A környéken bizony már hónapok óta nem esett eső. Szegény kis teremtmények alig bírtak talpon maradni. Voltak közülük néhányan, akik nem is érték meg a következő kisebb-nagyobb záport. Azért most itt az elején, jobb ha leszögezem, hogy nem kell föltétlen bepánikolni! Legalább mi olvasók nem veszítsük el kobakunkat. Arra szükség lesz minimum a történet elolvasása végéig. Azt azért elárulom, az ilyen félsivatagi népeknél, mint Moszolykáék szerencsére nem egy nagy dolog az életben maradás. Az ősöktől kapott tapasztalat teljesen áthatja őket. Olyan tudással vannak felvértezve, amilyennel a más tájról való labdába se rúghat mellettük. Hiszen ismerik a föld alatt rejtőzködő gumókat és nedvességben gazdag gyökérszárakat. Nehéz időkben abból szoktak préselgetni finom kis üdítő levecskéket maguknak.
Ugyanis ott a messzi Dzsungáriában tavasszal azért van annyi esőzés, hogy kizöldüljön és felfejlődjön a hűvös zöldben tündöklő fűtenger. Nyáron viszont a tikkasztó melegben először tarkallik minden, majd lassanként aranysárgává változik a táj. Míg ősszel (egyes helyeken szeptemberben) már kopárság veszi át az uralmát, helyenként, pedig kezd havazni, főleg a környező hegyekben.
Ezt a szélsőséges évszakjárást azonban nagyon bírják a kedves hozzánk elszármazott barátaink. Igaz, kevesen élnek már saját hazájukban, de azért még vanogatnak. Sokan közülük fittyet hányva régi országukra megvetették lábukat minálunk.
Hogy miként tettek ilyen hatalmas népszerűséget körünkben, azt most úgy nagy hirtelenjében nehéz lenne felmérni. Maradjunk abban, nem lehet tudni. Nem is fontos. A lényeg az, hogy most köztünk járnak, és ha kedvük támad, nem sétálnak, nem futkorásznak, hanem jókorákat szökdécselnek.
***
Történetünk bevezetőjét szokatlan izgalmas fejlemények követik. Bevallom, két kis hős legendájáról szól ez a mese. Nevezetesen a már említett Moszolykáról és társáról Bríről, s valamint későbbi családjukról. Moszolyka és Brí a többi honfitársával együtt vártak új otthonukra az úgynevezett bevándorló osztályon. Vajon ki fogja őket befogadni? Nagyon türelmetlenek voltak. Izgágaságukban nem egyszer lökdösték az éppen mellettük lévő társukat, sőt még egymás lábára is léptek! A veszekedés, az szinte menetrendszerűen működött. Aztán végül eljött a pillanat, amikor kiválasztották őket is. Mennybéli érzés lehetett. De mégis mindketten kicsit megszeppenve várták a további fejleményeket.
Nemsokára két kiválasztott hősünket új otthonukba szállították. Az új otthonban, új szoba járt nekik kis udvarral, eléggé összkomfortos. Egyelőre nem léptek munkába, meg ilyesmi, hiszen még tinik voltak. Az egyik fiú és a másik lány vala. Az első nap Moszolyka, a fiú, úgy gondolta mégis vissza kellene mennie az őseik hazájába. Ezért egy óvatlan pillanatban mikor befogadóik kedvesen beszéltek véle, putyukálták (babusgatták), cselt alkalmazva Dzsungária felé vette az irányt. Moszolyka azonban nem volt igen jól informált e téren, hiszen Dzsungária még térképi léptekben is nagy távolságra van hazánktól, térkép nélkül, úgy gyalogosan, pedig pár ezer kilométer. Ezt az „apró kis” tévedést bizony meg se pirulázta, tekerte eszeveszetten amerre csak látott. Befogadóik egészen sokáig kutatták „erezd el a hajamat úr” útját követve. Az az igazság, hogy könnyebb volt a rábukkanás, mint a visszacsalogatás. Moszolyka nem akart visszajönni. Hogy miért? Nem tudni. Nagyon erősködött. Konoksága szilárd alapokon nyugodott. Befogadóik ugyanúgy tettek, mint ő jómaga, cselhez folyamodtak. Félórai becserkészés után révbe érve, a nagy lógós, mindenki örömére, újra Brí mellett találta magát. E fáintos (nagyszerű) szenzációs kaland után már kénytelen volt lemondani a további logánduszról (tekergésről). Szemmel láthatólag nem bánta. Biztos fejberittyentette (elkábította) az új otthon melege.
Teltek múltak a napok, a hetek, Moszolyka a nagy tekergő, és az egy kicsit harapós de egyébként csöndes Brí egymásba szerettek, aminek meg is lett a következménye, - egy szekérderéknyi gyerek jött össze. Nem is csoda, hiszen hörcsögéknél ez nem működik másként. Pontosítok. Brí összesen öt kis porontyot hozott a világra. Ekkortól Moszolyka napjai is leáldoztak. Kissé csapzott lett. Eleinte meghúzta magát egy sarokban, később Brínek segített a bölcsőrakásban, s amiben még kellett a ház körül. A bubák kicsi csúf rózsaszínek voltak, de idővel beszőrösödtek, két hét leforgása alatt formájuk is lett. Igazi dzsungáriai törpehörcsöggé vedlettek át. Úgy néztek ki, mint szüleik, csak kisebb méretben. Ahogy nődögéltek kis lakásuk nem volt már elég nekik. Megkezdődtek a szokásos bunyók, a még csak azért is verekedések. Volt sűrűn ha kell, ha nem kalamajka dögivel. Moszolyka, az apa, pedig eléggé ellenségessé vált porontyaival szemben. Sajnos a féltékenység nem szab határokat, még akkor sem, ha éppenséggel a saját gyerekéről van szó. Egyik gyerekének a fejét megskalpolta, kettő pedig ideiglenesen félkancsi (félig kancsal) lett. Szegény skalpos csóré fejjel dülöngélt ide-oda, a másik kettő pedig meg kellett kerülje magát, ha megszerette volna látni mi van körülötte. Mégsem ekkor esett az igazi baj.
Egyik boldog derűs július eleji délutánon hatalmas bolondulás volt hörcsögéknél. Alig lehetett kivenni, hogy mi a franc történik az udvarukban. Először Moszolykát sikerült leleplezni. őkelme rendesen tépte, harapdálta a kicsiket. Amikor megunta Brí után szaladt. Brí pedig fejvesztve menekült Moszolyka elől. A nagy futkorászásnak igazi káosz lett a vége. Amíg Moszolyka Brít kergette egy kis haccáré haccacáréért, addig az öt ifjú egy kis sarokban húzódott be, de ott is furcsa nyugtalanság volt az úr. Komolyabban szemügyre vették befogadóik, s láss csudát megint három apró rózsaszín poronty izgágázott ott a südő (süldő) csemeték alatt. Az újszülötteket hol lehetett látni és hol nem, mert idősebb testvéreik vígan rajtuk fészkelődtek. Itt telt be teljesen a pohár, sőt ki is loccsant! Muszáj volt valami rendcsináláshoz folyamodni. Abban a zűrzavarban a gazdáknak hamar döntést kellett hozzanak. Olyan megoldáshoz kellett folyamodjanak, ami mindegyiküknek elfogadható legyen. Így került külön lakosztályba a már felcseperedett hörcsögök, és külön Moszolyka. Brí ott maradt a régi lakhelyén. Három napos várakozás után Moszolyka visszavivődött öt gyerekével a kedvencállat kereskedésbe. Bri maradt a bubáival.
Csakhogy az a három nap sem ment hej de simán. A südő hörcsögöcskék egymáshoz bújva, kicsit elanyátlanodva, pihentek. Mikor rájöttek új helyzetükre ők is végezték vármegye hörcsögi robotját, vagyis megteremtették, kényelmessé varázsolták környezetüket. A csóréfejünek újra szőrös lett a feje, s a két kancsinak kezdett rendbe jönni a szeme. Brí ez idő alatt kissé lestrapáltan, izgatottan rendezte újonnan született bubáit. Még érezte az „ellenség” szagát. Moszolyka pedig egy háromliteres befőttes üveg alján gubbasztott, látszólag magába fordulva és szomorúan. Egyik gazdi nagyon megszánta Moszolykát, mert olyan sajnálatra méltó szenvedéssel tudta jelezni bezártsági fájdalmát. A gazdi sajnálkozásában ideiglenes megoldáshoz folyamodott, egy jókora nagy fazékra cserélte ki a háromliteres üveget, s még betette neki a forgókereket is, hogy ne érje olyannyi feszültség a drágát. Nagyon ügyelt a pettyes lelkére, talán azért, hogy ne lépjen fel nála a bezártsági szindróma, vagy ki tudja... A bezártsági szindróma nem is lépett fel, de a megakasztott mókuskerékre ő igen, s azzal uzsgyi árám-világ s vetett ágy, tekerte szabadon a „nagyvilágba” (megint ellógott).
Ugye első alkalommal, ahogy emlékszik a kedves olvasó, csak az egyik szobában kalandozott. Az ágytól egészen az egyik szekrény aljáig ért el. Ott sikerült lefogni. Akkor jobbra-balra nézett, előre nem nagyon, így sikerült kalandos nagy útjának véget vetni. Az utóbbi alkalommal, pedig reggeliben sehogy, mert valahová elrejtőzött. Este se dugta elő az orrát. Biztosan feltérképezte az egész lakást magának. Mivel tudta, hogy a dolog hányadán áll, csöndben lopódzott egyik helyről a másikra. Már nem lehetett átverni oly könnyen. Nem is csoda, egy tapasztalattal rendelkező dszungáriai törpehörcsög már sokkal fineszesebb, mint gondolnánk. Azonban aznap éjszaka a gazda magához ébredt, egy rend köhögés után villanyt gyújtott, bekapcsolta a tévét, a számítógép asztala mellől furcsa, de halk mocorgó hangokra leve figyelmes. Arra nézett. Sejtve a dolgot, gyors kis árnyékelvonulást félszemmel követve eldöntötte körül néz. Felkelvén az ágyból az egyre gyanúsabb pont felé vette az irányt. Ott már nem talált árnyékot, egy kicsit arrébb (arrább) igen. Moszolyka viszont nem sejtette, hogy nekije (neki) még árnyéka is van, s az kilóg a búvóhelyéről. Gazdija bizony egyből leleplezte a turpisságot. őkelme az asztal lábához félig simulva, hallgatott, mint szar a fűben. Megdermedve állt, akár egy porcelán nippecske. Moszolyka csak azt felejtette el, hogy a gazdiknak nincs porcelán hörcsögük, s főleg nem szokott csak úgy akármi hányódni az asztal lábánál. Ezen siklott el Moszolyka remekbe sikerült hörcsögi terve... Gazdija el akarta kapni, de akkor nagy hirtelenséggel előugrott vagy kettőt, s majd szembe véle. Még fel is ágaskodott, kerregett (furcsa hangokat adott ki), csúful csinált! Megmutatta veszedelmes fogait. Igen ám, de a gazdija sem ijedt meg a saját árnyékától, még a Moszolykáétól sem, elkapta és visszatette a három literes befőttes üvegi fogdába. Hirtelen olyan lett, mint egy kezes bárány. Szenvedős ártatlansággal figyelt gazdija felé. Természetesen a sajnáltatás tovább is tartott. Még két napig űzte az ártatlanságba torkolló kinézetű kifelé tárulkozó fájdalmát, de mindhiába. Újból arra a bizonyos bevándorló osztályra került, ezúttal öt kis südő gyermekével együtt. Székelyudvarhelyre vitték, s ott már várták is új gazdijaik.
Kis gazdáiknak szüleik magyarázva elmondták miért is volt tarthatatlan ez a helyzet. Miért is volt ez a legjobb megoldás. Azért kedves olvasóim, mert ha nem imigyen történik, több mint valószínű Moszolyka megszöktette volna Brít, s akkor egy idő után minden kis sarokba lett volna egy törpehörcsög család. Sőt lassan a lakást át kellett volna adni nékik. Jobban szaporodnak, mint a nyulak, az ember vizet se vihet mellettük a fajfenntartásban..., pláné mostanság, amikor mifelénk csak egykéznek.
***
Brí viszont három porontyával tölti tovább napjait boldogan a Moszolykával töltött régi szép udvarházukban. A csöndesség egy cseppet sem csuda, senki sem hajkurássza egy kis haccáréért. A kis csupaszok már felfejlődtek. Lassan nekik is indulni kell új gazdi vár rájuk. A fedélzeten (a hörcsögi udvarházban) az egyeztetés alapján csak ketten fog maradni, s az attól függ kis gazdijaik kit fognak kiválasztani. Ugyanis ez a fajta hörcsög egyedül boldogabb, az egyneműek meg ki nem állhassák egymást. Aki marad Brível, arra nem biztos, hogy hörcsögi paradicsomi élet vár. Viszont maga az élet, még ha nem is annyira tágas a kis udvarház, mint a dzsungáriai dombokon, mégis kellemesebb. De senki se tudja, vajon jobban szeretnék otthon, bármilyen szélsőséges is ott az évszakjárás.
2013 júliusa.
Borbé Levente