A két fenyőszegi kistündér még nem tudta, milyen durci (durva, kemény) feladat előtt áll aznap. Vidáman és mosolyogva öltözködtek, hiszen hivatalosak voltak az Aranyvárba. Ráadásul ez egy csütörtöki nap vala, olyan fontos pontosan, mint a csütörtökök általában és a hét többi napja egybevéve. Főleg, ha már meg is hívták más tájakra, szinte hihetetlennek tűnt számukra, hogy meg ne jelenjenek. Éppen ezért fogadtak maguk mellé egy-egy oszlopos tagot, azaz kettőt, akik megvédnék (megvédenék) az esetleges bajoktól. No, nem mintha csak úton útfélen fityegnének az esetleges bajok, nem. Igazából csak a jó társaságért, hiszen mi is tudjuk, hogy a jó kifogás sose rossz.Tehát ott maradtunk el, hogy öltöztek. Persze egy darabig, de egy idő után kezdte fogni őket a zsigora (az incselkedés, viccelődés, marháskodás), huncutkául vetkőzni kezdtek, majd újból felöltöztek. Az egyik oszlopos védő tag felszólította őkelmüket, hogy az idő most rendkívülien (rendkívüli módon) szorít, jobban, mint a kicsit többet zabáló manöken gezder (nagyon sovány akár egy csapdarab, azaz rőzse) testalakra szabott öve. Zsófia, mert így hívták az egyik kistündért, mintha egy kicsit megbokrosodott volna.
- Nézd Ágnes - mert így hívták a másik kistündért - szélítek (kis szellő vagy nagyban szélkavaró) egyet-kettőt a kezemmel!
- Hogy is csinálod?
- Így ni! - s egy még nagyobbat szélített.
- A csudába, milyen jól érted a mesterséged!
- A Szélítő boszorkánytól tanultam.
- Hogy is kell? Így jó lesz?
- Há pejsze hogy igen!
És ott helyben hűvös szellőt kavartak, s addig-addig dolgoztak a kezükkel, hogy már nem is volt az. Inkább kisebb szélhez személt (hasonlított). Meglátta ezt Szélítő kisasszony. Az a tündér, akit hubrisága (hirtelensége kapkodása, szetetése) miatt összekevertek a boszorkányokkal. Pedig ő mindvégig ízig, vérig, talpig szittya tündér maradt. Na, ahogy meglátta a kislányok incselkedését a tündéri csoda, aki legjobban a szélítéshez értett, ő is bekapcsolódott a játékba. Szélített egy nagyot, s lett akkora szélfúvás, hogy az ember nagyon kellett tartsa magát, ha egyenesen akart maradni. Erre a viharos széllökésre értek ki a lányok két oszlopos tagukkal az utcára. Bevallom, nem szerettem volna helyükben lenni, s ott lenni még annyira sem, de bizony nekem se kímélte kabátomat a szél. Úgy cibálta, mintha az övé lett volna. Hogy tetőződjön az egész, Balambér a behemót sárkány viccnek vélte a látottakat, s ő is bekapcsolódott a játékba. Annyira felhergelte a felhőket, hogy azok mérgükbe egyre, s volt aki kettőre, de bőgni kezdtek. Lenn a kistündérek esernyőjét ide-oda ráncigálta a szél. Nem úszták meg a mellettük lépkedő oszlopos tagok sem. Egy idő után az esernyők saját életre keltek. Boldogan táncikáltak az őket szorongató kezecskékben. Aközben a néha alattuk tartózkodó személyek csuromvizesek lettek.
Ekkor Ágnes tündér előkapta titkos vesztence (titkokat rejtő, segítő, útravaló tarsolya) bugyellárisát, s megleste benne, hogyan sikerülne hamarabb és viharmentesen célt érni. Egy meseautót látott benne, egyéb semmit. Rögtön kipattant egy szikra a kis kobakjából. Némi fejtörés után a kistündérek és kísérőik taxiba ültek. A meseautó, mert ugye odabent nem fújt a szél és nem esett az eső, szinte bevitte őket az Aranyvárig. Szélítő, meg Balambér, észrevevén a pajkosság végét, elmentek a dolgukra. Amikor kiszálltak a meseautóból azért még csöpögött valameddig az eső, de már nem sokat számított, mert a kistündéreknek, akik helyenként bőrig ázva tűrték a jelen gonoszt, sikerült bejutni az Aranyvárba.
- Jaj be jó! Megéjkeztünk. - mondta Zsófia kistündér.
- Aha - tette hozzá Ágnes, a nagyobbacska kistündér.
Hát ott az aranyvárban rengeteg világ vala. Ezek a világok ott tartózkodtak a polcokon elrejtve egy-egy varázskönyvbe. A titok abban rejlett, hogy az nyithatja ki, aki meg tudja szelídíteni a bennük rejlő történeteket. Természetesen erre is akadt mester, s valljuk be, nem is egy.
A folyamatosan gyülekező kistündérek, manócskák, angyalkák, huncutkák, csenevészkék, édeskék, s folytathatnám a sorolást, a kísérő oszlopos tagokkal együtt birtokba vették a várat és várták a közelgő látványvarázst. A vár kedves úrhölgye, aki Kinga névre hallgatott, egy Ágnes nevezetű nagytündérrel muzsika szárnyán aranyozott daltörténetet röpített a levegőbe. A meghívott társaság csak szájtátva figyelte, s közbe be is kapcsolódott, volt aki egészen. A vár úrhölgyének a Marci fia néha-néha új színt is kevert az aranyszínben szikrázó daltörténetbe. A kis dallam teljesen megigézte a részben odafigyelő vendégsereget is. Ha nem is néztek ki annyira a fejükből, mint a többi erősen érdeklődő, de egyet-kettőt mozgatták a lábukat, megrezegtették mindenüket. Aztán újabb történetek cikáztak a levegőben, a közönség igazi nagy örömére.
Anis néni, mert csak egyszerűen így mondják rá, egész aranyszínbe vonta történeteit, amelyben táncolt a hősökön a történet színkavalkád. Ott volt Arany Jani és Arany Laci, akik utat engedtek világukba a vendégseregnek. Vitézek, daliák és midenféle (sok fajta) táraság szökött ki e két varázsló tollából, s cselekvésre készen elbűvölte a rájuk bámuló bandát. Előkerült a hős gitárlant, amelyet Artúr bácsi pengetett. Lett muzsika rendesen, s szárnyára kapva a csak úgy a semmiből előszáguldó táltos végigvágtatott a váron, majd megpihenve eltűnt utolsónak egy titokkal őrzött világba fönt a polcon. Az aranyszarvas pedig büszkén a helyzet magaslatán letekintett az apró népre, agancsából szikrát szórva a helyben lévők szívecskéjébe lopott egy kis fényt, amely világítani fog a következő fontos találkozásig.
A vendégsereg megösmerte a vár aranyoldalát. Mert igazából ez a vár csak egy napig volt Aranyvár. Aztán lesz még Csodavár, Egervár, Kolozsvár s minden vár. Bár a gazdája tudja, hogy nem valamire vár, hanem lelkes kis tündérkékre, kismanókra, huncutkákra, emberekre s még többre.
A két kistündér megelégedve az oszlopos tagokkal együtt útra kélt hazafelé, de nem szélítettek, mert a sok történet bűvölete szinte hazaröpítette őket.
Egy kaland egy napra bőven elég, holnap hajnalhasadáskor, vagy utána lehet egy újat kezdeni.
Titokban elmondom, hogy egy kislélek napjai, pláné tündérkéké, nemcsak egyszerű vidám móka és kacagás, hiszen, mindig elragad a varázs, s akkor biztos valami történik.
Fenyőszegi B. Levente
2013. márciusvég