Az egész napi, kissé kínlódós húzd meg erezd meg esőzés után az Olt parti táj magára öltötte ködpárás köpönyegét. Az elhallgatott természet élemedni (éledni) kezdett. A víztükrében megcsillanó aranynapsugarak kissé fáradtan közölték a szürkület előtti búcsút. Szerencsére még még nem ért teljesen véget a nap. Igazából nem is fog, hiszen a nappali buzgólkodó zaj valamelyest elhalkulva az estébe torkolló éjszakai szorgalomba slattyog át. Igen jól van ez eldöntve. A sokféle élővilág kényelmessé tételét zavartalanabbá teszi e kettősség, ami lényegében egyiknek és másiknak a folytatása. Olyasmi, mint a víz keringőlejtése a természetben. Ebben a ködös-párás vízcseppekkel tarkított univerzumban a táj gondosan raktározza el szomjátoltó nélkülözhetetlen folyékony kristálygyöngyét, hogy másnapra is jusson belőle. Miközben a növényzet a cseppekből magához tér, addig mindegyre makulátlanul csupasz hangok hallatszanak a fűzfák közeléből. Egy-egy kivételesen különös lény dugja ki az orrát a vízből, és közelít meg távolít olyan farakás torlaszokhoz hasonló építményekhez...
Harmatosan friss Hódország egykori és mai tartománya
- Csókolom! - köszönve a reggeli napra nyitotta ki szemét teljesen elégedetten Zsófia!
- Mehetnékem van – váltotta kis apró megjegyzésre a gondolatot Ágnes.
- Akkor menjünk! - vágta rá Zsófia – de egy kicsit lusta vagyok... - egészítette ki mondanivalóját.
- Mennünk, mennünk! – replikázott Márton.
- Úgy szeretnék haladni, mint a mesékben – toldotta meg Zsófia – ott legyek ahol én akarok!
Ahogy ezt kiszólta száján meglepetésére ott lettek ahol éppen ők akarták, a következő kutakodási helyszínen. Valahol a Fiság pataka torkolatánál, amint az Oltba ömlik. A gyerekek meglepetésükbe csak forgolódtak, mintha elveszejtettek volna valamit. Nem akatak hinni a szemóknek. Mire rájöttek, hogy a Zsófia kívánsága teljesült. Ekkor egyszeriben korusban kezdtek kacagni, mert még pizsamában voltak. Akkor abban a minutumban megtörtént a varázslat. A pizsama volt, és már nem is. Huss! Ott helyben az egész öltözékük átváltozott túracuccá. Amíg csak magukra figyeltek, mindegyiknek hátulról valaki eltakarta a szemüket. Hát kik is lehettek volna mások, mint Cecília, Dorka és Boglárka. Erre még vihogtak egy sort. Meg arra is, hogy csak úgy odalettek a környékre. Az első, amit szemügyre vettek egy nagy farakás volt, ami eltorlaszolta a patakot. Mintha össze egyeztek volna, mindannyian arrafelé szaladtak.
- Csak lassan azzal a kicsi testetekkel! - ereszkedett le az égből figyelmeztetőt fújva Balambér.
- Há métt es? - kérdezett oda nyomban Zsófia.
- Azért icuri-picurim, mert ezek a hódok vadiúj országa, s mielőtt odamennénk jó lenne egy csepp kiképzés – jelentette ki határozottan, de kedves bájjal a Balambér hátán közlekedő Szélítő királykisasszony.
- Mit akarnak nekünk most igazgatni – durrogott Zsófia. - Megnézzük és kész! - de aztán végül is alább hagyta. Kissé morogva csatlakozott a többihez.
Mindannyian a patak partján egy csuporékba (egy tömbbe) kerülve hallgatták Szélítőt.
- Kedveseim, tényleg új barátokkal fogtok találkozni. - Höhhöö ejsze szinte kétszáz esztendeje az emberek nem hagytak belőlük, még egy hírmondót se. Ezek a hódok. A húsát bezabálták, a bundájukból kényes hölgyeknek kabátot meg egyéb öltözéket készítettek. Pedig én is szeretem a cicomát, de azért halomra nem ölnék állatokat. A pofazacskójukat gyógyhatást tulajdonítva majszolták be, vagy csak úgy kedvtelésből, s kész!
- Jaj! kicsi drágák... - keseredett el Ágnes.
- Igen csakugyan egy sorscsapás volt számukra – egészítette ki Ágnes gondolatát Szélítő. - No de, haladjunk tovább. Ennyi borzalom után ismét felcsillant a remény. Amikor szinte teljesen kiirtották Erdélyből, megpróbálták a betelepítést, de az sem járt sok sikerrel.
- S akkor mi lett? – érdeklődött kikerekedett szemekkel Cecília.
- S akkor egy darabig nem történt semmi – mondta búsulós hangon maga elé Szélítő.
- Történjen már valami! – mondta ki a magáét Dorka.
- Nem kell berezelni, mert közel húsz esztendeje történt valami – emelte fel sokkal vidámabban csupa hosszú hajas méltóságos kobakját Szélítő. - Bizony hazánkba vagy százötven új hódocska érkezett, és foglalta el, a hajdani őseik helyét. Mesés és megható pillanat vala mindenki számára...
Erre a mondatra Szélítőnek gyöngyszemcse könnyek gördültek le orcáján. Balambér is elnyekeregte magát. A szeméből kicsordult forróvíz könnyen elpárologva fölszállt a felhőktől kissé szomorkás mennyboltozatra. A gyerekek látván hőseik elérzékenyülését, szinte ők is rázendítettek a bőgésre. Szerencsére megérkezett a híres varázskapca mobil tulajdonos és fuvaros, Bőcs Adalbéét, mert hanem lett volna bőven rőkölés (taknyolva meg-megakadva sír) és kornyikálás.
Megérkezés Hód uraság lakásába
Bőcs Adlbéét ott ne, felettük összevissza repülgetett a fölöttébb különös járgányával. A gyerekek figyelték mi a nyavalyát csinál. A levegőbe ha kell, ha nem kacskaringós vezetés arra a következtetésre juttatta nézőit, hogy Adalbéét bá se tudja mit csinál. A vége az lett, hogy beleakadt a közeli fakupacnak mutatkozó ágak egyikébe. A pánik elmaradt, pedig Adalbéét bá a vízbe esett, s egy darabig ott es maradt. Csurom vizesen jött ki, de egy cseppet sem aggódott, hiszen az ő elmélkedése alapján, ami vizes lett, az egyszer meg is szárad. Nem beszélve arról, hogy egyben megvolt a reggeli fürdés is.
- Na gyerekek, ha felülről akarjátok nézni Hódország tartományait, akkor majd Balambérral végigsuhanunk a vidéken – vigyorogva motyogta bajussza alá Adalbéét bá. - De egyelőre én foglak benneteket utazgattatni – tette hozzá a bölcs öregúr, leemelvén varázskapcáját az ágról, amely úgy lobogott, mint egy harci zászló.
- Benne vagyunk! - kiáltottak szinte egyszerre a nagyobb lányok.
Márton már a színről elpárolgott, mintha ott sem lett volna. Őt követte Boglárka. Bele a vízbe, és ahogy lenni szokott rögtön olyan lényekké változtak, amelynek országába betolták a képüket. A négy lány felülről is megcsodálták a hódok komoly gátépítését, meg házaik babusgatását, s egyben a folytonos munkát. Az biztos, nem mindennapi látványba volt részük. A sok keresztgát megemelte a víztömeget, úgy a hódok kedvükre fickándozhattak benne. Nagyon tetszett nekik. Egy szakaszon végigkövették Hódország csudálatos pontjait. Amíg Adalbétt intézte őket, addig Balambér és Szélítő odalent rápihenve az előbbi kalandozásaikra, a hódokkal jókat csevegtek. Adalbéétet a lányok nem hagyták békén. Folyton valagászódtak.
- Itt járnak valami építő iskolát a hódok? – kérdezte érdeklődve Cecília.
- Járnak hát – kacagta el magát Adalbéét – de oda nem szereznek diplomát.
- Hogyhogy? – kérdezett rá viccesen Zsófia.
- Úgyhogy a tapasztalt hódok maguk eldöntik, hogy ki milyen tevékenységbe vehet részt, mennyire tájékozottak meg ügyesek a kiválasztott munkában – dunnyogta fél mosolyogva a vén bölcs.
- Akkor olyan mérnök félék – gondolkodott el hangosan a témáról Ágnes.
- Telitalálat! A vidékünk nagy környezetmérnökei – helyeselte vidáman Adalbéét Bá.
Még jártatták is volna a lebzselőjüket, ha a vízbe nem jelent volna meg egy fej, olyan hódos kinézeletű (kinézetű). Aztán egyre közelebb úszott feléjük, s intett szálljanak ca (csak) le. Ezek földet érve nem úszták meg szárazon, mert őkelme betessékelte őket a vízbe. Na, azért Adalbéét bá a parton maradt. A többiek átváltozva lejtettek egy nagyot, s egyre jól érezték magukat. Mentek a „a víz alá száradni”...
- Gyertek velem, kövessetek – szólt oda kedves hangon a sokat irányítgató hód.
Követték is a legutóbbi hódfazonos cuccba őt, útközbe elkapva a két félrecsángált (elcsavargó) társaikkal, Boglárkával és Mártonkával együtt. Először egy figyelemre méltó összegyűjtött ághalmazvárat pillantottak meg, amelynek közepén egy jókora O betű tátongott. Azon könnyűszerrel, jelenlegi méretüktől fogván könnyen átfértek. A patak partoldalába vájt vízalatti üreg bejáratánál bevárták egymást. Aztán Hód uraság betessékelve kedves vendégeit föld alatti lakásába, lassan egyre feljebb ereszkedve, elfogyott a víz. Kissé öregesen mozogva értek be a nagy folyosó végi hódlakásba.
Hód uraság nagy udvara
Mindegyik kedves látogató száraz gallyakból készített heverőn pihenhetett meg. Hód uraság sokáig nem taknyolt (fölöslegesen nem töltötte az időt). Bemutatkozott, mindenkivel pacsizott, s máris lökte a dumát.
- Szeretettel köszöntök mindenkit! - kicsit olyan előadás ízre sikeredve nyomatta, de sebaj, a gyerekek már belejöttek, de nem úgy mint a cigány lova az ehezésbe (éhezésbe) (mire megszokta megdöglött), hanem rendesen. - Íme, lássátok kis takaros lakásunkat. Itt élünk mi. Eléggé szeretjük. Fölöttébb kényelmes.
- S véletlenül béjön a víz? - érdeklődött Zsófia.
- Volt bizony arra is példa. Ilyenkor igyekezünk még feljebb ásni, és egy másik szobát készíteni. A szomszéddal már az is megesett, hogy lakását addig vitte feljebb s még feljebb, míg végül beszakadt a mennyezet. De mivel mi mérnökök vagyunk, ilyenkor sem lehet semmilyen elakadás. A mennyezetet lecseréljük kisebb ágakra, s még az is lehet, hogy szebb lesz, mint új korában.
- Nálatok nincs királyság? - kérdezte érdeklődve Dorka.
- Nincs! Mi mindannyian egymást segítve élünk. Mondjuk tiszteletben tartjuk határainkat... Na azért van vezírünk, de azt közösen válasszuk meg. Most például rám esett a választás – ekkor büszkén egyet igazított a munkasapkáján.
- Ha vízbe éltek biztos szeretitek a halakat – nyugtázta Cecília.
- Szeretjük, szeretjük, csak nem megenni. Sajnos a tapasztalatlan horgászok is erre gondolnak, és hamar megagyabugyálnak, ha nem tudunk megszökni. Pedig mi a ficzfákot (fűzfákat), nyárfákat, mogyorófákat, közbe az égerfákat és fenyőfákat részesítsük előnybe satöbbi. A bendőnket nem tömjük holmi halakkal... - ezt egy kicsit megvetően toldotta hozzá.
- Ugyanazt eszitek télen, s nyáron? - tette fel a kérdést Ágnes.
- Ó dehogy. Tavasz kezdetével, s úgy beletrappolva nyárba, van bőven amit csemegézzünk. Inkább lágyabb könnyen rágható növényeket, hajtásokat meg szárakat fogyasztunk. Télire a kamránkat megtömjük eleséggel, s menet közben egy csepp fakérgen, vékonyka ágakon elrágódunk, s rügyfakadáskor abból is papilunk (eszünk). Kell a friss koszt! - jelentette ki előszeretettel Hód uraság.
- S a házatokon kívül van-e kertetek? - érdeklődött Boglárka.
- Hogyne lenne. Nem könnyen engedünk be vízi kertünkbe hívatlan látogatót. Az asszonyság most is kint van két gyerekünkkel, ott ügyeskednek ezen-azon meg amazon. A mi kertünk több, mint egy kilométer. Erre büszkék is vagyunk. Egy vezetőnek kell is egy ekkora! Na de ne mind pofázzak, mutassam csak meg a kertemet.
Azzal kimentek a vízi kertbe. Ott úszkáltak. Látták a családot is, akik valami munkán iparkodtak. A csapat a kiúszott a partra. Hód uraság hirtelen figyelni kezdett, s lapos farkával egy jó nagyot csapott a vízre. A felesége körülnézve visszakiáltott – nincs veszély kedvesem, csak Balambér bolondkodik (viccelődik) egyik rokonunkkal a parton. Hód uraság megnyugodva belesuppant (belezuppant) a vízbe, s látogatóival háton úszva mérték fel a terepet. Körülöttük a parton megrágott faágak, kidöntött fatörzsek voltak, ahová a az építőmesterek apraja-nagyja válogatott magának való ágakat az építéshez és a fincsi nasihoz. Az egyik helyen megpihentek.
- Miért adtál jelt? - kérdezte Zsófia.
- Azért, mert azt hittem veszély közeleg – válaszolt Hód uraság – nem néztem meg jól Balambér uraságot...
- Kitől féltek ti? - kérdezte Dorka.
- Hát bizony ha estefelé belátogat a farkas, a medve, s nagy ritkán a hiúz! Rögtön az éjszakai étlapjukra kerülünk. Félelmetes dolog. Na persze egyes emberektől is be tudunk rezelni..., de ezt már említettem. Nem mindenki kedves és békén hagyó, mint például ti. Ha az emberek nem bántanak, akkor komoly környezetbarát hódvároskát húzunk fel, ahol boldogan élünk. Annyira, hogy addig tömjük magunk, akár harminc kilósra is megszépülhetünk. Ezzel a súllyal természetesen mi vagyunk messze héthatáron a legnagyobb rágcsálók, beleértve egész Csíkországot, de még Háromszék egy részét is.
Ahogy emígyen társalognak Márton kis hódocska felfedez hatalmas vizes területet a patakon kívül. Hirtelen megtetszik neki. Elég nehézkesen araszolva a patak partjáról belecuppan a tóhoz hasonlító, de eléggé sekély vízbe.
Az emberek szomszédságában
Ott a kedves Mártonunk belekezd a lecsepetelésbe (pancsolnásba) jobbra-balra, s összevissza izeg-mozog boldoganba (boldogságában). Dorka meglátván a sekély vízben kiemelkedő sárkupacokat rögtön odaúszik az egyikhez. Kezdte gyűjteni a sarat, s a hódocskák kis építményeit nagy szakértelemmel tapasztgatni. Nagy munka alakult ki. Ebbe már az akármerre ficánkoló Márton is belemerítkezett. Kicsit később ott termett Boglárka is. Az ágacskák között kispriccoló (kispriccelő) víz igazi pancssikálássá nőtte ki magát. Csudásan elvoltak e helyen. A hátramaradt három testőr inkább a hódot követték. A hód egy cseppet megállt a három apróság mellett.
- Na, nézzétek ezeket a munkásokat! A jövő hódjai! – jelentette ki igencsak büszkén Hód uraság.
- De hát ők emberek – helyesbített Zsófia.
- Tudom, tudom – nyugtázta okosan a hód – de a hódok nagy szíve lakózik bennük. S ez megmenti majd a természetet.
- Mi ez a hatalmas víz? – érdeklődött Cecília.
- Húpsz! – fogta be a saját száját Hód uraság. - Az a helyzet, hogy, amíg a várainkat készítgettük egy cseppet kifolyt a patak vizéből az emberek kitulajdonított birtokára.
- S ezért nem mérgesek ők? – kérdezte gyanakodva Ágnes.
- Dehogynem. Már nemcsak itt, de a Kászonokba is felhergelőztek (felhergelődtek) – majd tette hozzá – s félünk, hogy ennek rossz vége lesz. Nagyon tetszik ez a hely, őseink szent helye, s rossz szívvel hagynánk itt. Mi tagadás kellemes és kényelmes az élet errefelé. Puszta tényként említeném boldog megvagyunkságunkat azzal, hogy eme kedvező világban meg is sokasodtunk. Ezért feltérképezetlen helyekre is el kell költözzön belőlünk valakik.
Erre a beszélgetésre odaérkezett Bőcs Adalbéét. Továbbra is mosolygott, de ezúttal egyfolytában beszélt. Az egyensúlyra hívta fel a figyelmet. Ilyesmikre, hogy az a jó ha a hódok is jól járjanak, s meg az emberek is. Mint egy jól működő cserebere gazdaságban. Szó esett arról is, hogy nem is olyan rég az egyik esztendőben Csatószeg kikötő faluvá vált, mert a Fiság patakán épített gátak mellett kiloccsant a víz és több hektárnyi termőföld víz alá került. Hogy mint tudjuk sem a pityóka, sem a gabona nem eppeg vízi növény. Kikelés helyett bizony könnyen belerothadnak a vizes földbe. Ezelőtt több, mint öt esztendővel hódhóbortocskák végett majdnem tizenöt gátszakadás történt. A gazdák egyre jobban idegesedtek fel. Hódkorosok lettek, azaz a hód lett az egyetlen bajuk. S aztán a székely ha megbolondul, bizony ott es, valahol az agyakban, szokott lenni becsületesen gátszakadás! A keresztgátaknak pedig véget vethetnek a felbőszült gazdák, s nemcsak keresztbe, hanem hosszába is. Erre kellene gyógyírt keresni. Bőcs Adalbéét, ekkor első ízben látták a kis emberpalánták, ahogyan komoran elhallgatott.
- Mi történt Adalbéét bá? – kérdezte együtt érzően Ágnes.
- Semmi, ami nagy baj lenne – válaszolt Adalbéét – megoldást keresek erre a problémára a kobakomban felgyülemlett tapasztalatok segítségével.
- Gondolkozik azon, hogy szegény hódocskák ne kerüljenek bajba? – kíváncsiskodott Cecília.
- Töprengésem talán annyival hosszabb, hogy az emberek se kerüljenek bajba – egészítette ki – ahogy már említettem, hogy a „kecske is jól járjon, és káposzta is megmaradjon”.
- Milyen kecske? Milyen káposzta?! – nyugtalankodott Zsófia.
- Semmi kecske, semmi káposzta, mert egy közmondás – majd imigyen folytatta Ágnes – csak ne utálják meg egymást a hódok és az emberek.
- Ja, tudtam – mondta bizonytalanul Zsófia.
Az elég jó körútnak ígérkező felfedezés gondokba kezdett megfenekleni. Volt aki a körmét rágta. Mások meg szinte mondani akartak valamit, s aztán mégsem, és így tovább. A három kisebbik emberpalánta ettől eltérően mókásan és boldogan űzték az eszüket. Pofazacskójukat megtömték hódelességgel, ezzel is kipróbálva a hódvilág holdvilági csemegefogyasztásukat. Hódmezben eléggé csúszott, lehet, hogy emberként túl sokat nem fogyasztottak volna belőle. A gondolj, gondolj valamit, s azt sem tudom, hogy mit folytatódott.
A bajok orvoslása
Ahogy így lementek töprengőben, arra repült Balambér Szélítővel a hátán. Eleget tárgyaltak már a szorgos építőmesterekkel, gondolták megnézik a többieket mit is csinálnak. Szélítő egy kicsit huzatot kapott a bal szemére, hiszen most nem ő szélített... Már egész közelről látták a furcsa merengésüket. Nem tetszett nekik egy cseppet sem. Ezért mellettük helyet keresve landoltak.
- Mi a baj, édes kicsi bogárkáim? - tudakolta a nagy böhöm egyfejű.
- Nincs itt baj – válaszolta Adalbéét bá – megoldást keresünk.
- Akkor én is nekiállok, hol keressük, itt a vizes részen? – tette hozzá viccesen Balambér.
- Mire is? - faggatózott Szélítő.
- Hát arra, hogy az emberek gátjait a hódok ne fúrják át, mert a termőföldekre és a kertekbe is befolyik a víz – mondta Adalbéét bá.
- Szóval nemcsak a saját gátjaikról van szó. Akkor tenni kell valamit! – gyürkőzött neki Balambér.
- Így van, mert erre a kedves emberek, akik nem szokták meg a hódokat bajba vannak, mert oda a termésük, nem lesz betévő falat, s még kárpótlást sem kapnak.
- Miért nem? – kérdezte aggódva Cecília.
- Azért mert nem sorolják a természeti katasztrófák közé – adta meg a választ a kérdésre Szélítő.
- Nem értem – közölte Szélítővel Cecília.
- Én sem – fordult megértéssel Cecíliához Szélítő.
Egy időre nagy puszta csend lett volna, mert a társaság nagyon mélyen gondolkozott. Ez idő alatt három kis hódgyerek még nem eléggé fáradt bele a muriba. Folytatták a ramazúrit. Csak az általuk csapott ricsaj lehelt életet a környékbe.
- Megvan! - gyúlt fel a gyertya Adalbéét agyába.
- Mi van meg – érdeklődött Zsófia.
- Az kedveseim, hogy bármennyire is fáj de egy-két gátszakaszra, amelyik nagyon veszélyezteti a környéket földet kell vinni, s megerősíteni a falakat! - jelentette ki boldogan Adalbéét bá.
- S ha újra megontják azokat? – kérdezett rá Zsófia.
- Hát nem kell restnek lenni, újra meg kell erősíteni, hangzott a válasz Adalbééttől.
- Nekem is van egy jó ötletem – nyilatkozott örömözve Balambér.
- Ki vele! - kiáltotta boldogan Szélítő.
- Hát az, hogy a partok erősítését meglehet oldani ficzfák ültetésével – vágta ki a rezet Balambér.
- Ez az, csuda jó ötlet! – ugrándozva pancsikolt a vízbe Hód uraság.
- Meg a hódgátakat helyenként egy kicsit meg kell lazítani, hogy a víz tudjon lefolyni – egészítette ki az előbbi mondanivalót Szélítő.
- Ez már nem annyira tetszik, de üssek kő – szólt valamelyest beletörődve Hód uraság.
- Egy esetleges máshová költöztetés se lenne rossz – egészítette ki száguldó eszmefutkározásukat Ágnes.
- Valóban nem – közölte hangosan Hód uraság – s majd hozzátette – ez a lány szimpatikus nekem.
Na de a társaságnak csak sikeredett kiegyeznie , és valamiféle valamilyen fortélyos megoldást találnia a bajra. Azzal az egészen egyetértettek, hogy a hódoknak maradniuk kell, hiszen őseik lakhelyén vannak. Balambér szerint ők voltak hamarabb itt, ezért nem érdemes elzavarni. Imigyen derült ki, hogy az embereknek jócskán van hódhóbortocskáik.
A nagy megoldás után már a napokban a gyerekek a helybéliekkel együttesen nekiláttak fákat ültetni a parton. Az emberrel ritkán találkozó, őket nem zavaró kis vízi emlősök feltűntek a látóhatáron s ezúttal ők is nekiláttak a tisztogatásnak. A hódok ugyanúgy beledolgoztak, mint embertársaik, s kivételesen látszódtak lábnyomaik a vízparton, amiket kora tavasszal és későősszel figyelhetik meg az arra járók. Óriási és fárasztó, több napon át tartó munkával, Mogyorólaki Bölcs Mogyimanó vezetésével jött manókkal egészült ki a banda, s közösen rendbe tették a környéket. Összeszedték az irdatlan mennyiségű buta emberek által eldobott palackokat, és nem éppen a természetbe illő szemetet. Hát igen, rendbe hozni valamit sokkal nagyobb munkát vesz igénybe, mint felelőtlenül széthanyigálni (széthajigálni) bármit is.
Mindkét félen tükröződött a teendő után jóleső volt az öröm és boldogság.
2016. április vége