Jánoska nagyon szeretett labdázni, főleg focizni. Szinte minden áldott nap, még télen is rúgta, lökte, dobta, gyömöszölte labdáit. Igen kijárt szegényekre a rúd. Némelyik annyira kinyiffant a napi hurbolózástól[1], hogy alig tudott szóhoz jutni. Ezért labdái egyre gyengébbek és lazábbak lettek.
Történt egyszer, egy szép napsütéses őszi napon, hogy Jánoska barátaival, s az egyik labdájával együtt kimentek a mezőre. Panka testvére is vélük tartott az ő piros pöttyös vadonatúj labdácskájával. Na, kezdték keményen rúgni a megviselt labdát. Volt ott szinte, majdnem bement a kapuba labdaféle[2], de egy igazi gól nem kerekedett ki egyik csapattól sem. Ekkor Jánoska nagyon durcás lett, mérgében teljes erővel megrúgta a labdát. Olyannyira keményre sikeredett a rúgás, hogy a labdára leszálló katicabogárka ijedtében repülni sem tudott. Volt ki helyette repüljön, volt bizony. A labda felszállt a magasba, aztán keringett egyet a levegőbe, haladva lefelé, de még mindig előre, lezuhant egy csipkeborra. Ott helybe megtörtént a baj, lehet válogatni, hogyan is történt az eset: kipukkant, eldurrant, kiment a szusz belőle stb. Mindenképpen úgyis csak az eredmény számít. Jánoska csapatával a tett színhelyére ért. Ha eddig hősünk dühös volt, akkor ezt követően még olyanabb lett, orcája szinte hasonlított a vörös csípős paprikáéhoz. Belerúgott a csipkebokorba, azt hitte az is labda, de lett nagy jajgatás. Panka is odaért, nézte testvérét, ahogy megszenvedi a focit. Jánoska már akcióba is lendült, szó nélkül kitépte Panka kezéből a labdát.
- Jaj Jánoska, add vissza, enyém a labda - mondta, majdnem sírva fakadva Panka.
- Add csak vissza te gézengúz - szólt közbe a csipkebokor.
Jánoskának csak az álla tartotta meg a száját a nagy csodálkozástól, hogy ne a földön heverjen, valamennyire kiment az erő a kezéből, Panka meg odakapott, és így ketten ráncigálták a szép labdát, amíg hősünk újból fel nem hergelődött. A többiek csak nézték.
- Mocsok bokor vagy te kihasítottad a drága labdámat - mondta bátran, abban a pillanatban csak a focizás érdekelte.
- Micsoda? Szemtelen, ebadta kölyke, azt hiszed csak labdákat, lufikat és akármiket kilyukasztani vagyok jó - förmedt rá a csipkebokor.
- Arra és slussz, ráadásul megszurkáltál!
- Saját magadra vethetsz csak.
Jánoska szeretett volna egy igazi keményet, teljes vadsággal belerúgni, de nem mert. A foci meg véget ért, mert Panka saját kis labdáját sikerült kiszabadítania kezéből, s uzsgyi, hazáig szaladt véle.
A focizás másnap amúgy sem ment, mert Jánoska nemcsak a lábát, hanem a torkát is fájtatta. Nagyon belázasodott. Édesapja csipkebogyót hozott valahonnan a mezőről, Édesanyja pedig elkészítette teának, Panka meg kis csuporba odavitte, s így ment három nap és három éjszakán keresztül.
Amikor Jánoska felépült már szebben bánt labdáival és testvérével is. Nagy érdeklődés töltötte el a csodabogyó iránt, ami meggyógyította. Egyik alkalommal, Mamájával kimentek a dimbes-dombos erdőszélre.
- Mutasd meg Mama melyik a csipkebogyó bokra - kérlelte Jánoska mamáját.
- Hát ez - mondta mamája gyöngéd szelídséggel.
Jánoska csak akkor vette észre, hogy szakasztott olyan a bokorról volt szó, amilyentől kihasadt a drága labdája, de most már semmiképp sem tudott mérges lenni. Még aznap megkérte szüleit hadd ültessenek a kertben egy csipkebokrot, ha bajban lesz a torka, akkor gyógyítsa meg. El is ültették.
Telt múlt az idő, tavaszra fordult az újesztendő, Jánoska kinézett az ablakon, s hát láss csudát, az ültetett csipkebokor már virágba borult s kacéran rámosolygott. Jánoska boldog volt.
Kedveseim, ha rátok mosolyog egy csipkebokor, akkor minden további nélkül viszonozzátok, mert ő sincs hiába, mint megannyi dolog ezen a földön.
Vége.
Borbé Levente
Írva vagyon 2009 áprilisában
[1] hurbolózás - Folyton meggyötört változás
[2] labdaféle - fajta