Azt el kell mongyam, hogy itt a hegyek közt mü es elkényelmesedtünk rendesen. Valjuk bé elfojtunk mind a lágypuliszka az edénből való kiterítés után. Ijenné változtatott a blokkos élet. Felül naponta jó komótosan laci a nyakunkra. Ne szépiccsük a dógokot, eccerűen utolér a hitvány hánkolódás, semmittevés, a dögösködés. Mán nem erőst füllik a fogunk egy csepp gyaloglásra, ha nem muszáj. Há persze, inkább az a nyavajás lift! A kell! Burongérozni véle! Há persze! Há hogyne! Csakhogy nem es olyan rég a liftünk úgy langallt belölről, mind aki ivászat után aszongya: hogyha nagyot szuszogna s azt meggyújtanák, sárkány tudna lenni, annyi benne a szesz.
Néztem es mán egy jó üdeje, hogy annyira ikrándozik minha epilepsziás rohama lenne. Kieszeskedtem, hogy a kötelekkel eshetett meg valami. Nem es csuda, hogy annyira döböcskölősen ment, met az egész szerketa (szerkezet) még nem es a múltévszázadból, hanem egyenesen a múltévezredből hozták fel Bukurestiből. Na nem, a madzagokott, azokot ha kell hanem, cserélgették. De ott ne, a dobozát, azt a kotecet, ahova bé kell állni, azt nem erőst. Azt es egy párszor meg-megheggesztették. A tükrét ha eppeg bé nem törték, akkor állandóson letöpték valakik. Vajon azétt-e met az iparosok nem tudták elviselni a saját pufájuknak a csúfságát? Bévallom, ha az emlékezetem nem csal, akkó amikor előbbször bégyúlt a szerketánk még eléges újacskának nezett ki. A nép mindennek használta, ami egyszer béfért ebbe a likba. Samit nem lehetett bépréselni, avval gyalogosan felcihelődtek. Emeletenként a pihenőkbe pedig egyet-egyet kárinkodtak. Volt es becsületes névsorolvasás a szenteknél... Mondogatták es felgerbuncásodva, hogy nem duvadna meg mán eccer, mét nem lehetett egyből egy cseppet nagyobbot csinálni!
Há igen, telik múlik az üdő, s másra fordul az esztendő, s egy szemperc alatt a lift es 40 esztendős lett. Isten éltesse!!! S mind tuggyuk, a sok tódozgatás-fódozgatás nem sokáig tart ki. Biztos a nagyobbak közül sokan tuggyák, mikó az anyukája gyerekkorába megstoppolta a zoknit mi lett a vége. A stoppolás mellé úgyes született még egy lik. Na a lift esete se vót különb. Azé évtizedek alatt nagy baja imigyen se esett, met a hibákra odaügyelgettek, s üdejébe megóperációzták. De ahogy szokás mondani, eccer mindennek eljönn az üdeje. El es jött. Váratlanul ért mind a házalók kedveskedése.
Hazatérvén a szervicsből a liftben mán éreztem es valami furcsa fingszagot, de ejsze valami egyébb lehetett, minha benzinszaggal keveredett vóna... Egy cseppet pislogott a lámpi. A büdösséggel együttvéve ojan régi diszkós hangulatot csinált. Hazaérkezvén, perpillanat mindez ki es ment az eszemből. Egy cseppet később érkezett meg az oldaldeszkám a kicsi fijúnkkal. Ők mán csak a szagot érezhették, mongyuk erősebben mind én, met a lámpi mán nem fungált. Ecceriben akkora füst és büdösség lett künnt a lépcsőházba, hogy a kamra szelőzőjén béáramolva szinte megnyuvasztott. Egy szó mind száz, vágni lehetett Vót kapkodás a levegő után! Pont akkor szólt fel a leányom a kapucsengőbe, hogy ő es megérkezett. De ahogy eközbe kinyitottuk a vertánajtót, hű azannyaúristenit! Minha egy hatalmas valag rotyogtatott vóna szembe velünk. Vót büdösség és főleg égett szag. A szomszédasszon, látva mi történt, akcióba lépve, abba a szent minutumba eltűnt a füstbe. Szólt a blokkfelelősnek, s pillanatok alatt jött es a tüzöltóság felszerelkezve nagy győztesen, mind valami híres amerikai filmbe. De addig a lift kötele langot vetett. Ha a lámpi mán nem világított, világított egyéb. Úgy nezett ki mind egy falba bészorított tábortűz. Akkor eszünkbe jutott a leánykánk, hogy vajon bészált-e a liftbe, vagy nem. Mán az eszünköt vesztettük vóna el, amikó há nem-e hogy megérkezik. Az biztos a könnyüségtől a földtől legalább tíz centire vótunk. Me, itt a csoda! A nyugudság újra béköltözött a blokk falai közé. Mán csak cúgot kellett csinálni, hogy kivigye a füstöt avval az istenmárjás büdösségel együtt. Az es meglett. A blokkba es kieregették a fenti cuglikon keresztül a füstöt. Azé egy hétig imitt-amott még egyet-egyet nyomokba még szippantottunk az állott koromszagból.
Ezek után mán nem bürükölés következett, hanem teljesen új köteleket raktak a liftházba, mongyuk a fülke maradt a régi, de az emberek jeccségét nem erőst lehetett kicserélni. Legalább két hétig merkelve néztek a liftre. Főleg azok, akik a mocsok tűz előtt mentek haza. Egyáltalán nem fogta őköt a zsigora, hogy liftezzenek... Inkább egy darabig csak úgy mászták meg az emeleteket mind a nagy hegymászók a hegyeket! De mit csinálj, az ijen modernizációs dógoknál megesik. Még az a szerencse hogy senkit se "segített" át a túlvilágra. Osztán, hogy lenni szokás, szép csendbe minden visszaterelődött a régi kerékvágásba.
Borbé Levente
2018 decembere