Már több, mint két hónapos vagyok, tudjátok. Eléggé érdekes helyre érkeztem. Azon a helyen van egy Apa bácsi, egy Anya néni és egy Ágnes kislány, aki közben testvérke is. Ezt a bácsi meg néni jelzőt a továbbiakban nem említem, mert egyszerűbb Apát és Anyát mondani. Nagyjából ők vesznek körbe.
Egyszer-egyszer mindhárman körülöttem téblábolnak, azt általában szeretem, de van eset, mikor álmos vagyok és ők még mindig nem akarnak békén hagyni. Ilyeneket ténykednek: öltöztetnek-vetkőztetnek, magyaráznak-mosolyognak, ide-oda tesznek-vesznek, fordítanak "csűrnek-csavarnak", s csak tűrjed ügyesen. Bírod ameddig bírod, mert aztán muszáj, de közben oázva lehet szirénázni is, hogy már elég, ne tovább. Hát igen, a baba élet elég kemény...
Néha kellemes bámulni való akad, (igaz, nem mindig)attól függ merre visznek, de legtöbbször, amit látok nem túl izgalmas, ilyenkor felkiáltok, hogyha már, ilyen szép számban vannak körülöttem, jöjjenek csak közelebb, és a plafon, azaz mennyezet fókuszából térítsenek ki. Ha nem hiszik milyen unalmas, próbálják ki önök is napokig, sőt most már azt is megértem, hónapokig bámulni felfelé a nagy fehérségbe. Ez nem éppen olyas valami, mint a Mennyország, higgyék csak el, hogy sokkal semmibb. Ha már idejöttem, s annyi minden van, akkor mutogassák csak, azt az annyi mindent, mert nagyon érdekel, amíg jómagam lábra nem ereszkedem.
A lábra ereszkedést nagyon várom, akkor lesz az igazi muri. Egyelőre a kezecskémmel dolgozom. Éppen felfigyeltem arra, milyen kitűnően lehet tapogatni a kezecskéimmel. Nem tudom mi okból, de a kezecske irányítása, az úgymond koncentráló erősségemen kívül esik. E cselekvést a közeljövőben kell megtanuljam, mint megannyi más egyebet.
Testvérkém aki Ágnes is, néha nagyokat selypít, őt meg is értem, valahogy nem megy neki a rö betű, édes istenem, nem baj, megesik más kislányokkal, de a többiek, akik jól tudnak beszélni, s mégis botlik a nyelvük, sőt kezdenek gügyögni értelmetlenül, egyszerűen elképesztő. Van egy figyelemreméltó meglátásom, biztos az a baj, hogy azt feltételezik vagy hiszik rólam, idegenül tudok csak beszélni. Még egy másik felfedezés, valamilyen módon akkor történik a gügyögésük, hogyha a vonzáskörömbe kerülnek. Ebből következik az, hogy valami csoda folytán kialakult mágneses hatás révén az én kis vonzó hullámaim megzavarják a közelembe hajlók beszélőinek szenzorjait. Érdekes, gyerekekre nemigen érvényes, kivételesen csak akkor, ha egy felnőttet követ a drágaság. Úgy látszik láncreakció alakul ki, babától kapja a csöppnyi zavarodást a felnőtt, a felnőttől pedig a gyerek, elég furcsa nem-de? Elhatároztam, ha nagy leszek és tudok már járni, s meg tudom mondani mi bajom, megtanítom a bácsikat és néniket a kicsikkel rendesen beszélni, mert szegény babáknak rossz, ha nem értik mit is akarnak a föléjük hajoló értelmetlenül gügyögő emberek. Igaz, most is beszélek egyféleképpen, de azt ők nem akarják érteni, pedig végighallgatják. Véleményem szerint nem sokat figyelnek rám, csak tetszik nékik a szájacskám formálgatása, s azzal slussz. Ha tudnák miről is beszélek, milyen ragyogó nyelvtudással formálom meg ajkaimon a mondanivalómat, éberebben figyelnének. Na, de mindegy a hegy, ha már mászni kell. Ez jutott a babáknak...
Azért sok izgalmas élményben van már részem. Ölből ölbe adogatnak, ez is jó, ha jól tartanak, ha nem, akkor egyet vacsogok, hadd hallják, nem valami okosan sikerült megfogni engem. Ahol nem lehet sok hiba, az a babakocsi, oda beletesznek, s azzal uzsgyi fogj meg jól, s ne eressz el, tekerjed amerre látsz... Sokszor, annyi mindent látok, hogy az már rengeteg, és minden mellettem úgy halad el, mint egy gyorsvonat. Ebben a gyorsaságban mit tehetnék mást, elegánsan belefáradok, és minden esetben, és legszívesebben, amit ilyenkor tenni szokott más baba is, azt csinálom. Egyet bubukálok, húzom a csendest, alszom, ahogy tetszik. Biztos a jó levegő csikarja ki a kellemes szenderedő, álomba ringató mennyei érzést. Legtöbbször, mikor így kiszalad velem együtt a valamerre tologató kézi döccenő, nagyon friss és mámorító levegő követi. Megfigyeltem azt is, ami már több ízben megesett, pontosabban, mikor nem rohant sehová a mozgó páholyom, csak el és vissza billegett egészen másként történtek az utána következő események. Nahát gyerekek, ilyenkor ritkán követte az egyre megnyugtató frissesség és nem tűnt üdének a levegőbe szippantás, mégis, ennek ellenére az egy helybe lötyögés is lomha könnyedséggel a túlparti álomvilágba küldött.
Hát, a pelenka, meg a ruci, s úgy egymagába az öltöztetés és vetkőztetés nem nekem való, ilyenkor a tűrőképességem, nem az erősségem. Mikor végre pihennék egy dekácskát, kezdik cserélni az elegáns cuccaimat. Minek, ha engem nem zavar? Ha zavarna rögtön szólnék úgyis, de ahhoz nyakig sáros kicsi bokor kell hogy legyek. Mondjuk a locsi-pocsi az felüdít, de mégis nem lehetne valahogy úgy csinálni ezt a ruhacserét rajtam, hogy észre se vegyem? Úgy látszik nem. Azt hiszem kibírom, s ha majd felnövök és nagy leszek, felöltöztetem és levetkőztetem, aztán újra felöltöztetem az egész családot, az lesz az igazi! Majd meglátom miként fognak vélekedni erről a különös rucis "feladom s leszedem rólad a ruhát" folyamatról...
Sokat mosolygók, mindenki nagyon szereti, legalább nő a népszerűségi indexem. Általában csodásan hat rájuk, jó néven veszik a népszerűsködésem. Ha ettől ők boldogok, akkor miért ne, annyit heherészek, hogy csak na. Igaz, ha ők mosolyognak rám, az nekem is tetszik, és tényleg szebb, mint a folytonos szemöldök összehúzás, fejrázás, furcsa vállvonógatás, meg homlokráncolás.
Azt hiszem nagyon kitártam gondolataimat, ez elég is lenne, de még mielőtt befejezném, megemlítek számomra még néhány igen fontos, és főleg kellemes eseményt. Egyik, mikor ölbe vesz Anya vagy Apa és elringat, valahol Meseországba kötök ki, nagyon csodálatos érzés, szinte a kis csillagok között játszadozok pajtásaimmal és testvérkémmel együtt. A másik a reggeli ébredés, nagyon oda vagyok, ha testvérkém megfogja a kis kezemet és hozzám beszél, hiszen ővele bizonyos dolgokba talál a szó is, imigyen elgügyöghetjük a reggeli napsugárban rejtett titkainkat. A harmadik a tejecske, amit Anya ad nekem, bármilyen rossz passzban is legyek, teljesen megnyugszom és hozom a kis Buddha formámat, vagyis leereszkedem alfába. Mennyei érzés, de nem ajánlom próbálják ki, mert Anyát nem adom senkinek oda, egy percig sem. Na jó, Ágnes és Apa még szóba állhat és szórakozhat véle, de csak módjával!
A legjobb, mikor nyűgös passzban vagyok, vagyis tele a pelusom, éhes vagyok vagy valami nem tetszik, akkor ha nem jön Anya, felcsendül a nóta Apa szájából, s erre a nótára valóban megérkezik Anya. Itt a kis varázsnóta:
Zsófia, Zsófia,
Kicsi Zsófia,
Ne sírj kicsi Zsófia,
Mert mindjárt jön anya
Szeretem ezt a világot, azt hiszem sok titokzatos gyönyörű dolog van még benne, ami felfedezésre vár, s mivel nagyon kíváncsi vagyok, igyekszem ügyesedni, s akkor lépésről lépésre, ahogyan növögetek, felfogom kutatni minden szege-likát.
Zsófia, a nevemhez híven
(Borbé Levente)