Mesénk valamikor réges-régen Székelyföldön, Csíkszereda városában, még a múlt évezredben történt, akkor, amikor nem szabadott angyaloknak nagyon járkálniuk a gyerekekhez. No, persze a Karácsony előtti időszakot is eléggé nehézkes ünneplés övezte. Lehetett ünnepelni, de nem úgy és nem azt, s főleg nem azért amiért a Kis Jézuska világra jött. Az ünnepnek setesutaságát mégis képesek voltak a házak lakóinak igazivá változtatni. A falakon belüli hangulat oly varázslatos emléket hagyott az emberekben, hogy most is azt emlegetik, annyi meg annyi esztendő után. Az élmény kihatott az utcákra is, de kevésbé merték kivinni az ünneplést a házból, inkább maradtak bent, kellemes hangulatával, amihez hozzásegített a frissen sütött kalács, a töltelékes káposzta és más finom eleségek illata. Az illatok kikanyargóztak az ablakok és ajtók résein jelezve a közelgő boldogságot, amit mindenki várt, de főleg a gyerekek. Egy helyen gyülekezhettek teljes nyugalommal az emberek, és ez a templom volt, onnan már nem lehetett kisöpörni az angyalokat sem. Szent helyen a hatalmasok sem érezték jól magukat, ha le nem vetették hatalmi köntösüket. ők nagyon nem vetkőződtek, pedig mindenki bebocsátást nyert erre a helyre. Nem volt gond, mert az a kis közösség igazán jól érezte magát templomában az angyalokkal együtt.
Abban az évben, ellentétben a szokványos karácsonyelőtti hangulattól valami más volt készülőben az egyik negyed nagyháza előtt, pedig így kívülről szemlélődve sejteni sem lehetett az elkövetkezendőt. Kissé szürkületi hangulatot teremtett a beborult égbolt, vékony ködfoszlánnyal tompította az udvarkörüli, lepelhez hasonló fátyolon keresztüli látványt. Hópelyhek szálingóztak a magasból, gyöngéden földhöz érve beleolvadtak a hótömegbe, kivételt képeztek, akik a járókelők ruháján landoltak. A járókelők fittyet hányva a hó szálingózásra ugyanúgy rótták az utakat, mint azelőtt. Ügyesen siettek hazafele, hogy minél több idő jusson a kellemesen ható felemelő készülődésből.
A gyerekek, kinn játszadoztak a tömbház előtti udvaron, mint ilyenkor általában szokás. Elégséges hó esett a hóember építéshez. Voltak, akik neki is fogtak a dologhoz a nagyház egyik szögletében építgették hóemberüket. A nagy munka mellett más gyerekcsoportok hógolyóztak, csúszkáltak, néhányan szánkáztak is az enyhén meredek lejtőn, de legtöbben futkároztak, hógolyóztak. A gyerekzsivajtól hangos udvar, csak fokozta a várakozás varázsát.
Az udvaron az egyik ház előtt egy kis fenyő mélyen hallgatott hósapkája alatt. Figyelte az ide-oda szaladgáló gyerekeket. Nagyon tetszett neki, talán részt vett volna benne, de neki a helyhez kötöttség járt ki. Megelégedett a lombjai közül kukucskáló verebekkel is. Legalább nem érezte egyedül magát. A gyerekek egy része egyre közelebb kerülve hozzá játszadozott tovább, míg valamelyik közülük szemügyre nem vette a vele egyforma növetelű tüskés csöppséget. "Diszítsük fel!" - mondta boldogan. Az ötlet mindenkinek tetszett. Szinte mind az egész kisember ott termett a kis fenyőfa körül. Beszélgettek hogyan is csinálják az egészet. Tervezgettek, s aztán kivitelezték. A gyerektömeg nagy része hazaszaladt, s onnan szaloncukrot hoztak le, s egynéhány kiszuperált díszt is. A cukorkák zöme, isten éltesse sokáig azelőtt való évből származtak, vagy a gyönyörű papírosba egyebet csomagoltak. Nagy volt a láz, folyt a munka, minden egyes gyerek kivette a részét belőle. Egy idő után a szülők is besegítettek, s a nagy forgatagban egyre szépült a kis fenyő. Egyik ablakból pillogót is nyújtottak le, onnan szolgáltatva az áramot. A kis fenyő mikor teljes pompájában tündökölt a gyerekek körbeállva bámulták az udvari tüneményt. Eljött a karácsony! A nagy lázba bekapcsolódó szülők is leszaladtak a színhelyre, valamelyikük karácsonyi dalokat kezdett énekelni, volt, aki gyertyát osztogatott. A meggyújtott gyertyák odacsalogatták az angyalokat is. Aznap fényesebb volt minden a ködfoszlányos szürkületbe hajló este ellenére, mint bármikor az egész esztendőben. Szólt a dal, s az emberek a hideg ellenére teljesen felmelegedtek a gyertyaláng árnyékában. Dalolásuk meghozta az ünnepet, a boldogságot. A felnőttek, gyerekeikre úgy tekintettek rá, mint igazi angyalokra, mert tettükkel felszabadítottak valamit, amit nem volt ildomos kimondani. Igazi megváltásnak számított, mert a felszabadított lelkük minden korlátot leteremtve szárnyalt az angyalokkal együtt.
Másnap is díszelgett a fenyő, de néhány arra járó tudatlan le-le szedett egy-egy cukorkát, mikor észrevette minőségét abbahagyta a nyosztogatást.
Bizony elteltek az évek, s a gyerekek nagyra nőttek. Más körben ünneplik Karácsony Szent napját, de ha hazatérnek szüleikhez, még mindig lesétálnak Szent Este az udvarra és énekelnek a már nagyra nőtt fenyő körül.
Borbé Levente
Írva vagyon 2007 decemberében