Újra, mint régen, Rékát eldédelgette a hajnali szél. Jól érezte magát a sokat ígért képvilág menedékében. Azt látta, amit hajdan írtak a könyvekben, s teljesen elringatta benne lényét, mintha részese lenne annak a képzeletnek. A dombok-hegyek világa, a ligetek, a kanyargózó folyó, a korabeli hangulatot árasztott települések, a hatalmas erdőségek mind egy szálig elébe jöttek. Úgy érezte, mintha már sokszor járt volna ezeken a vidékeken. Néha mikor a program megengedte, be is léphetett.
Mindez egy hosszas kutatómunka eredményeként született meg. Attilával hozták létre. Kapcsolatuk kizárólag a kutatómunkára korlátozódott, nem is lehetett más. Rég nem létezett már szabadidő, nem is értették tisztán jelentését, csak szerettek volna egy darabkát a rég letűnt idők foszlányaiból, amit megmentettek, s úgy gondolták teljesen meg is értik. Valamennyire sikerült is összehozni a "Bolyongó" programot, rengeteg független robotelme segítségével. Az emberek és a robotok úgynevezett természetességgel segítették egymást. Réka és Attila nem riadt vissza semmilyen újítástól, hiszen az újításoké a jövő. Haladtak is becsületesen a szebb jövő felé.
Génmanipuláció segítségével sikerült létrehozni a legsikeresebb emberi egyedeket, akik képesek voltak serkentve felgyorsítani, saját fajuk előrehaladását. Pörögtek is az események. Amit a régi világban több száz év alatt hoztak létre, azt az új világban szinte egy perc alatt elintézték. Sok mindent el tudtak intézni. Ami nem sikerült génmanipulációval, azt segítették kis herkentyűkkel. Már akkora haladásra tettek szert, hogy csak, na! Például a sejteket be tudták helyettesíteni, igaz nem bioanyagból, de az nem sokat számított. A sikeres ember érdekében mindent megtettek. Persze meghagytak génmanipuláció nélküli "primitív" egyedeket is. Azokon jószerivel kísérleteztek. Néhányan elmenekültek más bolygókra, ahol robotmentes világot hoztak létre. Tehát, ellentmondtak a nagy fejlődésnek. A robotokat is tökéletesítették, némelyiknek komoly egyénisége alakult ki az önprogramozás segítségével. A világ ebben a rendszerben nagyon békésnek tűnt. Mindenki végezte a dolgát, s kész. Ami problémát jelentett, az esetleges támadások, azoktól a "fejlődésképtelen primitív" emberektől jött, akik védekezésül űzhették az eszüket. A "felsőbbrendű" ember bonyolult technológiája, néha nem tudta felfogni az egyszerű dolgokat. Így a támadók sikeresen végrehajtott hadműveletei veszteséget okoztak. Természetesen elenyésző veszteségről van szó, s a vereség is inkább bosszantó volt számukra. Attila és Réka sikeres programjába nem tettek kárt. Talán szerencséseknek is mondhatóak. Az illúziókeltő programba belépve élvezhették mindennapjaikat. Együtt sétáltak, együtt nevetgéltek, csak egyetlen egy bántotta, hogy a kiszámíthatatlan érzéseket nem tudták sem osztályozni, sem létrehozni, az csak létezett. Pedig számtalan génmanipulált és műszerherkentyűs kicseréltek magukban. Próbálták érezni a rég letűnt világ szellemét, de sehogy sem jött össze.
Egyik nap Attilához érkezve az egyik robot kolléga ajánlatot tett az érzések programjának létrehozásában. Ügyesen megszerkesztették. Réka, mint főalany, elmondta a női érzések csodálatos világát. Attila egy kicsit merevebben állt hozza, de összeállt a kép. Sok embert bevontak a program tökéletesítése érdekében, s végül megszületett, amire vártak. Testükbe új mikro-herkentyűket ültettek. Attila és Réka, mint tartományi felügyelők, várták a csodát. A csoda helyett furcsa dologra észleltek egy szép nap. Az erős érzetek, mint félelem, gyűlölet, harag, szerelem, öröm egyre jobban hangsúlyt kaptak lelkükben. Ami nem annyira kötődött az ösztönös cselekvéshez, egyre jobban elhalványultak. Gyorsan tudatos korrigáló programmal próbálták helyrebillenteni a meginogott egyensúlyt. A robotok, mint jó szolgák készségesen segítettek. Újabb változás állt be, ezúttal valami végleges. Testük és agyuk irányítását teljesen átvették a beültetett herkentyűk, de nagyon jól érezték magukat. Elrobotosodott állapotban, megkönnyebbülten érezték magukat. A nagy érzések, mintha elhalványultak volna. Hamarosan rájöttek, hogy szinte mindenki robot már és mindenki arra törekedett, hogy robotosodjon.
Réka nem vágta mégse sutba a régi illúziókeltő képvilágot, hanem fejlesztette a maga módján. Ami furcsa volt, egy idő után visszatértek régi érzései, de tudta, hogy már ő sem az, aminek megszületett. Teljesen más lénnyé vált. Valahogy mégis ragaszkodott régi énjéhez és a régi világhoz is. Megmagyarázhatatlan erő hajtotta. Hamarosan rájött arra is, hogy az, ami elmúlt, azt már nem érezheti át, főleg ha nem is élt benne. Ha pedig benne élt, akkor csak emlékfoszlányokként törnek elő benne. Megtörténhet, hogy fájók, de hát a fejlődés nem állítható le, s a "gyönyörű szép új világ" elvárásainak föltétlen meg kell felelni.
Egyik nap Attila egy új barátjával érkezett be. Bemutatta az urat.
- Szervusz kis galaktikám! Ez az ember Isaac Asimovot, de nem is iszákos - tette hozzá viccesen.
- tette hozzá viccesen.
- Te azt állítod.
- Nem állítom, tudom. Vagy nem ismered Asimovot?
- Dehogynem, de ő már rég nem létezik, csak az emlékeinkben.
- Ugyan kedveském, hogyan tudtam volna annyi robotikát összefirkálni, ha nem robotosodtam volna el.
- De hát, akkor az eljövendőről írt a letűnt nemzedéknek szórakoztatás gyanánt - hőzöngött Réka.
- Kislányom, azért tettem e merész lépést, mert nagyon érdekelt a felsőbbrendű életmód. Amikor már annyira kifejlődtem, átvágtattam egy más dimenzióba, ahol tervemet megvalósíthattam. Nem mondom szép kort megértem, amíg beteljesült kívánságom teljesült.
Attila boldogan veregette a vállát, viszont Réka nem volt elragadtatva.
- Na mi van? - Kérdezte Attila furcsán Rékától.
- Semmi az égvilágán.
A rákövetkező napokban Réka tízszer követett el öngyilkosságot. Leszökött toronyból, kilebegett a légüres térbe, összezúzatta magát, beszökött a tüzes kemencébe, de nem halt mag. A tüzes kemencébe emberi lénye lesült róla, de az automatikus mikroherkentyűk helyrehozták régi lényét robot változatban. Attól a perctől még sajátmagától sem szabadulhatott. Nem bírta elviselni új lényét, mert a lelke ugyanaz maradt, s érzéseitől sem tudott szabadulni. Aztán Attila lefogatta és betette egy programba, ahol törölték az egész múltját, és más emlékeket ültettek be agyába, ami megfelelt annak a helyzetnek, amiben éltek. Réka megújulva tért magához, mosolygott egyfolytában és nagyon szerette a világot. Ha véletlenül a letűnt idők programjára nézett, elképedve figyelt, de valami mégis nyugtalanította, igaz nem tudta mi, gondolta a húsvér emberek rájuk gyakorolt hatása végett van. Éppen ezért tovább robotizálta magát. Asimovval jó barátok lettek. Attila bolygófőnök lett egy lepattant "primitív emberek közötti világban ". Ott építették tovább a "az új ember" programmal, az új világot.
Réka boldogságát teljesen megzavarta érzései. Akkor már rendelkezve a megsemmisítő programmal, sajátmagát megsemmisítette. Lelke kiszállt belőle és elköltözött egy másik dimenzióba, ott, ahol húsvér emberek éltek. Újjászületett babaként, emlékeiben megőrizve azt a világot, amelyben élt. De nem törődött az úgynevezett fejlődéssel többet. Inkább szerette a hegyeket-völgyeket, a daloló madarakat, az erdőségeket és esténként boldogan nézte a ragyogó csillagokat. Lefokozta magát, "primitívnek" maradt embertársaival együtt.
Borbé Levente
2005. február