Feledhetetlen nyolcvanas évek rögtönzött művészeti "versenyeiből" fennmaradt néhány olvasni való. A válogatás során ebből a néhányból is kikerült egy-két figyelemre méltó "művet" kiválasztani. A figyelemre méltó alkotásokból adok ízelítőt, melyek a hajdani szemtelen fiatalság akrobata gondolkodásomra tesz utalást.
Természetesen minden egyes VADKELETI KLUB -tag hasonló tehetséggel volt megáldva.
Szép sorjában, először a prózai művekből jön válogatás, majd néhány vers, színmű és "komolyabb műfaj" követi. A komolyságot muszáj kiemelni, hiszen többségében humoros és csipkelődős írások tarkítják a palettát.
Olvasásához kellemes szórakozást kívánok!
Borbé Levente
EGY ALAK PÁLYAFUTKORÁZÁSA
I. Rész
Egy alak, egy heppi pepi görlöcske szült egy gyereket. Isten áldja meg a jó szokását! Fájdalmas otthoni szülés után feltápászkodott, levert a szekrény tetejéről két borkánt, egyik a fejébe esett, de kiment az utcára. Seperc alatt összetoborozta az utca embereit. Boldogan sivalkodta : - Szültem egy gyereket bazeg! A meghatódottságtól könnybe lábadt szemek meredtek rá, csak egy fetyelló vénasszony tudott szólni a tömegből: - Nekem ez teljesen megnyugtató kicsikém.
A gyerek úgy fejlődött, mint a karós fuszulyka, egyre csak nőtt és nőtt. Nagy csavargó lett belőle. Kemény életstílus. Az anyukája meg is szólította: - Hány éves vagy te kisfiam, hogy csak így boklászódsz szanaszét? A kölök szinte, mintha kiokádta volna magából a szavakat : - Tíz, de a legmenőbb énekesek is lehettek annyi évesek, sőt a világon sok gyerek tíz éves. - Na jól van aranyos édeske mézes-mázas kisfiam, - mondta az anyuka. -Én es azt beszélem édesanyukám, csak most valahogy vágyaim vannak a perverzebbikből, - mondta a fia. Fiacskám tudod itt még felénk a nyolcvanas évek járnak, van Kelet-német, s van Nyugat-német. Te nyugodtan kimehetsz Nyugat- németbe, mert mi eppeg Keletbe vagyunk, csak ne ülj aztán sokáig! - mondta a felelősségteljes anyuka. Jól van , mindjárt jövök, - rittyentette szembe a kisfia.
II. Rész
A kisfiú valóba Nyugat-németbe boklászódott. Látott ezt azt, de látta Nina Hagent és más csuda ügyes sztárt. Mikor Nina Hagennel szemmértékes vízszintbe került, elmondta néki rejtett boldogságát: - Áh Nina, boldog vagyok, hogy fiatal vagyok és húsz éves vagyok, és most pedig téged látlak! Nina nem volt tőle elragadtatva, összevont szemöldökkel rákérdezett, - Mond csak, a te anyád meddig is engedett el? A gyerek egy kicsit zokon formán vette, de nem szólt. Mielőtt reményvesztett, megcsalatott, meghurcoltatott és teljesen fasírttá változtatta volna változtatta volna pöttyös lelkét, Nina mosolyogva megfogta bütürmec újait , magával vonszolta egy punk koncertre. A feledhetetlen koncerten az eltévedt Dzsikö Petreszku is fellépet. Nem kell tálaljam, milyen hatalmas sikert aratott. Főleg akkor, mikor festett csont fehér protézise megvillant az egyik csillámló gömb szomszédságában.
Az anyuka boldog volt, mert amikor a berlini falat bontották le, rájött a tottyantás, és csakugyan egyet rotyogtatott. E nemes cselekedet után gondolta megkeresi fiát. Fiacskája eközben szocialista jelvényeket cserélt Erich Honecker bácsival. Aztán az egyik utcavégen szembeszökött az anyjával. Hiába a nagy szabadságos csörömpölési hangulat, úgyis nagy köd volt. Márpedig olyan nagy köd volt, hogy az is megtörténhetett, ami nem is olyan biztos. De ettől eltekintve bevallhatjuk azt is, még akkor Kínában, még mindig kínai filmet tettek be vetítésre a moziba. E tényt tudták két hős szereplőink is. A nagy bumm után anya és fia fején egyformám egy jókora kukó dudorodott ki. Az anyuka helyben elpüfölte a kisfiát, hogy ilyen sokat képes volt távol maradni szeretett otthonától. Nem volt , aki építse a szocializmust, ezért még Ninát is megtépte! Szemére vetette, - Ilyen hitvány alakokért dőlt össze a szocializmus, de nem baj a fiacskám a demokráciát fogja építeni, akkor is, ha kő kövön nem marad! A gyereknek valami hátra maradt, mert télen lepkéket kergetett, de a büszke anyuka unszolására béállt az egyik pártba, s hamarosan béfutott, mint új demokráciás párttag. A heppi pepi görlöcske boldog volt annyi év után, hogy a fia megvalósította álmát. Örömében elment annak a vénasszonynak a temetésére, aki merészen szemébe vette szülésével kapcsolatos elégedettségét.
Írva 1989 decemberében
Vége
HERMINA
Valahol Európában a híres zeneművész Beethoven meghalt, ugyanabban az időben egy szintén európai kisvároskában (de nem ugyanott és nem abban a szobában), születik egy kislány. A kislány neve fennmaradt az iratok között, mint bizonyíték az útókornak. A kislány fennmaradt irataiból csakhamar kiderül, hogy keresztény, hiszen megkeresztelték. A történetet mégis egy ferencrendi szerzetes tudja, aki szájhagyomány útján terjesztette ezt a ritka kincset. Egy időben annyira terjedt akár a pestis. Hogy miért esett e kislányra a választás, nos, talán a történetből kiderül. Most inkább vegyük szemügyre e lenyűgöző történetet.
Anyukája lanyha szőkeséggel és óriási boldogsággal pattogott fel s alá és lecsillapodva vette tudomásul, hogy egy gyönyörű kislány hozott a világra. A kislány egy kissé kecskéhez emlékeztető fejecskét viseltforma. Mégsem állíthatjuk, hogy furcsa teremtmény lett volna, hiszen teljesen kislányhoz hasonlított. A szülei gyöngédséggel közelítettek hozzá. Sok dáridó volt míg megszokták kislányuk enyhe lenyhe - lanyha furcsaságát. Ugyanis Hermina szeretett játszani a tűzzel. Amint egy alkalommal játszódott a tűzzel féltíz esztendős lett. Nagyon dugták előtte a tükröt, de ez alkalommal nem dugdosták, mert a szülők nagysága miatt alig bírták, meg a szolgák is egy cseppet megöregedtek. Hermina belenézett a tükörbe, rögtön észrevette önmagát, amint paradicsomot majszol. Érdekesnek találta, amint apukájához hasonlóan bajsza és szakálla kezd kiserkenni. Lett is újra nagy ribillió. Már azt hitték, hogy sátán fajzat.. Nagy tanakodás után megborotválták, de mindhiába, mert Herminának kinőttek a szarvai. Na, ezzel teljesen betelt a pohár, már az anyukája és az apukája is tudták, hogy az ördöggel cimborál. Mivel sajnálták, mégis a lányukról volt szó, elhajtották otthonról. Szegény Hermina, ment a jéggel borított végeláthatatlan hómezőkön keresztül szenvedve, akárcsak az orosz filmekben. Addig húzta nyúzta vonszolta magát, míg egy fekete erdőbe nem ért. Közben mindenki tudta, hogy hová ment, titokban követték. El is nevezték a helyet Fekete Erdőnek, hiszen napokon át sötétség volt a kislány szomorúságától. A kislány tovább már nem bírta ezt a kurva nagy szenvedést, bőgni kezdett. Úgy bőgött, mint egy állat, közben mekkentett egyet-egyet, akár a kecske ahogy szokott. Sírása nem akart elállni, lassan patakká eredt, aztán folyóvá, az utána osonkodókat pedig kezdte sodorni lefele a víz. Az árvíz kegyetlen volt, mindent vitt magával. Ez a víz árkon bokron át haladva elérte a mélységes fekete sivatagot, amely lassan feltelt Hermina könnyeivel. Hermina ahol álldogált, teljesen felázott a föld, az Isten adta eső pedig azóta táplálja a forrást, amelyet hősnőnk Dunának nevezett el. Az emberek, aki hallottak a hírről azt beszélték, hogy a Nagy Fekete Sivatag feltelt valami sós vízzel, így hát elnevezték Fekete tengernek. A sok követőből sziklák lettek, ahogy partot értek, akihez kegyelmesebb vala a Fennvaló, kígyó lett belőlük. Őket egy szigetre űzték a Fekete Tenger egyik szegeletében. Annak a szigetnek neve azóta is Kígyók Szigete.
Nos, nem kell nagy hirtelenjében ledöbbenni ezen, még ezután jön a döbbenet hangformájában közelgett Hermina felé. Így hangzott: Dá dádádán! Hermina az ég felé lebbent pihe könnyűségével, egy távoli galaxison megtalálta Beethovent. Beethoven már rég várta: - Te kislány, azért hívtalak fel, mert akár a lányom is lehetnél, ha akarod az is leszel. - Köszönöm, - mondta Hermina. Egyet sakkoztak. Beethoven vesztett, Hermina győzött. Beethoven rávilágította egy titokra. Amikor megszületett farsangi bál volt, és a bábasszonyság viccből egy maszkot tett az arcára. Hermina azt hitte oda tartozik a pufájához. A szakáll meg bajusz érdekes mód a z álarcon fejlődött ki. Ez a csuda! Aztán folytatódott tovább a csuda, levette farsangi jelmezét, s olyan szép kislány lett, hogy a napra lehetett nézni, de rea nem. Gyönyörűségében otthagyta a nagy zenészt és leereszkedett szüleihez. Hát láss csudát az apja meg az anyja nem is olyan erőst örvendtek. Hermina pedig csudálatosan csillogott-villogott a kozmoszportól. Felcsapott filmsztárnak, sokáig nem ment férjhez, de aztán igen vagy hatszor. Aztán egy igazi szerelem levette a lábáról, szinte meghalt. Egy hegyvidéki királyfi feleségül vette. Hátpróbás házasság után jó mederbe terelődött Hermina élete, a Duna medrébe. Azóta is ott hajókáznak férjecskéjével boldogan.
1987-ben pirkantott történet
Vége
EXPEDICIÓ A DÉLI SARKON
Ferenc egy kicsit meglepődve vette észre, hogy az expedíció hatvan tagjából csak ketten maradtak, ő és egy kutya. Csuda rosszul esett neki abban a kutya hidegben. Szerencsére élelme az volt, mert megmaradt adagokat ketten kellett megosztják a kutyussal. Egyik nap meglepődve veszi észre, hogy jómaga is eltűnt. Nem bírva tovább az egyre kínosabb helyzetet elindult megkeresni társait és sajátmagát. Nem bónyászódott eppeg olyan sokáig, körüljárta az Antarktiszt teljesem, és rájött hogy úgy társai, mint jómaga megvannak valahol. Nagy keresgélés után rábukkan egy bódéra. E bódéban egy piros pozsgásos arcú fehérnép újságot árult. Megkérdezte hősünktől: - Milyen témájú újságot parancsol? Igaz csak egyféle van. Ferenc kérdezően pillantott a fehérnépre: - Hát mi van itt? A fehérnép szinte dühbe gurult: - Nem tudja maga szemtelen perszóna, ilyen tudatlan fajankóval nem találkoztam! Hát ez az Antarktisz Kommunista Köztársaság! Persze tovább ecsetelte a történteket. Rávilágított arra, hogy egy éve már megalakult e boldog ország. Az expedíció központja várossá nőtte ki magát. Sereglett a nép a világ minden részéről. Megolvadt a jég is, annyira fűtötte őket a hazaszeretet. Így megszűnt a hideg, már nem kellett bírni, elviselni. Ferenc az ország hivatalos nyelve után érdeklődött. A válasz nagyon kurta volt: - Ilyen nincs kérem! Így folytatta: - Mindenki úgy beszél, ahogy akar és úgyis megértik egymást, mert egy gondolat vezérli, a haza! Ferenc azt is megtudta, hogy tíz millióra dagadt a lakosság létszáma. Gondolta beeregel Expedíció városba. Úgy is történt. Megtalálta hatvan eltűnt társát, mindegyik már párttag volt! Egy kissé szégyellették is őt, hogy még nem az. Ő is az lett, így találta meg önmagát. Kicsit később, nem vetkőzve le emlékeit, sajnos expedíció betegségben elhunyt. 1987 február
Vége
LEVELEZÉS
Amikor megláttam a nevedet az Ifjúmunkásban, teljesen kiguvadt a szemem. Rögtön beléd szerettem. Hát ennyi hasonlóság egyszerre már túl sok. Engem is érdekelnek ezek a témák, mint biológia és kötés, főleg a biológia megfelelő partnerrel. Annyira örülök, hogy mindjárt kiugrok a bőrömből. Mielőtt teljesen felhevülnék, csillapításként írok magamról. Na, bemutatkozom:
- Magasság 1,99 cm
- Szélesség 1,60 cm
- Kiló utolsó méretkezésem alapján vagy 70
Baráti szeretettel :
Levelező társad Győzőke
Kedves Győző!
Mondom én, hogy egymásra találtunk! Én is azaz ember vagyok, ami te. 1,60 cm magas, és a szélességem is megvan. Kilómról, hát van, de inkább erős testalkatú, azaz teltkarcsú vagyok.
Szemüveget nem hordok és nem is hordtam, de közbe felteszem. Azért neked egészen huncutul állhat.
Én is oda vagyok a komoly klasszikus zenéért. Kedvenc tantárgyam azért a biológia. Szabadidőmbe rengeteget kötök. Föltétlen gyere el hozzánk. A címünket tudod. Hozzál kötésmintákat!
Tudod mit is csináljunk, valamivel, egymással el kell üssük az időt.
Herminácskacskucska
Az akció - A fiú leszállt a vonatról, a lány rohant szembe vele, a szerelemtől alattuk a föld is megremegett.
TANULSÁG - Így kezdődik egy igazi hétvégi szerelem
A VASTAGNYAKÚ LEGÉNY
Jókai Mór: Sárga Rózsa regénye nyomába szegődő firkalmány
A Hortobágyon amúgy izzott a nap, hogy csak! Távolban egy csikós legény lötyögött lován. Mi dolga is lenne efféle csíkós legénynek ezen a tájon? Mi dolga lehet, mit is csinálhat? Hát semmi különös csak itten ne, Isten áldja meg akármit csinál.
Az üdőben előkerül a láthatárról egy másik legény, baktat lován, kalapjában repce virág. A csíkós legény nézett ki, ahogy nézett, de ez aztán heje húja, de tyuhajja! Hát ennek a legénynek a nyaka vastagabb volt, mint kilenc ökörnek a dereka.
Az idő nagyon tikkasztó meleget ajándékozott a tájnak. A két lovas lovával egymás felé ügyekeznek. Mikor egymással szembe kerülének a vastagnyakú legény mérges hergelődős ellenszenves nezéssel majdnem feldöfte a csíkosbojtárt.Egy kutya is szaladgált boldogan ízinkbe. Azért a csíkós sem hagyta magát , rámeresztette szemét a vastagnyakúra. Hű ha! Merész eseménytől mindketten ellenkező irányba elvágtatának.
A vastagnyakú legényt követve beérünk egy fogadóba, ott bimbózik egy gyönyörű szemnek fennakadó leány. A vastagnyakú legény mán rég ismerte. Szemére is vetette, nem tetszik ez az egyke- petyke rizsa mozdulat! Jaj mi történt istenkém. A leány kezdte cirógatni a vastagnyakú gyapját. Az még az üzünkbe se bírta! Ekkor a leány fejébe rittyentett egy vidret, és ez abban az időben azt jelenté, hogy a másiknak fejébe van húzva egy vider. A legény kihúzta fejéből a vidret, abban az üdőben ez azt jelentette, hogy mán nincs fejébe a vider. A leány megkénálta egy csepp harapnivalóval. Evett is belőlem de merkelt végig. Ejsze az lehetett a baj, hogy a leány szeme tükrébe észrevette a csíkós utáni vágyakozást.
Mialatt ez a borzalmas fájdalom lejátszódott, egy festő egy felbérelt talicskába végigügetett a nyári forróságban a Hortobágyon, közben festett. Mit is csinált volna egyebet? Hát mit, megcsodálta a ritka szép tájat. Volt is ott bokor, meg csorda, kutya, veréb s macska. Hűha be szép es mindez az embernek ennyi gyönyörűségtől elmegy a szeme világa!
Aztán azért minden nem vicc, mert a leánym hogy ne kételkedjék szerelmébe a vastagnyakú valami ízinket nadragulyával esszekatyfasztott, s adott neki belőle.
A vastagnyakú legény nem üdőzött eppeg olyan sokat, felpattant a lovára, azaz felpattant volna, egyszer majdnem fűbe is harapott, de nem számított. Tehát a vastagnyakú legény hergelődős gyomorral, kiguvadt szemekkel felhánykolódott a lovára, mert egy ilyen legény nem mutatja mi baja, erős kell legyen, mint egy bika. A leány elszaladt a kúthoz, vizet merített és vidrestől integetett utána. A szereteje büszkén félcsámporodott pofával vonult el.
A leány szomorú dalt énekelt: "Hej páva pávácska mért rittyentettél e világra, bár maradtam volna végig az édös anyukámba"
Közben más urak is érkeznek Bécsből, ezek színesítik a suta, de egyébként művészi cselekményt. Ezek az urak teljesen elvannak kápráztatva a Hortobágyi fű minőségétől, a szép leányoktól, főleg a hajuk áporodott dinnyehaj "illatától". Kérem szépen a következő hajmosásig megőrzi áporodott minőségét a dinnyehaj szaga, a fű pedig ha kell egy évig is.
Hát szeretni valók ezek a hortobágyok, akkor főleg, ha nem kell tarts egy cirkusztól, mint amilyen keletkezett a leány körül, mert az is jóféle volt. Igaz ami igaz, ő nem is akarta.
Aztén már sokadszor lement a nap a Hortobágyon. A csíkóslegény nem kerülhette el találkozását a vastagnyakú legénnyel. A csíkós szólala meg először, - Az üzünkbe is, nem akarok én bajt! A vastagnyakú imigyen válaszóla vissza, - Gyüssze vagy nem! Ejsze elhagyott a híres bátorságod? Kemény beszélgetés közben feltűrte lobogós ingét.
Istenem esszecsaptak, szakajsztóig ütték egymást. Addig bírkozódtak, míg a vastagnyakú legényt a csíkós leteperte a földre, az pedig csak amúgy heverőzött a bogáncsok között. A csíkós a lovával balra el a kedvenc repce virágjához, a szépséges fogadó leánykájához.
Hát most kiderüle milyen nehéz az élet. Mily nehéz, főleg mikor feledni kell, akkor gyülekeznek a Hortobágyi felhők.
1988
Vége
A CSÓRÉSEGG
Első videokazetta
Egyszer Gyuri felébred reggel, vagyis délbe, kitekint az ablakon rátekint a napra, de sajnos nincs nap. Fut az anyukájához viszi az újságot, de az leteríti egy menj el fiam ne bolondozzál. Behurcolja anyukáját kies szobájába egészen az ablakig, akkor jött rá igazán a jesszusom! Akkor vette észre, hogy ez egyenesen szcifi! Most aztán lett gyomorideg és futkorászás. Gáád!! Rohangálás közben, hogy továbbra is adjanak magukra az előbbieket kiabálták. Már egy órája futkorászva csinálták a feszültséget, recsegtek ropogtak a molekulák, mikor benyit a szomszéd. Erre az anyuka felháborodott, mikor ilyen borzalmas helyzetben vannak ez mit keres itt gondolat futott át az agyán. Lehúzta legújabb módis magas sarkú cipőjét és hozzá akarta rittyenteni. A szomszéd pacák félreugrott, az ablak kitörött, a nagy csórésegg magába szippantott élőt élettelent. Gááááááád!
Második videokazetta
Nagy sötétséggel kezdődött, majd mikor kitisztult a kép, kiderült a turpiság is. Gyurit lefogták valami seggfejűek. A seggfejűek híres királyuk trónjának elébe cipelték. Kérdőre vonták, mit keres e gyönyörű Birodalomban. A válasz valami mittudjaménképpen hangzott. Ezért bizony börtön járt. Pirított pulykaszaros trágyába dobták. Gyuri volt mit sírjon, búsuljon, de főleg szagoljon. Öt perc sem telt bele, bedobták hozza drága szüleit és a lökött szomszédjukat is. Bőgtek mind a négyen. Egyszer egy seggfej megjelent a ketrecük oldalába. Gyurika kifaggatta, hogy kicsoda, meg micsoda, s hej be csoda, hogy egyáltalán ott van. Azt ígérte kimenti bennőjüket. Úgy is lett! Gááád!!! A seggfejűek királya torkaszakadtából ordított utánuk mindenféle csúnya dolgokat, amiért biztos bármelyik pap bácsi kivágta volna a nyelvét. A szívéért, a lelkéért, a szép nagy répájáért és az ingéért is, de utánuk kellett menjen. Úgy rohantak utánuk, akár az állatok, de nem érték utol.
Harmadik, egyben utolsó videokazetta
A kedves kerge illető, ki segített nekik otthagyta a Sirius nevű bolygón, mert egy kis dolga akadt. Persze ez nem volt igaz, csak leakarta rázni őket, mert randizni mene. Gyurika és kedves szülei, meg a szomszéd búcsúzáskor úgy bőgtek, mint a párzani vágyó vadtehén. Rózsiné meghatódottságában hosszú haját tépte ki, közben vadul rőkölt. Mit lehet tenni, ilyen az elválás. Aztán a többi is bőgött, s ugyanúgy ráncigálta ki a haját, mígnem kopacok lettek. A seggfejű csapat tovább nem üldözte őket. Rögtön rájöttek, hogy ezek még náluk is seggfejebbek, talán imádni kéne. Ebben benne volt még a királyuk is. Sirius lakossága boldogan lökdösték hőseinket.
Gyuri segge a falhoz ért és magához tért. Anyukája aggódva kérdezősködött álma felől. Gyurika el is mondta. Az ablak felé tekintettek és gááád, egy csórésegg! Jesszusom valóra vált az álom, - kiabálta. A szomszéd megfordul az ablaktól - igaz is, már rég le akartam tojni, hogy ne mind leselkedjenek be hozzám.
1988
Vége a megrázó történetnek
ESTE
Eső esett
Esegetett
Elernyedve sötétedett
Emlegetve esedezet
Mint erdőbéli eretnekek
Esedezés ne volt elég
Epedezés sem
Mert nemcsak a felhőtől sötétedett
Tényleg esteledett
Lassan-lassan este lett
1988
IZGALOM
Arcomat elborítja a sötét égbolt
fényt csak a tisztulni vágyó kép boldogítja
Miközben lelkem mélyén , mint egy utcán átrohan egy ismeretlen
nemcsak látom, érzem is beleim kavajlygásának nyugtalankodó árulkodását
Problémám talán hétköznapi, vagy éppen szittya magyari
Mindenkinek van ilyen
egyszerre és szerre
Talán nem is baj ez a feldúltság
jó ha van egy kis sötétségben úszó fényponti világosság
mely izgalmat csinál
1988
KEREKIÉK
Kerekezve kerekesen, keresően káizmusba kernyálva kerekin
közéjük keveredni kedvesen
kezelni kezeletlen kerekeket
Kinek kedvesebb kebel, kinek keserves
Kéne kinti kezelő
keverni keleti kettőssel
kerekiék képzelődését
kellemesen
1987
KÍVÜL ÉS BELÜL
Azonnal hiszem is meg nem is
Ami történt, talán egy ócska szappanbuborék felfújva labdaként
Ami megfog történni rejtélyes taligakerék, mely megdobva cikázik a szürke és babba színekben játszódó állományban
Pedig becsukva a szorongás ablaka és mégsem menekülhet senki
Bizony ami kívül az belül
Nem érzelemmentes semmi, mindent érezni ami volt, van és lesz
Kívül és belül.
1990
EZ IS EGY POÉZIS
Tottyanó-pottyanó
Rotyogó-motyogó
Kacsogó-csicsogó
Locsogó-csacsogó
Ügető-bégető
Lobogó-totyogó
Rágó-bánó
És biztosan semmi talán!
Nyugodtan folytatható a holdkorosság poézisei felé
1990
ERŐMŰVEK
Egy borzalmasan komoly szocialista realista remekmű három felvonásban. Előadta már a Teatrul de Nord Bukarestből. Főszereplők: Ernest Maftei, Radu Beligan, George Cozorici és Violete Andrei.
Első sziklaszilárd szín
A színre határozott keménységgel, helytállóan bejön egy hátrafésült hajú szemüveges tettre kész erőmű.
Első jelenés
VIOLETA - Istenem, milyen szép ez az erőmű. És ez e gyönyörűség hála pártunknak és kormányunknak a miénk!
GEORGE - Teljesen feldobja a tájat! Lehetek egy kicsit rugalmas ugye.?
ERŐMŰ - Főleg akkor dobtam fel a tájat, amikor épültem, - általatok.
ERNEST - Te George nem vagy eléggé határozott!
Második, sőt harmadik és satöbbi jelenés sincs. Ez határozottan ki van mondva.
Második kissé meginogott de még szilárd szín
Begyújtják az erőművet.
RADU - Lássátok elvtársak milyen pompával száll a vastag füst a tiszta égbolt felé!
VIOLETA - Látjuk mindannyian.
GEORGE - Olyan ez a füst, mint mi, magasba törekvő!
RADU - Mennyi szocialista realista igazság egy csapásra!
ERŐMŰ - Úgy érzem mintha egy kerekem hiányozna.
GEORGE - Tényleg?
ERNEST - George és az Erőmű autókritikát kell írjanak. Nálunk nincs helye a bizonytalanságnak!
Harmadik és egyben utolsó szín, de már egyáltalán nem szilárd
Az erőmű és George megírták az autókritikát és szörnyen röstellették magukat a történtekért.
ERNEST - Ebből mindenki tanult!
VIOLETA - Vezessen a párt!
ERŐMŰ - Csakugyan hiányzik a csavar meg huszonöt zsák cement és egy tonna kavics belőlem.
Az erőmű felrobban, teljesen feldobja a tájat, magasba röpíti az elvtársakat, de szerencsére mindenki megússza. Az egyik kissé kancsal, a másik kissé sánta, a harmadik kissé mozgáskorlátozott lett, a negyedik pedig szigorú maradt.
ERNEST - Ilyen ha egy bizonytalan reakciós elem húzódik meg közöttünk.
VIOLETA - A Nyugat ki akart minket csinálni, de nem tud!
RADU - Az a fő, hogy eszménk továbbra is sziklaszilárd!
Radu egy darabig sétál még föl s alá a színen, majd megfogja George elvtársat. A közönség már tudja, hogy nép ellensége volt. Radu mosolyog aztán lassanként elkomolyodik. Szigorú tekintettel néz a közönség felé.
Írva 1988 nyarán
Vége
CSILLAGSZEMŰ ERZSIKE ÉS AZ ÜVEGFEJŰ FÉRGEK
Három felvonásos dráma
Alaptétel: remekműves tragédia sorozatának egyik darabja
I Felvonás
Csillagszemű Erzsike teregeti volt szennyesét szépen kimosva, s közben veszekedik velük.
ERZSIKE - Örökkön örökké kell mossalak titeket hitvány rongyok!
PIROS RONGY - Szégyelld csak meg gyorsfuttában magadat! Szemtelenség miket morogsz itt össze-vissza nekünk, miközben mindennap végtelenül kihasználtok! Összegagybatolódok a ti mocskos testetekkel mikor felvesztek magatokra.
ERZSIKE - Hát milyen hitványul perelsz velem. Nem gondoltam volna, hogy ez a hála amiért annyit gürcöltem, húztam az igát, s hátam is majdnem leszakadt.
ZÖLD RONGY - Elég volt a pofabéléses hablatyolásból! Hogy az üvegfejű férgek vinnének el!
II felvonás
A helyzet egyre feszültebbé kezdett válni a helyzet Csillagszemű Erzsike és a rongyok között.
A szín semmit sem változott, csak Csillagszemű Erzsikének a színe pirospozsgásról fal fehérre. Ugyanis körbe vették a rongyok, komoly hadtestet alkotva Rongy osztag lett belőlük.
ERZSIKE - Jaj a szemem!
FŐ RONGY - Úristen, jönnek az üvegfejű férgek!
SÁRGA RONGY - Jól megaszondta Zöld rongy.
FEKETE RONGY - Most már gyászolhat a belünk.
ERZSIKE - Ti kik is vagytok valójában?
FŐ ÜVEGFEJÜ FÉREG - Jaj te csillagszemű Erzsike rongyék hívtak, de máskánt is jöttünk volna a szemed végett.
ERZSIKE - Ne engedd meg, hogy összeessek!
FŐ ÜVEGFEJÜ FÉREG - Nem is lesz arra idő. Na szép leány, arról van szó, hogy a te szemed a mi bolygónk és te egyenesen a teremtő oszlopunk vagy.
ERZSIKE - Pedig a rongyok meg akartak etetni veletek, de most fordult a kocka!
FŐ ÜVEGFEJÜ FÉREG - Megesszük mi őket!
A rongyoknak alapos okuk volt a reszketésre.
ERZSIKE - Neeeem!
FŐ ÜVEGFEJÜ FÉREG - Hát akkor nem.
III felvonás
Erzsike csendesen sírdogál tiszta csórén. A rongyok és az üvegfejű férgek össze-vissza szaladgálnak, közbe egymást tépik. Erzsike azért lett csóré, mert a rajta lévő ruhák is hadba léptek.
ERZSIKE - Hagyjátok abba, ti is tudjátok a szeretet mindent megold.
FŐ ÜVEGFEJÜ FÉREG - Vagy úgy?
SZERETET - Elég a civakodásból
FŐ RONGY - Jól van na, csak egy kis balhét szerettünk volna, ennyi az egész.
SZERETET - Csillagszemű Erzsike meg kell ígérd, hogy többet nem panaszkodsz kedves rongyaidra.
ERZSIKE - Megígérem, úgy lesz.
RONGYOK - Hurrá!!!
FŐ ÜVEGFEJÜ FÉREG - És mi lesz velünk.
SZERETET - Mindjárt.
Csillagszemű Erzsike szeméből kihúzott egy kék sugarat és földobta a csillagos nagy égre. Attól a perctől kezdve a kék bolygón éltek az üvegfejű férgek.
Csillagszemű Erzsike, ha mosás közben feltekint kurva boldog tőle.
1998. május
Vége
A NAGY GYŰLÉS
Jéghideg reggelek egy jéggel borított hómezőben kütyülő kisfalucskák közül az egyik falucskában elszenderedett életkörülmények javításáról szóló szovjet dráma.
KÉT FELVONÁSOS ÜNNEPI GYÜLÉS
Első ünnepi összejövetel
Helyzetkép és kép - Magunk előtt láthatjuk a falut. Száz meg száz orosz parasztlegény, lány, öreg, aggastyán, megannyi vénasszony és a többiek kosornyáznak végig az utcákon. Van aki szalad, van aki nem. A farkasordító hidegben közben olvassák a törvényeket, hazafias dalokat mecseregnek a piros csillag jegyében. A piactéren egy komolyabb csoport vastag pufojkába burkolózva igencsak komoly dolgokról beszélgetnek.
VASZILIJ - Nem tudom kedves elvtársak, de én egy cseppet fázom.
ROGYINKA - Vaszilij Ivanovics Petrovics Szutyovnak igaza lehet.
PETROV - Ezt felül kell vizsgálnunk!
KOSZTYA - Dubronov Valaga Petrovot e nemes gondolatért elő kellene léptetni!
RUGYIN - Elvtársak, soron kívül szólalok fel. Nem messze tőlem fatönkök vannak.
MARJUSKA - Rugyin Yugalov Szabadivnyek elvtárs hangoztatásának merész kijelentését a tönkökről mindenféleképpen figyelembe kell venni. Ezért teendőink közé tartozik, hogy gyűlést tartsunk, annak érdekében, hogy egyes elvtársak fáznak, valami végett nem fűti a hazaszeretet. A kérdést amit meg kell tárgyalni elvtársak és traktoristák, fázzunk-e tovább vagy sem!
SZCSUTKOV - Elvtársak figyelem! De mit szól ehhez Moszkva?
Egyszerű dolog következett papírt és ceruzát vettek kezükbe, megfogalmazták nézetüket, s pont Szcsutkovnak járt az a megtiszteltetés, hogy feltegye a levelet.
Helyben várták meg a választ (néhány napba került az egész). A színpadon öt perc villanyleoltással oldották meg, miközben hazafias sziklaszilárd dalokat énekeltek a munkásosztály felvirágzásáról. Megjött a válasz: Lehet, csak így tovább továrös!!!
Első ünnepi gyűlés
Nagy lelkesedéssel megkezdték a gyűlést.
GUROV - Én annak híve vagyok, hogyha fázom is, de valamit kell tegyek először az ország felemelkedéséért. Ezt a hideget könnyen átlehet vészelni.
SZITYKIJLICS - Ha túl sokat rágódunk az ügyön elvtársak, megfagyunk.
GUROV - Ezt az embert el kell ítélni! Nem tett eleget közösségünkért, a meleg megszerzéséért!
Megtörtént hamarosan az ítélethozás ott helyben.
KOSZTYA - Tehát, hogy mondta Vaszilij Ivanovics Petrovics Szutyov elvtárs a falu jegyzője, Katarina Gilics Jugeloccs a falu állatorvosnője és Mikholov Gurov Yibannik rendet kell teremteni ebben a kérdésben. Szitykijlics elvtársat elítéljük! Lelki szabotázst hajtott végre! Belegázolt, falunk, közösségünk és az egész orosz, sőt az egész föld kommunistájának tiszta lelkébe. Ugyan neki nem sikerült neki, csak helyet adott a kételkedőknek. Az ilyen imperialista, fasiszta, revizionista eszméknek helyük nincs. Elvesszük tőle összkonfortos 3x3-as barakkját. Ettől a perctől beköltözhet a tehénistállóból elválasztott 1x2-es lakrészbe. Mindannyian tudjuk elvtársak nem érdemli meg azt sem, de hát nekünk meleg szívünk van, fűti a Párt!
Elvtársak csodálattal hallgatták az ékes szólamú szónoklatot, majd gyűlésbe mentek. Tíz szakaszban beszélték meg a teendőket. Egy szakasznyi tárgyalás egy hetet vett igénybe. Mire mindent megtárgyaltak eljött a tavasz.
GUROV - Elvtársak kibírtuk ezt a telet is! Aki nem azt tudjuk hogy közösségünk véres ellensége volt, de mi azért eltemetjük, mert így kívánja becsületünk!
ROGYINKA - Sokkal jobb, mint hanyatág leesni a hiúból!
VASZILIJ - Ez a beszéd Rugyinka elvtársnő!
1989
Vége
RUDOLF ALMÁT MAGYARÁZ
Színes mű két egyenes vonásban
Első egyenes vonás
Egy piactéren játszódik, rengeteg áruval, árusokkal és vevőkkel. Az áru kivételével tetszés szerint mozognak, az áru tetszés szerint van kirakva, míg a vevők tetszés szerint válogatnak.
Jajj, elnézést!! A szereplők:
ÁRUS - A szóban forgó, aki az almát árulja.
RUDOLF - Aki az almát magyarázza
FERI - a bolond
SÁRA - Rudolf csaja. Rudolf egy cseppet se szereti, de ő se Rudolfot.
IZABELLA - Ott van a tömegben
ÉS SOKAN MÁSOK A TÖMEGBŐL
RUDOLF - Mennyiért adja az almát Táti?
ÁRUS - Tetszés szerint kedves vevő.
RUDOLF - Köszönöm, nem lehetne valamivel, legalább egy-két sillinggel olcsóbban?
ÁRUS - Nem. Uram, itt kimondottan tetszés szerint választhat.
RUDOLF - Öhö. Akkor kérek két kilót a pirosabból, de adja tetszés szerint, he ehhez ragaszkodik.
ÁRUS - Rendben.
RUDOLF - Itt a két dollár, tegye el.
ÁRUS - Nagyon sete-suta a beszélgetésünk, mit szól ehhez a közönség?
RUDOLF - Valóban. A felvonás végéig még valami izgalmasat ki kéne nyögni, mert csak a következő felvonásban magyarázhatom az almákat.
ÁRUS - Jól van. Akkor most ráveszem magyarázza el az almát!
A piacon minden egyes ember tekintete az Árusra és Rudolfra ragad. A takarítónő a második felvonás kezdéséig tekinteteket kapar le az Árusról és Rudolfról. A közönség a szünetet kihasználva bevásárolt almából, veszettül csámcsogva rágcsál.
Második egyenes vonás.
Ugyanaz a szín, mint az első egyenes vonásban. A piaci tömeg Rudolfot figyeli. Rudolf kezében egy alma. Ő maga kissé magasabban van, mint a tömeg, felszökött egy fa ládára.
Elnézést a szereplők:
UGGYANAZOK, MINT AZ ELSŐ FELVONÁSBAN CSAK MÁG SZEREPELNEK IS + A TAKARÍTÓNŐ KI RENDET CSINÁL.
RUDOLF - Ez egy piros alma, de van másfajta színekben, méretben, szagban és illatban, kertben, piacon üzletben és máshol, mégis a lopott az igazi!
FERI - Én bolond vagyok, talán az is maradok és almát eszem miközben ropog a fogam alatt.
SÁRA - Jómagam Rudolf csaja vagyok, de én nem szeretem őt, ő sem szeret engem, még mindig várom a nagy őt. Szintén almát eszem, miközben ezt a bolondot csábítgatom szabadidőmben.
IZABELLA - Biztos vagyok, hogy tetszem Rudolfnak, de ez az alma se kutya, amit majszolok.
JUTKA - Itt vagyok a tömegbe és almát eszek. Tetszik hallani, hogyan hersegtetem?
ÁRUSOK, VEVŐK, TAKARÍTÓNŐ ÉS A KÖZÖNSÉG kórusba - Almát eszünk, mert Rudolf megmagyarázta.
1989 szeptembere
Vége az alma zabálásnak
LÉTKÉRDÉS
Minden kincsünk abban van, mit rejteget egyféle elmélyülő titokzatosság, valódiság. Ez a titokzatosság felkelti mindazok figyelmét, akik képesek a valódi értékek felfedezésére. Kár lenne eltűnjenek felfedezetlen a homályba vesszenek, mint egy utolsó kimondott szó, amelynek súlya észrevétlen marad rá nem figyelés gyanánt.
Az emberek szokásai téglalapok közé szorítják, befalazzák a szabadságra törekvő lelket. A célok elérése végett átgázolnak embertársaikon, csak megkapják azt a semmiséget amire vágytak. A vágyak kielégítése mindig vakvágány. Ezáltal a vágyaikkal maradó ember sodródó tömegként úszik a kilátástalanság felé ügyelve megőrizve a látszat biztonságát.
Vissza kell csalogatni az álmokat. Az álmok visszahozzák az igazi ént. Az igazi én pedig eléri célját anélkül, hogy akarná és pont ezért nem gázol át senkin. A téglalapok közé szorítás úgyis lehullik, mint egy apró pille, akkor és a befalazott helyébe kerül a befalazó, melynek úgynevezett megteremtett szabadsága sem hozza el a beígért reményeket. Egy igazi lélek rabságban is szabad, és nincs olyan hatalom, mely eltudná venni tőle. Mikor azt hitte, hogy megtette, akkor csúszott ki a kezéből.
Jobb ha közösségben vállalja mindenki tettét, nem magunkért hanem egymásért vagyunk.
1990 január
ÍRÁSRÓL
Az írást teljes értékűnek csak akkor tarthatjuk, ha a betűk megtanulása és összeolvasása után teljesen képzeletünkre hagyjuk. Szabad akaratunk képes többet kihozni belőle, mint azt remélnénk.
Nem számít az a tény, hogy valaki milyen írásformát használ sikere eléréséhez, mert a siker az egymagában önző.
Aki valóban ír, semmi hátsószándék nélkül, érzi a legbensőbb tudatalatti és tudatfeletti egyesüléséből származó semlegességet, hiszen ott születik a mű.
A kényszer csak megbénítja ezt a titokzatos erőt és elmarad a múzsa csókja.
Legjobban mindezt idejében lehet tönkretenni óvodától-egyetemig, mikor a szárnyaló képzeletet megbénítja a berögződött oktatási módszerek kényszerhada. A beszéd elsatnyul, az írás megcsonkul és az ész elszáll, de megmarad a rendszer, melyhez nagyon ragaszkodik az oktató, mert az már semmi esetre sem tanító.
Egyéniségek hada merül el a vesztőkben. Abba kellene hagyni a tehetségtelenek feldicsérését és a tehetségesek nem számba vételét.
Kell ügyelni mindenre, mert írni lehet kilóra és tonnaszámra úgy ahogy az íratlan törvények megkövetelik, de nem lesz benne köszönet, mert nem lesz új téma.
1993
KORGÓ GYOMROK
Életrajzi töredék
Sötét éveknek tűntek, pedig volt bennük varázs. Kisgyermekszemünkkel ráfigyelni az egésznek hitt világra tiszta volt, mint az érintetlen erdei források vize. Az ártatlanság szépsége belesoványodott arcunkba. Édesanyám szülészeten feküdt. Mi pedig négyen, otthon hidegében szimmogtunk, vártuk a jóakaratot, talán. Mocskosságban hemperegtünk volna, csak a legnagyobbik testvér vezénylete alatt minden ragyogott a lakásban. Igaz monyokolásunk hosszú időt vett igénybe. Bátyám sem volt magabiztos, némi félelmet éreztünk ki belőle, de azért tettük dolgunkat. Sajnos apánk erőst nem látogatta a háztájat, ha pénzt kapott, akkor napokig odalett. Mi pedig korgó gyomrokkal táncoltuk át az éjszakákat énekelve. Mit is értettünk az egészből, szinte semmit, csak a hasunk fájdogált. Mikor belefáradtunk, hálát adtunk a napnak, imádkoztunk az álombéli tündéreknek egy holnapi, akár penészes szűzkenyérért is. De ők sajnos nem adtak. Az álmok szétpattantak, négyen korgógyomorral ott feküdtünk összekucorodva egy ágyban. Elfértünk, hiszen a nagyobbik bátyám hát esztendős volt és öcsém pedig csupa kettő. Jómagam a négy évemmel hátra eregeltem a barakkok mögötti szemétdombhoz és berágtam az ínycsiklandozó murok meg szalámi hajat. A többiek is lehet valamit kapirgáltak, de szemünk egyre bennebb került és kikarikásodott. Estére haza ért a fater is, félve gondoltunk arra hátha kapunk egy kis kaját, de nem jött össze. Csak a bűzét hagyta maga után, ahogy újra elment, és mégis örültünk, mert nem vert meg. A félelem rizegésben csapott át, ahogy a nyárfalevelek szokták. Sírva kiszaladtam még egyszer a szemétdombomra, de ott se találtam magamnak való eledelt. Egyik napunk teljes evésszünettel telt el. Pedig volt kukoricalisztünk, de megvolt mondva ahhoz tilos nyúlni.
Sanyi véletlenül rábukkant egy rend kukoricakorpára. Hat évesen nekilátott elkészíteni. Egy sótalan azt se tudjuk mit készített belőle. Mikor kész lett a máglávájsz szöktünk volna neki. Richárd újra csendet intett és fegyelmet követelt. Feldarabolta a trutymót, mindenki kapott egy adagot. Egy perc se kellett, mind eltűnt. Lóri sírt, ordított, toporzékolt, hogy neki még kell, erre én is vannyogni kezdtem, aztán beletörődve elhallgattunk, mint ahogy lassan elolvad a tavaszi hó. Ezek után némi erőre tettünk szert és kibírtuk másnap estéig, míg megérkezett édesanyám két küldönce, a testvérei: Mari és Panni,- mert ő még ott a szülészeten is gondolt ránk. Mari és Panni hoztak egy kis eleséget. Kenyeret majszoltuk be magára. Egyszer Lóri nagyobb szeletet kapott, az enyémet földhöz teremtettem, később azt is Lóri ette meg. Már nagyon vártuk édesanyánkat. A két nagynéni biztatására többször kimentünk megnézni, hogy jönnek-e. Sanyival eljártuk az eresz alatti vízben tapicskoló táncot, a nagynéniknek nagyon tetszett. Miközben a júliusi esőben táncikáltunk megpillantottam a távolban érkező alakokat. Hamar kivettem a félhomályból, édesanyám volt az világoskék szvetterkéjében, kezében kisöcsikénkkel. Mellette dabbogott apám, akár egy amerikai wesztern filmcsillag. Őrülten rohantunk be, hogy közöljük a hírt. A kis csontos arcocskánkról eltűnt a szomorúság, a fájdalom, helyébe végigcikázott rajtunk az életöröm, a bőség érzete. Úgy ettünk, hogy nyuvadtunk meg, közbe figyeltük kisöcsénket.
Akkoriban alig múltam négy éves, de a történés emléke tiszta, talán azóta sem ettem finomabbat, mint az a korpából készített eleség. Emlékszem miként csusszant le torkomon és dobban egy nagyot, hangosan a gyomromban.
1988
Borbé Levente