Gazdikájuktól tudakolózva egy gyönyörű karácsonyesti napon született Cirmi és Curmi. Apa találgatása szerint talán valamivel hamarabb, hiszen, akkor és ott már készek voltak, mindketten szürkén és csíkosan. Első találkozásukkor, aranyos kis pofikájukkal, ártatlanul néztek szembe gazdáikkal, Ágnessel és Zsófiával. Nevük is pillanatok alatt született meg. Ágnesé lett Cirmi és Zsófiáé Curmi. Rögtön, mintha nehogy valamiről lemaradjanak, belekezdtek a bohókázásba. A két cica és gazdijuk körül forgott az egész világ. Nagyon édesek voltak mind négyen. Anya a kis plüssállatkák rózsaszínű nyakcsokrukba belebagatta (belevarrta) a kedves tekintetű megelevenedett lények neveit. A gazdák mikor egy üres perc-alkalom adódott velük továbbra is játszódtak. Szinte elválaszthatatlanok lettek. Este magukhoz ölelve szenderedtek mély álomba. Reggel az első figyelem rögtön rájuk irányult. Ha jó a sejtésem Cirmi a kislánycica megtestesítője és Curmi pedig a fiúé. Semmiképpen sem feltételeztem, hogy fordítva lenne, s a kedves olvasó sem, ha megtudja a két kiscica további napjait, hónapjait, éveit. Tovább nincs ahová ragoznom az évtizedekig, mert abból mégy sem telt el azóta.
Cirmi az esetek többségében, ha meg is sétálta magát Ágnes gazdikáját hűen követte. Legtöbbször otthon maradt, mint egy ügyeske háztáji kiscica. Hosszakat dorombolt, gazdijához dörgölőzve, hízelegve vonta magára a figyelmét, s ha nem akkor tette a mindennapi cicadolgát. Ágnes nagyon örült a csöppségnek. Ezzel szemben Curmiban a kandúrban nagyon kalandvágyó féle teremtmény húzódott meg. Zsófia sem is akart igazán megválni tőle. Szerette maga mellett tudni. Imigyen bármilyen sétán részt vett. Velünk sétálták keresztül-kasul a várost. Részt vettek a rövid családi túrákon a környékbéli dombokon-hegyeken. Nevezetesen a Nagy Laji dombján és Zsögödfürdőn töltöttek több időt.
Curmi első elkalandozása a közeli Nagy Laji dombján esett meg, úgy Szent Iván napja előtt. Éppen virágokat szedtünk, majd egy kicsi málnát az erdőligetecskében. Zsófia észre sem vette, hogy a pajkos Curmija lemaradt. Huncutul lesett ki a bokrok közül, meglapulva figyelte mit csinálunk. Gazdija észbe kapva, keresni kezdte. Tíz perces keresgélés után felbukkant az egyik bokorból. Gyorsan nyakon csíptük a tekergőt. Zsófiának elmondtuk, hogy ezután jobban ügyeljen rá. Alig telt el néhány nap és Curmi Zsögödfürdőn az egyik dombon, ahol Anya Ágnessel és Zsófiával eprészett, szép titokban balra el lelépett. Úgy tett mintha valamit látott volna. Talán egy mezei egeret kergetett... De ezt sohase fogjuk megtudni. Szegény Zsófia már sírt is utána, de a kicsi mocsok akkor sem dugta elő a fejét. Nála nélkül jöttek haza. Curmi a szabadságot választva ott barangolt a Fenyőszegi út melletti, a kislakunkkal szemközti dombon. Csak feltételezni lehet, hogy Balambérral a Zsögödi sárkánnyal ramazuriztak, vagy esetleg Szélítő tündérkisasszonnyal ütötték nyélbe az időt. Mindenesetre egy hét eltelte után, immár az egész család Zsögödfürdőre érkezett. Apa felvállalta Curmi keresését. Érzésre ment. Öt percnyi gyaloglás után valami csíkos szürkeség feltűnt az egyik csipkebokor alatt. Közelebb érve tényleg ott lapult. Úgy tett, mintha aludna, mert föltétlen fel akarta vetetni magát. Szüksége volt a kényeztetésre, hiszen kissé kopottan és csapzottan nézett ki a kobakjából. Mivel esett igazi ázott macska portréját örökítette meg a vadrózsabokor, a nem messze lévő tekintélyes friss tehénlepény, egy vadszegfű és egy aranyos kos eper (mezei eper) között. Az elkambacsolt (eltekergett) cica láttán Zsófia üdvrivalgásba tört ki. Nyomban felkapta és magához szorította. Jól érezte magát a kis csavargó újból a gazdi ölelésében. Titokzatos huncutsággal bújt dörgölőzve hozzá, és örömmel nyugtázta, hogy újra otthon lehet. Aztán egy jó darabig nem is történt véle nagy dolog. Elege lett a kalandokból, de csak egy darabig. Sokáig hűen követte gazdáját, akár mint Cirmi. Pedig megjárták Magyarhont is! Ezek után az egyszer biztos, hogy egy világlátott hős cicáról van szó, aki már egy rendben egyedül is szembeszállt a természet erőivel! Ahogy teltek a napok, hónapok egyre rakoncátlanabbá vált. Aztán egy szép téli napon, - 26 fokos hidegben, ereszd el a hajam módjára meglógott Zsófia kezéből. Zsófia csak halványan emlékezett, hol is történt "az a bizonyos nagy szökés". Sajnos a hely, amelyre gondolt már túl messze volt a céltól. Mivel a városban történt meg Curmi lógása elszállt minden remény, hogy valaha előkerül. Persze a kis gazdi továbbra sem adta fel. Imádkozásba kezdett érte, hátha mégis előkerül. Fájdalma csökkentésére Apa vásárolt egy sárga kiscicát neki és Ágnesnek is. Így a cicakollekció valamelyest kibővült. Ezt követően sorra teltek a napok. Azonban Zsófia szívében ott tátongott az üresség, hiányzott az ő kedvenc tekergő kis Curmija. Két hét után Zsófia éppen az óvodából eregelvén (bandukolván) haza megpillantotta Curmit az egyik fenyő alatt. Akkor olvadhatott ki, mert az azelőtt való napokon nemcsak jókora havazás, de csípős hideg is volt. Először a piros sálját vette észre, majd a jéggé fagyott Curmit. Nagy volt az öröm. Zsófia imája meghallgatásra talált. Talán barátnője a Szélítő (akit hubrisága (hirtelen kapkodása, sietsége) végett boszorkánynak is hívnak) kistündér helyezte oda, hogy bukkanjon rá. Nagy volt utána a putyukálás (édesgetés, babusgatás)! Hiszen télen, fogvacogtató hidegben, éjjel-nappal kint, tűrni minden természeti csapást nem semmi. Másodszorjára elsőrangú az igazi hős vált belőle! Ezt tudta Zsófia is. Úgy is kezelte a kis aranyoskáját. Először felolvasztotta, majd átadta Anyának, így lett kimosva. Száradás után be volt takargatva. 24 órán át felügyelte, mígnem úgy érezte, hogy teljes egészében helyre nem pattant.
Curmi csavargásának eredménye a cicák gyarapodása volt. Talán Curmi akarta úgy, hogy elszaporodjanak a kis hízelgők a lakásba. Szerették az egészet, de azért továbbra is ő jelentette Zsófiának mindent.
Azóta még egyszer lógott el gazdijától. Egyik élelmiszerüzletbe maradt. Valahol a kassza környékén bújt meg. Szerencsére a kasszásnő fülön csípte a tekergőt és a gazdája után szaladva, megint megkerült a kis "ártatlanka". Hiába, pajkos egy kiscica, és folyton fogja a zsigora (itt - csintalankodik).
Mivel tudjuk, hogy Curmi kandúr, azt is tudomásul kell venni, hogy folyton folyvást viszket a lába. Vérében van a kalandvágy. Hol udvarolni, hol csak céltalanul egy kicsit tekeregni, de föltétlen egy kis csatangolást szeret időnkén összehozni őkelme. Ezért sem tudhatjuk, hogy mikor lép olajra megint, de abban biztos lehet a kedves olvasó, hogy mindig megmarad a család oszlopos tagjának és Zsófia szeme fényének, bárhová is viszi a sorslába őt.
Borbé Levente
2014 nyárelő