tekintetüket éberen az egyre jobban gyorsuló sürgés-forgás felé irányították. A Nagy Sziklás melletti Két Kis Völgyi Dél-Erdei manókészülődést már a fentiek is jól kivehették a széltől kigülüsödött (kiguvadt) szemekkel kukucskáló egyének, vagyis Zsófia, Bőcs Adalbéét, s Szélítő Boszorkány is. Mindhárman abbahagyva a hirtelen levegőkavarásos hancúrozást, egy fa tetejére ereszkedve, félig fityegve kémlelték a körülöttük zajló irdatlan nagy hóbortosságot. Hát kedves olvasóim, elárulom nektek, nem vala az esemény valami sétagalopp, sem népünnepély! Neeem! Ez harci készülődés volt a javából. A manók nagy harcba léptek egymás ellen. De vajon mi a nyavalyás csuda történt a cuki kis aranyos manók között? Ez itt a kérdés. Azért nem kell aggódgatni kedves olvasóim, sem gyomorideges lenni, netán elfosni magatok, mert a felelet Szélítő Boszorkány kezében lapul, s ahogy tudjuk ő is a helyszínen található! Ugye mily megkönnyebbülés! Hátha nekünk elmondja a történteket.
A gondolataimat felszippantva Zsófia nógatni, faggatni, kérlelni satöbbi kezdte Szélítő Boszorkány őnagyságát, mesélje cag (csak) el, hogy es (is) mint a helyzet (valójában mi történik). Zsófia határozott kérdő nézésével sikeresen rávette őkelmét, s ő rögtön lereagálva, mint a tavaszi hólétől megduzzadó patak, ömlött belőle a szó, hogy minek az okán történik mindez Nagy Laji Dombi Manótanyán. A beszélgetés hallatára a fenyő alá vánszorgott Apa, Ágnes, és persze Anya is a kis Mártonnal. Akkor, ott helyben, a gyenge kedves kis fuvallat annyira kedvező volt, hogy pont feléjük kavarta a fenyőfatetejéről érkezett purcintásnyi hangokat, amelyek Szélítő száját hagyták el.
- Kedveskéim, örülök, de azért nem őrülök belé, hogy így összegyűltetek, legalább nem kell külön, ahogy tetszik, még egyszer jártassam pluszba a cséphadarómat – mondta Szélítő Kisasszony. Képzeljétek csak el, az egész harci helyzet, amit az előbb a saját szemetekkel láttatok, úgy kezdődött, hogy a Észak-Erdei manók felvesztek a Dél-Erdeiekre. Hogy miért, amikor mindig békében voltak? Egyszerű, a hercseskedő Akácalatti manók hozták össze a fezsültséget, mert ők amúgy is cirkuszcsinálás nagy mesterei. Ha nem tudnának feszültséget kelteni, egy kis hepajt rendezni, meg is bolondulnának, netán bele is pusztulnának. Már sokszor felhergelték az állatokat. Úgy látszik manótársaikkal is sikerrel jártak, mert mostanra akkora nagy ribillió lett belőle, hogy Isten őrizz!!! Még Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó se tudta őket lecsendesíteni. Megteremtődött az űr melletti nagy zűr. S valljuk be, mikor zűr van, akkor mindenki a csihi-puhira összpontosít, kivetkőzve saját kedves aranyos formájából rohan, hogy másszék belé valaki képébe. A manók felgyürkőzött ingujjal mentek neki egymásnak, s kezdődhetett a cirkusz. Az elmúlt hetek bunyói kis csaták voltak, de ami most következik, az már komoly manóra szóló veszedelem! Mondhatom, nagyon belefokoztak, rendesen szervezkedtek, s nem lehet tudni mi lesz a kimenetele. A manócsatérozásból azért egy csoport kimaradt. ők a Csipkebogyóvári manók. Ezek a cirkuszt figyelő Csipkebogyóvári kismanók, hiába olyan csípősek odamondásba de tettekbe es, nem mentek bele a harci játékba. Pedig ők asztán az igazi nagy harcosok, s ha felbőszítik ott általában kő kövön nem marad!
- Há miért es verekedtek össze ezek a törpék annyiszor, – kérdezte Zsófia.
- Há mé ne! – tette hozzá huncut kuncogással Bőcs Adalbéét.
- Na ez itt a kérdés – folytatta tovább Szélítő Boszorkány.
- Nem tudod a választ? – vonta kérdőre összevonott szemöldökkel Zsófia.
- Na nem kell föltétlen olyan szigorúnak lenni – bökte ki magából Szélítő kisasszony.
- Heheheee... – toldotta meg Bőcs Adalbéét.
Erre már nem sem volt Zsófiának mit válaszoljon, egy kicsit merkelve (valamelyest duzzogva), de csak várta Szélítő kisasszony dumáját. S ő valóban folytatta.
- Hogy miért? Mért mért? Mert éppen úgy volt kedvük. A lényeg az, hogy nincs semmi lényeg, de hát mit is tegyenek, ha már nagyon régen békességben éltek egymás mellett?
- Na mit? – érdeklődött, most már megengedve Zsófia.
- Természetesen egy nagy cirkuszt – nyomtatta le a kérdést Szélítő kisasszony.
- Hehe hehehe – ennyit felelt Bőcs Adalbéét, s lássuk be ragyogóan tükrözte "kiselőadása" az elmondottakat.
- És hogyan tudtak ott cirkuszt rendezni, állatok is voltak? – kiáltott Ágnes a fa teteje felé, ahol Szélítő őnagysága kapaszkodott a fenyő legmagasabb csúcsába.
- Hát kedves Ágnes, igen, voltak állatok, de ők maguk azzá válltak, talán még csúfabbá, amikor rendesen kivetkőztek manó mivoltukból.
Látván, hogy nem folytatják tovább a kérdezősködést Szélítő őnagysága tündér-boszorka kisasszony tovább locsogtatta mondókáját.
– Okot kaptak a drágák, s még elég jót. Mivel a Dél-Erdei manók narancssárga sapkát hordottak az Észak-Erdeiek azt mondták rájuk az Akácallattiak bíztatására, hogy tehénlepény fejű banda. Mondjuk ki tisztán,- fosfejű társaság. A Észak-Erdeiekre, szintén az Akácallatiak bíztatására az Dél-Erdeiek azt mondták jégszekrényfejűek.
Mindenki ledöbbenve hallgatta a hírt, egyedül Bőcs Adalbéét nyerítezett kedvére jó néhányat. ő feszült helyzetekben is szeret nyerítezni (itt - kacagni). Azonban csak egyedül ő látta tisztán a lényeget, hogy ezek jó dolgukba, a kis semmitmondó életükbe akartak belevinni egy kis akciót.
Ne felejtsük ki a kis Mártont sem, ő az igazak álmát aludta, mondhatjuk úgy is, hogy kevésbé kötötte le a téma. Szerencsére, mert másként ordított volna, mint a sakál. Hogy miért? Mert nagyszerűen, szinte hibátlanul tudta űzni ezt a mesterséget, s talán azért is, hogy saját hangját hallja. Ki tudja... Az egyszer biztos, ha rágyújt, akkor egy tenor bújjon el mellette oly ügyesen tud bömbölni.
- Azért azt hozzátenném, hogy az Akácalattiak sapkája, ami kaki szín volt jobban hasonlított a foshoz, mint a Dél-Erdeieké, de ilyenkor ki figyel az ilyesmire.
Erre Bőcs Adalbéét annyira kezdett a hahotázni, hogy észre sem vette mikor engedte el a fenyőfatövét. Röhögése csak akkor szűnt meg mikor földet ért. Úgy belerittyentette a valagát a földbe, hogy amúgy porzott körülötte minden. Becsületesen megnyekkent, hallgatott is néhány másodpercet, de aztán kezdte elölről a röhögést. Kissé késve, de annál nagyobb szeretettel, a drága varázskapcája lengő szellő szárnyán csöndesen fejére landolt. Heherészve betette a feneke alá, mintha mi sem történt volna. Szélítő ismervén őt, figyelembe sem vevé (vette), hanem teljes nyugalommal és egy böfögés után tovább fonta gondolatmenetét, s mesélt.
- Hiába, akik értenek a cirkuszhoz, azoknak nincs határ, úgy belebonyolódtak szegény északi és déli manók a hisztériába, hogy nem is tudtak kikeveredni belőle. A forrongó állapotban az Észak-erdei és a Dél-Erdei manók napi fontos elfoglaltsága lett a szüntelen keresztbetevés, a hercseskedés (ingerült kötözködés), a ha kell ha nem pattogás. Csak a manósapkákat figyelték! Ha egy narancssárga sapkás szembe találkozott egy kéksapkással, akkor ott volt nemulass! Szidták keményen egymást, mint a bokrot, kibotlasztotta az egyik a másikat, vagy ennél is szörnyűbb történt, hajba kaptak! Ráadásnak jöhetett a szörnyű csihi-puhi. Az Akácalattiak addig kárörvendve a markukba röhögtek. Nekik igazi műsor volt. Egy-egy akció láttán, hazaszaladva néha vittek magukkal egy kis ropogtatni valót is, azt szórakozva csömizték, s távolról figyelték az összeütközéseket.
- Jújjj! – kezét a magasba emelve, kiáltott fel Ágnes, akár egy díjazott szavaló.
- Mi történt a kezeddel, csak nem ment valami szálka az újjodba? – érdeklődött aggódva Zsófia.
- Ó, dehogy, csak sajnálom szegény manócskákat, hogy ilyen durvák egymással.
- Öreg barátom – fordult Zsófia Szélítő kisasszony felé – hát a többiek milyen sapkát hordanak?
- Hát ezen a vidéken a Csipkebogyóváriak általában pirosat, közülük a kicsik rózsaszínt, s a mogyorólakiak szép zöldet. De ez most nem fontos.
- De igen, mert ha észreveszünk egyet-kettőt, akkor tudjuk, hogy kik – hegyeskedett (fontoskodva okoskodott) Zsófia.
- Kedves barátném igazad van! Hozzátenném, hogy őket csak akkor látjuk, ha hagyják, hogy lássuk, hanem a büdös életbe nem vennéd észre még a szemed sarkából se. Most ím, megmutatkoztak nekünk, ez is jelzi, hogyha nem is szemtől szembe, de valamit várnak tőlünk.
- De jó! Akkor lássuk azt, amit máskülönben nem látunk, pedig látható, hogyha nem láthatatlan valami...
- Hagyjuk a habukálást (fölösleges beszédet) – szólt Apa – inkább hallgassuk végig az esemény kicsipkézett fura szallagát.
Erre mindenki pisolyogva (huncut mosollyal), kiguvadt szemekkel, s irtó érdeklődő tekintettel követték Szélítő minden moccanását, szusszanását, s amikor megnyílt a lebzselője, akkor azt úgyszintén. Adalbéét kacagott tovább.
- Nos, tehát az Akácalattiak cirkusza remekbe sikerült. ők távol maradva, de néha beleavatkozva, mintha segítenének, egy-egy nagyobb verekedésnél igazi hősökként a semmiből előugorva püfölték kedvtelésből azt a kis manót, vagy csapatot, amelyik gyengébb volt. Mivel az Észak-Erdei és Dél-Erdei manók nem beszéltek egymással, csak egyre jobban hergelődtek fel, észre sem vették ezek gonoszságait. Nem sejtették, hogy egyik pártján sem állnak. Szerencsére, a hír hallatára ebben az időben jöttek át látogatóba a környékbeli manók. ők mint kívüállóak aggódva szemlélték az eseményeket, és segíteni szerettek volna ezen az ügyön. Még a távolabbi ábécé manócskák a fenyőszegi Égígérő Vackorfa melletti Kicsi Erdőből is útnak eredtek.
Itt ezen a ponton mindenki mélyen hallgatott, s az arcokon lévő nagy szomorúság kezdett reménykeltőre váltani.
Zsófia és Szélítő kisasszony kezét összefogva földre szálltak Bőcs Adalbéét mellé. Ott helyben egy nagy avarheverőt varázsoltak maguknak, ahová leültették Ágnest, Apát és Anyát. Mártont nem kellett, mert ő minden körülmények között anya ölében maradt. Ha nem lett volna így, akkor lett volna nemulass! Szerencsére ezúttal elmaradt a nemulass. Kinek hiányzott volna a nagy ordítozás? Szélítő Kisasszony az elhelyezkedés után, mint mindig, boldogan jártatta tovább a lebzselőjét, miközben hajából egyenként szedte ki a fenyőtüske leveleket.
- A Fenyőszegi társaságból Csavargócska volt az úttörő, középen eregélt Bódulatka, s a legvégén Ábrándka. Csavargócskának menet közben is sok dolga akadt, mert az úttörésen kívül kellet figyelje két kelekótya társát. Nem is csoda, hiszen Bódulatka ide-oda kóválygott, mint egy beteg pipe (itt - kiskacsa), s Ábrándka pedig elábrándozva, akkor is lepkét kergetett, amikor nem is volt egy pillangó sem a környéken. Nem tudták komolyan venni szerepüket ebben a másként igen fontos küldetésben. Pedig égető volt az ők jelenlétük is, hiszen Lusti és Pöfi a két hencegő veréb már elvitte a hírt Fenyőszegre. Az ottani manük pedig komolyra vették a dolgot. Azért küldték őket, mert állítólak fiatalságukra való tekintettel a leggyorsabbak. Menetközben legalább hatszor megkerülték a héthatárt. Csavargócska pedig tizenkétszer szedte őket össze, míg a helszínre nem botladoztak. Sajnos a tarthatatlan állapotra érkeztek meg Mogyorólaki Bölcs Mogyimanóhoz. Mégis elég későn, talán még akkor sem tudtak volna révbe jutnia verebek segítségével egy Afrikából érkező gólyafuvart ne kaptak volna. Késésük végett Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó, szinte elküldte őket melegebb éghajlatra, de csökkentett a szigorán, s csak búsba örömet szerezni küldte el. Ábrándka és Bódulatka már indultak is volna, ha Csavargócska le ne fogta volna őket. Elég nehéz volt a megállítási folyamat, mert szinte Csavargócska kezébe maradtak a két lükverc (dedós) felsője. Alig lehetett megmagyarázni nekü, hogy ezt nem kel szó szerint értelmezni. Ábrándka még akkor is azt hajtotta, hogy bizony ő meglelte volna a búsat, amiben öröm lelelődzik (leledzik). Addig a többi rég megérkezett környékbéli küldöttek türelmetlenül vártak.
- Ki es? – Kérdezte Zsófia.
- Somlyóról például Csipike sajátmaga képviselte magát. Suta bokrosaiból Zaza és Poplok érkezett meg. Látom érdeklődve néztek, ezért elmondom, hogy mifélék. Zaza egy cseppet Zakkant vala, de okos is, legfőbb csele, hogy léggyé tudott változni. Poplok, hát, róla keveset tudok mondani. Evésen, és az aközbeni szörtyögésen kívül kevés, amit igazán kedvelve művelt. Nó, mondjuk még az orrbányászatot csípte egy kicsit.
- Hát ez érdekes – mondta Zsófia – közben fel s alá futkározott a hallgató tömeg között. – Jó, hogy nem jött el Tipetupa is erre a megbeszélésre...
- Csipike ide vagy oda, de eme esemény közepébe cseppentünk bele! Most ez zajlik öreg barátaim!!! Vegyétek komolyan.
- Öhö – mondta elvigyorodva magát Bőcs Adalbéét, akiről mindenki tudta, hogy egy csudás élettapasztalattal megáldott ember.
- Jújjj! – Vaccsant (szinte sírva kiáltott fel) fel újra Ágnes!
- Ágnes megint izgul erősen – bökte oda félvigyorogva Zsófia.
- Tévedsz Zsófia, most tényleg szálka ment a kezembe.
- Na, lássam csak – ugrott fel a helyéről Anya.
Anya Apára bízva a feladatot ott helybe "kioperálta" Ágnes kezéből a szálkát, mielőtt még egyet vaccsant volna. A felgerbuncásodott (saját magát hergelő) tömeg farkasszemet nézett egymással. A helyzet pedig egyre jobban fokozódott, s akkor derült égből villámcsapás következett. Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó, Csavargócskával, Csipikével és Zazával a mindenki szeme láttára a hutyurókkal (botokkal) jól felfegyverkezett narancssárga és kék sapkás harcosok közé álltak. Határozott tekintettel, elszántan és bátran néztek szembe a tömeggel. Gondolták most lesz az igazi csillapítás ideje. Ott helyben "Etelközben" (középen), csendre próbálták inteni a manótömeget.
- Na most kezdődik a cirkusz! – mondta izgatottan szélítő Boszorkány.
- Nem hiszem, ezek lefékezik – mondta Ágnes.
Bőcs Adalbéét erre egy böffentet, s egyet kacagott. Ezen kívül élvezte, hogy mindenki a Csipkebogyóvári terepet figyeli, ahol már valósággal recsegtek a molekulák. A két csapat irdatlan haragra gerjedve néztek tüzes manószemet egymással. Egyik óvatlan pillanatban még a húsvéti nyuszit is lehetett látni, amint összecsomagolva a cuccát, felhúzva legjobb nyúltalpait szélsebesen eltűnt a dombról. Csak egy fekete csíkfüstfelhő jelezte közelmúlti nyomát. Ekkorra a feszültség már elérte a sziporkázó fokozatot, szinte a kínos jajgatás szintet surolva. Amikor Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó szólni szeretett volna, már kezdtek tolongani a hadtestek. Ha jól emlékszem csak ennyit tudott megfogalmazni:
- Lelkecskéim mi mindannyian testvére.... (gondolom úgy folytatódott - k vagyunk), de sajnos nem következett be, mert palacsintává lapították őket.
Csipike menekülés közben fennakadt egy kökénybokor ágán, ott, ahol az öreg Kökényes manó néni lakik, s csíkos gagyája (gatyája) félig meddig le is csúszott. Kilátszott a rózsaszín popsija. Hát nem volt valami előkelő látvány. Zaza megszabadult, mert kicsi legyecskévé változott, amíg fel nem csattant egy harcos kéksapkás manó homlokára, s mint egy félresikerül palacsinta zuhant a földre. A nagy harcias zűrzavaros hangulatba egyre nőtt a hangerő. Rengett a föld a Nagy Laji Dombján! Potyolták is rendesen egymást a manócskák, miközben az Akácalattiak eközben nasival felszerelkezve, ahogy szokás, tisztes távolságból nézték a harcot. Bizony mondom néktek, itt takony-nyál keményen összekeveredett, s nehezen lehetett belőle kigabalyodni. A zaj nőttön nőtt. Szélítő érdeklődve figyelt, Bőcs Adalbéét tovább röhögött, azonban Ágnes és Zsófia megszeppent. Apa és Anya aggodva nézet ki a fejéből, vajon mi lesz. Az egyre erősödő, már szinte dübörgő zaj felébresztette Mártont. Kinyitva a szemét, összeráncolta a homlokát, amikor egy kis narancssárga sapka telibe kapta az orrát szegénykének. Na csak ez kellett a pöttyös lelkének. Felháborodva olyant ordított, hogy ott helyben minden manó megmeredt. Úgy álltak, mintha cövekek lettek volna. Aki eddig harcolt fegyverét óvatosan leeresztette. Az Akácallatiak nasijukat magukra töltötték. Bizony ráfagyott a kárörvendő mosoly a képükre. A harcosok viszont folytatták volna tovább is a huzakodást, de Márton nem fejezte be a kezdeti ordítást. A kismiskának számított előbbi hangerőt rendesen überelte! Hogy mi következett a bődület után? Hát szó köztünk maradjon nemcsak rengett, hanem valóssággal hullámzott a föld a Nagy Laji dombján. A fák aliges (kicsi tartotta) tudták megtartani magukat, hogy ne törjenek ketté. Amúgy lengedeztek földig hajolva. A madarak nagy része megkapaszkodva vészelték át a fergeteges "szélvihart". Így is egy néhányuk félig vagy tán egészen kényszervetkőzésben lett részük.
A kemény menydörgős hang hullámzása elhallatszott a híres Sárkányvárig, ahol Balambér a zsögödi egyfejű lakott. Nem is kellett sokáig várni, mert egy szemperc alatt ott termett Balambér. Erre már tényleg leállt a hatalmas harc. A kis manók meg sem mukkantak a meglepődéstől. Egy ilyen behemót, mint a zsögödi sárkény, fél fenekével elfoglal egy akkora helyet, mint az akácos, pedig az sem kicsi. Lába tappantása (lábával erősen dobbant) pedig olyan vala, mintha robbantottak volna. ő nem foglalkozott senkivel, tekintetéből ki lehetett venni, hogy csak a hang felől érdeklődött, s hát csudájára járt, mikor végre megpillantotta azt a kis csapatot, ahonnan az ordítást vélte kijönni egy szájból. Igazából valami nagyobb lényt keresett, végül elvetette a tervét, mikor minden egyes manó Mártonra mutatott. Gondolták legalább ők szabaduljanak meg tőle. Balambér kedves mosollyal (hát amilyen lehet egy sárkánynak) beszédbe elegyedett a kis csapattal.
- Jaj de édi-bédi (aranyos) hangot hallottam – dörmögött Balambér – csaknem rejtőzik itt egy aranyos kis sárkányfi? – toldotta meg viccesen.
- Nem – mondta Anya, s majd hozzátette – de hangja ugyanúgy dübörög, tán még jobban. Hallani akarod még?
- Persze. Jajj, de cuki kis emberpalánta, üvöltsd el magad még egyszer, olyan sárkányosan te tutyulika-mutyulika – kérlelte Mártont a behemót.
- Neeee!!! – Szinte kórusban tiltakoztak a manók.
A hirtelen csöndre Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó maga felé intette a manónépséget. Figyelemre és csendre intette őket. Végre eltudta mondani a véleményét a buta manócsatérozásokról.
- Kedves manótársaim ne üssétek egymást! Hát mire való ez? Elment a szép eszetek?! Így is van elég bajunk. Nem értitek, hogy semmi veszélyt nem jelentünk egymásnak!
- Hanem kik? – kiáltott a tömegből egy bikfic.
- Hát vajon kik? Hanem az emberek. – Szólt ezőttal kissé higgadtan, és nagyon bölcsen.
- Itt vannak egy páran, akkor üssük meg őket! – kiáltotta el magát egy Dél-Erdei manó.
- Ez az! – toldotta meg egy másik.
Erre az egész manósereg, most még a piknikelő nasizó Akácalattiak is szaladtak félőrülten, bosszútól szomjazva Szélítőék felé, mint akiknek elment a megmarad eszük. De kárukra, mert Márton látván és hallván az újabb zavargást, egyből nemtetszését fejezte ki. Eleinte kicsire, de aztán egyre hangosabbra tette a mércét, s szétordította a támadó manók fejét. Közülük sokan fejetlenül kóvályogtak egy darabig. Pontosan addig, amíg társaik új kobakot nem varázsoltak a régi helyére. Most aztán ők is megszeppentek. Gondolkodóba estek. Az a pár, akik nem vettek részt a félresikerült rohamban tanácskozni kezdtek.
- De akkor mi legyen? – kérdezte kíváncsian Zaza.
- Semmi esetre se üssük meg őket, hiszen ők nem bántanak minket, inkább szeretnek – mondta okosan Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó.
- De kár, akkor kinek verjük szét a pufáját (pofáját), hogy ilyen helyzetbe kerültünk – kíváncsiskodott Zaza. – Úgy elagyabugyálnék valakit. Valósággal sajogva viszket a tenyerem...
- Mindjárt te kapsz kettőt, ha nem hallgatsz? – vágta rá Csipike.
- Hát, aki megérdemli – mondta Csavargócska.
- Vajon ki is érdemli meg? Ki feszítette túl a húrt? – érdeklődött előretudottan Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó. Beszéljük csak meg!
Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó szomszédos manóföldekről érkezett társaival együtt összedugták a fejüket. A beszélgetés menete közben, minden turpiságra hamar fény derült. Hiszen Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó többször is látta az Akácalattiak furcsa mesterkedéseit, de akkor még ártatlanabbaknak hitte az egészet. Habár tudta, hogy nagyon szeretnek piszkálódni, mégsem mégsem akarta elhinni. Az esetek zömét jobban ismerték a Csipkebokorvári manók, akiknek szólva a sunyi Akácallattiak menekülő hátrálása nem ment zökkenőmentesen, sőt egy idő utén sehogysem. Fegyelmezett óvatossággal a Csipkebokorvári manók körbevették az Akácallattiak, s az egészüket lefogták. Első tortúra, amit ki kellett bírjanak, az Márton agyszétordító érdemes mester két kemény és három lágyabb bömbölése volt. Addig a többiek nagyon okosan a kezüket a fülükre tapasztották. Ezt követően, pedig jött a csipkebokorág fenékvesszőzés, mindenkinek fejenként három plusz kettő.
Ez se tartozott a szokásos népünnepélyek közé... Nem kell mondjam ugye, hogy ezeknek a csipkelődő gonoszkodóknak valóban elment a kedvük a folytonos rosszaság keltéstől, legalábbis egyelőre.
- Na, most mán (már) a semmitmondó életük eccerre (egyszerre) megtőtt (megtelt) élettel – mondta félig kacagva Bőcs Adalbéét.
- Jól megkapták szegények – jegyezte meg Ágnes.
- Legalább nem kellett kénlódjanak (kínlódjanak), hogy mit es éreznek, höhöhööö... S nem es untakoznak! – kacagott tovább a jó öreg Adalbéét bá.
A supákolás (ütlegelés) után sorba állították a pirosra rittyegtetett (itt - elvert) fenekü társaságot, s figyelemre intették. Az Akácalatti manók lesütött fejjel néztek végig a tájon, amit Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó végre megmutatott, hogy bizony az emberek egy része semmi tiszteletet nem tanúsítva már behatoltak a területükre, s egyre több házat építettek fel, s még több szemetet dobáltak szét. Vezette rá a bölcs öreg törpe a társaságot az igaz bajokra. Akkor jöttek rá, hogy minn kellene szorgoskodni, mit kellene tenni, s az egymás bosszantása még egy kicsit se tartozik azok közé.
A manók örök barátságot kötöttek a Nagy Laji dombján a békésen ücsörgő emberizinkekkel, vagyis a focizókkal és a bámulászósokkal (nézelődőkkel). Bőcs Adalbéét egyetértett Mogyorólaki Bölcs Mogyimanóval, sőt Szélítő kisasszony is, akik hamarosan elhagyták a terepet. Bőcs Adalbéét alig tudta beindítani a feneke alatt varázskapca járművet. Szélítő kisasszony segített egy kicsit neki. ők puszit küldve a többieknek eltűntek. Szélítő a manókhoz fordulva mondta, hogy jó volna több ilyen mesét ne mondani el, s reméli a kis manók ezután több mogyorót, és gyógynövényt esznek, hogy okosodjanak, és egészségesek legyenek. Mert ha ezt teszik okosodnak, ügyesednek és megfontoltabbak lesznek. Szélítő külön kacsintott Zsófiának és Ágnesnek egy jó nagyot. Adalbéét bá pedig röhögve elszállt egyfelé. Aztán pár kört kerülve felhőfoszlányos kék égbolton, mindketten eltűntek a felhők között.
Szép lassan mindenki aki élt és mozgott a Nagy Laji Dombján, bubás kis csöndben elbúcsúzott Zsófiáéktól. Az összegyűlt manósereg szétválva, csoportokban tértek haza otthonukba. Majd nemsokára készültek Zsófiáék is. Balambér, fölkapta a küldetésbe jött manókat a hátára, Pöfi és Lusti a két huncut veréb biztatás nélkül szintén felkapaszkodtak rá. Balambér körberepülte a vidéket, mindenkit letett a saját helyére, s ő is hazament. De mielőtt hazament volna még egyszer leszállt Mártonhoz és megsimogatta a kobakját, s azzal eltűnt, mint a kámfor.
Az ideig-percekig az ott maradottak labdát dobálva egymásnak körbekémleltek a tájon. Olyan volt, mintha álmodták volna az egészet. Zsófia és Ágnes, Anyával és Apával, nó meg Mártonnal gyalog eregeltek haza, aki sárkányfiként is helyt tudott állni a nehéz manói időkben.
Borbé Levente
2014. márciusa