Hajdan, még a kommunista rendszer istentelen világában értem meg azt ritka élményt, amikor az emberek átszellemülve beszéltek a csíksomlyói Szűzanya csodatévő erejéről. Nem fogadtam el meséknek, ahogyan egyesek sugallták, habár a fantázia világában jobban hittem, mint a hétköznapokban feltálalt egyenlősködős ideológiákban, és ha fontossági sorrendet készítenék, még így emlékezetből is igazabbnak hatottak-hatnak. Az egyenlőségről elhangzott diskurzusok számunkra igencsak meredekek voltak, hiszen családunk talán egy fokkal élt jobban, mint a mesebeli templom egere. Másoknak, legtöbbjüknek, főleg az "egyre egyenlőbbeknek", akármilyen megközelítésben többet volt mit aprítaniuk a tejbe, mint nekünk. A megszerzett betevő falat sokkal szerényebb kínálata kivívta annak megbecsülését, korántsem lehetett úgy válogatni, ahogyan manapság teszik az akármilyen árukkal. Igaz, akkor még a konzum terror hajnalán másfajta értékrendek uralkodtak, s még nem annyira a külsőségek határozták meg a mindennapokat. Az akkori közösségi szellem, bármit is mondtak a hatalmasok, sokkal összeforrottabb és erősebb volt a mostaninál. Azt hiszem, pontosan a többfelé ráncigált és széncincált kollektív szó becsülete csak itt volt helytálló abban a rendszerben. Imigyen sohasem sikerült elhomályosítani előlünk a bennünk lakozó világtól kapott szikralángot, még akkor sem, ha a sötétség urai igyekeztek elhinteni a reménytelenséget, és bepiszkolni mindazt, ami tiszta. Ez a vad harc teljesen sziszüphoszi küzdelemnek bizonyult a hatalom részéről. Úgy is mondhatjuk, hogy kicsúszott a talaj alóluk, hiszen a csíksomlyói Szűz Mária védelme az álnokoskodás ellenére is sok szívet beragyogott, és kitakarította a lelket a mocsoktól, s az elmét a sötétségtől. Nemcsak reményt adott az embereknek, annál többet: igaz hitet, és a hit melletti kitartást. A székely nép több századon át ebből a hitből táplálkozott, s ezért tudott fennmaradni mindmáig. Meggyőződéssel és nem akármilyen áhitattal meséltek Csíksomlyó szent helyéről, akik történeteikben többet fogalmaztak meg, mint egyszerű tényeket. A köszönet és a hála szavai kevesek volt ahhoz, hogy kifejezésre juttassák mindazt, amit átéltek, amiről szóltak. Olyankor megnyílt a valóság ama formája, amely nem kegyetlen és nem gázol át senkin. Bevallásuk szerint az elhangzottak az általuk választott helyes utat mutatták, ahol áradt a szeretet.
Mindezt a diktatúra legsötétebb éveiben bátyám is megtapasztalta. Szilárd meggyőződéssel mesélt nekünk a csíksomlyói Szűz Mária emberfeletti munkálkodásáról. Az ő számára szent és sérthetetlen volt ez a hit. Mi testvérekül meghallgattuk, és nem vitattuk el tőle. Szerencsére úgy alakult a gondolkodásmódunk, hogy mindig az egymás nézeteinek elfogadását tartottuk szem előtt. Röviden szólva tiszteletben tartottuk azt. Sajnos, ahogy távolabb került Csíksomlyótól, úgy ingott meg a hite is. Pedig a távolság nem kellett volna közé álljon, de ez esetben így történt. A hely kisugárzása megtartó erővel párosult neki is a szülőföld bölcsőjében, ahogyan sokak számára, értelmet adva akármilyen rendszerben és korszakon át.
Átlépve a harmadik évezredet 2004 Pünkösdje előtt, Krisztus menybemenetelekor jött haza Csíkországba édesanyám. Egyetlen vágya a Szűzanyával való találkozás volt. Életem párjával elkísértük őt Csíksomlyóra. A maga egyszerűségében, nem betanulva, s még kevésbé cicomázva gondolatait, saját szavaival imádkozott előtte. Mindezt a Szentlélek eljövetele előtti napon tette. Pünkösd reggelén sokkal frissebbnek és éberebbnek érezte magát, nehézkes mozgásától megszabadulva könnyedén jött velünk a Nyeregben tartott misére. Nem rejtette véka alá az azelőtt napi kívánságának egyikét, mégpediglen gyógyulását-jobbulását kérte a Szűzanyától. Szemmel láthalólag boldoggá tette megváltozott állapota. Azt is elárulta, imádkozott értünk, hogy gyerekünk legyen. Mondhatjuk véletlen egybeesésnek az eseményt, de valóban feleségem ősszel került áldott állapotba. Történt ez akkor, amikor már igyekeztünk életünket hasznosabbá tenni, ha netán nem lesz gyerekünk. Azóta kilenc esztendő telt el, és jómagam három ép és egészséges gyerek apja vagyok. Azt hiszem, ennél szebb ajándékot nem is kaphattam volna az élettől. Beteljesítette leghőbb vágyamat, s egyben kitöltötte a lelkemben tátongó űrt.
A 2004-es esztendő után édesanyám többször hazajött, de sohasem hagyta ki, hogy meglátogassa a Csíksomlyó Szűz Máriát. Igen jó hatással volt rá minden egyes találkozás. A véle töltött idő, az imáin keresztüli együttlét lelkét megtöltötte szeretettel, s békét adott néki.
Édesanyám pünkösdi imája bevallása szerint megerősítette hitét, az élet megbecsülése iránti vágyat, hiszen érezte azt a csodát, amelyben csak emígy tudott kiteljesedni.
Mint "szemlélő" elmondhatom, hogy nincs annál szebb a világon, mint amikor az ember rátalál lelki békéjére. És ha a megoldás ott van egy karnyújtásnyira, akkor nem szabad lemondani róla, élni kell véle, hogy valóban élhessen benne a lélek is.
Borbé Levente
2014 májusa