A mindennapos lubickolásom közben, ami egyszer csak megtörtént, figyelmem egy új és érdekes megközelítés felé terelődött. Azt mondják hangok. Igen, hangokat hallottam. Egy alapos hang minden áldott nap egyik pontjában vélem beszélt. Elsősorban megtudtam, hogy ő egy olyan édesapaféle. Arról is hírt kaptam, hogy az a hatalmas locsi-pocsi hely, ahol vígan úszkálok az édesanya pocija. Igazából egy egyszerű pocaklakó vagyok. Ilyen pocaklakó még létezik a világon és nem is kevés. Ezeket persze attól az édesapa félétől tudom. Ő aztán nem hagyja abba a mondókát, mindig valamit duruzsol a fülembe. Sőt, ami a legrosszabb, egyfolytában énekel, ha annak lehet nevezni. S mikor rájön az öt perc, akkor egy szavát sem értem. Ilyesmiket mondogat: hunyi-munyi, csöndöri-böndöri, húúuuuu, te édeske stb. Hú, mennyire le szoktam izzadni, már amennyire lehet a magzatvízben. Mondjuk az édeske, az jól esik. Bevallom, nem is annyira zavar.
Vannak időszakok, mikor, mikor az apa meg anyaféleségek elhallgatnak. Néha én még boldogan lubickolok, megtörténik, hogy egy pöttyöt megijedek, valami horkolásnak nevezett izétől. Persze csak egy kicsit.
Sok minden történt mostanában a szokásos édesgetésen kívül. Kezdtem megremegni egész testemben. Édesanya erre mindig azt mondja, hogy csuklok. Áhá, szóval ez az a csuklás. Megtörténhet, azért van, mert én vígan hörpintek ebből az egyszemélyes óceánból legalább egy decit, de néha kettőt is. S még valami izgalmas dolog jutott az eszembe, egyre jobban nem férek, már nem is annyira tágas a birodalmam. Néha kezdtem fontolóra venni, hogy jobb lenne kiosonni erről a helyről, de halasztgatom, mert jól érzem magam még egyelőre.
Csak azt képzeljétek el mennyi csodálatos madárfüttyöt meg zümmögést hallok naponta, s milyen érdekes lehet. Édesapa azt mondta, ha a pocakból kijövök, még látni is fogom. Hát ez nekem magas, akár a pipének a szaxofon, habár azt sem tudom mi az, mert hallomás után gondolom. Azért biztos vagyok benne, hogy a pipe alacsony, s a szaxofon magas. Ugye, hogy vált az eszem, akár a nadrágfeneke.
Elárulom nektek, a kényelmes életem, bármennyire nyugis, már kényelmetlen. Megfogadtam édesapa tanácsát, ki akarok jönni. Nemcsak azért, mert már nem férek, hanem azért is lássam azt a kornyikálós illetőt, aki magát édesapának reklámozza, és akivel együtt boldogultam eddig, édesanyát. Édesanya nagyon rendes lény, keveset dudorászik, inkább zenét hallgat (hallgatunk), mert amit ő tesz, azt én is. Együtt járunk kelünk, sétálunk, élvezzük az életet. Mindig kapok az élelemnek nevezett valamiből, de újonnan megtudtam, hogy annak íze is van. Persze nem kapok egyből belőle, csak a tejecskés hónapok után.
Most már tényleg nagyon készülődök. Annyira kíváncsi vagyok így fejjel lefele is a világra. Főleg édesanyára, vajon ki is hordozott olyan sokáig a pocakjába, és édesapára is, mert őt is ugyanúgy szeretem a repedt fazék hangja ellenére.
Általában kemény hölgyike vagyok, nem sírok és nem is nagyon szoktam, leszámítva, mikor a szemem könnyes. Azt történt, fontolóra vettem kijövetelem. A kedves kis lény édesapa és édesanya is annyira akarják. Hát üsse kő, alig tudok fészkelődni is, kijövök. De hol? Ha már fejjel lefelé vagyok, akkor arrafele.
Sok vesződésembe került, míg sikerült az a napvilágra jöjjek. Igaz egyelőre nem láttam sokat belőle, bármerre tekinthettem. A látás marad későbbi történet, ugyanis a doktor bácsi egyet csapott a fenekembe, azután még vagy kettőt. Azt hiszem, ezt nem ússza meg szárazon. Egyszerűen és kíméletlenül beperelem az engem ért sérelmek végett. Vajon nem hallott gyerekvédelemről? Nem halott bíróságról, meg rendőrségről? Semmi gond hallani fog. Hát csuda-e, hogy ezután amazon természetem alábbhagy és kezdek sírni? Fölösleges választ várnom, mert benne van a kérdésben. Ha nem is büntetik meg módszeresen a doktor bácsit, legalább valaki megfoghatná lábtól, lógjon fejjel lefelé, és kettőt rittyentsen a popójába, hadd lám, hogy esik neki.
Megbocsátottam a doktor bácsinak is, hamarosan kiderült, hogy az ő popója sem úszta meg annak idején, hogy be ne verjenek. Mindegy is volt, mert furcsa érzés kerített hatalmába, ezt úgy nevezik az okosok gyomorkorgás. Bizony nagyon korgott a gyomrom, s mielőtt rájöttem volna, mivel lehet rendbe hozni, már édesanya mellein csüngtem. Megtudtam milyen nyugtató a sokat emlegetett tejecske.
Furcsa az is, közbe fázom, közbe meg nem. Ilyen nem volt pocaklakó koromban, de sokat nem törődök véle. Az sem zavar, hogy úgy üvöltenek sorstársaim, akik valamikor, atájba születhettek. Ha aludni kell alszom, ha enni kell eszem, ha rotyogtatni kell - akkor rotyogok... Csak édesapa hiányzik egy kicsit. Elmondom, de csak nektek, édesanya azért megy ki minden áldott nap vagy tíz percre, mert édesapával találkozik. Azt beszélik meg, mikor jutunk közösen haza.
Hát nem-e eljött az a pillanat mikor hazamehetünk. Egy nővérke nagyon elegáns ruhácskát adott rám. Édesapa keze mivel tele volt csomaggal, édesanya vett ölbe. Valami burrogóba ültünk, azt mondják rá kocsi, és egy másik bácsi vezette ezt a burrogót egész hazáig. Habár nem láttam semmit, de már éreztem egy-két dolgot. Állítólag virágot is kaptam édesapától. Majd amikor nagyobb leszek, szemügyre veszem, mert megszárították, s le is van fényképezve.
Az a burrogós tulajdonos bácsi jött le hozzánk és lefényképezett minket, - engem, Édesanyát és édesapát. Jó dolog, mert mindenki megtudja, hogy a világra jöttem.
Édesapa reggelenként elmegy valami munka ízébe, ott űzi az eszét, de megígérte, hogy hamarosan szabadságra megy, azt sem tudom mi az, de a lényeg az, hogy velünk lesz. Édesanyával is nagyon jó, nála van a tejecske, amit én annyira szeretek. Úgyis hazajön édesapa is. Általában az ölébe alszom egyet naponta, de csak azért, ne legyen féltékeny édesanyára, hadd örüljön nekem. Most is szokott énekelni, szerencsére nem éles a hangja, így aztán mindegy, jó nyugtató, s hamar belealszom.
A látogatóknak nevezett emberek kezdtek jövögetni. Elsőnek az egyik nagymamám jött (mert kettő is van belőlük), édesanya megengedte, hogy megfürösszön. Körül-belől olyan jól esett, mint mikor a pocakban laktam és lubickoltam. Aztán jöttek sokan. Édesapa erre úgy mondja invázió, pontosan nem tudom mit jelent, de azt igen, ha sokan zavarnak, akkor egy idő után nyűgös leszek. Pedig vigyorognak nekem s minden, de nekem csak édesanya kell és édesapa. Na, és ne tegyem hozzá, annak ellenére, hogy tudnak beszélni, egyfelé gügyögnek, abból egy szikrát sem értek. Fontolóra vettem gügyögésüket, vagy idegen nyelven beszélnek, vagy még nem tudnak beszélni, akár én. Biztos meg tudják szegénykék oldani a problémát testbeszéddel, édesapa szerint az nagyon fontos.
Most újra édesanyával vagyok, s annyira érzem kedvességét-melegségét, nem is szeretem, ha elmegy valamerre egy kicsit. Na, persze édesapától is hasonlót kapok. Ők mindketten végtelenül szeretnek, s ha fölém hajolnak, bár nem látom szemecskéimmel, de szívemmel igen, ők a védőangyalaim és ügyelnek rám. Szinte látom őket, mikor árnyalakként felém hajolnak és elvarázsolnak kedvességükkel, később szemeimmel is meggyőződhetek róluk, és tudom, hogy igazam lesz.
(Borbé Levente)
2008