Bevezetés Csucsánia első problémájának kialakulásába
Hatalmas földrész egyik szegeletében terül el a Csucsániai Birodalom. Ott akad még pár, azaz, néhány ország szanaszét. Néhanapján összehergelődnek, de igazán nem komoly az egész. Hanem Csucsánia, Hatalmas földrész egyik szegeletének pont a napkeleti felébe terül el, és Csucsu tenger nyaldossa keleti határát, míg a nyugatit a Kendováná folyó, és a Kendováná hegy határolja. A Kendováná hegy egyik fele a kendovániaiaké, s a másik fele a csucsániaiaké volt. Csucsánia Birodalom sohasem kellett háborúzzon, mert a Kendováná birodalom el volt foglalva a tőle nyugatabbra fekvő birodalmakkal ás országokkal, akik elég sok borsot törtek az orruk alá de amúgy sem volt ok a cirkuszra. Ilyesképpen Csucsánia lakossága hatalmas nyugodt, hempergős békében élt. Azaz igazság, hogy emiatt egy kissé elpuhányodtak. Nagy Maszuta király, Csucsánia "bölcs" vezére, már arra sem emlékezett, hogy mikor volt egy összehergelődés a birodalmában, nemhogy egy csata. De nem is nagyon törődött a harci készülődéssel, minek, mikor emberemlékezet óta nem történt semmilyen hadakozás. Maszuta király is a tunyaság szellemében nevelkedett. Lágyták Laji, mert így hívták, Maszuta király és Heverésző királyné fiát sokat szokott mászkálni a birodalomba. Lágyták Laji szintén híres volt dögségéről. Mániája volt kivitetni magát a birodalom nyugati határához, hogy a Kendováná folyóba megmoshassa az orra hegyét. Az egyik nap bizony a folyó, mintha távolabb került volna, másik nap, mintha egy cseppet visszahúzódott volna.
De az egyik naptól kezdődően és a másik naptól folytatva a folyó mindig másította határát. Valószínű, hogy unta egyhelyben csordogálni, míg a világ és két nap. Ebből kezdődött az igazi ribillió, pedig Lágyták Laji erősítette, hogy ők nem hibásak ezért, de ki hallgatott rá. Hát senki. S aztán az aluszékony szolgák sem jöhettek szóba. Az összetűzés elkerülhetetlen volt, mert egyik napról a másikra, vagy egyik óráról a másikra, esetleg egyik percről a másikra egyre több kendovániai falu, város került Csucsániába. S így sok kendovániai hirtelen csucsániai lett. Ezért Kendována Birodalom hadat üzent Csucsánia Birodalomnak. Kifogása az volt Kendováná Nagy császárának, hogy a határt egyre beljebb teszik folyóelterelés cselével a maszutának álcázott csucsániai emberek, sőt odáig is elfajzott a helyzet, hogy sunyiknak nevezte a csucsániaiakat. Sunyiságukban ravaszul egyre több területet heggesztenek ki Kendováná sérthetetlen birodalmából. De ameddig szót ejtenénk a nagy csatáról, bemutatjuk Lágyták Laji életét, születésétől egészen a borzalmas percig, mikor kijelentik a hadüzenetet a kendovánaiak Csucsánia ellen.
LÁGYTÁK LAJI BÚCSÚZIK A GYERMEKKORTÓL
Kedveskéim, el sem hiszitek, hogyan született meg Lágyták Laji. Szinte úgy, ahogy születni kell, de mégsem. Maszuta király már rég akart egy utódot a trónjára, de Heverésző királynét nem lehetett rávenni semmire, mivel szegénynek nem volt sok ideje. Akkor kire maradt volna a heverészés? Egyik szép nap, nem tudott ellenállni a kísértésnek, s egy arra járó tündért felkért arra, hogy neki valahogy hozza össze a trónörököst. A tündér aranyosan elmondta, hogy Maszuta királlyal kel elintézzék az ügyet, ebbe nem tud sokat segíteni.
Teltek múltak a napok, aztán a hónapok, s szinte, becsületszavamra elröpült egy esztendő, de még gyerek sehol. Szomorúság fogta el Heverésző királynét. Hanem pontosan Szent Heverdel napján a királyné kibámult az ablakán és egy gyöngytyúkot vett észre, hogy-hogynem, annyira megigézte, hogy másnap tojt egy tojást. Még aznap rátelepedett és nem mozdult el onnan vagy jó néhány hétig. A szolgák vitték az ennivalót és a hordozható pottyantót, s hát egy szép nap kikelt a tojásból egy fiúcska. Kissé lágynak nézett ki. Majd elfolyt helyben, mint egy tócsa. Az anyja kicsi kanállal szedegette össze. A hangsúly mégis a gyerek létezésén volt. Örült Maszuta király, annyira, hogy csak. Könnybe lábadt a szeme, kis idő múltán a lába is, mert oda lecsorgott a sós bőgedezés. Bizony hónapoknak kellett eltelnie, hogy a kicsi jövevényt úgy teljesen egybe lehetett számítani.
A drága gyerek, hirtelen kezdett mászkálni, később meg járni. Mivel annyira puhány volt, még az evés is a nehezére esett, elkeresztelték Lágyták Lajinak. Mert ugye nemcsak puhányságáról volt híres, de, ha valaki ránézett rögtön észrevette, hogy a gyerek mintha össze volna tákolva. Innen származik a lágy utáni ták, s valljuk be e két szó összegzéséből remekbe sikerült találó előnév jött össze a trónörökösnek. A Lajit, hát azt csak úgy odatették, de legyen benne egy kis pikantéria, nem Lajosnak nevezték, hanem Lajinak. Nos, a rengeteg fejtörést okozó név mellett már semmit sem kellett tegyenek kedves fiúk érdekében a királyi házaspár. Ott ne csak felhányódik a dadával, - gondolták magukban. Valahogy megtanult beszélni is. A dada egy kicsit ideges természet volt, látszott rajta, hogy nem Csucsániából származott, szinte az összes haja elhullt, mire sikerült Lágyták Lajit szóra bírnia. A királyi házaspár kedveskedett neki egy parókával. A dadát fiatalította a paróka, s ezért feldobódott olyannyira, hogy el kellett teljen egy bizonyos időnek, amire újra földet ért. A paróka pedig, mintha sosem lett volna az, természetes hajjá változott. Ezért Lágyták Lajit nagyon megszerette a kis dadusa, hiszen neki köszönheti a hirtelen fiatalodását.
Lágyták Laji, lágytáknak az volt, de nem szeretett olyannyira heverészni, mint kedves szülei, ezért is csípte a kis dadus. Örökké kóboroltak össze-vissza a birodalomba. Szerettek lemenni a Kendována határfolyóhoz, ami egy gondolati sebességi járásnyira volt a királyi palotától. Lágyták Laji, ha kellett egész nap sürgött-forgott a folyó közelében, kétperces rendszerességgel mocskolta be a kezét, s aztán mosta meg. Ez idő alatt a dadus nagyba hennyegett a csónakon evező kendovániai határörökkel. Néha, a berzenkedéstől a csónak felborult. A dadus e napokon, mikor így belehuppant a vízbe, hosszabbra tolta a folyó melletti szórakozást. Lágyták Laji kevésbé bánta.
Egyik folyó menti kiruccanás alkalmával furcsa dolgot vett észre Laji dadája. A kis királypalánta madárnyelven tanult. Körbevették a sasok, szarkák, galambok, pacsirták, gólyák, fülemülék, ökörszemek stb. madarak, de a verebek sem maradtak ki. Kiderült az is, ameddig a dadus a katonákkal hetyegett, Lágyták Laji nagy tudásra tett szert. Majdnem elsajátított teljes egészében egy-két madárnyelvet. Mivel nem fejezték be a folyóparti látogatást, újabb csudának lehetett tanúja a dadus. Lágyták Laji a madarakat kezdte tanítani ember nyelvre. A dadus is be kellett vallja magának, hogy ez a királyfi álja a helyét! Ért a tudományokhoz, de még mennyire, csak ne lenne annyira cingár, ha kell, egy jókora szél felkapja, s úgy elröpíti Csucsániából, hogy lesz is, amit a szülei keressék. Csak a dadus is okos fajzat volt, megtömte kellőképpen királyfiúcskájának zsebét kővel. Ezért Lágyták Laji kissé előregörnyedve kellett szemlélje a világot, de mégis mindig boldog volt. A rossznyelvek azt beszélték róla, hogy egy cseppet együgyű. Pedig aztán ez a kijelentés sehogysem állta a helyét. Bizony Lágyták Laji, ha belevágott a dolgaiba, akkor sok mindenre képes volt. Például egyik zabáló versenyen kitűnően nyelte a falatokat, akkora pocka lett, hogy a csucsániai hegymászók alig tudtak felkapaszkodni a tetejére. Csak ott is vala a baj, hogy megmaradtak a pálcika lábai. Szegény Lágyták Laji, nem tudott egy kilót sem hízni, mert, ahogy jött a kaja befele, úgy egy-két napra eregelt is kifele. Azért ez kevésbé számított bánatnak, mert hőstettei népszerűvé tették a birodalomban, hisz nem is csoda, egy huzamban három hétig tudott aludni, na aztán ezt elkerülni senki se tudta. Pedig voltak hősök dögivel, akik próbálkoztak, de sehogy sem jött össze. Például az egyik erőlködő szinte másfél hétig bírta, de akkor kifeszült, mint, aki szentkenetett kapott. Egyszerűen bédöglött volna, ha valaki nem mossa fel.
Igazi hőstette már egy cseppet nagyobb korára tehető, mikor már tollasodott az álkapcája. Egy kendovánai veszélyes katona meghívta a határ menti bodegába. Persze, hogy lenni szokott rengeteg fáintos kislány lebzsel abban a bodegában. A kendovániai fiúk valósággal vetélkedtek a kislányok előtt. A tét persze, hogy ki a legerősebb. Lágyták Lajin már idejébe röhögtek. Nem tudták szegények a mondást, hogy az nevet igazán, ki utoljára heherészik. Mert bizony Lágyták Laji sem hagyta magát, addigra egy kicsit megtanult néhány bogárnyelvet, különösen a vadméhecskékét. Az egyik vadméhecskét fel is bérelt ezen akcióhoz. Betette egy gyufás skatulyába, s megegyeztek, mikor kihúzza a zsebéből a skatulyát, s egy kicsit félrepöccenti a födelét, kezdődhet a ramazúri. Szinte úgy is történt. Ahogy említettem, legvagányabb és legveszélyesebb kendovániai nemcsak bodegába hívta, hanem felstruccolta egyet szkandembérgezni. Ezt Lágyták Laji tudta. Mindig így van ha valakit arrafele, csak úgy a kocsmába hívnak. Meg is kezdődött a hergelődés. Mindenki a veszélyes kendovániai katona oldalán szeretett volna lenni, de a veszélyes kendovániai katona szemeivel jelzett, s úgy Lágyták Laji oldalára is állt néhány ember. A lányok azért a veszélyes kendovániai katona mellett vihorásztak. Nos, megkezdődött a szkandembérg. A veszélyes kendovániai katona, tette magát. Hagyta, hogy Lágyták Laji nyomja le. Úgy gondolta, amikor majdnem lenyomta Lágyták Laji a karját, akkor hirtelen visszarántja, szinte olyan gyorsassággal, ahogy a bokát teszik helyre és diadalmasan leteremti. De nem úgy jött össze, mertek Laji sem esett a fejére, kihúzta zsebéből a gyufásdobozkát, egy cseppet megbillentette és kirepült a méhecske belőle, vadul beleszúrta fulánkját a rettenetes erős de veszélyes kendovániai katona kidudorodott putyerójába. Az hirtelen leizzadt, de nem mert szólni. Szegény egyre jobban kezdte veszteni erejét. Lágyták Laji megsajnálta, na nem annyira, hogy engedje, hogy lenyomja karját, csak egy kicsit engedett. Még pediglen vadul nyögött, de aztán feltette a győztes pufáját és nyert. A rettenetes erős de veszélyes kendovániai katona mellől elpártoltak. Lágyták Lajit ünnepelték az egész bodegába. A kislányok hozzásimultak Lágyták Lajihoz, ő pedig élvezte az esetet. Ő lett a nap hőse. Még Maszuta királyhoz és Maszuta király kedves nejéhez, Heverésző királynéhoz is eljutott kicsi drága fiacskájuk hőstette.
Ezt a királyi udvar egy hétig ünnepelte. A csalást nem vették észre. Lágyták Laji a méhecskét felszerelte mézzel. A méhecskék mikor meglátták a vödör mézet, nagy ünnepelést csaptak le. A méhecskét előléptették főkonfortnak. Úgyhogy ő is jól járt. A nagy boldogság sokáig tartott. A hetes ünneplésen ott voltak a kendovániai határkatonák is, miért ne, mikor olyan isteni buli van. Lágyták Laji hergelődzött a kislányok között, míg meg nem unta. Aztán megunta. Inkább újból sétafikált a birodalomba. Volt, mikor egy egész hónapot kóborlászott szolgájával, mert ugye kinőtt dadus karmai közül, aki továbbra is eljárt a Kendováná folyóhoz népszerűsíteni testecskéjének egyes részeit.
Lágyták Laji szép legénnyé cseperedett, kissé soványka volt, a köveket egy idő után kiszedték zsebéből, de továbbra is egy kissé görbe maradt. Sok lány futkorászott utána, miután bemutatta nagy erejét. Szeretett hergelőzni ő is egy-egy bokorban vagy buglya tövében a kislányokkal, de igazán a tekergés feküdt neki. Maszuta királynak nagyon tetszett fia cselekedete, mert nem kellett vele, törődjenek addig sem. Kóborlászása során sok dolgot megszerzett, főleg betegségeket, amikből lassan kigyógyult, kuruzslók segítségével. A legjobb gyógyító elixír, Kendováná folyóba való mártózás volt. Hát mit is tett volna Lágyták Laji, többször megmártózott a Kendováná folyóba. Meg is szépült tőle, legalábbis úgy mondták rajongói. Szó, ami szó valóban jobban nézett ki tisztán, mint koszosan.
Egyik alkalommal, ahogy így fürödözik feltűnt neki, hogy már nem is fürödözik, hiszen alatta egy cseppnyi víz, az se sok, de annyi se volt. Kicsit nyugat felé bámult, s rögtön észrevette a folyó huncutságát, arébb csorgadozott pár lépéssel. Ej, lágyták Laji beleszeretett ebbe a sumákságba, voltak napok, amikor egész nap futkorászott a folyó után, amelyik, hol kelet felé folyt, hol nyugat felé. Habár, valljuk be, sokkal jobban szeretett nyugat felé húzódni, világlátás gyanánt. Megunta szegény folyó a régi medrét, s ezért egy kicsit kikapcsolódott, vagyis világot látott.
A madárkák mivel megtanulták Csucsánia hivatalos nyelvét, folyton azon a nyelven rötyötöltek. Könnyebb volt szót értsenek egymás között. Ezért rötyötöltek kedvükre. Egy ilyen alkalommal Lágyták Laji felnézett a fára.
- Hé te tollas, mit szólsz ehhez a folyóhoz?
- Hozzá most semmit.
- Nem úgy értettem te kelekótya!
- Hát hogy?
- Úgyhogy a folyó futkározik, amerre lát.
Az okosabb madár közbeszólt - hát ebből még hét baj lesz!
- Nyolc is lehet - tetőzte a másik.
- Akkor fel kell kösse despám a gatyáját.
- Bizony így van, őfelsége és őnagysága egy kicsit meg kell gyúrják a szürkeállományukat.
- Hát miért te tollas nyavalyák?
- Pont azért király úrfi, mert a Kendováná birodalom nem nézi ezt jó szemmel.
- Hát, de nem is tud róla.
Ekkorra közbeszólt egy öreg bagoly - de hamarosan fog tudni róla, mert én elmondom.
- Hát azt meg minek?
- Minek, minek, kedves királyfi? Hát pont azért, hogy itt évszázadok óta nem történt semmi. Kurvára unom az egész világot. Mit jegyezek le a A Madarak Nagy Krónikájába.
- Hát most már értem.
- Nem kell érteni, csak cselekedni.
- Hát akkor cselekedek, cselekedünk.
- Várjuk ki a végét úgy a jó.
- Nekem mindegy, de mit szól hozzá a folyó.
A folyó kacagó hangon csordogálásba foglalva mondatát így válaszola - végre én is fontosabb lettem, mint holmi átkelőhely. Mindig azt szerettem volna, ha mindenki csak rólam beszél, és íme az alkalom összejött.
- Nahát, erre nem is gondoltam.
- Nagy szégyen, mondhatom.
Egy veréb így csőrözött a többi verébhez - a rettenetes erős de veszélyes kendovániai katonát hergeljük fel ez ügyben! Az biztos továbbmondja Kendováná királyának.
Hej, de lett nagy ujjongás és öröm, hogy végre valami fog történni a két birodalom között.
Lágyták Laji csak nézett ki a fejéből, s úgy érezte, hogy ezt szüleinek el kell mondja, mert csak ő hallotta direktbe. Háta mögött hagyta a csőrös nemzettséget a kokóskodó folyóval együtt. A lárma lassan halkult el, a távolódás tette halkabbá. Aztán Lágyták Laji az egyik bokorból kihúzta a dadusát, aki éppen egy katonával hetyegett. Felültek a seholsincs ló hátára, s egy szemperc alatt hazakanyarodtak, Csucsánia nagy palotájába. Azaz, szinte felkanyarodtak, de mielőtt megtörtént volna, egy óriásit lepcsent Lágyták Laji, és vagy hat métret csúszott a felmosott márványpadló kövezetén. Ezek után óvatosan vette a kanyart az apja trónterme felé.
CSUCSÁNIA BIRODALOM GYŐZ!
Az apja persze nem volt ott. Sok futkározás után megtalálta a konyhába, éppeg zabált. Csak azért, ha vacsoraidőre kerül a sor, akkor ne mind zabáljon, hanem finoman egyen, úgy, ahogyan egy királyhoz illik.
Maszuta király kissé elpirult, amint észrevette kedvenc fiát. Bátran jelentette ki az egész királyi udvarnak és feleségének, hogy kedvenc fia Lágyták Laji, még akkor is, ha egyedül van. Heverésző királyné minden egyes alkalommal, mikor ezt a szöveget hallotta, könnybe lábadt a szemecskéje. Ilyenkor az egész udvar bőgött a meghatódottságtól és tudták, mindig egy jó buli következik utána. De térjünk csak vissza Lágyták Laji mondókájára. Volt amit mondania, de a király magával volt elfoglalva. Az egyik hatalmas aranyozott abroszt lekapta a konyhai előkészítő asztalról és beletörölte képét. Aztán futás a trónterem felé. Lágyták Laji meg futás utána. Úgy festett, mintha egymást kergetnék, aki látta beszállt, azt hitte mókás játék, de hamarosan kiderült, hogy mégse. Útközben nemegyszer szerette volna elmondani a hírt, a kedves kis királyfi, amely szörnyűséggel, de ugyanakkor boldogsággal töltötte el, de nem tudta. Maszuta királynak sikerült elérnie tróntermét, és mintha mi sem történt volna trónjába belehuppant és gondolkozó képet vágott, aztán nagy hirtelenséggel feltette a koronát a fejére. Ekkor a pajkos futkorászó csapat is szétszéledt. Lágyták Laji pedig várakozott, hogy apja nyugodtan megszólíthassa.
- Oh, kedves fiam - vette észre Lágyták Lajit őfelsége, - hát itt vagyunk?
- Itt kedves apámuram.
- Nos, mi járatban jársz, mikor a birodalom nehéz problémáiról gondolkozom?
- Nem is zavarnék despa, csak baj van a határnál.
- Mi van, talán bezárták a határ közeli kocsmát?
- Az is igazán nagy baj despa, de ez egészen más.
- Mi az kedves fiam?
- Hát, izé, a Kendováná folyó egyet gondolt és összevissza folyik.
- Mulatságos.
- Lehet, én is sokat nevettem rajta, csak az a baj, hogy egyre bennebb folyik a Kendováná birodalom területén, és veszélyezteti annak épségét.
- Hol itt a baj? Nagyobb lesz a birodalmam, s kész. Hát ez öröm.
- Örömnek lehet öröm, de azt csicseregték a madarak, hogy a kendovániaiak meg fognak támadni.
- Nocsak örömmel állok elébe.
- Despa, ez nem móka, az valóság.
- Mindig is jópofa voltál kisfiam.
Ebben a percben robogott be egy kedovániai futár lóháton. Azért nem szállt le a lóról, mert aztán újra fel kellett volna ülni rá. Imigyen szólala meg:
- Kedves szomszéd király őfelsége, én a Kendováná birodalom újonnan kinevezett, de eddig még nem létező Keleti futárja vagyok. Ha megengedi, de látszik magán, hogy igen, mert olyan kedves ember, elmondanám az újabb, nem is tudom volt-e régebbi, üzenetet.
- Csak teljes nyugalommal Kendováná újonnan kinevezett Keleti futárja.
- Kendováná Birodalom nagy királya, aki egyszer-egyszer, ha olyan kedve támad császárja is a birodalomnak, és akit kicsi korából elloptak, és sokáig kendeztek akár, ahogy egymást kendezik a Kendována birodalom lakói, és akit megtaláltak, és akinek nevétől származik a birodalom neve is, mert azelőtt csak Vánai királyságnak hívtak. A Vána szó a várásból ered, csak egy beszédhibás a királyságból így mondta ezelőtt pár ezer esztendővel, mikor várták, hogy a hegyből kiloccsanjon egy forrás, és lőn csuda, s az meg valóban kiloccsant. De mielőtt megmondanám miért is jöttem, mi az a Csucsánia?
- Oh, kedves Kendovániai Birodalom Keleti futárja, egyszerű.
- Kíváncsi vagyok az egyszerűségre.
- Mifelénk a husikát hívjuk csucsunak, s az ánia a mániából következik, csak leszakítottuk az m betűt, mert úgy fönségesebben hangzik az ország neve, ahogy most van összetett szóként.
- Elég szegényes, de érthető.
- Nos, kivele az üzenettel.
- Azért futottam lóháton idáig, mert királyunk, azaz hatalmas császárunk hadat üzent. Ezzel én megyek is. A harc a volt határ menti bodegánál fog megesni.
Azzal elvágtatott. Ott maradt Maszuta király fiával, Lágyták Lajival. Maszuta király, gondolkodóra vette a dolgot.
- S nekem vajon mi a dolgom? S mi ez a hadüzenet, hát a harc.
- Despa itt meg kell vívni az ellenséggel. Kard kell, ló, amire felülnek a katonák, s nem ártana egy kis kiképzés sem.
- Hát, kard az van, ló is van, katonák nincsenek, s nem emlékszem, hogy kiképzést tartanánk a kastélyunk fegyvertárában.
- Despa, a kiképzés az mikor megtanítod a katonáidat a harcra.
- Hogy én?
- Nem, de biztos van egy magas rangú tiszted?
- Az nics.
- Hűha, akkor szépen benne vagyunk a kátyúban.
- Mi az a kátyú?
- Inkább hagyjuk, despa, há ki a király?
- Há én!
- Na akkor harcba kell menni.
- Öhö.
- Jaj, én vagyok a király, - világosodott meg hirtelen Maszuta király.
A király még egy cseppet hízelgett fiának, mintha tudná a dolgokat, de valahogy összejött az ütőképes hadsereg. El is mentek a volt határ menti bodegához, jól megrészegedtek, s várták a kendovániaiakot. Azok jöttek is a rettenetes erős de veszélyes kendovániai katonával az élen. Ezúttal felmarsolt a rangja és úgy emlegették, hogy rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezír. A király úgy megrészegedett, hogy beesett az asztal alá. A többiek nekivágtak a több száz esztendős kardokkal és pajzsokkal hadonászni. Az ütőképes hadsereg valóban ütőképes lett, mert a kendovániaiak képesek voltak ütni, ahol csak érték. Szecskába szaggatták Csucsánia hadseregét. A madarak nagyon drukkoltak fent a fákon, de mikor látták az egyoldalú cstát csalódottságukat csőrükön keresztül fejezték ki. Többre számítottak, sokkal izgalmasabb harcra. A kendovániaiak a csata végeztével béereszkedtek a bodegába. Szerencsére varázsbodega volt, és mindig akkorára nőtt, ahány ember belépett oda. Hát bizony most szinte palota nagyságura dagadt. Ittak úgy, mint a göde. Orruk piroslott a finom bortól. Kábé, ekkor tért magához a király, mikor meglátta, hogy ellenség között van, iszkiri kifelé. Ló sem kellett szempillantás alatt csupa csóré gyalog hazavágtatott.
Ez idő alatt a kendovániaiak a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezírrel tökre itták magukat. Azt sem tudták, hogy fiú-e vagy lány magukról. Másnap tértek magukhoz, s akkor megjelölték a régi határt újra. A Kendováná folyó ezúttal Kendovánában csordogált, úgy nagyjából. Kendováná nagy királya, azaz császára, mikor megtudta a hírt a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezírtől, majdnem kiugrott a bőréből.
- Hátha már lúd, legyen kövér, megtámadjuk Csucsániát és elfoglajuk!
- Ez igen császár, - mondta a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezír.
Erre a mondatára, rögtön kapott egy kitűntetést Kendováná királyától, aki rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezírnek ígérte a lánya kezét.
Meee. Éleződik a helyzet ugy-e?
Ezt még a volt Kendováná folyó melletti madarak is izgalmasnak találták. A Kendováná folyó meg büszke volt, akár egy kisasszony, hogy őérte, vagy legalábbis ő végett van az egész cirkusz. Csak Csucsánia királya lapított a trónon, szegény le is fogyott vagy tíz kilót a sok futkorászástól. Maszuta királyhoz újra bevágtatott a Kendováná Birodalom Keleti futárja, s elmondotta, hogy hányadán állnak. Maszuta király egy kissé elkeseredett, nem is csoda, teljesen kibillentették abból a heverészős döglődő egyensúlyból, amit ő annyira imádott. Kedvese is lefogyott e-miatt, annyira ment, hogy egy szép nap felidegesedett és férje fejébe húzott egy lábast, aki szokás szerint a konyhába kajtatott. Attól a naptól kezdve Maszuta király alig evett.
Lágyták Laji fia pedig kosornyázott a birodalomban úgyhogy sokat nem tudott apja bánatáról. Szokás szerint elment kezet mosni. Neki föltétlen el kellett mennie megmosni kezét a Kendováná folyóba. Ahogy mosta a két kacsiját, a víz tükrébe észrevesz ellenkező irányba egy gyönyörű lányt. Szinte egyszerre pillantottak fel, de szinte nélkül egymásba szerettek. A madarak újra izgalmasnak tartották, hiszen Kendováná szinte császár lánya volt. Azért szinte, mert úgy döntött, mikor lerohanja Csucsániát, akkor Kendo-Csucsánia Nagy Császáranak kiáltja majd ki magát. Ezek úgy esszegabalyodtak a volt határmenti fák alatt, hogy a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezír alig tudta szétválasztani, aki akkor lépett ki ittasan a bodegából. A lányt kitépte Lágyták Laji kezéből, s uzsgyi vissza a Kendováná Birodalomba. Kendováná császára, annyira felmérgelődött, hogy a háborút egy órával hamarabb iktatta be. Persze mivel komoly volt a volt határnál állította fel hadseregét.
Lágyták Laji szerelmi mámorba és dühbe úszva locsogott haza Csucsániába. A király már várta.
- Édes drága fijam.
- Tessék despa?
- Támad az ellenség, de már nincs katonám. Jaj, tudom, én vagyok a király.
- Ne se búsuljon despa, én elmegyek a frontra, egyedül is elbánok velük.
- Jó vicceid vannak, mindjárt kacagok egy jó nagyot.
- Ezt is akarom despa. De komolyan gondoltam, amit az előbb mondtam. Megyek a csatába.
Hát ki tudna egy szerelmi mámorba úszó fiatalt otthon tartani, pláné, ha feldühítették. Valljuk be, hogy senki. Pedig Heverésző királyné is megpróbálta, a király is igyekezett két zugevés között meggyőzni fiát, még a dadus is imádkozott neki, sőt szinte egy mérföldet kapaszkodott belé, de Lágyták Laji eltökélt volt, s lerázta dadust. Dadus nagyot koppant, s elhallgatott. A királyfi hősisen ment tovább a család címerében található karddal és pajzzsal. A lovát nem vitte, mert nem is volt. A szamara pedig olajra lépett, nem akart cipekedni. Tehát szegény ment árkon-bokron át, fújt a szél, villámlott, jött az a hülye hosszú orosz tél, de pár nap alatt a tett színhelyén találta magát, s még a csatáról sem késett le. Amikor meglátta a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezír a plecsnijével, nagyot röhögött.
- Hát hol az a híres csucsániai hadsereg? Csaknem azok, akiknek a hollók, varjas s ki tudja milyen madarak kikaparták a szemüket és most lassanként fogyasszák amíg a készlet tart.
- Itt van a hadsereg, - mondotta vitézen Lágyták Laji.
Erre az egész kendovániai hadsereg vezírestül együtt úgy kacagtak, hogy majdnem belepisiltek.
- Na akkor van időnk ez a tökfilkót elintézni később is, addig menjünk be a bodegába.
Az egész hadsereg béállított a bodegába, s ivott, úgy ahogy egy férfi kell igyon. Annyit ittak, hogy egyeseknek már a fülén ömlött ki a finom nedű. Aztán kiállítottak nagy bohéman röhögve és keresték az "ellenséget". Csak nem tudták, hogy az ellenség egy idő után zárójelen kívül lesz.
- Most mit kezdjünk véled, - kérdezte a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezír a plecsnijével bölcsködve.
- Egy kis türelem, virágot szedni voltam, elfelejtettem pisálni.
- Menj csak! Hehehehehe..!
A rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezír után mindenki röhögni kezdtek, nyerítettek a lovak is. Volt eset, hogy néhányan nem bírva a komikus helyzetet földhöz rittyentették magukat és ütötték a volt folyómedrét hahotázva. Lágyták Laji valóban elment pisálni, csak beleakadt a gatyája egy csipkebokorba, s elég sokat vesződött, ameddig kiszabadult belőle. A madarak csak lesték fentről az akciót, a folyó is visszakanyarodott megnézni a "nagy csatát", ellepve a földön hempergő röhögőket.
- Elment pisálni, s szarik visszajönni, - röhögve mondotta a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezír.
Röhögött utána mindenki újra. Lágyták Laji megérkezvén a hadszíntérre végigmérte ellenfeleit, majd imigyen szólt hozzájuk:
- Csak az harcoljon velem, aki a legerősebb!
Mivel be voltak rúgva mindenki erősnek érezte magát. Egyrészből meg kihívás volt legyőzni Lágyták Lajit, mer hajdan a nagy vezírüket is legyőzte szkandenbérgbe. A nagy hisztizés valóságos háborút váltott ki a katonák között. Kezdték egymást kaszabolni férfiasan. A madarak meg a Kendováná folyó csak tátották a tátnivalójukat. Addfig Lágyták Laji felpótolta virágcsokrát, hogy nézzen ki valahogy, hogyha kedveséhez megy. A véres csata egyre jobban eldurvult, csak amúgy hullottak a katonák, akár az eső. Kendováná folyó vörösbe úszott. A kaszabolás pár óra leforgása alatt véget ért. Lágyták Laji megpillantotta a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezírt, de már nem bölcsködött a plecsnijével. A nagyvezír egyből Lágyták Laji felé vetette magát. Lágyták Laji a kardját kitárta, s a nagyvezír hőzöngve belegyalogolt. Így esett az eset, hogy a Csucsánia birodalom győzött.
Mivel hírmondó sem maradt, úgy gondolta Lágyták Laji, hogy ő elmegy Kendováná nagy királyához, úgyis meg kell látogassa Tátottszájúcskát, vagyis a babáját. El is gyalogolt Kendovánába. A király lemondott császári címéről, még a vajdát is hajlandó volt elfogadni, csak éppen Lágyták Laji ne bántsa. Ugye meghallotta, hogy egyedül elbánt a hadsereggel. Lágyták Laji nem bántotta, sőt még a császári nevet is visszaadta neki, csak engedje meg, hogy egy kicsit hergelőzzön a lányával. Tátottszájucska belepirult e mondatok hallatán, de azért hergelőztek egy kicsit, míg Lágyták Laji úgy gondolta haza kell menjen. Igaz a kezébe szorongatott csokrot elfelejtette Táttotszájucskának átadni, sebaj érkeztekor átadta az anyukájának egy részét, s vagy két szálat a dadusnak. A dadus egy cseppet kikészült emiatt, mert halottnak visznek két virágot, de Lágyták Laji megoldotta a keleti kérdést, gyorsan leakasztott egy közelében éktelenkedő burjánt, s szent volt a béke, aztán a király elé vonult.
- Despa, a Csucsánia Birodalom győzött!
- Jaj, fiam én vagyok a király, olyan jól esik hallani ezt, az ilyen beszéd zene füleimnek.
- Rockzene.
- Az eppeg nem, de édes kedvenc fijam aztán egy kis zabálás után beszélgetünk majd az ország sorsáról, jó?
- Üsse kő, legyen.
- Akkor jó.
- Jó.
A KENDOVÁNÁ FOLYÓ
Bizony Lágyták Laji egy kerek hetet várt apjára, de sohasem tudott beszélgetni véle, mert, amikor nem volt reggeli, tízórai, ebéd, uzsonna vagy vacsora, egy folytában a konyhát bújta. Ugye szertefoszlottak a birodalom körül a fellegek, újra boldogan zabálhatott. Lágyták Laji ekkor hatalmas döntést hozott, besurrant a konyhába és az apja elé állt, aki szaladni próbált, de nem tudott. Gyorsan felpattant egy ételhordó szekérkére, s két szakács társaságában, akik tolták, robogás a trónig. Ott valahogy kitették, begyúrták a trónszékre, ami kezdett roskadozni alatta, s valahogy felbiggyesztették fejére a koronát. Lágyták Laji ezúttal nem szaladt utána. A palotabeliek nem tudták eldönteni milyen játék ez, mert bújócskához nem hasonlított. Az egyik udvarhölgy a nagy tanakodás közben eszelte ki, hogy ő hallott valami ellenbújócskáról, biztos az. A játszani vágyó tömeg, egyből elfogadta a kis udvarhölgy gondolatát, mivel nem tudták mi a játékszabály lemondtak róla. Lágyták Laji ezúttal kérdőre vonta hites édesapját.
- Despa, már egy hete mondani akarsz nekem valamit. Akkor mondjad!
- Lassan a testtel kedves kedvenc fiam, hát nem látod mennyire el voltam foglalva az ország ügyeivel.
- A konyhába?
- Na mi az, már egy kis magánélethez sincs jogom?
- Jól van despa, csak mondd, mert mindjárt felforr az agyvizem.
- Ez azért van drága kedves kedvenc gyermekem, mert szerelmes vagy. Nem is nagyon ismerek rád. Sohasem voltál ennyire izgatott.
- Nos, ha szerelmes vagyok!
- Legyél az tőlem, de remélem királykisasszony?
- Az.
- Hát az nagyon fáin. És ki a boldog királykisasszony, akinek elnyerted a mancsocskáját?
- Kendováná királyának lánya Tátottszájucska.
- Jaj, csak azt ne, hát annak már el van ígérve a csecse-vecse kezecskéje a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezírnek.
- Despa, ha még emlékszel Kendováná Birodalom ezred, a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezírrel együtt le van győzve. A nagyvezér plecsnije beleesve a Kendováná vízébe, az egyik tengerbe loccsant bele.
- Jaj, igen, persze győztél, na pont ezért hívattalak, hol voltál eddig?
- Itt.
- Helyes itt is kellett legyél. Jaj, tudod, most én vagyok a király, de lemondanék, hogy magánügyeimmel foglalkozzak.
- Sakkó én leszek a király.
- Igen.
- Hát ez király!
Lágyták Lajit megválasztották Csucsánia királyának.
- Jaj, én leszek a király!
Hatalmas ceremónia csúcspontja, szülei óhajára, az új királynak szentelt báli zabálás volt. Heverésző királyné boldogan kapta le fejéről a koronát, míg Csucsánia volt királya kicsit boldogtalanul. Két ember jött a segítségére. A nagy hízástól beledeggedt a fejébe a korona, hát valahogy kitépték a fejéből, s aztán megesett a koronázás. Hergelődő papi rend felső retyerutyája tette fejére a koronát. Sajnos a korona nem állt meg a fején, egy sutty mozdulattal a nyakán landolt. Attól a naptól kezdve Lágyták Lajit Csucsánia Nyakas királyának nevezték. Habár koronáját ügyesen kicókolták, persze arany cókokkal, s akkor sikerült találtatni a fejére.
Csucsánia nyakas királya egyből akcióba lépett. Nagy csindaratta-bummal látogatást tett Kendováná Birodalomba. Kendováná királyának felajánlotta a régi határ visszaállítását. Kendováná királyának könnybe lábadt a szeme, rögtön odaígérte Tátottszájucskát, az egyetlen aranyoskáját feleségnek. Lágyták Laji nagyon megörült ennek. Tátottszájucskával gyorsan esszecsókolkodtak. Lágyták Laji, mint Csucsánia Birodalom királya a kitűzött esküvőig lemondott trónjáról és átadta Kendováná királyának, azért jó fogás nyugdíj előtt császár lenni, főleg ha az embernek minden álma az volt. A koronázás ott helyben megtörtént. Így a két ország egybeolvadt. Nagy gondolkozás volt a Birodalom nevén. Kendováná császár őfelsége Csucsiniai-Kendováná birodalomnak akarta keresztelni. Ezzel szemben Lágyták Laji Kendo-Csucsániánál maradt. Tehát az új birodalom neve Kendo-Csucsánia-Vána lett, hogy ne maradjon el semmi belőle, de csak hivatalos iratokban használták ezt.
Az új császár rögtön intézkedésbe fogott megszervezni az esküvőt. A szomszédos államok nem nagyon foglalkoztak velük, mert Lágyták Laji híre héthatáron is túl jutott. Lágyták Laji pedig kedvesével elmentek a volt határ menti bodegába hennyegni. Hennyegtek is egy darabig. Békében maradhattak, mert ott lett a birodalom közepe. A madarak nagyon izgalmasnak találták az újabb fejleményeket. Némelyikük bele is kókult a sok izgalomba.
A folyó mindig ott folydogált régi medrében. Egy pöttyöt sem ceccerigázott tovább, amióta a véres csata lezajlott. A sok katona vére teljesen kikészítette. Kendováná hegyhez dörgölőzött, hiányzott nagyon önmaga békés csobogása. Ugye, nem messze a parton és fákra akadva, meg a kövek környékén ott hevertek Csucsánia és Kendováná Birodalom halottjai. Soknak már kiszedték szemüket a szarkák, varjak és mindenféle csodabogarak. A folyó valami csodára várt, hiszen a sok ember elpusztulása önmarcangolásra ítéltette lelkét, de volt megoldás. Ahogy így marcangolta pöttyös lelkét, arra röppent egy ügyes kis tündérke.
- Hé te folyócska, mi ez a zaj?
- Önmagamat marcangolom.
- Testecském melyik részét?
- A pöttyös lelkecskémet.
- Jaj, ne tedd, van rá megoldás.
- Tényleg?
- Látszik, nem nézel reklámokat, hát persze!
- Jaj, de jó Istenkém, most már boldog lettem.
Abban a szent pillanatban örömében sírni kezdett Kendováná folyó. Nos, hogy tud sírni egy folyó? Nagyon egyszerűen, levegőt sírt, s csak úgy potyogtak a levegők a vízbe hatalmas buborékokká alakulva. Erre a bőgedezésre Lágyták Laji kedvesével kipattant a bodegából. A tündérke újra akcióba lépett.
- kedves, apja kedvence és jövendőbeli császára Kendo-Csucsániának, hozzál jó sok bort, amennyit csak tudsz és loccsintsd bele a folyóba.
Lágyták Laji a bodegással és Tátotszájucskával, csak amúgy gördítették ki a sok bort. Mondjuk a bodegás egy kicsit ideges lett, hogy odavész az egész bora, de megnyugodott, mikor egy hordó helyett, amit kigurított, kettőt látott. A hordokat belelőccsintették a Kendováná folyóba. A folyó forrni és spriccolni kezdett. Egy szemperc alatt valami gebax ellepte a környéket. Az összes halott ember feltámadt, s az egész úgy emlékezett, mintha aludt volna. Mindkét ezredet a harc előtti állapotba varázsolta vissza, azok csak néztek egymásra, főleg azért is, mert egy rendben felkaszabolták egymást a kendovániaiak, s a csucsániaiakról még nem is beszéltem. Rendbe jött minden. Ekkor Lágyták Laji beszámolt az újabb álláspontról. A helyzet furcsa volt, a kendovániaiak egy kicsit elégedetlenkedtek, de mikor a birodalom katonai vezetőjévé kiáltotta ki a rettenetes erős de veszélyes kendovániai nagyvezírt, ujjongásba tört ki a katonabanda. Persze, csak azután, miután meglesz az újabb koronázás. Egyelőre a két hadtest katona egymásba borult, és erre bementek a bodegába egy kupicára, vélük ment Lágyták Laji és Tátottszájucska, hiszen ők voltak az ünnepeltek.
A tündér odakint kacsintott a Kendováná folyónak. A folyó nagyon szerényen bólintott neki, kissé szégyenlősen nézett fel lelki szemeivel, pedig most már igazi hős volt. Olyan hős, aki megmentett több ezer emberi életet. Attól a perctől nem nagyon kambacsolt el medréből. Vígan folydogált lefele a megszokott kerékvágásában. A madárkáknak is éppen elég volt az izgalom, ők is lecsendesedtek. Egyik fafejű katonától kezdtek tanulni kendovániaiul is, mert mindkét nyelvet kell ugyebár tudni, ha egyesül a két hatalmas birodalom.
Na aztán megtörtént a lagzi is a kitűzött időponton. Volt nagy buli. Hol is tartották? Nem máshol, mint a bodegába, ugyanis, ha még emlékeztek, akkorára tudott dagadni, ahány ember belépett rajta. Volt is nagy dinom-dánom. Hét napig locsogott a bor a pufákba. Mindenki ott volt, aki szerette az új királyt. Hát persze volt, aki kint maradt a bodegából, mert szerette a friss levegőt és hallgatni a madarak ciripelését. Sajnos az utóbbi nem éppeg jött össze, mert a madarak egyfolytában ember nyelven garattyoltak.
Lágyták Laji a nagy esküvő után, ami hét nap és hét éjjel, s akkor még egy nap és még egy éjjel tartott, császár lett. A két nyugdíjas koronás az oldaldeszkájukkal (feleségükkel) együtt, a Hergelődő papi rend felső retyerutyája bonyolította le a koronázási szertartást, amit a császár nagyon komolyan vett. Azaz igazság, ha valaki fejére korona kerül, azt komolyan kell venni, már csak az ingéért is, mint a betyárok, hiszen szent dologról van szó. Komolyan is vette a kormányzást. Felesége Tátottszájucska császárné, három gyereket vetett elő, ebből kettő fiú és egy lány lett. A két fiú sohasem torzsalkodott, mert az egyikük szeretett volna császár lenni, a másik link volt elment szivarvégszedőnek, de aztán remete lett belőle, a Kendóváná erdejébe, nem messze a bodegától. Az azért is jó volt, mert mint szent embert egy-egy kupicával megtisztelték a bodegából kikecmergő illetők. A lány pedig férjhez ment egy szomszédos királyhoz, de ez egy másik történet.
Hogy mi történt a Kendováná folyóval. Semmi különös, de mégis sok. Egyik alkalommal mikor a nyakas császár, vagyis Lágyták Laji kiment kezet mosni a folyópartra, így szóla hozza a folyó:
- Látod kedves, kedvenc nyakas császárom, izgalomra vágytam és megis kaptam, de mégsem volt boldog tőle.
- Pedig elég muris volt folyócskám.
- Az, de nem tudtam hol a határ, árkon-bokron át űztem az eszemet, s mi lett belőle? Egy rakás fájdalom. Az enyém lett a fájdalom.
- Ne se törődj!
- De igen törődnöm kell, s jó tanulság volt ez számomra, de azt hiszem mindenkinek az lenne.
- Mégis mi?
- Egyszerűen csak annyi, hogy nem kell kilépni saját medrünkből. Járt utat, járatlané el ne hagyd. Ha pedig izgalomra vágysz egy kicsit lehet hülyéskedni, na de csak egy kicsit, hogy mindig lehessen mértékkel mérsékelni azt.
- Hű ha! Ez nekem magas kezdett lenni, mint pipének a szaxofon.
- Dehogy, dehhogy kedves, kedvenc nyakas császárom.
Még folytatták a beszélgetést, sőt sok napon és éveken át, de a Kendováná folyó soha nem kambacsolt el medréből. Néhanapján ki-ki loccsant belőle egy erecske és felfedező útra indult. Ha netán ha a víz egy hegy alatt hirtelen felbuzog, vagy akár egy kanálisba, az a Kendováná folyó egy erecskéje, amivel szemlélheti a messzi világokat, ahogy a császár is tette a sok beszélgetés után gondolataival. Mert a császár sem vetkőzött ki önmagából, hanem becsült mindent, és mindenkit, aki körülveszi.
Sokan azt beszélik, hogy bölcsessége a meghallgatásban rejlik. A sok meghallgatás és mérlegelés eredményeként a belső hangja után hallotta a tündérek és angyalok hangját. A beszédeket félretéve elárulhatom, hogy igazi bölcs királlyá vált.
Írva vagyon 2005 őszén.
Az egész ötlet egy volt kismese és képes történet alapján született, amit tini koromban, valamikor a nyolcvanas évek (1983 után) közepén hegesztettem.
Borbé Levente