Csónakházban tizenkét kifejlett bivalyerős kinézetelű férfi forgolódott, mint fing a feredőbe. Nagyon kerestek valamit.
Fent a szemközti dombon egy pásztor kukucsált arra. Borzasztóan kíváncsi lett ezek ténykedésére. Addig tátotta a pufáját, hogy a bot, amire támaszkodott kicsusszant alóla, s ő béhöngörödött a vízbe. A bárányok csak legelésztek bambán, volt, amelyik egyet-egyet beegetett. Mikor észrevették a kutatók mi történt, az egyik közülük vízbe dobta magát, utána még vagy kettő. A nyuvadozó juhász felé úsztak. Nem es kell mondjam kimentették. Hála az Istennek, mert ki terelte volna haza juhokat? Ez a juhász nyomban érdeklődni kezdett, hogy mi a ráksúlyt keresnek olyan kegyetlenül. Sokáig nem akarták megmondani, de látták a juhász bambaságát, gondolták ennek mindegy, ugyes minden titok homályba merül. Hát elmondták neki.
Kis időre fény derült a kutakodás titkára. Azért kis időre, mert a juhászt valóban kevésbé érdekelte, hogy mit es keresnek, s aztán úgy el is felejtette.
Azért csak elmondom mit kerestek olyan vadul ezek a bivalyerős emberek, ne várja a kedves olvasó olyannyira veszettül a titkot. Azt keresték már hegyen-völgyön s tengeren, kik azok a fazonok, akik más írásait ellopva dicsőséget szereznek maguknak.
A juhásznak egészen más jutott eszébe az íróról, de az után a bivalyerős legények egy fikarcnyit sem érdeklődtek. Nem es csuda, meg vala saját külön bejáratú dolguk. Szegények csuromvizesek lettek. A pásztor nekik azt ajánlotta, hogy ők is terítsék fel gúnyájukat egy csipkebokorra, szívjanak el egy szivarat, s menjenek haza, mert a lopósok nem könnyen hagynak nyomot, s főleg nem vízben. Ő felöltötte gúnyáját, s elhajtotta juhnyáját még napvilág. A bivalyerős legények még egy darabig kekeckedtek egyfelé, de jobbnak látták visszatérni a nyomozó osztályra, mert sötétedett. Megfogadták, hogy másnap újra kezdik az egészet. Ha még fognak kókoskodni egyet a csónakháznál, akkor inkább csónakázni fognak, mint kutukálni.
Vége
Borbé Levente